Interview - Copenhagen

Naar aanleiding van hun recentste album "Sweet Dreams..." hadden we een interview met Neil Henderson, Kirsa Wilkenschildt en Andy Thompson van de Britse band Copenhagen. Met 4 man rond de tafel werden er geen kaarten bovengehaald maar het werd niettemin een gezellige boel.


Jullie kozen de naam Copenhagen om verschillende redenen, ook al zijn jullie een Britse band. Hoeveel mensen heb je zo al op het verkeerde been gezet?
Kirsa: Och, dat viel wel mee tot nu toe. Enkel in Denemarken hebben we enkele problemen ondervonden toen we er wouden optreden. Blijkbaar was er al een plaatselijke groep met de naam Copenhagen.
Andy: God ja, dat was nogal een onaangename verrassing.
Kirsa: Overal hadden ze onze affiches overplakt met de melding dat Copenhagen niet zou optreden en aan de ingang stonden ze zelfs flyers uit te delen die dezelfde boodschap droegen. Uiteindelijk kwamen er zo'n 20 mensen opdagen...
Neil: En dat was dan nog voornamelijk familie van Kirsa.
Andy: Achteraf gezien is het wel grappig natuurlijk. Ze dreigden zelfs met een rechtszaak en zeiden dat we waarschijnlijk toch niet lang zouden blijven bestaan als groep. Nooit meer iets van gehoord, eerlijk gezegd. (grijnst)

Kirsa en Neil, jullie begonnen de band met jullie tweeën. Was het de bedoeling om van meet af aan met zoveel mensen te gaan samenwerken?
Neil: Ja, van in het begin hadden we alletwee wel iets van "laten we er iets groots van maken". We wilden een warme en volle sound ontwikkelen.
Kirsa: Eigenlijk is dat allemaal heel natuurlijk verlopen. We hebben er zo nooit echt bij stilgestaan.

In 2003 haakten 5 leden af en bleven jullie nog met 3 over. Wat denk je dan op zo'n momenten?
Andy: Het was niet echt een probleem. Copenhagen is veeleer een collectief dan een groep. Iedereen is met vanalles bezig en het was eerder dat hun agenda te vol zat om nog voltijds mee te werken aan Copenhagen.
Kirsa: Tegen wanneer we de studio ingingen, waren de meesten er trouwens weer terug bij. Het is niet iets waar we ons ooit zorgen over gemaakt hebben.
Neil: Het werkte ook deels bevrijdend. We konden meer richtingen uit en er was meer ruimte om te experimenteren.

Hoe begin je te werken aan een song? Zit je te tellen hoeveel man je nog aan bod moet laten? Voeg je gewoon laag na laag toe, of hoe doe je dat?
Kirsa: Normaal gezien maken we eerst de compositie. Meestal is die al redelijk sterk uitgewerkt. En dan gaat Neil aan het werk.
Neil: Ik schrijf de teksten bij de muziek. Ik luister naar de compositie en schrijf wat in me opkomt. Soms gebeurt het wel eens dat ik al een tekst heb en we dan een compositie proberen te maken maar dat is eerder uitzondering.
Andy: Met de rest van de band proberen we dan altijd nog wat uit of we de song niet iets extra kunnen geven met nog een kleine aanpassing of variatie.
Kirsa: Soms voegen we er ook nog iets aan toe. Zo hebben we op dit album een harp gebruikt, iets wat ik altijd al wou doen. Het is niet dat we het er per se bij wouden maar het paste gewoon heel goed.

Jullie werkten samen met Robin Proper-Sheppard (Sophia) aan dit album. Hoe verliep de samenwerking?
Kirsa: Echt geweldig. Het is echt fijn samenwerken met hem.
Neil: Het leukste was dat de opnames bij mij thuis gebeurden. Zeer relax vond ik dat. Ik kon gewoon rechtstreeks van mijn bed in de opnamestudio rollen.

De meeste bands geven hun albums werktitels. Hadden jullie er een voor "Sweet dreams" en waarom heb je uiteindelijk voor die laatste gekozen?
Kirsa: Hmm, hoe hadden we het ook alweer genoemd?
Neil: Geen idee, ik kan het me niet echt meer herinneren.
Andy: (na wat denkwerk) "My little grey cloud", dat was het.
(Aha-erlebnis bij Kirsa en Neil)
Andy: Maar goed, uiteindelijk zijn we voor "Sweet dreams" gegaan omdat die er eigenlijk perfect bij paste. Enerzijds past het bij het rustgevende en liefhebbende, en anderzijds heb je de "evil grin" versie die ongeveer net het omgekeerde impliceert. Die dualiteit sprak ons wel aan.

Op de song "Lucky seven" doen 16 mensen mee? Mogen die allemaal mee pakken als jullie op tournee vertrekken?
Kirsa: 16? (slikt even)
Neil: Hmm, waren het er echt zoveel? Ongelooflijk eigenlijk, maar goed...als we op toernee gaan, treden we op met slechts 8 man. Grotere busjes hebben ze niet waar we ze huren. (lacht)
Andy: De busjes zijn niet het enige probleem. Ook de podia zijn soms wat smal bemeten. Ik herinner me nog een optreden in Duitsland waar Neil gewoon op een tafel moest staan zingen omdat er geen plaats meer was op het podium. Onze contrabas heeft toen nog vanalles de grond ingegooid terwijl ie aan het spelen was.
Kirsa: Die dag ging ongeveer alles kapot waar ie aankwam: de deur van zijn kleerkast ging kapot, de kapstok kwam naar beneden, hij zakte door zijn bed...uiteindelijk mocht hij van ons nergens meer aankomen.
Andy: Was dat de reden dat we hem uit de band gegooid hebben?
(Iedereen schiet in de lach.)

Jullie album is halfweg oktober uitgekomen in Engeland, hier komt het pas uit halfweg januari. Hebben jullie plannen om nadien te touren?
Andy: Absoluut. Everybody wants to break into London, we're glad if we can break out of it.
Kirsa: De response buiten Londen is ook veel beter. We doen graag het vasteland aan.
Neil: Momenteel zijn er nog geen concrete plannen maar als we kunnen, zullen we het zeker niet laten.

Tot slot nog 1 kleine vraag. Lambchop heeft een tijd geleden een cover gedaan van "This corrosion" van de Sisters of Mercy. Zien jullie je ook iets gelijkaardigs doen?
Kirsa: Ja, we hebben het al veel besproken in de groep.
Neil: Inderdaad, we zijn het volledig eens geraakt over de song: "Parade" van Magazine. Enkel weten we nog niet precies wanneer we het gaan doen.
Andy: We zitten er nu toch al een tijd over bezig dus ik denk niet dat we het nog zolang zullen uitstellen.
Kirsa: Het zal er alleszins ooit wel van komen.