CR @ Werchter

Zondagmorgen, de eerste stappen op de wei en onmiddellijk die vertrouwde geur/stank die je tegemoet waait...sommige dingen veranderen nooit. Als het echter van 2001 geleden is dat je nog de wei betreden hebt, veranderen sommige dingen natuurlijk wel. Een deel van de bomen is verwijderd intussen (nieuwe zijn al aangeplant), van 1 centrale geluidstoren op de mainstage is men naar 3 geluidsconstructies gegaan, de Pyramid Marquee staat nu meer parallel met de mainstage, enzovoort.


Blog reageert nogal slecht op tables dus mijn excuses voor deze crappy jpg van een spreadsheet

CR's spoorboekje

- Danko Jones
- Girls in Hawaii
- Zornik
- Starsailor
- Tortoise
- Wilco
- Pixies
- N*E*R*D
- Air
- El Tattoo Del Tigre

Niet gezien:
- Sioen: met enkele mensen afgesproken aan de mainstage. Je dacht toch niet dat ik voor mijn plezier naar Zornik ging luisteren?
- Roy Paci & Aretuska: hun streaming vanop Pinkpop heb ik na welgeteld 10 minuten afgezet. Totale desinteresse.
- Lamb: in het verleden al tweemaal gezien en in mijn ogen een groep die beter tot zijn recht komt in de tent dan out in the open
- PJ Harvey: ik had me voorgenomen om naar Wilco te kijken. Sorry, Polly Jean!
- Jasper Steverlinck: ik heb het zo niet voor Jaspertje. De jongen heeft een goeie stem maar ontbeert elk gevoel van soul en ballen (bijvoorbeeld "Life on Mars"). Oh, en had ik al gezegd dat hij net tegenover de Pixies geprogrammeerd stond?
- Placebo: al driemaal aan het werk gezien en ik wou N*E*R*D wel eens zien
- 2 Many DJs: El Tattoo Del Tigre verslaat met gemak een zoveelste openluchtfuif

De optredens

1. Danko Jones - Goeiemorgen morgen

Opener zijn op de laatste dag van een festival is niet de meest dankbare taak. Zelfs al weten de campinggangers zich tijdig uit hun slaapzak te hijsen en zich naar de festivalweide te slepen, eens ter plaatse gaat het merendeel er toch weer bij liggen als een zonnebadende potvis op een Noordzeestrand. Indien mogelijk wordt er dan ook een iets luidere act geboekt, dit jaar in de vorm van Danko Jones.

Met een ochtendhumeur kan je maar beter uit de buurt blijven van Danko Jones. Het volume ging voluit en zelf brulde de man ook wat af, al was het maar om de slapende festivalgangers in de omliggende campings op de zenuwen te werken. De man kweet zich dus meer dan goed van zijn taak. Spijtig genoeg gingen zijn James Hetfield-imitaties een beetje vervelen en ook zijn bindteksten mocht hij soms achterwege laten.

2. Girls in Hawaii - De zing is fantastique

Ze zijn jong, ze zijn Waals en ze zijn goed op weg om de hardstwerkende groep in ons Belgenlandje te worden. Ik kende ze enkel van naam en ik moet zeggen dat ik sterk onder de indruk was van hun optreden. Vanaf de eerste (Vlaamse) woorden wisten ze het publiek op hun hand te krijgen. Vol enthousiasme brachten ze hun set en zelfs zonder enige aanmoediging van hun kant gingen de handjes vele keren de lucht in. Geen enkele keer viel het stil en ondanks hun jonge leeftijd maakten ze een zeer ervaren indruk. Als bisnummer kregen we nog een hilarisch en overheerlijk instrumentaal nummer. Girls in Hawaii is een band om in de gaten te houden.

3. Zornik - Muse extra light

Waarschuwing: niet voor Zornik-fans.
Als ik over 1 ding wil discussiëren in verband met Zornik dan is het enkel hoe je janet precies schrijft. Elke minuut zonder Koen Buyse is een goeie minuut in mijn ogen en naar die normen viel het concert nog wel mee, ook al moesten we het in de plaats wel met heel wat "wat Muse kan, kunnen wij ook"-gitaarvervelerij doen. Blijkbaar zijn ze nog altijd niet uit hun imitatieperiode. En alsof hun muziek nog niet ongeïnspireerd genoeg was, wist Koen ook geen enkele deftige bindtekst uit zijn ongeschminkte botten te slaan. Berichtje aan de gitarist: knalroze kostuums zijn zo 20e eeuws! (zie David Byrne, T/W 1997)

4. Starsailor - Silence is easy, Starsailor is better

Op cd kampt Starsailor een beetje met het Stereophonics-probleem: geen slechte nummers maar de stem gaat nogal snel vervelen. Live viel daar echter weinig van te merken. De set bevatte genoeg variatie tussen steviger en zachter nummers waardoor het niet ging vervelen. De show eindigde zelfs met een waar hoogtepunt: eerst was er "Silence is easy" met een stukje "Bad" van U2 en tot slot zong en speelde James Walsh op zijn eentje "Where the streets have no name".

5. Tortoise - Marimba power

Ongetwijfeld de "moeilijkste" groep die dit jaar op Werchter geprogrammeerd stond. Niettemin was hun optreden meer dan de moeite waard. Iedereen die er geen probleem mee heeft dat een melodielijn plots verdwijnt tussen enkele chaotischer variaties in om enkele minuten later weer op te duiken, zal hier wel van genoten hebben. Het was ook zeer indrukwekkend te zien hoe goed John McEntire en de zijnen op elkaar ingespeeld zijn: ettelijke minuten synchroon zij aan zij marimba of face-to-face drums spelen is geen sinecure.

6. Wilco - Een gemiste kans

Ik had me op voorhand voorgenomen Wilco zeker te gaan bekijken. Tijdens het optreden moest ik me spijtig voornemen het hele optreden uit te kijken. De hele tijd leek het alsof er iets scheelde met het geluid, de zang kwam er soms met moeite door, ik had geen flauw idee waar de bindteksten op sloegen en de noise op het einde van sommige nummers haalde er echt wel de vaart uit. Ik denk niet dat ze met dit optreden veel fans hebben bijgewonnen.

7. Pixies - Wave of jubilation

Wie om kwart voor 7 in de tent stond te kijken naar Jaspertje was goed gek. Op het hoofdpodium stond immers een brok muziekgeschiedenis, een zware brok zelfs aan het postuur van de leden te zien. De Pixies deden precies wat van hen verwacht werd. De machine was goed op dreef en ongeveer alle hits werden uit de kast gehaald. En ja, echt veel praatten ze niet tussendoor maar wie maalt er om eigenlijk? Hoogtepunt voor mij was "Vamos" waar Joey en Frank een klein misverstandje hadden, zeer tot vreugde van Kim Deal. Net niet super maar niettemin redelijk onvergetelijk.

8. N*E*R*D - Everybody jump

N*E*R*D weet als geen ander goeie aanstekelijke pop te maken. Vraag het maar aan de vele artiesten uit het hedendaags popwereldje die hits scoorden dankzij de Neptunes touch. Op Pinkpop wisten ze op overtuigende wijze het hoofdpodium plat te spelen, de Pyramid Marquee gevuld krijgen was dus een fluitje van een cent. De tent stond letterlijk en figuurlijk op springen. Het hele optreden lang werd er gesprongen, gezongen, geshaket en gewuifd. Afsluiters "She wants to move" en "Lapdance" zetten de tent helemaal op zijn kop. Niet het meest hoogstaande optreden maar wel een van de sfeervolste.

9. Air - Moon safari

Dit was een van de concerten waar ik naar uitkeek en niet zonder reden. Het optreden van Air was één lange moon safari. Weg waren de pijnlijke voeten en de vermoeide benen, weg was de zwaartekracht...een uur lang viel er enkel te zweven op hun hemelse klanken. Ze hoefden zelfs "All I need" niet van stal te halen om de hele tent in vervoering te brengen. Beste concert van de dag!

10. El Tattoo Del Tigre - Fiesta? Si señor!

In 2000 ging ik uit pure nieuwsgierigheid kijken bij het toen mysterieuze gezelschap El Tattoo Del Tigre. Sindsdien ga ik geen mambo meer uit de weg. El Tattoo Del Tigre is een groep hors categorie. Wat ooit begon als een grap is een goedgeoliede lean mean mambo machine vol humor en erotische moves. Voor een feestje zit je dus altijd goed bij deze tijgers. En zo kwam er dus mambo-gewijs een einde aan een redelijk geslaagde Werchterzondag...

CR's top 3 optredens

1. Air
2. Pixies
3. Girls in Hawaii


Beluisterd:
Modest Mouse - Good news for people who love bad news
Sun Kil Moon - Ghosts of the great highway
2 Many DJs - As heard on Radio Soulwax pt.9 (additional link)
The Cure - The Cure
UFO - Doctor doctor (L)
Elastica - Waking up(L)
Royal City - Is this it? (L)(O)(mp3)
Buffalo Tom - Summer (L)