Rumplestitchkin - Somersault

Niet slecht als tussendoortje
3.2/5


McDonalds. We weten niet hoe het met u zit, maar ook al weten we dat er genoeg andere (en betere) alternatieven zijn, dat hun brede gamma van producten enkel dient om te verdoezelen hoe beperkt de keuze is en dat er niets speciaals is aan het beleggen van een broodje, niettemin springen we er op tijd en stond wel eens binnen. Waarom? Omdat het soms toch zo verdomd goed smaakt, meneer.

"Somersault" is het tweede album van het voorheen sterk door pech geplaagde Rumplestitchkin. De tijd zal moeten uitwijzen of ze eindelijk de manier gevonden hebben om goud te spinnen, maar met dit album zullen ze waarschijnlijk wel bij verschillende mensen de tijdelijke honger weten te stillen.

De ingrediënten van "Somersault" zijn eenvoudig als BigMac. De gitaren en synthesizers maken de hoofdbrok uit als vlees en groenten. De ene beet krijg je al wat meer binnen van het ene dan van het andere, maar over het algemeen blijft het evenwicht bewaard. Net als de zorgvuldig gekozen sauzen vullen flarden elektronica de smaak aan. Wat je uiteindelijk op je bord krijgt, is een aantrekkelijk stukje pop dat vanalles bevat.

Ons vast McDonalds-ritueel wil dat we steeds met het lekkerste beginnen en de groep schijnr van dezelfde aanpak uit te gaan. "Wake up call" doet ons het water in de mond krijgen en een grote hap later bijten we al gretig in "Far out, quickly one", dat als een partijtje armworstelen klinkt tussen Ghinzu en Hot Hot Heat. Ter verfrissing slurpen we eventjes aan "Hush hush".

Genoeg zout maar iets te weinig smaak, is wat ons stoort aan frieten en songs als "Solo" en "Go crazy". Niet geheel ongevoelig voor modeverschijnselen (slaatjes! vegetarische schotels!) wordt hier en daar al eens een song opgehangen aan een Franz Ferdinand-kapstok. Onmiskenbaar is ook de invloed van producer Jeroen Swinnen in "Lucy line" en "So-called". Niet dat we het hem of de groep kwalijk nemen, er mag best wel wat meer Daan in de wereld zijn.

Wie bij McDonalds gaat eten, leert leven met frieten die naar karton smaken en cola naar water. Ook "Somersault" heeft zo zijn portie junk, maar bezit niettemin enkele goeie troeven die velen zullen kunnen bekoren. Rumplestitchkin mag dan wel minder bekend zijn, qua toegankelijkheid hoeven ze niet onder te doen.