Bewogen leven: Southern Comfort

Gisteren na Crouching Tiger, Hidden Dragon viel er nog een ontroerende documentaire mee te pikken op Canvas in de reeks "Bewogen leven". Het is bewonderenswaardig hoe ze steeds mooie en aangrijpende docu's weten te geven die zeer sereen van aard zijn. De gebeurtenissen en personen die gisteren het onderwerp uitmaakten van de reportage zou Paul Jambers ongetwijfeld leuk materiaal gevonden hebben om in zijn freakshows op te voeren en schrijvers van soaps moeten zich waarschijnlijk hard voor het hoofd geslaan hebben dat ze zelf nooit zo'n plot hebben kunnen bedenken.
In de reportage werd het laatste levensjaar gevolgd van ene Robert Eads. Robert Eads woonde in de "bubba" streek, home of the rednecks and the KKK. Zelf was hij even bij een onderafdeling geweest van de KKK die zich niet richtte tegen de zwarten maar wel tegen de overheid...het type mensen dat op den buiten woont en steeds een geweer achter de deur heeft staan om alles wat een uniform draagt neer te schieten. Hij was eruit gegaan uit schrik voor de mogelijke gevolgen wanneer iemand zijn geheim zou ontdekken, namelijk het feit dat Robert was geboren als Barbara. Barbara/Robert had zich reeds al op jonge leeftijd ongelukkig gevoeld en ontdekt dat zij in het verkeerde lichaam zat. Toch duurde het jaren vooraleer ze besloot een verandering te ondergaan. Barbara werd Robert (zijn uiterlijk was bij momenten akelig verwant aan dat van de recent overleden Warren Zevon) hoewel zij/hij besloot niet volledig mannelijk te worden. Ironisch genoeg is het dat laatste stukje vrouw dat in hem overbleef dat zijn dood heeft betekend. Jaren na zijn overgang werd hij getroffen door kanker die uitzaaide over haar/zijn eierstokken, baarmoeder en andere verwante regionen. Alsof dit nog niet erg genoeg was, werd hij nog eens geweerd door een ellenlange lijst van conversatieve klinieken en dokters waardoor een goeie behandeling uitbleef en de kanker erger en erger werd.
De reportage was vernoemd naar Southern Comfort, een congres voor transseksuelen dat jaarlijks wordt gehouden en waar Robert en zijn vrienden steeds naar uitkeken. De gedachte nog een keer naar dat congres te kunnen gaan en een toespraak te houden, hield Robert gedurende een paar maand op de been. Tijdens de beelden van het congres moest ik denken aan League of Gentlemen, de engelstalige komische reeks waarin alle vrouwelijke rollen steeds door mannen worden gespeeld. Hier was het echter in een minder grappige en schrijnender context waardoor ik me op de gedachte betrapt even schuldig voelde.
De reportage liet een beeld zien van een grappig en sympathiek man die ondanks de zware problemen in zijn leven dichter bij het geluk is geweest dan sommige van ons waarschijnlijk ooit zullen zijn. De belangrijkste boodschap die in deze documentaire werd meegegeven is wel dat het het innerlijke het belangrijkste is om iemand op te beoordelen en dat je slechts gelukkig kan zijn door je goed te voelen bij wie je echt bent. Always remember that!

Opgelet: tweede post al van vandaag