Daar is de lente, daar is de zon!

Het ziet er vandaag niet naar uit een zonnige dag te zijn maar dat was het gisteren alleszins wel en daar moest van geprofiteerd worden, zij het op een sterk sadomasochistisch wijze. Geen terrasjes en geen viering van St. Patrick's Day in de local Irish pub voor mij, wel een eerste keer gaan lopen in het Osbroek om wel 2 verschillende redenen: enerzijds zijn mijn medesportievelingen Peet en Kevin ook opnieuw begonnen met lopen en ik zou niet al te veel fysieke achterstand willen oplopen en anderzijds blijken die extra winterkilootjes van minder voorbijgaande aard te zijn. Nu vragen sommigen zich misschien af waarom ik me zorgen maak om mijn gewicht en daar heb ik, waarde vrienden, slechts 1 antwoord op: Walter Grootaers! (vroeger-nu: de laatste toernee van De Kreuners noemt niet voor niets XXL)

Ik had mijn lesje wel geleerd toen ik vorig jaar voor de allereerste maal was gaan lopen: van bij mij thuis naar het park lopen (ca. 1,5km), een rondje doen in het Osbroek (ca. 3km) en terug naar huis lopen (nog steeds ca. 1,5km) om vervolgens een hele week halfkreupel rond te lopen. Deze keer besloot ik dus met de fiets naar ginder te gaan.
Met de fiets rijden bleek ook niet meer zo vlot te gaan als vroeger en toen ik aankwam, zag het er niet naar uit dat ik veel zou lopen. Ik was dan ook een beetje lusteloos aan het stretchen totdat er mij plots een knappe verschijning voorbijliep (zwart spannend broekje, wit truitje, lang zwart haar op een staartje). Houston, we have motivation! Voor alle zekerheid heb ik toch nog maar even uitgestretcht en dan op eigen tempo de achtervolging gezet.

De deerne in kwestie had ondertussen al een voorsprong van zo'n 80 a 100 meter waardoor ze regelmatig uit mijn gezichtsveld verdween. Krachten doseren en eigen tempo bepalen was dus de boodschap. Toen de omloop van ca. 3km er ongeveer op zat, had ik ze continu in zicht zij het dat er nog een kloof tussen ons gaapte van zo'n 50 meter. Als hieruit nog niet bleek dat ze er fitter aan toe was dan mij besloot ze nog een rondje af te leggen. Snel polste ik even de staat van mijn "dicky ticker" en besloot nog even op de tanden te bijten en door te zetten.

Na meer dan 4km op achtervolgen aangewezen te zijn, haalde ik ze in en het is verbazingwekkend hoe snel die laatste meters overbrugd werden. Door ze in te halen en voorbij te steken, had ik mezelf natuurlijk nog een zwaardere last opgedragen. Een jongedame voorbijsteken, haar enkele seconden een aanblik bieden op je met modder bespaarde kuiten en vervolgens doodvallen ligt nu eenmaal niet in de aard van het mannelijk beestje en zeker niet dit mannelijk beestje. Bijgevolg zag ik me genoodzaakt nog een viertal personen voorbij te steken.
Mijn trots leek gered totdat ik plots gegiechel achter mij hoorde. Blijkbaar vonden enkele meisjes van de atletiekclub het leuker door de modder te lopen dan op de atletiekpiste te trainen en bijgevolg was ik de zoveelste persoon die ze zonder veel moeite inhaalden. Na een tijdje wist ik echter nog een van hen in te halen die het voor de tweede maal op een stappen had gezet (de eerste maal had mijn aanstormend gehijg haar nog terug in beweging gekregen). Uiteindelijk heb ik de 2 volledige rondes uitgelopen, ben ik rustig naar huis gefietst, douche genomen en ben ik naar mijn normen vroeg gaan slapen. Lopen zit er voor de eerstkomende dagen niet meer in.

Moraal van het verhaal: Meisjes...ze maken ons kapot meneer!

Beluisterd: Bob Dylan - Blonde on blonde, Lambchop - Thriller, Pixies - Surfer Rosa/Come on pilgrim, Red House Painters - Down Colorfull Hill, Texas is the Reason - Do you know who you are?, Lambchop - Aw c'mon/No, you c'mon