Oh what a night...

Normaliter ging ik gisterenavond naar een eetfestijn (stoemp met socissen!) maar door een telefoontje deze week waren de plannen veranderd. Mijn vroegere bazin, Veronique, was naar goede gewoonte weer jarig op dezelfde dag als alle andere jaren (those things happen) en had besloten om met enkelen van de huidige en vroegere werknemers te gaan bowlen. En geef nu toe, wat is er leuker dan gaan bowlen met een paar oude bekenden?

Om eerlijk te zijn, bowlen is voor mij altijd een beetje sterven. Waar ik ook kom, nooit vind ik een bal waar mijn vingers echt goed inpassen. Als er al eentje te vinden is, dan is er meestal net ergens een kap in of een stuk uit waardoor ik tegen het einde van de avond blij mag zijn als mijn vingers niet als gescheurde vleeslappen langs mijn romp hangen.

How to play the game like a real pro:
1. Men neme de zwaarste bal aanwezig - meestal is dit 16 lbs ofte 7,2 kilo. Mensen die problemen hebben met cijfers hoeven gewoon uit te kijken naar de bal die de minst verwijfde kleur heeft.
2. Men kijkt even napeinzend naar het scorebord.
3. Men neemt een kleine aanloop voor het maximaliseren van de werpkracht.
4. Men keilt met een stevige onderhandse worp de bal zo hard mogelijk richting kegels.
5. Bij een teveel aan kinetische energie schuift men niet over de lijn met de voet, men stapt er gewoon over.
6. Indien strike: bezegel de worp met een macho handgebaar, een dierlijke oerkreet of gewoon een belachelijk vreugdedansje...women dig that shit ;)
Indien spare: verberg de ontgoocheling dat je geen strike hebt en probeer je dichtste concurrent te intimideren ("you're entering a world of pain")
Indien iets anders gegooid: blame everything except yourself
7. Elke goeie worp wordt beloond met een welverdiende slok van de pint. Elke slechte worp wordt afgerond met een gefixeerde blik op het scorebord terwijl men een slok van de pint neemt.

Buiten de occasionele voltreffer op de hoofdkegel ging het er maar povertjes aan toe. Tot tweemaal toe speelde ik een mooie voorsprong kwijt en belandde ik op de 3e plaats (oja, en het eerste spelletje was ik 4e maar da's om op te warmen weetwel). Ik denk dat ik volgende keer maar eerst eens op voorhand ga oefenen.

Na het bowlen besloot ik nog ff naar de Cosa te trekken, eventjes zien of er wat bekend volk zat. Mijn excuses voor de waaier aan personen die de komende paragrafen zullen passeren...in het beste geval zal u het met een korte beschrijving moeten stellen.

Aangekomen in de Cosa liep ik eerst Emmy en Katrien tegen het lijf. Op ongeveer hetzelfde ogenblik kwam ik Peter Govaert, Tom Premereur (beiden ex-klasgenoten Ehsal - Peter doet specialisatiejaar, Tom werkt in een drankencentrale) en Andres Beeckman (zat op Raffelgem een jaartje lager - laatste jaar sociologie) tegen. Toch maar eventjes mijn jas uitdoen, dacht ik bij mezelf en op weg naar de kapstok kwam ik niemand minder dan Sylvie Fosselle tegen (jaja, ze is al een tijd terug in het land en probeert de Antwerpenaren wat beschaving bij te brengen in het 5e studiejaar).

Na een poosje babbelen met de heren Govaert, Premereur en Beeckman kwam Davy Van Den Brempt (jarenlang mee gevoetbald bij SK Aalst, zat Klein College jaar lager - laatste jaar industrieel ingenieur) langs en werd er besloten om naar de Cirque te gaan. Daar bleek het "Splash"-fuif te zijn, georganiseerd door de waterpolo-ploeg...blijkbaar zijn ze afgestapt van de "Pole Pole"-titel. Onder de aanwezigen ontwaarde ik verschillende bekenden zoals de Ludo (je kent hem of je kent hem niet - het merendeel van Aalst kent hem wel en vice versa), Philippe Raes (ook voetbal mee gespeeld, eveneens ex-klasgenoot) en een ongeziene slanke versie van Dikke Wim (al jaren de sympathieke plaatselijke pedo...so it goes). Gezien de iets te gezellige drukte besloten we iets later wat rustiger oorden op te zoeken. En omdat we toch on the move waren, maakten we er maar direct een mini-kroegentochtje van.

Eerste stop was Het Koerken waarna het verder ging naar De Heilige Geest. Omdat we ons daar al snel veel te jong begonnen te voelen tussen het aanwezige volk en lichtjes bedreigd door enkele zatte fortysomething vrouwmensen, trokken we naar Kaffee Cognac. We waren nog maar net binnen of onze bestelling was al opgenomen...een kwartier later toen we het pand verlieten, hadden we nog steeds niets van drank gekregen. Nuja, ik voelde me er toch niet echt thuis (rechtopstaande collekes, Scapa all over the place) dus zo erg was dat ook weer niet. "De Gaadvis" liep net leeg toen we er passeerden dus was het maar terug naar de Cirque.

Ik trok nog maar de deur open of ik zag tot mijn grootste verbazing Peter Cosyn staan (12 jaar mee in de klas gezeten - die hard astronomieliefhebber en allerminst het type dat je om 3 uur 's nachts buitenshuis, laat staan in de Cirque, verwacht). Bijna leek het alsof er geen zekerheden meer in het leven waren maar daar dook plots Guy Backaert op (ex-leraar, buurtgenoot en welgekend fenomeen in het Aalsterse uitgangsleven) en alles leek weer normaal te zijn. Het uur werd er niet vroeger op dus na een laatste pint was het tijd om huiswaarts te keren.

Ik liep nog maar net de Nieuwstraat in toen ik in de verte een vrouwenstem om de 5 seconden "Bonito" (???) hoorde roepen. Toen ik dichter kwam, merkte ik dat het 2 vrouwen waren...beiden rond de 30 jaar. Ik kon er moeilijk rondlopen dus al snel werd ik aangesproken door de luidruchtigste van de twee. Beide dames hadden meer dan genoeg op en waren meer dan los van tong. Ze vroegen of ik hen toevallig niet thuis kon afzetten want ze hadden nogal wat problemen om thuis te geraken (het feit dat de ene de laarzen van de andere in haar handen had, maakte het er niet veel beter op).
De ene had haar vent ergens laten liggen in zijn alcoholische coma wist ze me te vertellen en zocht nog iemand om hem in de Dender te gooien, de andere was van plan haar vent de kop in te slaan...met haar laarzen kon dat niet echt een probleem zijn. Tijdens het gesprek door werd er nog danig getierd en geroepen want "Bonito" bleek niemand minder te zijn dan hun chauffeur. Benieuwd hoe een mens er zoal moet uitzien om hem een "Bonito" te noemen, besloot ik maar even te wachten tot de waggelende gedaante in de verte ons zou bereiken.

"Bonito" was er bijna toen 3 passerende Engelsmannen aan de conversatie werden toegevoegd. De heren uit Kent bleken op tournee te zijn. Cool, Engelse indie bands in Aalst dacht ik maar al snel bleek dat ze geen muzikanten waren maar beoefenaars van het armen- en benengezwaai genaamd Jiu Jitsu. "Bonito" was ondertussen vertrokken met de dames en als ik niet te snel stapte, zou ik in alle rust thuisgeraken..great! Dit was echter buiten "Bonito" gerekend die even langs de neus weg wist mee te delen aan de dames dat hij zijn vlees op plaatsen had gestoken die niet aan zijn vriendin toebehoorden.
Wat erop volgde was dit komisch tafereel: de dame op kousen nam mij onder de arm en stapte met mij mee, de andere dame volgde op enkele meters met de laarzen van haar vriendin in haar handen en "Bonito" waggelde ons maar achterna. Na een vijftigtal meter kon ik ze gelukkig allemaal afschudden. "Bonito" werd verplicht de dames thuis af te zetten, zijn vriendin zou hem daarna de kop inslaan en ik kon rustig verder naar huis stappen. Eind goed, al goed!

It's like a jungle sometimes
It makes me wonder how I keep from goin' under
Grandmaster Flash - The message

Beluisterd: R.E.M. - Murmur, The Beatles - Please please me, The Jesus & Mary Chain - Stoned & dethroned, Zero 7 - When it falls, Bruce Springsteen - Darkness on the edge of town, Nirvana - MTV Unplugged in New York