Quali-tv

Little Britain: Seizoen 1 - Aflevering 1
Nu op Canvas!

Try this trick and spin it

Allen naar de Opera!
Downloaden doe je zo en registreren doe je door in volgende link je eigen e-mailadres in te vullen.

Indien het tegenvalt, kan je uiteraard nog altijd terugvallen op je trouwe Firefox.

---

En voor de mensen die zich in het ootje genomen voelen door de Pixies-related blogtitel (oud nieuws, maar toch):
http://www.dimeadozen.org/torrents-details.php?id=56295
(FLAC - een hefty 500 meg lossless muziek dus).

---

De voorbije anderhalve week heb ik het nogal druk gehad met werken, voetballen, looptrainingen, zwemmen, parkconcerten, trouwfeesten, kroegentochten, parkfeesten en uiteraard slapen. Alleen al de opsomming maakt me moe.

---

Online sinds afgelopen weekend: Pirates of the Caribbean: The Curse of the Black Pearl - Collector's edition (IMDB)
Online vanaf morgen: Pukkelpop 2005 - Het ultieme verslag (Officiële site)
Online vanaf donderdag: Sufjan Stevens - Illinois (AMG)

Pukkelpop (teaser)

Nick Cave loves me, right down to my little boots!

Meer over Pukkelpop en zijn hoogtepunten volgt in de komende dagen, maar om u al een idee te schetsen van mijn vermoeidheid, dit zijn de optredens die ik heb bijgewoond (zie het aantal zakken naarmate het festival vorderde):

Donderdag 18/8

Art Brut
Skitzoy
Engineers
Petersonic
Ladytron
Köhn vs De Portables
Editors
Styrofoam
The Magic Numbers
Matthew Herbert vs Dani Siciliano
Soulwax Nite Versions
The Departure
The Bravery
Fennesz
The Blood Brothers
Four Tet
Bonnie Prince Billy
Jamie Lidell
The Prodigy

Vrijdag 19/8

The Coral
Little Barrie
Confuse the Cat
Annie
The Posies
The National
The Dwarves
Emiliana Torrini
Nightwish
Fischerspooner
Marilyn Manson
The Arcade Fire
Pixies
Maximo Park

Zaterdag 20/8

The Raveonettes
LCD Soundsystem
Hot Hot Heat
Peter Pan Speedrock
Ghinzu
Vitalic
Ozark Henry
South San Gabriel
Nick Cave & the Bad Seeds

Pukkelpop 2005 - Dag 3

Alle goeie dingen komen per drie, en zo gaan we de derde en laatste Pukkelpopdag in. The Raveonettes fungeren als ideaal ontbijt, niet te hard en niet te zacht. Onze maag weet veel te verteren, maar LCD Soundsystem blijkt een taaie brok te zijn. Ironisch wel dat je met zo'n naam erin slaagt om tijdens hetzelfde optreden 10 minuten zonder klank te vallen en later nog eens je stem kwijtspeelt. James Murphy dus met de billen bloot op de Main Stage.

Hot Hot Heat blijkt van zelfvertrouwen te blaken en gooit al vroeg in hun set "Bandages" in de strijd. Hun set weet daarnaast echter weinig hoogtepunten af te leveren, een overbekend "Goodnight goodnight" niet te na gesproken.

Ivo Belet zien we er niet, maar bij Peter Pan Speedrock vinden we het nog wel eens de moeite om de Skate Stage te bezoeken. Deze Nederlandse groep wist Humo's Rock Rally te winnen in een tijd toen het nog volstond om muziek met ballen te maken, een gave die ze de voorbije jaren nog niet afgeleerd hebben. De dronken Nederlanders op de wei namen we er dan ook zonder probleem bij.

We maken ons sterk dat het niet enkel Walen en Fransen waren die tijdens het optreden van Ghinzu de Marquee vulden. Ghinzu is een band die er staat en ondertussen goed genoeg weet hoe het publiek op hun hand te krijgen. Naast werk van hun vorige albums, kregen we ook nog een stevige cover van "Blue suede shoes". Enkel hardnekkig flamingantisme kan u er nog van weerhouden de band niet in de armen te sluiten.

Vitalic weet maar al te best hoe hij een feestje moet bouwen, getuige daarvan de immer shakende en bewegende Dance Hall. Minder schwung vonden we dan weer terug in de set van Ozark Henry. Het zal nog wel even duren vooraleer onze beste Piet een podiumbeest wordt.

De set van South San Gabriel laat zich in 1 woord samenvatten: ongelooflijkijzingwekkendmooi. Met hun prachtige songs wist de band de volledige tent het zwijgen op te leggen (nee, die soundcheck van Korn tellen we niet mee). Als Will Johnson zingt, wordt er geluisterd en in stilte genoten. Het was dan ook niet onverdiend dat de band nog een bisnummer wist af te snoepen van de organisatie.

De Mens mag dan misschien geen 15 Sportpaleizen vullen, de Wablief?-tent is veel te smal bemeten voor een band van hun kaliber. Uiteindelijk zagen we ons genoodzaakt naar de Main Stage af te zakken, waar Korn zich door hun bekendste materiaal heenwerkte. Er kan veel gediscussieerd worden over foute covers, maar "Another brick in the wall" werd, zelfs waar wij stonden, duchtig meegezongen. We waren dan ook aangenaam verrast door hun optreden.

Als twee podia smeken om onze aandacht, kiezen we soms voor geen van beiden. Sophia en !!! (beiden naar verluidt in goeden doen) lieten we links liggen en vatten post voor het sluitstuk van het festival: Nick Cave & the Bad Seeds. Er werd teruggegrepen naar heel wat werk van het laatste album, maar uiteraard konden klassiekers zoals "The ship song", "The mercy seat" en "Tupelo" niet ontbreken. Als we met één gevoel achterbleven na dit optreden, dan was het wel dat het veel te kort duurde. Net een beetje als die voorbije 3 dagen.

Pukkelpop 2005 - Dag 2

Dag 2 begint met regen en het gevoel dat er geen reden volstaat om ons uit onze slaapzak te lokken. Non-event van de dag is uiteraard het afzeggen van Babyshambles, een band die u ongeveer enkel kent als u Britse tabloids leest. The Coral mag hierdoor ook wat langer blijven liggen en vullen het gat in op de Main Stage. De groep die vooral gekend is van de single "Dreaming of you" zet doorgaans zomerse pop neer, maar heeft vandaag duidelijk last van het grijze weer (of toch misschien een ochtendhumeur?). Hun set laat dan ook weinig indruk na.

De heren van Little Barrie zijn dan weer in een uitgelaten stemming en vooral het enthousiasme van de drummer zet de Club aan om zich over te geven aan de catchy bluesrock van dit Londense trio.

Ook op deze tweede festivaldag schuwen we de langere loopafstand niet en we trekken naar de Wablief?-tent om Confuse the Cat aan het werk te zien, het nieuwe project van ex-Reiziger Geert Plessers. Daar komen we echter niet aan toe, aangezien de Wablief? vooral staat voor "Wablief? Is die tent zo klein?".

Plaats vinden we dan weer wel in de Dance Hall voor Annie, die hier en daar wel eens de Scandinavische Kylie Minogue genoemd wordt. De noorderse schone doet wel enkele pogingen, maar lijkt zich niet genoeg te geven om het publiek mee te trekken. Matige reacties zijn dan ook haar deel. Zo zie je maar dat zelfs blonde stoten zich dienen te bewijzen, gesteld dat ze hun kleren aanhouden (we voelen u wel komen, Betty!).

Inwendige tweestrijd is een luxeprobleem dat ons steeds treft op een festival als Pukkelpop: The Posies of Death From Above 1979. Uiteindelijk kiezen we voor onze meest favoriete powerrockband, die door te verwachten wijzigingen in het programma, de wei vanop de Main Stage mogen begroeten. The Posies hebben wat inlooptijd nodig en lijken pas op het einde op kruissnelheid te komen met songs als "Everybody is a fucking liar" en "Solar sister". Wie niet volledig overtuigd was, kan ze nog altijd een tweede kans geven wanneer ze op 10 november aanstaande Mechelen onveilig zullen maken.

Om te bewijzen dat het niet regent, blijven we buiten aan de overvolle Club-tent staan, terwijl binnenin The National een passende soundtrack levert bij het grauwe en bewolkte weer: Tindersticks meets Joy Division. Dat het maar gauw weer winter wordt, want dan zijn we altijd wel te vinden voor een depressief buitje.

The Dwarves is de eerste band die ons naar de Skate Stage lokt. Maar zelfs de gimmickwaarde van een Nick Oliveiri (ex-QOTSA sik) met masker en onderbroek aan kan ons niet lang genoeg boeien. Net als Ivo Belet besluiten we dan ook andere oorden opzoeken. We worden oud, jawel.

Sinds kort weten we dat Björk geen alleenrecht heeft op de titel van Ijslands elfje. Emiliana Torrini weet, ondanks haar stille en kwetsbare stem, de volledige Club in te pakken. Overdonderd door het succes vertrouwt ze nog enkele persoonlijke anekdotes toe aan het publiek en weet ze ook nog een bisnummer los te peuteren bij de organisatie. Charmant op zijn minst.

Dat het niet altijd even serieus hoeft, merken we als we op de Main Stage naar Nightwish staan te kijken. Gothic metal zal het bij ons waarschijnlijk nooit verder schoppen dan een fetish, maar laten we het niet teveel over onszelf hebben. U vond het alleszins de moeite, want we zagen u in groten getale pink en wijsvinger de lucht insteken, en wie zijn wij dan om te zeggen dat zo'n band evenveel ruigheid uitstraalt als K3, omringd met mannen met baarden en zware gitaren. Nee echt, u zal het ons nooit horen zeggen.

De grens tussen kunst en kitch is een lijn waar Fischerspooner maar al te zeer over wandelt. Met hun opzichtige kostuums en catchy beats weten ze heel wat volk in de Dance Hall bijeen te krijgen en te entertainen. De hele set bouwt de spanning zich op tot de tent tot ontploffing komt op "Emerge". We nemen het u niet kwalijk dat u daarna onmiddellijk de tent verlaat.

Over Marilyn Manson kunnen we veel goeds vertellen, maar niet over zijn live-optredens. Manson schuimt de podia af met zijn greatest hits, maar slaagt er tijdens zijn Pukkelpop-set moeiteloos in om quasi elk nummer meesterlijk te verneuken. We vrezen dat het nooit meer goed komt met de man.

Mocht u onthullende foto's hebben van Goldfrapp, gelieve deze dan naar de redactie sturen. Zelf stonden we immers voor een tweede maal in bange afwachting van The Arcade Fire. Hun aanpak is de afgelopen maanden nog niet veranderd en wederom werd alles gegeven. Zelf zouden we trouwens niet raar opkijken wanneer we in de toekomst vernemen dat een van hun leden verongelukt of gewurgd is. We raden dan ook aan hen zo snel mogelijk eens live te aanschouwen.

Nog zo'n dilemma waar we het moeilijk mee hadden: Pixies vs Bad Religion. Van Bad Religion kunnen we u spijtig genoeg niets vertellen, maar weet dat de Pixies de pannen van het dak speelden. De bandleden zaten nog beter in hun vel dan vorig jaar op Werchter en regen de ene klassieker na de andere non-stop aan elkaar. Zo'n dertigtal songs later wisselden de bandleden nog een nachtgroet uit, en gingen, net als het publiek hun weg.

Voor de achterblijvers stond Maximo Park nog in de Club te spelen, een Britse groep die ook altijd genoemd wordt als een band die het gaat maken. Over de eeuwigheidswaarde van hun muziek spreken we ons niet uit, maar qua songs, inzet en ambiance zat het alleszins goed snor.

Pukkelpop 2005 - Dag 1

Donderdagmorgen, en we mogen onszelf als een van de eerste mensen op de wei beschouwen. De wei, onze kleren, het eerste biertje van de dag,... alles ruikt nog fris en we hebben er zin in. Hetzelfde geldt voor de jongens van Art Brut, die op simpele en doeltreffende wijze de wei en de Marquee voor geopend verklaren. Denk aan John Cleese achter de microfoon bij een snedig rockgroepje, en weet dat u nog van hen zal horen.

Op de Main Stage krijgt Skitsoy ondertussen de toestemming om hun luide decibels over het festivalterrein rond te strooien. We denken terug aan Channel Zero die in 1997 nog openden op T/W (de echte Rock Werchter Classic), en geloof ons, vroeger was het echt beter.

Stilstaan is nergens anders staan, en al snel lopen we de Club binnen alwaar we de Engineers aantreffen. De groep voelt zich blijkbaar goed op het podium, ondanks het feit dat ze shoegazing brengen zonder naar hun veters te staren en dream pop spelen in een klaarlichte tent.

De eerste Belg die we voor de kiezen krijgen is Petersonic, die genoegen moet nemen met het maken van aangename laptopmuzak voor de aanwezige bende, die languit is gaan liggen in de stomende Chateau-tent.

Meer elektronica vinden we aan de andere kant van de wei bij Ladytron. We zien de dames Aroyo en Marnie in de Dance Hall een weinig overtuigende set spelen, waar ook hits als "He took her to the movies" en "Seventeen" niet veel aan kunnen verhelpen.

Terug dan maar naar de Chateau voor Köhn vs De Portables (voor het Tante Klara-project alom gekend als De Portables), het levende bewijs dat het Westvlaams een universele taal is die zich het best laat uitdrukken in post-rock met een scheut humor. Het publiek genoot zichtbaar, maar mooie liedjes duren spijtig genoeg nooit lang in een strict festivalschema. De groep had wat ons betreft heus nog wat langer mogen spelen. Deze song heeft u nog tegoed van hen.

Editors is hot op het hypegeile eiland Engeland en in de Marquee konden we zelf vaststellen waarom. Met songs die zich halfweg tussen Interpol en Franz Ferdinand ophouden, kan je niet anders dan scoren op een zomerfestival. Of u nog even warm voor ze gaat lopen binnen enkele jaren, is een vraag waar we best wel al een gokje op kunnen wagen, maar laten we het plezier niet vergallen en iedereen nog eventjes laten genieten van het ogenblik.

Wat een mens zweten kan. We stonden in de Chateau en zagen Arne van Petegem meer lichaamsvocht verliezen dan wij bier kunnen verzetten na een dorstige woestijnwandeling. Styrofoam was voor de gelegenheid een heuse band en maakte van de gelegenheid gebruik om te bewijzen dat indietronica rockt. Zwaar rockt. Weg met de Admiraal, Arne for president!

The Magic Numbers mogen dan wel minder bedreven goochelen met hun gewicht (gevoelig onderwerp, we weten het), beide broer/zus-koppels wisten een deel van hun magie over te brengen op de Club. Zuiderse sixties-rock, hillbilly meets "the summer of love", noem het hoe u wilt maar zelf krijgen ze van ons het etiket "best te pruimen" opgekleefd.

Vergissen is menselijk, dachten we, toen we aangekomen in de Chateau merkten dat Matthew Herbert & Dani Siciliano tegen onze verwachting in een DJ-set aan het afwerken waren. We gooiden nog even snel de spieren los voor we richting Soulwax Nite Versions trokken. Het was slechts een kwestie van tijd voor de heren Dewaele zichzelf volledig door de mixer zouden trekken en we hadden niets minder verwacht dan dat de tent op springen zou staan. Dance is the new rock!

Kilometervreters als we zijn, trokken we nadien terug naar de Chateauu voor een portie Nid & Sancy, enkel om vast te stellen dat de tent evenzeer aanspraak mocht maken op de titel "boiler room". Binnengeraken behoorde nog net tot de mogelijkheden, ademen daarentegen niet, en we besloten dan maar buiten wat mee te pikken van de loeiharde beats.

Abba, The Army of Lovers, Rednex,... The Hives sluiten aan bij het lange lijstje van Scandinavische muzikale grappen. We konden er dan ook wel even mee lachen, maar verloren al snel onze interesse na bindteksten als "Don't ask yourselves what The Hives can do for you, but ask what you can do for The Hives". Garagepunkrockers met werelddominantiewaanideeën op de Main Stage? Chokri toch!

Een ongeluk komt nooit alleen, want ziedaar, daar heb je The Departure. De affiche opgegooid als zijnde een van de next big things van over het Kanaal, wist deze groep ons te overtuigen van hun gebrek aan présence en kwalitatieve songs. The Bravery bracht het er wat beter van af, maar zal het bij ons waarschijnlijk nooit verder schoppen dan "middelmatigheid uit de UK".

Minder hypegevoelig is dan weer de muziek van Fennesz, die met gitaar en laptop de Chateau al multitaskend van de nodige soundscapes voorzag en aardig kon tellen als stilte voor de storm die we The Blood Brothers noemen. Hadden we u al verteld dat we van extremen houden? Gedurende 50 minuten werden we omvergeblazen door geroep, gekrijs en vooral een zeer energieke en strakke set. Aan te raden voor iedereen die At The Drive-In iets te soft vindt.

Met Four Tet in de Chateau hadden we eindelijk iemand in de tent die in de versuffende hitte het volk aan het dansen kon krijgen. Nieuwe en oude songs werden met elkaar afgewisseld, en Kieran Hebden had geen schrik om het tempo af en toe de lucht in te jagen. Het zweet droop ons dan ook navenant van het lijf.

Will Oldham mag dan wel een rare snuiter zijn, de man staat al jarenlang garant voor prachtige muziek. "Superwolf" is het recenste album van de man als Bonnie Prince Billy, dat hij tesamen met Matt Sweeney opnam, en die laatstgenoemde mocht uiteraard mee op toernee. Oldham danst en zingt op zijn excentriekst en geeft bijwijlen de indruk een rommelige set te spelen, maar slaagt erin het publiek voor zich winnen. In ruil voor onze steun krijgen we onder andere kippevelklassiekers als "I see a darkness". Will Oldham, een klasse apart in short en sandalen.

Geloof het of niet, maar diezelfde Will Oldham gaat ons in zijn knalgroene trui voor naar het optreden van Jamie Lidell. De man heet een talent te zijn, met gevoel voor soul en electronica. Zijn set weet ons echter niet te overtuigen. We worden dan ook deels afgeleid door een verkleed sujet dat live wat aanrommelt met digitale camera's en VJ-materiaal. Hoogst oninteressant als je het ons vraagt.

Tot slot van deze lange dag vinden we nog de tijd de laatste nummers van The Prodigy mee te pikken. Oude hits kunnen ze nog spelen, nieuwe hits zien we ze daarentegen niet meer maken. Nee, geef ons maar de tijd dat Maxim nog kon entertainen zonder een doodse blik en grijns te faken en Keith er nog op zijn minst gevaarlijk uitzag.

Last minute checks

Broer: "Ge gaat toch niet met mijn tent naar Pukkelpop, he?"
CR: "Tuurlijk niet, ik heb toch mijn eigen tent."

Halfuurtje later.

CR: "Aangezien ik mijn tent niet als laatste gebruikt heb, heeft er iemand enig idee waar mijn haringen naartoe zijn?"

---

Review: The Cure @ Lokerse Feesten

Nieuwsmededeling

Het begint een kwalijke gewoonte worden, maar nogmaals een post in afwachting van een andere post.

Eerst en vooral wil ik meedelen dat de eerder aangekondigde update van de kwispagina en Ego Radio nog even op zich zal laten wachten.

Zoals eerder meegedeeld vertrek ik morgenvroeg immers naar wat mogelijk een zonoverladen Pukkelpop wordt.

Tot binnenkort!

Medic!

Small boys in the park, jumpers for goalposts, new football shoes killing me. Marvellous, innit?



En dames, zwijg me van pijndrempels en bevallingen. I'm dying in here!

Oh ja, ik heb ook nog een foto van Patti Smith weten te trekken (but don't get me started on the rest of that evening). Tenslotte beloof ik niks, maar mogelijkerwijs zal de kwispagina morgen sinds lange tijd nog eens aangevuld worden. Geef toe, spannende belevenissen in uw en mijn saaie leven!

The Cure @ Lokerse Feesten

Kan het nog, een zomer zonder de Lokerse Feesten? Met zijn 31 jaar is het festival aan de Grote Kaai in Lokeren dan ook geen onbekende meer bij de modale festivalbezoeker. Ook dit jaar bleef het aparte festivalconcept behouden, met uitzondering van 1 avond. Voor het eerst in de geschiedenis werd er een voorverkoop gepland, en niet zonder reden, want niemand anders dan The Cure mocht op woensdag een stevig einde aan de avond breien.

De avond werd in gang gezet door The Cranes, een band die Robert Smith sinds jaar en dag tot hun vaste fans mogen rekenen. Wij zagen een frêle zangeres met te grote kleren, tesamen met enkele andere groepsleden genietbare dream pop neerzetten.

Tweede in rij was Mercury Rev, de band rond de charismatische zanger Jonathan Donahue. Mercury Rev maakt muziek met het grote gebaar en laat dat live ook merken. Met op de achtergrond een projectie van cultuuriconen, levenswijsheden en meer van dat fraais werkte de Rev zich door een set die grotendeels was opgebouwd rond hun laatste album "The Secret Migration".

Net als dat album had het optreden echter ook te lijden onder verschillende matige songs, en na een goed begin deemsterde de sfeer en spanning langzaamaan weg. De ommekeer kwam er naar het einde toe met "Goddess on a highway", de song waarmee de band destijds van enig Afrekeningssucces mocht proeven en tot op heden nog steeds hun bekendste nummer. Na nog enkele oudjes vanonder het stof te hebben gehaald, werd de - naar onze inschatting te korte - set besloten met het theatrale "The dark is rising". We zagen een band die teveel op routine en showeffectjes draait, een spijtige zaak voor zowel de criticus als de muziekliefhebber in ons.

Omgeven door zwarte kledij, rare kapsels en te oude venten met te (veel) rode lippenstift waren we ons maar al te bewust van de reden waarom we temidden van een uitverkochte massa stonden. We zijn ondertussen allang de tel kwijt hoeveel keer we The Cure in het verleden "voor de laatste keer" hebben zien optreden, maar sinds vorig jaar lijkt het weer alsof Robert Smith blij is in een band te spelen. En deze avond zouden we mee in de vreugde mogen delen.

Met een carrière en repertoire als The Cure is het onmogelijk om niet van een "greatest hits"-concert te spreken, en toch liep het anders dan verwacht. Verschillende voor de hand liggende keuzes liet men links liggen en de vele alternatieve intro's wisten het publiek meermaals in verwarring te brengen. Maar hits blijven hits, en zo werd er ook uit volle borst meegezongen bij ouder en nieuwer werk, bekend of onbekend.

Een nietsvermoedende toeschouwer zag een stoicijnse spelende Smith zich doorheen de set werken, maar in de meest kleine dingen viel al te merken wat later veel duidelijker tot uiting zou komen: Robert Smith had er zin in.

De eerste bisronde werd volledig gewijd aan "Seventeen Seconds"-materiaal: "At night", "M", "Play for today" en de tijdloze klassieker bij uitstek "A Forest". Alsof dat nog niet genoeg was, kwam er ook een tweede bisronde. Een tweede bisronde waarin we Robert Smith de catwalk zagen opdansen als een verlegen puber, zich door de grond zagen schamen omdat hij zijn microfoonsnoer per ongeluk had uitgetrokken, maar vooral ook zagen we hem lachen en glunderen. En omdat alle goeie dingen uit drie bestaan, inclusief bisrondes, volgde er tot slot nog "Boys don't cry".

Just like heaven, Robert!

Setlist:

* Open
* Fascination street
* From the edge of the deep green sea
* High
* The blood
* A night like this
* The end of the world
* Shake dog shake
* Signal to noise
* Push
* Just like heaven
* A letter to elise
* Never enough
* Us or them
* A strange day
* alt.end
* The baby screams
* One hundred years
* Shiver and shake
* End

* At night
* M
* Play for today
* A forest

* Let's go to bed
* Why can't I be you?

* Boys don't cry

Out of time man

Wegens chronisch tijdsgebrek moet u het even zonder woorden stellen, maar dit zijn alvast de fotootjes vanop de Lokerse Feesten afgelopen woensdag:

The Cure



1 - 2 - 3 - 4 - 5 - 6 - 7 - 8 - 9 - 10

Mercury Rev

1 - 2 - 3 - 4

The Cranes

1 - 2 - 3

(Die manuele instellingen beginnen langzamerhand een beetje te lukken. Applaus voor mezelf!)

Downtime

Musicpages is de laatste tijd nogal veel down geweest. Onze techies hebben het probleem echter gelokaliseerd en alles zou dra weer naar behoren moeten werken.

Laatste toevoeging mijnerwege: Coldplay - X&Y

Was de voorbije week ook down wegens restyling en andere werken: Audioscrobbler (nu blijkbaar volledig onderdeel van last.fm). Het is nog even wennen aan de nieuwe grafische omgeving, maar het belangrijkste is dat u en ik weer weten naar wat ik zoal luister.

Minor roundup of music goodies

Blur (Peel sessions):
MOR
Chinese bombs
(via)

The Arcade Fire
Brazil
(via)

Got ticket?

Concert Coldplay uitverkocht in iets meer dan uur uitverkocht

(...) Het on line-verkoopkanaal Tele Ticket Service stond in voor de afhandelingen van de bestellingen. Hoewel er een gemiddelde van één bestelling per seconde werd gerealiseerd, raakten de servers van Tele Ticket Service nooit overbelast. ,,In totaal werden er het eerste uur 11.525 tickets gereserveerd'', luidt het. ,,Het gemiddelde aantal tickets per klant bedraagt 3,2''.

Bron: De Standaard

Nooit overbelast? Pardon?
Ik meen me toch minstens vijftigmaal een grijs scherm te herinneren met de melding "Error 504 - Server overbelast", zowel afgelopen donderdag als gisteren zaterdag.

Enorm frustrerend is het, maar de kans dat er ooit een wijziging komt aan deze aanpak van ticketverkoop is zeer onwaarschijnlijk. Het concert raakt toch altijd uitverkocht wanneer dit probleem zich voordoet. Leve de markt van vraag en aanbod!

Maar goed, dat neemt niet weg dat ik aan kaarten ben geraakt. Tot mijn verbazing vond ik enkele uren na mijn tevergeefse pogingen in mijn mailbox een mail terug met daarin de bevestiging dat 4 tickets mijn deel zullen zijn (overbelasting?).

Plezier deelt men met vrienden en datzelfde geldt voor mijn 2 resterende tickets. Omdat die dingen nogal gegeerd zijn en ik geen verdeeldheid wil zaaien door vrienden tegen elkaar op te laten bieden, ga ik via loting laten beslissen wie de 2 tickets mag overnemen aan normale prijs (ticketprijs + verzending + pintje voor mijn geleverde inspanningen). Mailen, telefoneren of me aanspreken op café dus als je interesse hebt.

Every single one's got a story to tell

© blg

Ik voel het kriebelen om Das Boot nog eens te bekijken.

Ego Radio 19

Dit is de tweede en laatste keer dat ik jullie lastig val met mijn oude cd-singles. En om jullie enigzins wat betere vooruitzichten te bieden, volgende week zal er een twintigste Ego Radio zijn en reken er maar op dat die wat specialer van aanpak zal zijn.

Tracklist:
1. Chef - Chocolate salty balls
2. Busta Rhymes - Turn it up (Fire it up)
3. Deep Blue Something - Breakfast at Tiffany's
4. Whale - Hobo humpin slobo babe
5. Metallica - Until it sleeps
6. The Smashing Pumpkins - Bullet with butterfly wings
7. The Prodigy - No good (Start the dance)
8. Duke - Make believe land
9. Space Brothers - Forgiven
10. Gusto - Let's all chant
11. Underworld - Born slippy (Nuxx mix)
12. Placebo - Burger queen francais
13. Radiohead - Street spirit (Fade out)

Totale speelduur: 63'37"

Hier te beluisteren.

CR's Pukkelpop spoorboekje

U weet het, of u weet het niet, maar de tijdsschema's van Pukkelpop staan hier. Reden genoeg om even voor mezelf een plannetje uit te stippelen. Onderlijnd zijn de wel zeer spijtige overlappingen.

Donderdag 18 augustus
11:55 - 12:25 Art Brut
12:25 - 13:00 Hulk
13:00 - 13:35 Engineers
13:00 - 13:35 Mouse on Mars
13:40 - 14:15 The Subways
14:20 - 14:55 Ladytron
14:55 - 15:30 Köhn vs De Portables
15:35 - 16:10 22-20s
16:10 - 16:50 Styrofoam
17:05 - 18:35 Matthew Herbert vs Dani Siciliano
18:25 - 19:15 Nite Versions
19:20 - 20:05 Emanuel
20:10 - 20:55 The Departure
20:50 - 21:40 Absynthe Minded
21:40 - 22:40 Blood Brothers
21:55 - 22:55 Bonnie Prince Billy vs Matt Sweeney
22:05 - 23:05 Four Tet
22:55 - 23:55 Basement Jaxx
23:50 - 00:50 Röyksopp
23:55 - 00:55 Jello Biafra & the Melvins
00:40 - 01:55 No Use For A Name

Vrijdag 19 augustus
11:50 - 12:25 The Coral
12:30 - 13:00 Infadels
13:05 - 13:45 Chimaera
13:50 - 14:25 Little Barrie
14:30 - 15:10 Confuse the Cat
15:10 - 15:50 Nine Black Alps
15:55 - 16:40 Death From Above 1979
16:40 - 17:25 The Posies
16:40 - 17:30 The Go! Team
16:45 - 17:25 The National
17:30 - 18:20 The Dwarves
18:25 - 19:15 Fischerspooner
18:25 - 19:15 Emiliana Torrini
19:20 - 20:10 Nightwish
20:15 - 21:05 Do Me Bad Things
21:10 - 22:20 Marilyn Manson
21:10 - 22:10 Alkaline Trio
21:10 - 22:10 Geschmacksverstärker
22:20 - 23:20 Goldfrapp
22:25 - 23:20 Arcade Fire
23:20 - 00:10 Bad Religion
23:20 - 00:30 Millionaire
23:20 - 00:50 Pixies
23:45 - 01:45 Timo Maas

Zaterdag 20 augustus
11:25 - 11:55 Ultrasonic 7
12:00 - 12:30 Arsenal
12:25 - 13:00 Gliss
13:10 - 13:55 The Explosion
13:55 - 14:30 The Raveonettes
15:10 - 16:10 Hot Hot Heat
16:00 - 16:45 Colder
16:50 - 17:35 Sons and Daughters
16:55 - 17:40 Ghinzu
17:45 - 18:35 De La Vega
18:40 - 19:30 Vitalic
19:00 - 21:00 Miss Kittin
19:25 - 20:25 Ozark Henry
20:25 - 21:20 South San Gabriel
20:30 - 21:25 T. Raumschmiere
21:00 - 23:00 Tiga
21:30 - 22:30 De Mens
22:30 - 23:30 !!!
22:30 - 23:45 Sophia
23:35 - 00:45 The Dresden Dolls
23:40 - 00:50 Nick Cave & the Bad Seeds

Gelezen:
Aldous Huxley - Brave New World
Online versie