Grrrrrreat!

Amores Perros

De Mexicaanse Tarantino, zo wordt Alejandro Gonz�lez I��rritu veelal genoemd...een vergelijking die me toch net iets te mank loopt. Misschien interessant om eerst eens met de gelijkenissen te beginnen: geweld is een wezenlijk onderdeel van de film, de film is niet chronologisch opgebouwd, verschillende verhaallijnen die los van elkaar staan worden op een bepaald punt bijeengebracht en uiteindelijk zie je alles mooi ineenvallen. En daar houden alle vergelijkingen ongeveer wel op..."Amores Perros" bevat een zekere rauwheid die je in weinig films tegenkomt.
Als ik me goed laten inlichten heb, betekent "amores perros" iets als "love's a bitch". De 3 verhalen die in deze film aan bod komen draaien allemaal rond dit thema. Het eerste verhaal vertelt over Octavio en Susana. Susana is de vrouw van Octavio's broer, Ramiro. Ramiro behandelt zijn vrouw slecht en Octavio probeert zich in al zijn verliefdheid over haar te ontfermen. Zo stopt hij haar geld toe dat hij wint met hondengevechten en beraamt hij een plan om tesamen met haar weg te vluchten. Het tweede verhaal gaat over Daniel en Valeria. Daniel is getrouwd, heeft 2 kinderen en heeft een verhouding met fotomodel Valeria. Hij besluit van zijn vrouw weg te gaan en gaat samenwonen met Valeria. Hun relatie komt echter zwaar onder druk te staan wanneer Valeria een zwaar auto-ongeval krijgt. Het derde verhaalt handelt over El Chivo, een oud-revolutionair die in de gevangenis heeft gezeten en nu zijn leven doorbrengt als zwerver. Door zijn verleden heeft hij nooit zijn dochter gekend en dit gemis blijft dan ook aan hem knagen. Veel meer ga ik van de storyline niet verklappen, je moet de film maar zelf bekijken hiervoor.
Als laatste wil ik nogmaals waarschuwen voor de rauwheid van de film. Het is totaal niet overbodig dat in het begin van de film de mededeling "No dogs were harmed during the making of this film" over het scherm rolt...de hondengevechten in de film zijn levensecht en het is dan ook niet verwonderlijk dat vele dierenrechtengroeperingen begonnen te stijgeren bij de beelden. Deze film is zeker geen lichte brok om te verweren (ik had achteraf een beetje een gelijkaardig gevoel als na het bekijken van Requiem for a Dream) maar het is de moeite waard.

Almost Famous

Dit is een aanrader voor iedereen die van muziek houdt. De film is een "coming of age" verhaal van de 15-jarige William Miller die de kans krijgt te schrijven voor Rolling Stone Magazine en zo het hele land doorreist met de doorbrekende groep Stillwater. De film is van de hand van Cameron Crowe die grote naam maakte met de films Jerry Maguire en Vanilla Sky. Het verhaal is eveneens van zijn hand en is redelijk autobiografisch. Crowe begon op 15-jarige leeftijd te schrijven voor Rolling Stone en ging mee op toernee met onder andere Led Zeppelin en The Allman Brothers Band. De groep Stillwater is dan ook grotendeels op deze 2 groepen geinspireerd en waarschijnlijk zelf iets meer op Led Zeppelin (er heeft wel een groep Stillwater bestaan in de jaren '70 maar zij hadden geen bezwaar tegen het gebruik van hun naam voor de film).
De begaafde William Miller (Patrick Dugit) erft de platencollectie over van zijn zus wanneer die het huis verlaat en van dan af aan neemt zijn liefde voor muziek exponentieel toe. Hij begint artikels en recensies te schrijven en komt in contact met Lester Bangs, een oude rot in het vak, van wie hij enkele dingen leert. Op een bepaald ogenblik wil hij Black Sabbath interviewen maar de toegang tot het optreden wordt hem ontzegd. In zijn pogingen om binnen te geraken leert hij Penny Lane (Kate Hudson) en enkele van haar vriendinnen kennen. Uiteindelijk weet hij via Stillwater binnen te geraken en besluit hen te interviewen. Het contact verloopt vlot en de band nodigt hem uit om hen te volgen. Zeer tegen de zin van zijn moeder (wederom een sublieme Francess McDormand) gaat hij mee op toernee en wordt ingelijfd als reporter bij Rolling Stone. Tijdens de toernee spelen zich heel wat herkenbare soms op het Spinal Tap-achitge taferelen af en Miller is er steeds bij als toeschouwer (en ook als journalist). Het algemene beeld dat geschetst wordt is dat van een rockgroep die net als zovelen in de early seventies de verkeerde kant opgaat qua gedrag en attitude (iets waar de punkbeweging later tegen inging).
Zelfs voor iemand die niet zo volledig into music is, zou deze film meer dan genietbaar moeten zijn. Kate Hudson en Patrick Dugit weten de film zeer goed te dragen, de film kent geen enkel dood moment en er zijn meer dan genoeg humoristische momenten (zie bijvoorbeeld de vliegtuigscene). Maar er is natuurlijk ook de muziek: Simon & Garfunkel, The Who, David Bowie,.... . Deze film staat dan volgens mij ook terecht in de Top 250 rated movies of all-time op IMDB en de volgende keer dat ik nog eens een top 10 samenstel van mijn meest favoriete films zou deze er misschien wel eens bij kunnen zijn.