Mono @ AB

Het Kortrijkse elftal Galatasaray mocht de avond aftrappen. De vroeg opgekomen menigte zag een collectief van drums, gitaren, blazers en elektronica de ene na de andere song opbouwen. Wat ooit begon als een onschuldige jamsessie is nu een strak spelende groep geworden, die nog steeds ruimte laat voor vrijheid en experiment zonder in slordigheid of nonchalance te vervallen. Aangezien hun optreden gold als onderdeel van hun promo-tour voor hun tweede album "Boxing camp for blues oriented snack heads" werd er gretig geput uit de nieuwe songs. Het dient gezegd dat die songs, ondanks hun somtijds grillig karakter, vlot in het oor gingen liggen. Ayco Duyster die haar stem leende voor "Rock star" was begrijpelijkerwijs niet aanwezig wegens professionele verplichtingen maar dat mocht de pret niet drukken. Als outro werd nog snel een wall of sound opgericht die vervolgens steen voor steen werd neergehaald. U hoeft ons te geloven noch te gehoorzamen maar Galatasaray is een groep om in de gaten te houden.

Als er een gedachte was die overheerste tijdens het optreden van These Arms Are Snakes, dan was het wel "Waarom?". Waarom stond deze groep geprogrammeerd? Waarom wou de zanger zich per se verhangen met zijn microfoonsnoer? Waarom vond ie het nodig die microfoon steeds in zijn mond te stoppen? De mededeling "We're gonna play two more hideous songs" deed de waarheid echt geen onrecht aan. These Arms Are Snakes bracht veel pose, veel lawaai en weinig meerwaarde.

Sluitstuk en headliner van de avond was het Japanse Mono. Net als Mogwai en Explosions in the Sky is Mono een band die in stilte songs opbouwt om ze uiteindelijk in volle hevigheid en/of noise te laten openbloeien. Dat zo'n aanpak effectief werkt, werd dus al meermaals bewezen, maar dit moge niets afdoen aan het optreden van Mono. Gehuld in weinig licht en een volledige zwijgzaamheid wist de groep respect af te dwingen van het publiek. Slotnoten kregen de tijd uit te sterven en werden niet onderbroken door applaus of gefluit. Voor eens kon een groep volledig gebruik maken van de stilte waardoor het optreden een magisch karakter kreeg. Spijtig genoeg zat het er na een uur ongeveer op en kwamen er geen bisnummers meer aan te pas. Och ja, een mens dient over iets te klagen.