Clap Your Hands Say Yeah - Clap Your Hands Say Yeah

Best een applausje waard
3.9/5


Als u graag wat over muziek te weten komt, sla dan gerust deze paragraaf over want hier volgt eerst de oninteressante troep die wij recensenten het publiek dat op de wereld is gezet zonder achtergrondkennis dienen voor te schotelen. Clap Your Hands Say Yeah is momenteel hot. Hot omdat ze zichzelf zonder platenlabel noch ware promocampagne wisten te verkopen. Jawel, de kracht van het internet heeft zich nogmaals laten gelden en dat wekt altijd niet enkel verwondering, maar ook (zie ook Arctic Monkeys) heel wat aandacht. Bovendien zijn de vergelijkingen tussen zanger Alec Ounsworth en David Byrne, hoofd der hoofden, hardnekkig wederkerend als ware het een plaag van gordelroos. Kortom, genoeg redenen om de band lief te hebben of te haten nog vooraleer er een noot gevallen is.

De eerste noot is alvast een taaie. De stem van Ounsworth is op zich al een acquired taste, maar al zeker als ie op "Clap Your Hands" als een lallende circusdirecteur het volk de tent probeert in te lokken met een megafoon. Velvet Underground komt mee binnengeslopen op "Let the cool goddess rust away" en geeft meteen een rock-chachacha weg op tamboerijn. Met zijn nasale stem neuzelt en neuriet Ounsworth een aardig stuk weg op het uiterst genietbare "Over and over again (lost and found)". "You look like David Bowie/But you've nothing new to show me", geen wonder dat de Bowster hen in de armen sluit.

De plaatselijke beiaardier die een wandklok bespeelt, is het beeld dat zich vormt bij "Sunshine and clouds (and everything proud)". Niet dat we er te lang stil bij kunnen staan want "Detail of the war" dient zich aan, een lied over onbeantwoorde liefde en frustratie dat op een laag vuurtje blijft voortsudderen. "Is this love?" was een vraag die Bob Marley zich al eerder stelde, maar bij CYHSY is de kwestie veel prangender en opdringeriger, ondanks de wolkjes Grandaddy-keys.

Mannen met baarden zijn het, die heavy metal brengen. Bij Clap Your Hands Say Yeah maken ze er hun eigen Pater Versteylen-versie van. Ze brengen dezelfde boodschap, maar drukken zich daarbij zachter uit. "In this home on ice" is My Bloody Valentine zonder zich te laten afleiden door allerlei gitaarpedaaltjes. "Gimme some salt" brengt het boeltje voor een laatste keer op smaak voor we aan het dessert beginnen. Dat dessert draagt de naam "Upon this tidal wave of young blood", het geheime ingrediënt heet The Pretenders en lekkerbekken als we zijn, kunnen we er maar geen genoeg van krijgen.

"You so different in a different way", keelt Ounsworth ergens. Clap Your Hands Say Yeah klinkt herkenbaar retro, maar laat zich niet als eender welke jonge groep bij het nekvel grijpen en in een hokje duwen. Als deze groep iets heeft opgestoken van de eighties, dan is het wel dat de yuppies uiteindelijk aan het kortste eind trokken. "Clap your Hands Say Yeah" klinkt fris, ongedwongen en zelfs charmant nonchalant, iets wat we de laatste tijd te hard hebben gemist bij de vele next big things. Daarvoor willen we wel eens in de handen klappen.