The Strokes - First Impressions of Earth

Ook de derde maakt indruk
4.1/5


De fysische wetten van actie en reactie gelden ook in de muziekwereld. Zo bevrijdden The Strokes in 2001 de wereld van nu-metalitis met hun debuut "Is This It?", een op Velvet Underground gestoelde terugkeer naar de garagesound van de sixties. In het kielzog van deze redders van de rock volgde echter een stroom aan gelijkaardige "The"-groepjes, wat samen met hun meer van hetzelfde bevattende opvolger "Room On Fire" leidde tot een zekere garage fatigue. Het was dan ook uitkijken welke kant de New Yorkers zouden opgaan op hun derde album.

Voor een derde keer op rij zit Gordon Raphael achter de knoppen en "You only live once", dat de plaat mag openen, lijkt bij de eerste noten niet de indruk te wekken dat er veel veranderd is. Bas, drums en gitaar leggen de lijnen uit waarbinnen Casablancas zijn ding mag doen. Het valt evenwel op dat Casablancas' stem deze keer meer naar de voorgrond werd geschoven waardoor men een rauwer en scherper geluid uit de mix heeft verkregen.

In de adrenalinestoot "Juicebox" wordt de spanning stevig opgebouwd door het nerveuze spel van bas en drums, vooraleer alle energie wordt losgelaten in het refrein. Het valt niet te ontkennen dat het gevoel van depressiviteit doorheen het hele album sluimert en Casablancas probeert dan ook zijn criticasters voor te zijn in "Heart in a cage". "And I don't write better when I'm stuck in the ground" gooit ie eruit alsof ie de discussie al genoeg gevoerd heeft.

We hebben al rare dingen gehoord in ons leven maar The Strokes die samen met Barry Manilow in "Razorblade" aan het zwembad een eindje wegkeuvelen over zelfmoord, het is niet iets wat we nog verwacht hadden mee te maken. Het verbaast trouwens hoeveel joie de vivre dit nummer lijkt uit te stralen. "On the other side" scoort daarentegen minder op dat vlak (en alle andere) door een te zwak afgeleverde misantropische tekst. Levensmoeheid levert niet altijd even sterke nummers af, beste Julian.

"You know what to change but not in what way" weerklinkt het in "Vision of division", het ideale nummer om wat frustraties van je af te schreeuwen. Daarop volgt het ongetwijfeld meest onbegrepen nummer van de plaat, "Ask me anything". Het is net iets te gemakkelijk om iemand die "I've got nothing to say" bijeenzeurt op basis daarvan de mond te snoeren, zeker als die persoon de wereld duidelijk probeert te maken dat hij er geen behoefte aan heeft de spreekbuis van een generatie of van de wereld te zijn.

Fab Moretti brengt op "Electricityscape" de nodige schwung terug in het album met een reeks strakke meppen. "I swear I'll give it back tomorrow but/For now I think that I'll just borrow/All the words from that song/And all the chords from that other song/I heard yesterday". Spijtig genoeg draaide men die dag iets mindere nummers, wat ons 2 zwakkere nummers als "Killing lies" en "Fear of sleep" oplevert, waarvan eerstgenoemde iets verdachts doet met Tom Jones en laatstgenoemde Iggy Pop wat lijkt op te vrijen.

Met "15 Minutes" zet men terug een stap in de goede richting, ook al heeft Shane McGowan laten weten dat ie zijn nummer terug wil. Mogen we het Britse muziekwereldje trouwens attent maken op de lijnen "Cause today they'll talk about us/And tomorrow they won't care". Een verwittigd man is geen hype waard, nietwaar?

Met "Ize of the world" zijn we bij het hoogtepunt van het album beland. Op efficiënte sloganeske wijze legt Casablancas de perverse mechanischmen bloot die we in onze huidige maatschappij maar al te gemakkelijk accepteren.

A desk to organize
A product to advertise
A market to monopolize
Movie stars to idolize
Leaders to scandalize
Enemies to neutralize
No time to apologize
Fury to tranquilize
Weapons to synschronize
Cities to vapor-

En daar spat de song uit elkaar alsof de bom werkelijk gevallen is. "Ize of the world" is zo een dijk van een nummer dat New Orleans wou dat ze er al zulke hadden staan voor de komst van Katrina. "Evening Sun" en "Red Light" zijn tot slot aardige songs die zich jammer genoeg at the wrong place at the wrong time bevinden.

Had er een plastisch chirurg mee in de studio gezeten, de man zou hier en daar ongetwijfeld wat weggesneden en van plaats veranderd hebben. Ons hoor je evenwel niet klagen over de kleinere imperfecties van dit album. "First Impressions of Earth" is een plaat die best mag gezien worden. De rockwereld hoeven ze misschien niet meer te redden, maar met dit album weten The Strokes voor 2006 de lat meteen hoog genoeg te leggen. Het is nu aan de rest om zich te bewijzen.