The Frames @ AB Box

Kawada zijn vier jongens en een meisje uit onze eigenste Vlaamse klei die - net als ons - duidelijk heel wat luisterbeurten gespendeerd hebben aan dEUS, Zita Swoon en consoorten. Waar hun muziek enigzins tekortschiet in vergelijking met voornoemde kleppers is voornamelijk het gebrek aan dreiging en spanning. Er wordt aardig wat afgetikt, afgetokkeld en van tempo en richting gewisseld, maar dat neemt niet weg dat het allemaal te braafjes en te berekend overkomt. Ook qua podiumprésence ontbreekt het de groep nog aan zelfvertrouwen en mag het geheel er wat minder op zijn zondags bijstaan. Momenteel geven we ze nog het voordeel van de twijfel, maar als ze niet snel wat meer van zich afbijten, zouden ze wel eens verscheurd kunnen worden door ander aanstormend Belgisch talent.

Om nog even op dEUS terug te komen: Craig Ward werkte in 2001 mee aan "For the Birds" van The Frames (Steve Albini ook trouwens). Eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat deze en andere informatie pas dit jaar tot ons doorgedrongen is, nadat "Burn the Maps" op onze radar verscheen, en we tot onze verbazing moesten vaststellen dat de Ierse groep die erachter zat al meer dan 10 jaar bestond.

Veel Ierser dan The Frames komen ze trouwens niet. Hun songs zijn geworteld in de Ierse folkrock en weten verhaal en melodie tot een aantrekkelijk geheel te vermengen, de groep weet hoe een menigte te entertainen en uiteraard tellen ze een violist in de rangen.

Dat ze niet de enige Ieren in de zaal zijn, mogen we al snel aan den lijve en aan den gehore ondervinden. Een contingent Ieren die zich iets te veel aan de Guinness gelaafd hebben, weten nu en dan de show te maken, maar spijtig genoeg ook verschillende keren te breken, niet enkel tot de ergernis van het publiek, maar ook tot die van de groep. Uiteindelijk wint de liefde voor muziek het van de liefde voor de alcohol, en kan iedereen met volle teugen verder genieten van het concert.

Met de release van het uitstekende "Burn the Maps" eerder dit jaar wordt voor het merendeel van de set uit dit album gepuurd. Live weet de groep meer energie uit de instrumenten te trekken, maar wat daarnaast vooral opvalt, is de kracht die van Glen Hansards stem uitgaat. Songs praat ie trouwens op vlotte wijze aaneen met grappige anekdotes en zonder hen al te zeer te schofferen weet ie de Ieren in het publiek het zwijgen op te leggen.

Ondanks het uitstekende niveau van hun recentste songs, blijken het toch hun oudere nummers te zijn die de show stelen. Zo wordt de zaal met collectief kippenvel opgezadeld tijdens "God bless mom", en tijdens de bisronde mogen "Star star" en afsluiter "Fitzcarraldo" met de hoogste eer gaan lopen.

Het hoeft niet te verwonderen dat Hansard in het verleden al in de world's hardest working band, The Commitments, meespeelde. The Frames mogen dan wel meer rock zijn, ze wisten ons ervan te overtuigen dat ze minstens evenveel soul hebben.