Interview - The Dears

Ter promotie van hun laatste album "No cities left" dat sinds kort in de Europese cd-rekken ligt, trekken The Dears in een rotvaart door Europa. Spijtig genoeg konden we niet aanwezig zijn op hun enige Belgische optreden van deze toernee maar 's anderendaags vonden we gelukkig wel nog de tijd bassist Martin Pellard een resem vragen voor te schotelen.


Jullie traden gisteren op in Gent. Hoe ging het?
Het was echt ongelooflijk. Er waren zo'n 400 mensen, volledig op elkaar gepakt. Blijkbaar waren er verscheidene mensen die het album al gekocht hadden want we merkten dat er redelijk wat mensen in het publiek waren die de liedjes en de muziek herkenden. Zoiets hadden we echt niet verwacht. Alles verliep meer dan vlot en we hebben er echt van genoten.

Dus het is echt waar dat het voor buitenlandse artiesten leuk optreden is in België of proberen ze gewoon vriendelijk te zijn?
Ik vind niet dat je de ene plaats boven de andere plaats kunt stellen. Tot nu toe zijn we altijd al goed ontvangen geweest, ongeacht waar we speelden. Maar ik ben er wel van overtuigd dat er een verschil is tussen optredens bij ons in Amerika en hier in Europa. Ik heb de indruk dat Europeanen meer openstaan voor nieuwe dingen. Ze zijn nogal nieuwsgierig en op ontdekkingen uit.

Hoe moeilijk is het om op te treden voor een publiek dat niets van je muziek kent?
Wij zijn daar nogal realistisch in. Zelfs als de zaal volzit, is er nog altijd een kans dat de helft van de zaal niets van je muziek afweet. Dus elke keer opnieuw is het een uitdaging om op te treden en ervoor te zorgen dat de mensen je muziek appreciëren.

Je gaat dus het podium op met een zekere bekeringsdrang?
Zo zou je het best kunnen omschrijven, ja.

Jullie zijn afkomstig van Canada, het land dat ons al artiesten schonk zoals Bryan Adams, Celine Dion en Nickelback. Maakt dat het er moeilijker op om de nodige aandacht te krijgen?
Eerst en vooral wil ik zeggen dat ik niets persoonlijks tegen die artiesten en hun muziek heb. Maar het is inderdaad wel zo dat de muziekindustrie nog maar eens de boot heeft gemist toen indie bands zoals The White Stripes, Franz Ferdinand en anderen op grote schaal doorbraken. Het doet deugd dat ze eindelijk inzien dat er wel meer artiesten zijn die genoeg talent hebben en die ook hun aandacht waard zijn. We zien nu plots de interesse toenemen in ons en andere Canadese artiesten zoals Broken Social Scene, Stars, The Unicorns, The Stills, enzovoort. Hetzelfde zie je bijvoorbeeld ook in Zweden waar een groep zoals The Hives toch bewezen heeft dat er ook meer te vinden is dan ABBA en Ace of Base. Ik ben wel blij met die evolutie.

Is er sprake van een plaatselijke rock scene in Montreal? Zijn er mensen die je altijd en overal tegenkomt?
Montreal heeft een zekere aantrekkingskracht op groepen maar zo speciaal is het er eigenlijk niet. Er zijn groepen die onmiddellijk beginnen te zweven na een paar goeie optredens in Montreal terwijl het toch allemaal niet zoveel voorstelt. Aangezien het een nogal gesloten wereldje is, komen we wel regelmatig dezelfde mensen tegen. Ons repetitiekot bijvoorbeeld bestaat uit 3 ruimtes die we met 2 andere groepen delen. Naast ons zitten de mensen van The Stills die momenteel ook her en der de nodige aandacht krijgen, en daarnaast zit nog Sam Roberts. Het is best leuk om op toernee te gaan, terug te komen en dan even met de rest aan de toog te hangen, ook al is het maar voor één avond.

In november trekken jullie door Europa. Wat zijn jullie verwachtingen?
Niets specifieks eigenlijk. We willen gewoon zoveel mogelijk mensen proberen te bereiken met onze muziek.

Jullie album "No cities left" werd uitgebracht in april 2003 maar is nu dus opnieuw uitgebracht voor de VS en Europa. Jullie zijn dus de baan opgegaan met oud materiaal of is er al nieuw materiaal in het vooruitzicht?
Wel, tijdens deze toernee hebben we al enkele nieuwe songs uitgeprobeerd. Gisteren hebben we twee nieuwe nummers gespeeld en af en toe spelen we ook eens eentje tijdens onze soundchecks. We hebben nu al ongeveer 9 songs in pre-productie. Het is nu dus wachten tot de toernee erop zit en we wat tijd vinden om de studio in te duiken. Maar tot dan hebben we nog een druk schema af te werken. Het is nogal vermoeiend maar niettemin plezant. Je hoort me dus niet klagen.