On a scale of 1 to 10

Vroeg slapen zat er nooit in bij mij. In mijn jonge jaren las ik 's avonds altijd voor het slapengaan en elke keer wanneer ik mijn moeder de trap hoorde opkomen, deed ik snel het licht uit. Het lezen nam echter sterk af eens ik een televisie op mijn kamer had staan.

Let op, we spreken hier over een klassiek stuk materiaal. De televisie was net iets ouder dan ikzelf. Afstandsbediening noch teletekst had dat ding en ik zat dan ook altijd dichtbij om de zender te kunnen verzetten. Ik weet niet of je het technisch gesproken wel zappen mag noemen.

Zestien kanalen had ik om zenders op te programmeren. Een zender zoeken was in die dagen nog lastiger dan dezer dagen. Je moest immers de hele tijd aan een wieltje draaien vooraleer je een zender te pakken kreeg en soms leek er wel geen einde aan te komen. Op een van zo'n draaisessies kwam ik terecht bij NBC, midden in de opening van de Tonight Show with Jay Leno. De zender werd geprogrammeerd en ongeveer elke nacht zat ik voor de buis. Leno was wel grappig in het begin maar al snel leerde ik the real deal kennen: Conan O'Brien. Ik had onmiddellijk weer een halfuur van mijn nachtrust afgeknabbeld.

NBC verdween een tijd later van de kabel en alhoewel de zender nu terug te ontvangen is, kijk ik er niet meer naar (oa. door die onnozele timesharing-ingrepen van Mix-ICTS). Niettemin wordt elk nieuw Triumph the insult comic dog-filmpje hier in de CR Towers steevast met een brede grijns op het gezicht begroet.

De grenzen in het wereldje van handpoppenhumor zijn nogmaals verlegd:
Triumph at the Jackson trial