Pukkelpop 2005 - Dag 2

Dag 2 begint met regen en het gevoel dat er geen reden volstaat om ons uit onze slaapzak te lokken. Non-event van de dag is uiteraard het afzeggen van Babyshambles, een band die u ongeveer enkel kent als u Britse tabloids leest. The Coral mag hierdoor ook wat langer blijven liggen en vullen het gat in op de Main Stage. De groep die vooral gekend is van de single "Dreaming of you" zet doorgaans zomerse pop neer, maar heeft vandaag duidelijk last van het grijze weer (of toch misschien een ochtendhumeur?). Hun set laat dan ook weinig indruk na.

De heren van Little Barrie zijn dan weer in een uitgelaten stemming en vooral het enthousiasme van de drummer zet de Club aan om zich over te geven aan de catchy bluesrock van dit Londense trio.

Ook op deze tweede festivaldag schuwen we de langere loopafstand niet en we trekken naar de Wablief?-tent om Confuse the Cat aan het werk te zien, het nieuwe project van ex-Reiziger Geert Plessers. Daar komen we echter niet aan toe, aangezien de Wablief? vooral staat voor "Wablief? Is die tent zo klein?".

Plaats vinden we dan weer wel in de Dance Hall voor Annie, die hier en daar wel eens de Scandinavische Kylie Minogue genoemd wordt. De noorderse schone doet wel enkele pogingen, maar lijkt zich niet genoeg te geven om het publiek mee te trekken. Matige reacties zijn dan ook haar deel. Zo zie je maar dat zelfs blonde stoten zich dienen te bewijzen, gesteld dat ze hun kleren aanhouden (we voelen u wel komen, Betty!).

Inwendige tweestrijd is een luxeprobleem dat ons steeds treft op een festival als Pukkelpop: The Posies of Death From Above 1979. Uiteindelijk kiezen we voor onze meest favoriete powerrockband, die door te verwachten wijzigingen in het programma, de wei vanop de Main Stage mogen begroeten. The Posies hebben wat inlooptijd nodig en lijken pas op het einde op kruissnelheid te komen met songs als "Everybody is a fucking liar" en "Solar sister". Wie niet volledig overtuigd was, kan ze nog altijd een tweede kans geven wanneer ze op 10 november aanstaande Mechelen onveilig zullen maken.

Om te bewijzen dat het niet regent, blijven we buiten aan de overvolle Club-tent staan, terwijl binnenin The National een passende soundtrack levert bij het grauwe en bewolkte weer: Tindersticks meets Joy Division. Dat het maar gauw weer winter wordt, want dan zijn we altijd wel te vinden voor een depressief buitje.

The Dwarves is de eerste band die ons naar de Skate Stage lokt. Maar zelfs de gimmickwaarde van een Nick Oliveiri (ex-QOTSA sik) met masker en onderbroek aan kan ons niet lang genoeg boeien. Net als Ivo Belet besluiten we dan ook andere oorden opzoeken. We worden oud, jawel.

Sinds kort weten we dat Björk geen alleenrecht heeft op de titel van Ijslands elfje. Emiliana Torrini weet, ondanks haar stille en kwetsbare stem, de volledige Club in te pakken. Overdonderd door het succes vertrouwt ze nog enkele persoonlijke anekdotes toe aan het publiek en weet ze ook nog een bisnummer los te peuteren bij de organisatie. Charmant op zijn minst.

Dat het niet altijd even serieus hoeft, merken we als we op de Main Stage naar Nightwish staan te kijken. Gothic metal zal het bij ons waarschijnlijk nooit verder schoppen dan een fetish, maar laten we het niet teveel over onszelf hebben. U vond het alleszins de moeite, want we zagen u in groten getale pink en wijsvinger de lucht insteken, en wie zijn wij dan om te zeggen dat zo'n band evenveel ruigheid uitstraalt als K3, omringd met mannen met baarden en zware gitaren. Nee echt, u zal het ons nooit horen zeggen.

De grens tussen kunst en kitch is een lijn waar Fischerspooner maar al te zeer over wandelt. Met hun opzichtige kostuums en catchy beats weten ze heel wat volk in de Dance Hall bijeen te krijgen en te entertainen. De hele set bouwt de spanning zich op tot de tent tot ontploffing komt op "Emerge". We nemen het u niet kwalijk dat u daarna onmiddellijk de tent verlaat.

Over Marilyn Manson kunnen we veel goeds vertellen, maar niet over zijn live-optredens. Manson schuimt de podia af met zijn greatest hits, maar slaagt er tijdens zijn Pukkelpop-set moeiteloos in om quasi elk nummer meesterlijk te verneuken. We vrezen dat het nooit meer goed komt met de man.

Mocht u onthullende foto's hebben van Goldfrapp, gelieve deze dan naar de redactie sturen. Zelf stonden we immers voor een tweede maal in bange afwachting van The Arcade Fire. Hun aanpak is de afgelopen maanden nog niet veranderd en wederom werd alles gegeven. Zelf zouden we trouwens niet raar opkijken wanneer we in de toekomst vernemen dat een van hun leden verongelukt of gewurgd is. We raden dan ook aan hen zo snel mogelijk eens live te aanschouwen.

Nog zo'n dilemma waar we het moeilijk mee hadden: Pixies vs Bad Religion. Van Bad Religion kunnen we u spijtig genoeg niets vertellen, maar weet dat de Pixies de pannen van het dak speelden. De bandleden zaten nog beter in hun vel dan vorig jaar op Werchter en regen de ene klassieker na de andere non-stop aan elkaar. Zo'n dertigtal songs later wisselden de bandleden nog een nachtgroet uit, en gingen, net als het publiek hun weg.

Voor de achterblijvers stond Maximo Park nog in de Club te spelen, een Britse groep die ook altijd genoemd wordt als een band die het gaat maken. Over de eeuwigheidswaarde van hun muziek spreken we ons niet uit, maar qua songs, inzet en ambiance zat het alleszins goed snor.