The Dears - No Cities Left

Canada zendt zijn zonen uit. Met hun melodieuze en gelaagde poprock proberen Murray Lightburn en de zijnen het nu ook over de grote plas.
3.6/5


Bij het Canadese "The Dears" valt al snel te zeggen waar ze de mosterd halen: The Smiths en de Blur uit de pop-hoogdagen zijn nooit ver weg. Gelukkig heeft het album meer te bieden dan dat.

"No cities left" trekt zich op gang met de single "We can have it". Het nummer begint ingetogen tot er halverwege wordt plaatsgemaakt voor een optimistische noot, voortgedreven door een up-tempo ritmebegeleiding. Op het einde van het nummer is er echter het besef dat sommige dingen nooit meer hetzelfde zullen zijn. Deze thematiek vinden we ook terug in de rest van de songs. Dit is een album over het niet willen loslaten van de wereld die men liefhad.

Morrissey klinkt het duidelijkst in "Lost in the plot" en "Don't lose the faith". "The second part" is een nummer waarvan wij hopen dat Bent Van Looy er ook nog zo'n paar in zijn schuif heeft liggen. De A-kant van het album eindigt met het nummer "Expect the worst coz she's a tourist" dat voortdrijft op een lekker strijkersthema dat na een korte climax plaats moet maken voor een zweverige begeleiding zoals we die in een iets minimalistischer vorm zouden kunnen verwachten bij Air. Tot slot wordt er nog een jazzy einde aan de song gebreid door de toevoeging van enkele blazers.

De B-kant van het album (hoe raar dat ook moge klinken voor een cd) wordt op gang geblazen door de dissonante klanken in het begin van "Pinned together, falling apart". Al snel ontpopt de song zich echter tot een traag nummer over ontkenning. Ook "Never destroy us" loopt daarvan over. "Warm and sunny days" heeft zijn titel niet gestolen en straalt een muzikale zomersheid en luchtigheid die nogal zeldzaam is op dit album maar niettemin welgekomen. De echte parel van dit album is echter "22: the death of all romance" waar Lightburn en Yanchak elk een deel van de zang voor zich nemen en de confrontatie met elkaar aangaan. Daarna volgt nog het duistere grotendeels instrumentale "Postcard from purgatory" (niet verwonderlijk met die titel) en als afsluiter is er nog "No cities left" waarin Lightburn voor een laatste maal de hoop levend probeert te houden

Let's just keep fighting
The end of the world
We will hold hands and
We will make plans
For life.

"No cities left" is geen wereldschokkend album, daarvoor kruipt het wat te dicht aan bij hun grote voorbeelden. Niettemin kent het album weinig zwakke momenten en staan er zeker een paar nummers op die het verdienen gekoesterd te worden.