Het leven zoals het is: Postkantoor

Als hoofdverantwoordelijke van Musicpages ontvang ik op tijd en stond een pakketje met wat reviewmateriaal in. Uiteraard review ik niet alles eigenhandig en af en toe moet er dan ook wel iets doorverzonden worden. Als student was dit een weinig problematisch karweitje maar dezer dagen ligt dit anders.

De Post heeft namelijk net als onze officiële instanties weinig kaas gegeten van flexibele openingsuren. Of je neemt verlof, of je komt op zaterdagmorgen langs als je iets gedaan wil krijgen...en je kan maar beter hopen dat er geen verlengde weekends of feestdagen zijn in die periode (zie voorbije mei). Donderdag vielen de nieuwste van Discipline en The Dropkick Murphys in de bus en het was de bedoeling dat die vandaag alweer het huis uitgingen.

Het vernieuwde hoofdpostkantoor van Aalst is een ware belevenis. Je kan immers voor 5 verschillende diensten een nummertje trekken, hoewel je aan ongeveer elk loket wel voor elke dienst terecht kan. Deze morgen stonden er zo'n 30 à 40 wachtenden voor me toen ik het postkantoor binnenglipte. De lucht hing vol ongenoegen en verveling aangezien er slechts 2 loketten open waren. Al snel ving ik op dat het ene loket al langer dan een half uur werd ingepalmd door een koppel - ongelooflijk hoe snel asociale tongen kunnen loskomen in zulke situaties, ongetwijfeld de 21e-eeuwse variant van solidariteit.

Een man begon voor het hele postkantoor zijn levensverhaal af te steken waarbij hij geen moeite deed zijn afschuw voor de hedendaagse maatschappij onder stoelen of banken te steken; het type man dat zulke ontboezemingen doet wanneer ie teveel of te weinig alcohol in zijn lijf heeft. Meneer had nog in het leger gezeten en in gedachten vroeg ik me af of er ooit een Belgisch soldaat voet had gezet op Vietnamese bodem. Naaste omstaanders keken bevreesd terwijl andere aanwezigen, die op veiliger afstand stonden, met de vinger wezen en wat grinnikten.

Ondertussen werd de tweede loketdame bij de eerste geroepen voor een uiterst complex en ongetwijfeld zeldzaam computerprobleem. Verveelde blikken werden uitgewisseld, horloges werden herbestudeerd en een zoveelste collectieve zucht ging doorheen het postkantoor.

In dit eigenste ogenblik van ontmoediging viel me een strategisch opgestelde Snelkassa op, iets wat ongeveer elke aanwezige tot dan toe ontgaan was. En warempel, op geen tijd had ik mijn enveloppes en pakketje betaald en stapte ik door de zuchtende massa heen naar buiten. Voor even leek de zon te schijnen.