Pukkelpop 2005 - Dag 3

Alle goeie dingen komen per drie, en zo gaan we de derde en laatste Pukkelpopdag in. The Raveonettes fungeren als ideaal ontbijt, niet te hard en niet te zacht. Onze maag weet veel te verteren, maar LCD Soundsystem blijkt een taaie brok te zijn. Ironisch wel dat je met zo'n naam erin slaagt om tijdens hetzelfde optreden 10 minuten zonder klank te vallen en later nog eens je stem kwijtspeelt. James Murphy dus met de billen bloot op de Main Stage.

Hot Hot Heat blijkt van zelfvertrouwen te blaken en gooit al vroeg in hun set "Bandages" in de strijd. Hun set weet daarnaast echter weinig hoogtepunten af te leveren, een overbekend "Goodnight goodnight" niet te na gesproken.

Ivo Belet zien we er niet, maar bij Peter Pan Speedrock vinden we het nog wel eens de moeite om de Skate Stage te bezoeken. Deze Nederlandse groep wist Humo's Rock Rally te winnen in een tijd toen het nog volstond om muziek met ballen te maken, een gave die ze de voorbije jaren nog niet afgeleerd hebben. De dronken Nederlanders op de wei namen we er dan ook zonder probleem bij.

We maken ons sterk dat het niet enkel Walen en Fransen waren die tijdens het optreden van Ghinzu de Marquee vulden. Ghinzu is een band die er staat en ondertussen goed genoeg weet hoe het publiek op hun hand te krijgen. Naast werk van hun vorige albums, kregen we ook nog een stevige cover van "Blue suede shoes". Enkel hardnekkig flamingantisme kan u er nog van weerhouden de band niet in de armen te sluiten.

Vitalic weet maar al te best hoe hij een feestje moet bouwen, getuige daarvan de immer shakende en bewegende Dance Hall. Minder schwung vonden we dan weer terug in de set van Ozark Henry. Het zal nog wel even duren vooraleer onze beste Piet een podiumbeest wordt.

De set van South San Gabriel laat zich in 1 woord samenvatten: ongelooflijkijzingwekkendmooi. Met hun prachtige songs wist de band de volledige tent het zwijgen op te leggen (nee, die soundcheck van Korn tellen we niet mee). Als Will Johnson zingt, wordt er geluisterd en in stilte genoten. Het was dan ook niet onverdiend dat de band nog een bisnummer wist af te snoepen van de organisatie.

De Mens mag dan misschien geen 15 Sportpaleizen vullen, de Wablief?-tent is veel te smal bemeten voor een band van hun kaliber. Uiteindelijk zagen we ons genoodzaakt naar de Main Stage af te zakken, waar Korn zich door hun bekendste materiaal heenwerkte. Er kan veel gediscussieerd worden over foute covers, maar "Another brick in the wall" werd, zelfs waar wij stonden, duchtig meegezongen. We waren dan ook aangenaam verrast door hun optreden.

Als twee podia smeken om onze aandacht, kiezen we soms voor geen van beiden. Sophia en !!! (beiden naar verluidt in goeden doen) lieten we links liggen en vatten post voor het sluitstuk van het festival: Nick Cave & the Bad Seeds. Er werd teruggegrepen naar heel wat werk van het laatste album, maar uiteraard konden klassiekers zoals "The ship song", "The mercy seat" en "Tupelo" niet ontbreken. Als we met één gevoel achterbleven na dit optreden, dan was het wel dat het veel te kort duurde. Net een beetje als die voorbije 3 dagen.