Coldplay - X&Y

De succesformule lijkt nog niet uitgewerkt
3.8/5


Ooit waren ze enkele universiteitsstudenten die samen muziek speelden om de tijd wat te doden. Dat "ooit" is zo'n goeie 7 jaar geleden. Ondertussen gelden ze als een van de supergroepen die de hedendaagse podia aandoen. Op grote schaal worden ze nu geliefd en gehaat.

Geliefd omdat ze na een prima debuut ("Parachutes") vonden dat ze nog beter konden, en dat ook deden op "A Rush of Blood to the Head". Geliefd omdat ze live nog beter zijn dan op plaat. Geliefd omdat ze weten dat pop en rock het puurst klinken daar waar ze elkaar raken. Gehaat omdat ze alomtegenwoordig zijn op de radio. Gehaat omdat ze reeds na hun tweede album beschouwd werden als een wereldgroep. Gehaat omdat Chris Martin dingen doet met Gwyneth Paltrow die niemand verdient te doen, behalve wijzelf.

De verwachtingen voor dit derde album lagen dan ook hoog, was het niet om het de hemel in te prijzen, dan wel om het de grond in te boren. Dit had ook zijn invloed op de groep die zich nogal onzeker ging voelen in de aanloop naar de eerste testcases. Al snel echter bleek de vrees ongegrond. Vooruitgeschoven single "Speed of sound" schopte het zelfs tot eerste legale instant downloadsucces.

Maar "X&Y" is uiteraard meer dan enkel "Speed of sound". Een poppy Pink Floyd komt om de hoek piepen in opener "Square one". "What if" is "Trouble" met iets meer ervaring in de vingers en "White shadows" bewijst dat ook refreinen een oasis van rust kunnen zijn in een zee van gitaren. "Fix you" is spijtig genoeg te banaal, te saai, te oubollig en vooral te stadionrock.

"Talk" daarentegen kan ons wel bekoren, met zijn zonnestralen en gitaren die gelijktijdig doorheen het wolkentapijt breken. Hetzelfde kunnen we zeggen van titelnummer "X&Y" dat naar Mercury Rev hint, alvorens onder een dekbeddikke laag dream pop te kruipen.

Na "Speed of sound" kan het er wat rustiger en gemoedelijker aan toegaan en "A message" krijgt dan ook de ademruimte die het verdient, deze keer geen gitaren die de song tegen warp speed de hemel injagen. Daarna volgt "Low": een beetje eighties, een beetje nineties, maar toch vooral eigentijds klinkend.

"The hardest part" en "Swallowed by the sea" lijken de indruk te wekken dat het vet er een beetje af is naar het einde toe, maar dat is dan buiten "Twisted logic" gerekend, "The Bends" en "OK Computer" vermalen tot één song. En tot slot is er nog de bonustrack "Til kingdom come", denk U2 aan de folk.

Evolutie zit 'm soms in kleine dingen, en zo ook op dit album. Coldplay voegt enkele schakeringen toe aan hun muzikaal palet zonder de luisteraar van zich te willen vervreemden. Daar waar andere groepen in het verleden voor een eigenzinniger pad kozen, houdt Coldplay vast aan hun succesformule: emotie, melodie en harmonie samenballen tot popsongs die weten te raken. En daar hoeven ze zich echt niet voor te schamen.