Round up pt.2 - What else?

Vrijdag heb ik de laatste bladzijde omgeslaan in Kurt Vonnegut's "Slaughterhouse 5" dat het verhaal vertelt van Billy Pilgrim, optometrist, tijdsreiziger en prisoner of war in WWII. De tekst was vlot leesbaar en de 180 bladzijden gingen er dan ook snel door. Ik vond het zeer knap van Vonnegut de manier waarop hij de avonturen van Pilgrim weet te verweven met zijn eigen ervaringen en herinneringen uit de oorlog. Er valt heel wat tussen de regels door te lezen dus laat je niet misleiden door de korte droge vertelstijl vanuit Pilgrims standpunt. Het volgende boek waarop mijn blik nu rust is "Hey Nostradamus" van Douglas Coupland maar daar zal ik waarschijnlijk pas volgende week in kunnen beginnen.

Zaterdag en zondag vielen in de categorie "je stierlijk vervelen enkel en alleen omdat je totaal geen zin hebt in alles wat je ook maar zou kunnen doen"...uiteindelijk dan maar besloten wat filmpjes te bekijken. Zaterdagavond begon met The Italian Job. Product placement mag dan wel een vies ding zijn maar de film had alles wat een goeie actiefilm nodig heeft: mooie auto's (I'm a sucker for Minis), knap volk (*hartje* Charlize Theron) en pittige actiescenes. Mark Wahlberg bewijst trouwens dat sommige mensen uit de muziekwereld weldegelijk talent hebben om te acteren...eat your heart out, Britney!
Later op de avond was het de beurt aan Traffic, een film waar ik op voorhand mijn zinnen had opgezet maar die me achteraf toch tegenviel. Raar genoeg kan ik niets specifiek aanhalen waarom het me weinig boeide. Aan Benicio Del Toro zal het alleszins niet gelegen hebben...door de jaren heen ben ik hem meer en meer gaan appreci?ren en in deze prent vind ik hem ook weer ijzersterk spelen. Suggesties waarom je de film goed of slecht vindt, zijn dus altijd welkom.

Dit stond laatst bij ons op het forum te lezen:
Hey,

Mag ik jullie even misbruiken? Om de ??n of andere reden heb ik in mijn gedacht dat jullie redelijk veel op het internet zitten. Wij zijn hier voor telefacts redelijk dringend op zoek naar mensen die internet-verslaafd zijn. Geen freaks, hoe herkenbaarder hoe beter, maar w?l mensen die uren voor de pc spenderen, al chattend, of surfend of wat dan ook, en die daar sociale activiteiten voor laten.

Mochten jullie weten hoe ik best zulke mensen op het spoor kom, zou ik het heel erg appreci?ren mocht je me even op weg willen helpen.

Gisteren was het dus zover...geen freaks in Telefacts, wel de alomgekende clich?'s. Ik heb het begin van de reportage gemist maar gezien de figuren die erin meededen, vermoed ik dat Stryker (projectleider van The Third Reich) niet voldeed. Een puisterige werkloze die zijn dagen vulde met het spelen van Counterstrike, een vrouw die haar huishouden verwaarloosde door haar "chatverslaving" (ongetwijfeld msn of chat.to.be gepeupel...irc is enkel voor de 1337 people als onszelve natuurlijk) en een koppel dat al jaren niet meer tesamen heeft gegeten...herkenbaar: ja, vernieuwend: nee. Ik snap zelfs al lang niet meer waarom dit soort reportages gedraaid worden...altijd maar dezelfde clich?'s over and over and over again. Wat is de waarde van het in stand houden van clich?'s? Mensen die een onveiligheidsgevoel worden aangepraat een zekerheid aanreiken in deze duistere tijden? Het klootjesvolk versuft genoeg houden in de hoop dat ze maar blijven consumeren? Goed mogelijk want onmiddellijk daarna was het tijd voor een paar commerci?le boodschappen. Gelukkig was het wekelijkse Comedy hour op BBC2 aangebroken: Never mind the Buzzcocks, Coupling en Room 101. Zap!

Er was een tijd dat het vertrek van Sean Hughes in "Never mind the Buzzcocks" de verwachting schiep dat het programma nooit meer hetzelfde zou zijn, een beetje vergelijkbaar met het vertrek van Angus Deayton in "Have I got news for you" na zijn schandaal met een prostituee. Maar het moet gezegd, nog nooit is het gezegde "ander en beter" meer van toepassing geweest...out goes Sean Hughes, in comes Bill Bailey. Het combo Lamarr-Bailey is het perfecte bewijs dat tweelingen niet noodzakelijk ontstaan bij de geboorte...ze zijn elkaars humoristische complementairen. Het aantal grappen en grollen ligt soms zo hoog dat ondertiteling geen overbodige luxe is. Als je maar 1 programma op de week zou mogen bekijken, dan zou het dit moeten zijn. Humor komt nu eenmaal zoals goeie coke...puur en onversneden!

Beluisterd: Pink Floyd - The division bell, Nick Cave & the Bad Seeds - The firstborn is dead