The Posies @ CC Mechelen

Snel! Noem 5 Nederlandse rockbands die het de afgelopen 5 jaar buiten hun eigen landsgrenzen gemaakt hebben. Kijk, dat bedoelen we dus. Nederlanders zijn noch groots, noch uitzonderlijk als het op muziek maken aankomt. Ze moeten het vooral hebben van hun werklust en het feit dat ze best aardige jongens zijn, iets waar je niet onmiddellijk mee scoort in het buitenland. Zo bleek ook tijdens het optreden van het Amsterdamse Voicst. De gitaren speelden strak, de drums werden stevig bij elkaar gemept en ook het publiek knikte goedkeurend mee - al deden ze dat liever vanachter in de zaal - en toch leken de songs een weinig onvergetelijke indruk na te laten. In België zien we ze dus voorlopig nog niet doorbreken.

De grote doorbraak is er ook nooit gekomen voor The Posies. Tot hun eigen verwarring stonden ze afgelopen zomer nog op de mainstage van Pukkelpop, een rol die hen 10 jaar geleden beter toebedeeld zou geweest zijn. Ondanks de lovende kritieken die hun albums genereerden in het verleden, reikt hun bekendheid niet veel verder dan enkele 90's hits zoals "Please return it", "Everybody is a fucking liar" en "Dream all day" (even hun eigenhandige Big Star-revival buiten beschouwing gelaten, alsook het feit dat Ken Stringfellow al jaren meetourt met R.E.M.).

Dat de band van een ongedwongen sfeer houdt, werd al duidelijk van in het begin. Ken wist ons te vertellen dat hij goed herstellende was van een incident met een champagnekurk. Tijdens de set zouden nog verschillende komische interventies volgen.

De set bevatte slechts in beperkte mate nummers uit hun laatste album "Every Kind of Light". Dat zorgde ervoor dat er genoeg tijd overbleef om songs uit de oudere albums te spelen, tot grote tevredenheid van het publiek. De groep speelde met veel pit en liet dan ook geen zwak moment opmerken. Een van de hoogtepunten van de set was zonder twijfel hun versie van "Dream all day". Ken en Jon vatten met gitaar en microfoon plaats op de eerste rijen voor het podium en schakelden halfweg de song over in een latin version.

In de eerste bisrondes kwamen onder andere "Any other way" en "Golden blunders" uit het steenoude "Dear 23" aan bod, deels op verzoek van een fan die ter compensatie een tijdje op het podium mocht doorbrengen. De climax was echter weggelegd voor een lange versie van "Burn and shine". De groep ging af, de lichten gingen aan en het volk begon langzaamaan naar buiten te stromen. Maar dat was buiten de groep gerekend, die iedereen terugriep. Ze waren nog niet uitgeteld en konden best wel nog even spelen.

De drummer kwam zich op het einde van de tweede bisronde verontschuldigen dat hij niet meer verder kon spelen. Dat weerhield Jon en Ken er niet van om een derde maal terug te komen en enkel op gitaar kippenvel te brengen onder de vorm van "Coming right along".

Na een set van meer dan 2 uur ging de groep voor een laatste keer af, de lichten gingen aan en het volk stroomde naar buiten. Een magische avond zonder twijfel.

Setlist:

* Throwaway
* Please return it
* Second time around
* I guess you're right
* World
* That don't fly
* Conversations
* Everybody is a fucking liar
* Ontario
* Dream all day
* Grant Hart
* Flavor of the month
* Solar sister

* Definite door
* Any other way
* Golden blunders
* Burn and shine

* You're the beautiful one
* Fight it (if you want)
* Flood of sunshine

* Coming right along