Try, try, try

Er vallen heel wat saaie sporten te bekijken op televisie zoals biatlon, Formule 1 of voetbal, om er enkele te noemen. Gelukkig kreeg ik gisteren in mijn versufte toestand wel iets degelijks voorgeschoteld op sportgebied: Rugby Union

Scotland vs New Zealand: 10-29
Wales vs Australia: 24-22

Ik kan iedereen ten zeerste aanraden om eens zulke wedstrijden te bekijken. De regels zijn heus niet zo ingewikkeld als je wat oplet, en in tegenstelling tot wat velen denken, komt er wel wat meer bij kijken dan brute kracht. In tegenstelling tot Koning Voetbal weten ze in de rugbywereld trouwens wel wat professionalisme is. De hele wedstrijd lang kan je meevolgen wat de scheids op het veld zegt. Daarnaast staat deze via een oortje nog eens in contact met zijn hulpscheidsrechters, en bij cruciale momenten maakt men - zoals het zou moeten - beslissingen op basis van de verschillende videobeelden. Rugby is met andere woorden een volwassen sport die regelmatig voor het nodige vuurwerk kan zorgen.

Back from the dead

Maar later meer over mijn gezondheidsstatus, laten we maar bij het begin beginnen.

---

Vorig weekend liep mijn concertveertiendaagse af, die er als volgt uitzag:
- 6/11: Black Rebel MotorCycle Club (/Gliss)
- 10/11: The Posies (/Voicst)
- 11/11: Soon (/Dr. Monster/Believo)
- 14/11: Explosions in the Sky (/Steintryggur/Lazarus)
- 15/11: The Frames (/Kawada)
- 18/11: Sam Prekop (/Archer Prewitt)

Om even vooruit te lopen op het verslag van The Frames dat later op de dag nog volgt: I'll have them Irish lads over U2 any day.

Zonder verslag:
- Dr. Monster: sympathieke post-punkers uit Borgerhout die live wel van wanten weten
- Believo: geloof niet wat er op hun site staat. Konden het zichtbaar niet verkroppen dat het publiek - terecht trouwens - stond te zeveren tijdens hun mindere nummers. Enkel in de hardere nummers lieten ze wat potentieel zien
- Soon: deden me sterk denken aan Hot Hot Heat, maar dan zonder de synths en unifrme pakjes
- Sam Prekop & Archer Prewitt: sobere show die niettemin met de nodige vreugde en vakmanschap werd gebracht. Speelden ook nog wat nummers uit hun The Sea & Cake-periode

Staan gemarkeerd op de planning:
- 5/12: Stars
- 6/12: Nada Surf (uitverkocht)
- 25/1: My Morning Jacket
- 14/2: Clap Your Hands Say Yeah

---

Op dezelfde avond van EITS ben ik er bijna in geslaagd om mijn broer zijn duurrecord "verloren rijden in Antwerpen" te verbeteren, met dank aan de plaatselijke Chinees. Allemaal heel leuk die invoeg-, voorsorteer- en afslagstroken, maar zet er tenminste een pijl bij met een indicatie waar men naartoe rijdt. Tramsporen zijn trouwens te vermijden als je een zwak hart hebt.

---

Deze week:
- maandag: een stevige hoest maakt zich meester van mijn lichaam
- dinsdag: geen reden tot klagen zonder een stevige portie koorts, nietwaar?
- woensdag: we vinden ons allereerste parkeerticket terug onder de ruitenwisser - Sint-Niklaas bezit niet enkel de grootste (en meest verlaten) markt van België, maar tevens ook als enige parkeerplaatsen die 24/7 betalend zijn met een maximumduur van 1 uur, wat zeer praktisch is indien er een avondvullende activiteit gepland staat.
- donderdag: een aanslepende pijnscheut aan de rechterarm ontpopt zich tot een volwaardige tenniselleboog
- vrijdag: samen met de sneeuwbuien zwelt de koorts weer aan. Ondergetekende brengt al zwetend en rillend 15 opeenvolgende uren door in bed.
- zaterdag: we mogen finaal een streep trekken door de weekendplannen: geen mosselen à volonté, geen verjaardagsfuif met drank à volonté en geen voetbal op zondag
- zondag: in het holst van de nacht slikt mijn videorecorder een deel van mijn cassette in terwijl ie Superfly aan het opnemen is

En hoe maakt u het zo ondertussen?

Shouting lager lager lager

Een avondje wetenschappelijk verantwoord bierdrinken leverde volgende resultaten op:

1. Cosa (Safir)
2. Het Landhuis (Primus)
3. Koninck van Spanien (Safir)
4. Saloen (Maes)
5. Café Vredeplein (Safir)
6. Cocoon (Jupiler)
7. Café Soleil (Jupiler)
8. Ravazjol (Jupiler)
9. Peegees (Maes)
10. 't Half Maantje (Primus)
11. Quintus (Stella)
12. Den Babbelaar (Bel Pils)
13. Cognac (Stella)
14. Heilige Geest (Maes)
15. Shakespeare (Jupiler)
16. Promille (Jupiler)
17. Cirque Mystic (Safir)

Met dank aan alle personen die aan het onderzoek hebben meegewerkt.

The Frames @ AB Box

Kawada zijn vier jongens en een meisje uit onze eigenste Vlaamse klei die - net als ons - duidelijk heel wat luisterbeurten gespendeerd hebben aan dEUS, Zita Swoon en consoorten. Waar hun muziek enigzins tekortschiet in vergelijking met voornoemde kleppers is voornamelijk het gebrek aan dreiging en spanning. Er wordt aardig wat afgetikt, afgetokkeld en van tempo en richting gewisseld, maar dat neemt niet weg dat het allemaal te braafjes en te berekend overkomt. Ook qua podiumprésence ontbreekt het de groep nog aan zelfvertrouwen en mag het geheel er wat minder op zijn zondags bijstaan. Momenteel geven we ze nog het voordeel van de twijfel, maar als ze niet snel wat meer van zich afbijten, zouden ze wel eens verscheurd kunnen worden door ander aanstormend Belgisch talent.

Om nog even op dEUS terug te komen: Craig Ward werkte in 2001 mee aan "For the Birds" van The Frames (Steve Albini ook trouwens). Eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat deze en andere informatie pas dit jaar tot ons doorgedrongen is, nadat "Burn the Maps" op onze radar verscheen, en we tot onze verbazing moesten vaststellen dat de Ierse groep die erachter zat al meer dan 10 jaar bestond.

Veel Ierser dan The Frames komen ze trouwens niet. Hun songs zijn geworteld in de Ierse folkrock en weten verhaal en melodie tot een aantrekkelijk geheel te vermengen, de groep weet hoe een menigte te entertainen en uiteraard tellen ze een violist in de rangen.

Dat ze niet de enige Ieren in de zaal zijn, mogen we al snel aan den lijve en aan den gehore ondervinden. Een contingent Ieren die zich iets te veel aan de Guinness gelaafd hebben, weten nu en dan de show te maken, maar spijtig genoeg ook verschillende keren te breken, niet enkel tot de ergernis van het publiek, maar ook tot die van de groep. Uiteindelijk wint de liefde voor muziek het van de liefde voor de alcohol, en kan iedereen met volle teugen verder genieten van het concert.

Met de release van het uitstekende "Burn the Maps" eerder dit jaar wordt voor het merendeel van de set uit dit album gepuurd. Live weet de groep meer energie uit de instrumenten te trekken, maar wat daarnaast vooral opvalt, is de kracht die van Glen Hansards stem uitgaat. Songs praat ie trouwens op vlotte wijze aaneen met grappige anekdotes en zonder hen al te zeer te schofferen weet ie de Ieren in het publiek het zwijgen op te leggen.

Ondanks het uitstekende niveau van hun recentste songs, blijken het toch hun oudere nummers te zijn die de show stelen. Zo wordt de zaal met collectief kippenvel opgezadeld tijdens "God bless mom", en tijdens de bisronde mogen "Star star" en afsluiter "Fitzcarraldo" met de hoogste eer gaan lopen.

Het hoeft niet te verwonderen dat Hansard in het verleden al in de world's hardest working band, The Commitments, meespeelde. The Frames mogen dan wel meer rock zijn, ze wisten ons ervan te overtuigen dat ze minstens evenveel soul hebben.

Site van het jaar

Ik was het wederom unaniem met mezelf eens. Ziezo, dat hebben we dan ook weer gehad. Tot volgend jaar dan maar weer!

Explosions in the Sky @ Botanique

Muziek is de laatste jaren een belangrijk exportproduct geworden voor IJsland. Tussen de vele groepen die uitzwermden, zat heel wat moois, zozeer zelfs dat de naam van het eiland bijna gebruikt werd als kwaliteitslabel. Bij Steintryggur hadden we echter de indruk dat het goedkeuringscomité een oogje dicht heeft geknepen, misschien omdat Sigtryggur Baldursson destijds mee aan de wieg stond van de Sugarcubes of, minstens even plausibel, omdat ze even waren ingedommeld. De mannen van Steintryggur koppelen hun percussie (drums en tabla's) namelijk aan samples van wereldmuziek en andere audiofragmenten. Wat initieel een leuke en relaxe combinatie lijkt, mondt na een tijd echter uit in een eentonige formule, die niettegenstaande alle grapjes tussendoor, niet blijft boeien.

In het dagelijkse leven heet hij Trevor Montgomery, op het podium noemt hij zichzelf Lazarus. Net als de bijbelse figuur lijkt het alsof Montgomery de dood heeft weten te ontvluchten. We zien een lange man zich verschansen achter zijn gitaar, zijn hoofd wild schuddend in de hoop alle demonen uit het verleden weg te jagen. Toegegeven, we zijn al een tijdje uit onze spirituele geloofsfase, en bijgevolg doen zijn persoonlijke geloofsbelijdenissen ons bij momenten weinig. Maar daar waar zijn songs universeler snaren raken, weet hij de fataliteit van Elliot Smith perfect te combineren met de vocale expressie en breekbaarheid van een Conor Oberst. Hopelijk houdt ie het nog iets langer vol op deze aardbol dan eerstgenoemde.

Tot slot mocht headliner Explosions in the Sky een goed jaar na hun magistrale doortocht in diezelfde Orangerie de avond afsluiten. De groep heeft de voorbije twee jaar ons land meermaals aangedaan en zich terecht een live-reputatie weten aan te meten. Het publiek wist dan ook maar al te goed aan wat men zich kon verwachten, vooral gezien de melding dat er geen nieuwe songs zouden gespeeld worden. Stil opbouwend naar adrenalinepompende explosies, het blijft een enorme doeltreffendheid bezitten.

We zagen een goed concert van de Texanen, al dienen we wel toe te geven dat de prestatie van vorig jaar niet geëvenaard werd. In sommige songs werd al heel snel gas teruggenomen, en ook de opeenvolging van de songs zat onze optimale tevredenheid in de weg. De apocalyps was deze keer net iets te ver af.

Ready steady go

Wie zin heeft in een stevige portie vroemvroem en silly boys in cars kan vanaf vanavond weer afstemmen op BBC2. Top Gear schiet namelijk weer uit de startblokken en belooft weer alle elementen te bevatten die het programma zo'n succes maken.

Ego Radio 29

Geen wekelijkse update, geen dertien songs, geen rode draad. Fuck the system! Le nouveau Ego Radio est arrivé!

Playlist:
1. Girls Against Boys - Basstation
2. And You Will Know Us By the Trail of Dead - Will you smile again
3. Death From Above 1979 - Little girl
4. Sleater-Kinney - Jumpers
5. Fugazi - Cashout
6. The Plot to Blow Up the Eiffel Tower - One stab deserves another
7. At The Drive-In - One armed scissor
8. The Unseen - Paint it black
9. Anathema - Panic
10. The Paper Chase - I'm gonna spend the rest of my life lying
11. The Blood Brothers - Ambulance vs ambulance
12. Slint - Good morning captain

Totale speelduur: 52'42"

Twofi'ty

Te weinig tijd om de site volledig te restylen, maar toch genoeg om de rechterzijde wat op te kuisen. Een van de zaken die gesneuveld zijn, is het "Project 52" dat, mocht u het zich niet meer herinneren, mijn doelstelling was om dit jaar gemiddeld 1 film per week (52 op jaarbasis dus) te bekijken die genoteerd stond in IMDB's Top 250. What was I thinking?

Het filmsnobisme valt niet volledig weg aangezien ik in de plaats er eindelijk toegekomen ben een Twofifty-account aan te maken. Deze Pober-productie is net als alle andere goeie hedendaagse webbased software in betafase, maar niettemin voldoende werkbaar en praktisch om op een gemakkelijke manier bij te houden hoeveel films je al gezien hebt uit die bewuste Top 250.

Verwacht mijn persoonlijk cijfer de hoogte in te schieten naarmate we de kerstperiode naderen. In de tussentijd staat de teller al op:

Voor het stevigere werk

Reclame hoeft niet altijd even saai te zijn: Action Trousers

Tetn

De links die een mens zoal in zijn bookmarks heeft zitten, part 35462:
The physics of bras

Computer systems then track the breasts' motions in three dimensions by following the moving lights. "We can actually work out exactly where they're going, how they're moving, and how this movement is affected by bras," Steele says. Breasts move in a sinusoidal pattern, Steele has found, and they move a lot. Small breasts can move more than three inches vertically during a jog, and large breasts sometimes leave their bras entirely.

Alsof wij mannen daar lichtdiodes voor nodig hebben, enkel een alibi om ernaar te kijken volstaat.

Andere fun in het tetn- en piemelgebied: Goblin Cock, het zoveelste zijproject van Pinback-man Rob Crow, combineert indiepop met Black Sabbath-gitaren. Bekijk hun videoclip van Stumped.

The Posies @ CC Mechelen

Snel! Noem 5 Nederlandse rockbands die het de afgelopen 5 jaar buiten hun eigen landsgrenzen gemaakt hebben. Kijk, dat bedoelen we dus. Nederlanders zijn noch groots, noch uitzonderlijk als het op muziek maken aankomt. Ze moeten het vooral hebben van hun werklust en het feit dat ze best aardige jongens zijn, iets waar je niet onmiddellijk mee scoort in het buitenland. Zo bleek ook tijdens het optreden van het Amsterdamse Voicst. De gitaren speelden strak, de drums werden stevig bij elkaar gemept en ook het publiek knikte goedkeurend mee - al deden ze dat liever vanachter in de zaal - en toch leken de songs een weinig onvergetelijke indruk na te laten. In België zien we ze dus voorlopig nog niet doorbreken.

De grote doorbraak is er ook nooit gekomen voor The Posies. Tot hun eigen verwarring stonden ze afgelopen zomer nog op de mainstage van Pukkelpop, een rol die hen 10 jaar geleden beter toebedeeld zou geweest zijn. Ondanks de lovende kritieken die hun albums genereerden in het verleden, reikt hun bekendheid niet veel verder dan enkele 90's hits zoals "Please return it", "Everybody is a fucking liar" en "Dream all day" (even hun eigenhandige Big Star-revival buiten beschouwing gelaten, alsook het feit dat Ken Stringfellow al jaren meetourt met R.E.M.).

Dat de band van een ongedwongen sfeer houdt, werd al duidelijk van in het begin. Ken wist ons te vertellen dat hij goed herstellende was van een incident met een champagnekurk. Tijdens de set zouden nog verschillende komische interventies volgen.

De set bevatte slechts in beperkte mate nummers uit hun laatste album "Every Kind of Light". Dat zorgde ervoor dat er genoeg tijd overbleef om songs uit de oudere albums te spelen, tot grote tevredenheid van het publiek. De groep speelde met veel pit en liet dan ook geen zwak moment opmerken. Een van de hoogtepunten van de set was zonder twijfel hun versie van "Dream all day". Ken en Jon vatten met gitaar en microfoon plaats op de eerste rijen voor het podium en schakelden halfweg de song over in een latin version.

In de eerste bisrondes kwamen onder andere "Any other way" en "Golden blunders" uit het steenoude "Dear 23" aan bod, deels op verzoek van een fan die ter compensatie een tijdje op het podium mocht doorbrengen. De climax was echter weggelegd voor een lange versie van "Burn and shine". De groep ging af, de lichten gingen aan en het volk begon langzaamaan naar buiten te stromen. Maar dat was buiten de groep gerekend, die iedereen terugriep. Ze waren nog niet uitgeteld en konden best wel nog even spelen.

De drummer kwam zich op het einde van de tweede bisronde verontschuldigen dat hij niet meer verder kon spelen. Dat weerhield Jon en Ken er niet van om een derde maal terug te komen en enkel op gitaar kippenvel te brengen onder de vorm van "Coming right along".

Na een set van meer dan 2 uur ging de groep voor een laatste keer af, de lichten gingen aan en het volk stroomde naar buiten. Een magische avond zonder twijfel.

Setlist:

* Throwaway
* Please return it
* Second time around
* I guess you're right
* World
* That don't fly
* Conversations
* Everybody is a fucking liar
* Ontario
* Dream all day
* Grant Hart
* Flavor of the month
* Solar sister

* Definite door
* Any other way
* Golden blunders
* Burn and shine

* You're the beautiful one
* Fight it (if you want)
* Flood of sunshine

* Coming right along

Walk on by

Geen zin om er een lang verhaal aan vast te knopen. U weet vast zelf wel of u wilt verderklikken:

Holy fucking shit.

We’re walking up the stairs from the N,R at Union Square, bout 2a.m. Sat
night. Couple street musicians are banging out some tune when we get up to
the park.

Holy fucking shit.

It’s Arcade Fire.

Volledig artikel (via)

Hier is alvast een directe link naar hun straatversie van "Boys don't cry".

Black Rebel Motorcycle Club @ AB

Review:

Toen de zaal een eerste maal uit de bol ging op "Punk song", zagen we een bescheiden grijns Turners gezicht sieren. Whatever happened to my rock 'n' roll? Hij weet dat het wel goed komt.

Pics: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13

Setlist: Complicated situation // Fault line // Devil's waitin' // Shuffle your feet // Ain't no easy way // Love burns // White palms // Whatever happened to my rock 'n' roll (Punk song) // Howl // As sure as the sun // Weight of the world // US Government (alt) // Rise or fall // Still suspicion holds you tight // Six barrel shotgun // Sympathetic noose // Promise // *bis* // Spread your love // Stop // Gospel song // The line // Heart and soul // Open invitation

Morgen meer

Black Rebel Motorcycle Club @ Botanique

Hun intro deed vermoeden dat ze een gitaargroepje waren dat vette riffs over een opgefokte beat zou spelen, maar uiteindelijk bleek het gewoon om catchy indierock te gaan. Gliss is de groep over wie we het hebben. Twee jongens en een meisje die er een ménage à trois op nahouden als het om muziekinstrumenten gaat. Tijdens hun set wist elk lid wel de gitaar, basgitaar en drums te beroeren. Hoewel de situatie beterde naarmate de set vorderde, had de groep er overduidelijk meer zin in dan het publiek. Soms zit het mee, soms zit het tegen.

Terwijl roadies en technici het podium in gereedheid brachten voor Black Rebel Motorcycle Club, klonken er opvallend veel blues- en countryklassiekers door de speakers, niet geheel ontoevallig als je weet hoe nauw Howl soms aansluit bij deze genres.

We logen trouwens niet toen we het in onze review hadden over Dylaneske invloeden, getuige daarvan Peter Hayes die op zijn eentje het podium opstapt en op gitaar en harmonica de eerste 3 songs voor zijn rekening neemt. Het eerste deel van de set staat dan ook voornamelijk in het teken van "Howl". Hayes' stem klinkt loepzuiver en de sobere belichting creëert een magische sfeer, alsof oude zielen door jonge lichamen spreken.

Diezelfde jonge lichamen mogen iets later volledig loos gaan wanneer de Motorcycle Club zich doorheen zijn back catalogue heenspeelt. Laat het duidelijk zijn dat de nieuwe weg die ze hebben ingeslaan op hun laatste album geenszins hun vermogen heeft aangetast om stevig uit te halen in de oude songs. Vooral Turner staat te spelen op het scherp van de snee. Dat zijn stem tussendoor bij momenten verloren gaat in al dat gitaargeweld kan de pret niet deren. Zo gaat de zaal onder andere uit zijn dak bij "Punk song", "Six barrel shotgun" en "Spread your love".

Met "Heart + Soul" krijgen we in de bisronde nog een laatste adrenalinestoot ingespoten, alvorens de harmonium van stal gehaald wordt voor een meesterlijk "Open invitation".

Toen de zaal een eerste maal uit de bol ging op "Punk song", zagen we een bescheiden grijns Turners gezicht sieren. Whatever happened to my rock 'n' roll? Hij weet dat het wel goed komt.

Setlist:

* Complicated situation
* Fault line
* Devil's waitin'
* Shuffle your feet
* Ain't no easy way
* Love burns
* White palms
* Whatever happened to my rock 'n' roll (Punk song)
* Howl
* As sure as the sun
* Weight of the world
* US Government (alt)
* Rise or fall
* Still suspicion holds you tight
* Six barrel shotgun
* Sympathetic noose
* Promise

* Spread your love
* Stop
* Gospel song
* The line
* Heart and soul
* Open invitation

Yeah but no but yeah but...

No but

British Sitcom Guide over de DVD-release van The Green Wing:

The strong rumour is that the DVD will be released to coincide with the new series (for marketing reasons) hence it is likely to be released in March 2006. It is now very unlikely to be released before Christmas we're afraid to say because Channel 4 would have had to let retailers know by now if they were bringing the DVD out for Christmas - and they haven't.

Yeah but

Zeer binnenkort de mijne: Little Britain: Series 1 & 2 boxset

Takk

Zalig de Heiligen, want dankzij hen heb ik nog wat reviews kunnen afwerken:

Sufjan Stevens @ AB Box, Brussel

Niet enkel het geboden entertainment is van de bovenste plank, ook op muzikaal gebied valt er heel wat te genieten. Alleen op banjo of met z'n zevenen enthousiast in de weer met het uitgebreide instrumentarium, Sufjan weet op elk ogenblik zijn stem in de sound in te passen, het geheel vervolmakend tot een waar meesterwerk.

Coldplay @Sportpaleis, Antwerpen

Als we iets geleerd hebben van dit concert, dan is het wel dat de groep er staat, van de eerste tot de laatste song. Vergelijken met andere groepen is voortaan niet meer nodig, want Coldplay behoort zonder twijfel zelf tot de top.

Black Rebel Motorcycle Club - Howl

Op "Howl" klinkt de Black Rebel Motorcycle Club als herboren. De gitaarlaag is weggekrabd en wat overblijft, verrast en verbaast. Daar waar de sound en het beeld van de vroegere Motorcycle Club overeenstemde met dat van een stoere biker, zouden we na "Howl" eerder spreken van een mysterieuze hiker, een man met verhalen met de duim omhoog langs de kant van de weg. Aan u de keuze of u hem meepakt.

Sigur Ros - Takk...

Met "Takk..." bewijst Sigur Ros nog maar eens heer en meester te zijn in het kleine stukje muziekwereld dat ze voor zichzelf geschapen hebben, en waarbinnen geen regels van onze aardse wereld van toepassing zijn. Wat ze ook mogen zingen, verstaan doen we hen niet, maar begrijpen wel, alsof we hetzelfde voelen.