Machiavel - 2005

Het stuk vaderlandse muziekgeschiedenis dat Machiavel heet, blijft doorgaan in 2005 met "2005".
3.1/5


We kunnen het u niet kwalijk nemen als u Machiavel niet kent. De band werd immers opgericht in 1974 en alle communautaire gekheid op een stokje, het zijn Walen en we weten maar al te goed hoeveel moeite het hen kost om over de taalgrens heen bekendheid te verwerven. Niettemin was Machiavel de allereerste Belgische groep ooit die Vorst Nationaal wist uit te verkopen en "Fly" is een klassieker die de meesten wel bekend in de oren zal klinken (echt wel).

Hun lange staat van dienst is deels te verklaren door een lange staat van inactiviteit. De groep viel uiteen in 1983 en wist, ondanks een kleine revival eind jaren '80, de draad pas terug op te pikken in 1996. Anno 2005 krijgen we met "2005" dertien nieuwe tracks van Mario Guccio en de zijnen voor de kiezen en het is maar de vraag hoe het boeltje smaakt.

Het album begint met "Chronic love", een niet onaardig nummer dat net dat vleugje tijdloosheid bezit om het boven andere soortgelijke songs te laten uitstijgen. "Running around" klinkt als Bowie light alvorens te transformeren in kouwe eighties pap. Er worden trouwens wel meer gedateerde truukjes uit de doos gehaald. Zo bedelt "Watching the time" wegens te langdradig tevergeefs om uw aansteker de lucht in te steken. Zelfs met diezelfde aansteker op ons scrotum gericht, blijven we redelijk koel bij "The might is right".

Hoewel de song meer potentieel bezit dan eruit gehaald wordt, lijkt het vanaf "River of shame" de goeie kant op te gaan. Dat rocken geen kwaad kan, wordt niet enkel duidelijk op "Washing their hands", maar vooral op "Ronny runs" waarin de hard rock van Iron Maiden nooit ver af lijkt. "Black snow" doet het vervolgens beter dan ongeveer alles van Muse.

Op de rest van het album duikt Machiavel nergens onder de middelmaat door en met de powerpop van "Hearing the rain" en het - ze waren het ons verschuldigd - progrockige "Roaming with ghosts" krijgt het album een waardig einde.

De titel "2005" dekt niet de lading maar dat zal Machiavel ongetwijfeld worst weten. Tijdloos gaat immers vaak langer mee dan eigentijds en als groep bevindt Machiavel zich in het stadium waar niets meer moet. Met een beetje meer ambitie zat hier nochtans meer in.