Coldplay @ Sportpaleis

Er is niets zo lastig voor onze evenwichtsorgaantjes als rond de pot draaien. Bijgevolg gooien we het maar meteen in de groep: Coldplay heeft een uitstekend concert neergepoot in het Sportpaleis en gaat voortaan terecht door het leven als Grote Groep.

Alison Goldfrapp en de haren mochten een uitverkocht Sportpaleis opwarmen met hun door drums en synths gedreven elektropop. Ondanks hits zoals "Utopia", "Train" en "Strict machine" bleek de zaal echter te groot voor de groep om het vuur in de pan te krijgen. Ook op geluidstechnisch vlak zat het een en ander verkeerd, vooral met de bastonen leek men heel wat af te prutsen. Lag het trouwens aan ons of konden vooral de nieuwe nummers van Goldfrapps recentste "Supernature" niet boeien?

Met Goldfrapp achter de rug was het aftellen tot Coldplay begon. Terwijl hun materiaal werd opgesteld, zagen we een van de roadies nog de afstanden nameten van de kruk- en microfoonhoogte, een teken dat men niets aan het toeval wou overlaten.

Met alle lichten uit en een rapnummer over sociaal bewustzijn door de boxen schallend, werd ons geduld op de proef gesteld en de spanning aardig de hoogte ingedreven. Er volgde dan ook meteen een stevige ontlading toen de groep het podium opkwam, scherp afstekend tegen een felwitte lichtmuur waarop een klok aftelde.

"Square one" zet onmiddellijk de toon met zijn rollende gitaren en een Chris Martin die er duidelijk zin in heeft. De groep gaat onmiddellijk door op het elan met het lekker hamerende "Politik". Tijdens "Yellow" komen grote gele ballonnen uit de nok van de zaal naar beneden gevallen, entertainment voor de massa, hoewel we zonder minstens even hard van het nummer zouden genoten hebben.

De mannen van Coldplay steken hun U2-ambities niet onder stoelen of banken, maar lijken een fijn evenwicht gevonden te hebben tussen rocksterallures en hun bescheiden zelve. De lichtmuur en visuals zijn zonder meer knap, zonder over the top te gaan. Bigger than life is niet aan Coldplay besteed, het blijven eenvoudige jongens. Dat bewijzen ze ook naar het einde van hun set toe.

Na een massaal meegelipt en meegewiegd "The scientist" gaat de groep in kampvuur-modus. De vier groepsleden kruipen vooraan op het podium dicht bij elkaar en trappen wat lol, vooraleer aan een prachtig ingetogen versie te beginnen van "Til Kingdome come", gevolgd door een door ons minder gesmaakte versie van "Ring of Fire". Niettemin weten we elke inspanning te appreciëren die het volk wat Johnny Cash wil bijbrengen. Als slot van dit sobere intermezzo volgt nog het oude "Don't panic".

"Clocks" brengt datgene wat we in de loop der tijden zijn gaan associëren met een Coldplay-optreden: Chris Martin schokkend heen en weer wippend voor zijn pianootje in een zee van groene stroboscopische lichteffecten. Met "Talk" zit het einde van de reguliere speeltijd erop.

De bisronde blijkt gereserveerd te zijn voor nog enkele rustige songs. "Swallowed in the sea" is een aangenaam nummer, maar verdwijnt niettemin in het niets bij een publieksfavoriet als "In my place". Als rasecht stadionnummer vormt "Fix you" de terechte afsluiter voor een uitstekend concert.

Als we iets geleerd hebben van dit concert, dan is het wel dat de groep er staat, van de eerste tot de laatste song. Vergelijken met andere groepen is voortaan niet meer nodig, want Coldplay behoort zonder twijfel zelf tot de top.


Setlist:

* Square one
* Politik
* Yellow
* Speed of sound
* X&Y
* God put a smile upon your face
* How you see the world
* White shadows
* The scientist
* Til Kingdom come
* Ring of fire
* Don't panic
* Clocks
* Talk

* Swallowed in the sea
* In my place
* Fix you