Domino 2006

Uiteraard kon ik de aandrang niet weerstaan om anderhalve week geleden enkele avondjes te gaan Domino'en.

Dinsdag 11/4
Jenny Lewis
Miss Rilo Kiley heeft een stem die zich uitstekend leent tot warme countrysongs, niet toevallig de richting die ze uitging op haar debuutplaat, en live wist dat ze perfect te demonstreren. Hoewel ze nogal koeltjes leek in het begin, bloeide ze snel open en werd het een leuke boel. Vooral met het nieuwe "Jack killed mom", Nick Cave-murder rock met een countryrandje, wist ze de zaal plat te spelen. Het wordt dus uitkijken naar haar tweede worp.
Adam Green
Het dient gezegd, buiten enkele referenties en een vage biografie kende ik ongeveer niets van de man. Zijn optreden was dan ook een ware openbaring, puur genot zelfs. Meer verzoekjes dan nummers spelend, strompelde en struikelde hij zich een weg doorheen zijn set, de ene na de andere komische noot aan elkaar rijgend. Een plezant geschift boeltje werd het.
Emiliana Torrini
Er viel weinig verschil te bespeuren met de Emiliana vanop Pukkelpop: schuchter en verlegen, maar niettemin de eigenschap bezittend om haar songs betoverend mooi te zingen en tussendoor op ontwapenende wijze de meest hilarische anekdotes te vertellen. Rock 'n' roll!
Brakes
Brakes kwam een pak snediger voor de dag dan bij hun doortocht in de Botanique een tijdje terug. De set was deze keer ook iets substantiëler met onder andere een extra cover van "Sometimes always" van Jesus & Mary Chain en nieuw materiaal zoals "Porcupineapple". Fun verzekerd,,..

Woensdag 12/4
Ignatz
Pitchfork-hipsters lopen er dan wel behoorlijk geil van, op mijn persoonlijke schaal van 1 tot 10 werd er heel weinig gescoord. Onverstaanbaar gewauwel in combinatie met primitief gitaargetokkel en sampling voor beginners...Jan Hoet zou er best wel iets zinnigs over kunnen zeggen, mocht ie als muziekpaus gekend staan. Een drol verkopen is kunst, maar het blijft een drol natuurlijk.
Mi & L'Au
IJl en breekbaar zijn wel de meest voorkomende en best passende adjectieven voor het koppel Mi & L'Au. Denk aan Nick Drake, geïncarneerd in een liefdeskoppel dat enkel zichzelf en hun gitaar heeft in deze wereld.
Isobel Campbell
Isobel voelde zich nogal zenuwachtig en onwennig op het podium terwijl ook al snel bleek dat Eugene Kelly iets te weinig schuurpapier is om Mark Lanegan te vervangen. Dat nam niet weg dat we een degelijke set te horen kregen die vooral naar het einde toe piekte.

Zondag 16/4
Akron/Family
Spijtig genoeg kon ik pas halfweg hun set de zaal binnenstappen. Hun bayou gospel meets experimental jams wist me wel te boeien en te bekoren. Muziek waarvan je denkt "I'll have the same drugs they're having".
Wolf Eyes
Het is geleden van These Arms Are Snakes dat ik zo hard met het sérieux van een groep moest lachen. Grappige jongens, die drone metalheads!
65daysofstatic
Door beats opgezweepte postrock voor de mensen die hun adrenaline onmiddellijk willen. Niet uitermate origineel maar best doeltreffend.
Mogwai
Wanneer deze beruchte Schotten de pedalen indrukken, valt de atoombom. De geluidsgolven schieten door de ruimte en niets in de wijde omtrek kan zich aan de kracht van deze gitaren onttrekken. Verschroeiend en hypnotiserend tegelijk. All hail Mogwai!