Hawai - Gone in a Minute / The Never Changing Bits

Avontuurlijk en experimenteel, het zijn niet onmiddellijk begrippen die we associëren met Kortrijk maar Hawai probeert daar verandering in te brengen.
3.2/5


Aangezien West-Vlaanderen nog steeds gedeeltelijk "terra incognita" is voor ons, gelieve ons te excuseren dat we enkele feiten uit de biografie op de officiële site overpennen.

Hawai is de groep die verrees uit de band Chiva Con Poza, een hard pop swinging blues core band, zo wil de overlevering. Na enkele bezettingswissels met onder andere goed volk van Goose (winnaars Humo's Rock Rally 2002) bestaat de band in zijn huidige vorm uit de volgende personen: Wim Vanwuytswinkel, Hans Corne, Jan Vandenbussche, Kurt Debrabandere en Benoit Geers.

Maar genoeg trivia facts, laten we het eens over de muziek hebben. Hawai tapt uit verscheidene vaatjes maar neigt over het algemeen naar instrumentale jazzrock, zo'n "klikt het niet, dan botst het"-attitude waarbij meestal alles uiteindelijk wel op zijn pootjes terechtkomt. De ene mens zal het tegendraads noemen, andere mensen zullen dan weer spreken van muziek met karakter.

Het album begint met "Smoke it off", een spaced-out rocknummer met punk essentials. Daarna volgt "Burning watch" dat de vibes van een Cake-nummer zonder blazers overneemt en er iets heerlijks poppy van maakt. Goed begonnen is half gewonnen, denk je dan. Helaas zijn de volgende nummers van mindere kwaliteit. "She's plastic" drijft voort op een thema dat net te snel op de zenuwen gaat werken. Bovendien is het nummer nog eens ingesloten door de 2 overbodige spielereitjes "Greatest hits" en "°°".

"Vanessa" pikt gelukkig de draad weer op en klinkt als een muzikaal genie dat zich uitleeft in de keuken op alles wat pot en pan is. "Starlightning blues" begint ook goed maar vergeet halfweg spijtig genoeg welke kant het weer op wou. "Super Jet" is daarentegen net iets te kort om een toiletpauze in te lassen waardoor we maar naar de skip-toets reiken.

Gelukkig kunnen we ons nog opmaken voor een degelijk slot. Zowel het door contrabas en Rhodes voortgedreven "Break a rib" als het funky big band aandoende "Radical pigeon dance" liggen vlot in het oor. "Charming" is groovy en wispelturig zonder dat het de sfeer verpest en tot slot is er nog het pseudo-loungy "Handy chicken clap".

"Gone in a Minute/The Never Changing Bits" heeft zijn ups en downs. Volgens ons zouden sommige nummers beter tot hun recht komen in een EP formaat. Hier lijden ze een beetje onder andere songs die verdrinken in hun eigen wispelturigheid. Niettemin legt Hawai een veelzijdigheid aan de dag die potentieel biedt voor de toekomst. We zijn dan ook benieuwd hoe ze in de toekomst verder zullen evolueren.