Ray Charles - Genius Loves Company

"Genius Loves Company" geldt als het laatste album dat Ray Charles wist af te werken vooraleer hij het tijdige voor het eeuwige inruilde. Over de doden niets dan goed, maar laat het gezegd zijn dat de man eindigde in schoonheid.
3.7/5


Ook al kennen we sommige artiesten een eeuwige waarde toe op basis van hun oeuvre, zelfs muzieklegendes zijn niet volledig vrij van sterfelijkheid. Ray Charles was spijtig genoeg één van die legendes die dit het afgelopen jaar aan den lijve mocht ondervinden. Ongeacht het aantal postume albums dat ongetwijfeld nog zullen volgen, zal men de muzikale sterkte van Ray Charles onbewust blijven afmeten aan "Genius Loves Company" en gelukkig weet de man te eindigen in schoonheid.

Die schoonheid is trouwens niet enkel de verdienste van Ray Charles zelf. "Genius Loves Company" is een twaalf nummers en evenveel duetten tellend album geworden. De mensen die aan 's mans zijde plaats mochten vatten, zijn niet van de minste. Ray Charles liet zich zowel door schoon volk (Norah Jones, Diana Krall) omringen als door oude rotten in het vak (B.B. King, Willie Nelson, James Taylor, Van Morrison).

Jongelinge Norah Jones mag de spits afbijten met "Here we go again" waarin ze samen met Charles bewijst dat muziek moeiteloos generatiekloven kan overbruggen. Onder aanmoediging van een blazerssectie werkt James Taylor zich tesamen met de man door zijn eigen "Sweet potato pie". Daarna volgt Diana Krall met een iets te gepolijste versie van "You don't know me". Maar goed, het kunnen niet allemaal parels zijn zoals "Sorry seems to be the hardest word". De Elton John-klassieker kreeg een nieuw arrangement aangemeten met een volledige strijkerssectie en de karakteristieke stem van Ray Charles tilt de song nog een niveau hoger.

"Fever" is een cover die niet geheel zonder gevaar is. Niet iedereen zal even tevreden zijn over de groovy vingerknipversie die Natalie King Cole ons hier brengt. Bonnie Raitt blijkt daarentegen de ideale keuze voor een getrouwe versie van "Do I ever cross your mind?", haar stem (en slidegitaarwerk) sluit perfect aan bij die van Ray Charles.

Voor het hoogtepunt van het album werd een heel orkest uit de kast gehaald. Tesamen met vriend en mede-ouwe knar/legende Willie Nelson zet Ray Charles een aangrijpende versie neer van Sinatra's "It was a very good year". "Hey girl" vinden we dan weer een matig nummer maar daar zit Michael McDonalds bariton voor heel weinig tussen.

De rest van het album is bevolkt met enkele waardige klassiekers. B.B. King is uiteraard de geknipte man voor de bluesklassieker "Sinner's prayer", Gladys Knight mag aan de slag met de soul en gospel van de traditional "Heaven help us all" en Johnny Mathis mag de Judy Garland-klassieker "Over the rainbow" voor zijn rekening nemen. Tot slot is er nog de live-versie van "Crazy love" die Ray Charles tesamen met Van Morrison bracht op de awardsuitreiking voor de Songwriters Hall of Fame.

"Genius Loves Company" is een album geworden dat niet teleurstelt. Zowel de keuze van de nummers als van de samenwerkingen zorgen ervoor dat het album een geslaagd project is. Kritisch als we zijn, kunnen we natuurlijk opmerken dat er soms wel wat te sterk op veilig werd gespeeld maar buiten ons tegendraadse zelve zal zich daar waarschijnlijk niemand aan storen. "Genius Loves Company" bezit de kracht en liefde van de stem die Ray Charles kenmerkte en mag als een waardige afsluiter beschouwd worden van 's mans lange en invloedrijke carrière.