Back to the eighties?

Verhip, een mens zou zich zowaar terug in de eighties wanen. Terwijl Nena (Fraulein Luftballons) en Kim Wilde (Tits in America) de hitlijsten bezetten met "Anytime, anywhere, anyway does someone really care how the song is titled" vinden anderen van hun leeftijdsgenoten het blijkbaar ook weer tijd om hun pensioenfondsen aan te vullen.
De natte droom van de seventies/eighties, Debbie Harry, heeft haar kornuiten van Blondie opnieuw bijeengeroepen en een nieuwe cd ineengestoken. Of het gaat om pure artistieke uitingsdrang of enkel om het inzamelen van fondsen om haar haarkleurspoelingen en de pralines voor haar pekinees mee te bekostigen, Joost mag het weten.
Voorts hebben Simon Lebon en zijn vriendjes besloten een nieuwe tour te ondernemen in het Noord-Amerikaanse en omdat een ongeluk nooit alleen komt, komt er vermoedelijk nog een nieuw album van hen uit volgend jaar. Akkoord, Duran Duran is in het verleden meermaals verantwoordelijk geweest voor degelijk songmateriaal maar hun laatste noemenswaardige wapenfeit dateert toch intussen al van 1993 ("The wedding album" met daarop de hits "Ordinary world" en "Come undone") dat werd opgevolgd door 3 flops van albums.
And last but not least zouden ook de heren van Tears for Fears ("Shout", "Everybody wants to rule the wolrd") op de proppen komen met een nieuw album.
Ik ben benieuwd hoe deze groepen zich zullen redden in het nieuwe millennium. Sommige comebacks doen nu eenmaal meer kwaad dan goed.