Black Rebel Motorcycle Club - Howl

De nieuwe Black Rebel Motorcycle Club
3.7/5


Black Rebel Motorcycle Club debuteerde met hun gelijknamige album in 2001. De zwartjassen scoorden hoge ogen met hun revival van fuzzy gitaren en donkere teksten. Twee jaar later volgde "Take them on, on your own", waarbij de typische Black Rebel noise geïnjecteerd werd met een scheut rauwe Amerikaanse rock. Ondanks het feit dat ze op korte tijd een eigen imago en sound wisten op te bouwen, bleef het geluk niet aan hun zijde. Zo werd de groep buitengewipt bij Virgin Records en drummer Nick Jago verliet de groep. Maar goed, uiteindelijk vond de Club een nieuw onderdak en kijk, ook hun drummer keerde terug, net op tijd voor de opnames van "Howl".

Ervaringen vormen soms het ideale punt om het allemaal eens over een andere boeg te gooien, en dat is wel het minste wat we van "Howl" kunnen zeggen. In "Shuffle your feet" vinden we vanalles, maar niets wat op de vroegere sound lijkt: akoestische gitaar, slidegitaar, mondharmonica en handgeklap.

Titelsong "Howl" speelt in op ons zwak voor orgeltjes. Het desbetreffend orgeltje neemt een prominente rol in naast Peter Hayes' stem, terwijl de andere instrumenten stilletjes meewiegen op de achtergrond. Terwijl "Howl" nog enigzins aansluit bij de vroegere sound, is "Devil's waitin'" Black Rebel nieuwe stijl, denk aan gospel op de backporch.

"Ain't no easy way" gaat verder op de ingeslagen weg, die door een landschap van americana en blues leidt, en weet zich met zijn opzwepend ritme tussen onze favorieten te nestelen. "Still suspicion holds you tight" moet het met wat minder schwung stellen en klinkt dan ook nogal banaaltjes.

Om het goed te maken, krijgen we echter onmiddellijk 2 pareltjes voorgeschoteld. "Fault line" doet veel met weinig middelen. Een akoestische gitaar en een mondharmonica, meer is er soms niet nodig om ons tot lovende woorden te brengen. In "Promise" horen we dan weer "Mellon Collie" Corgan die een prima John Lennon neerzet. Daarna volgt "Weight of the world", dat perfect tussen de nummers van hun debuutalbum zou passen, mocht men er ooit een unplugged versie van uitbrengen.

Dat de Motorcycle Club niet enkel het licht, maar ook het Licht heeft gezien, blijkt naast het eerdere "Devil's waitin'" vooral uit "Restless sinner" en "Gospel song". "Complicated situation" vervolgens is Dylanesk met de grote letter D, en "The line" maakt het album om het even kort en krachtig uit te drukken "af".

Op "Howl" klinkt de Black Rebel Motorcycle Club als herboren. De gitaarlaag is weggekrabd en wat overblijft, verrast en verbaast. Daar waar de sound en het beeld van de vroegere Motorcycle Club overeenstemde met dat van een stoere biker, zouden we na "Howl" eerder spreken van een mysterieuze hiker, een man met verhalen met de duim omhoog langs de kant van de weg. Aan u de keuze of u hem meepakt.