De lift

Anderhalve maand geleden:
Buurman beukt op een gewone weekdag om middernacht zijn voordeur in.
Het dient gezegd, ze knelde wel een beetje.

Donderdag:
Ik kom thuis om half acht, ga het gebouw binnen en wacht geduldig tot de lift zich tot op het gelijkvloers laat zakken. Voor mij stopt de bezette lift, maar niemand maakt aanstalten om uit te stappen. Die zal wel naar de kelder gaan, denk ik zo bij mezelve... maar niets van dat. Na seconden die zoals zich meestal voordoet veel langer lijken te duren, stapt een eerste persoon uit terwijl een tweede nog even verderleest aan het papier dat aan de spiegel in de lift is bevestigd. Alleen in de lift voel ik me geneigd een zelfde aandacht aan het papier te schenken.

Grote geblokletterde woorden op een kladje manen iedere bewoner aan voortaan een zekere Pedro niet langer toegang te verlenen tot het gebouw. De man wordt omschreven als een vetzak met een hond, waardoor ik bijgevolg al minstens driekwart van mijn medebewoners zonder bezwaar kan binnenlaten. De reden van dit alles laat zich niet raden, maar is blijkbaar terug te vinden in een paginagroot krantenartikel net naast het kladje. Enkele kernzinnen zijn aangestipt met fluostift; woorden als moord, explosieven, granaten en wapenvoorraad trekken de aandacht. De tekst is evenwel veel te lang om te kunnen verteren in 1 enkele rit naar het zevende en te vermoeid als ik ben om alle informatie op een heldere manier uit de tekst te puren, besluit ik de rest de volgende morgen verder te lezen "op weg naar het werk".

Vrijdagmorgen:
Ik stap in de lift en een papier maakt me er attent op dat het waterverbruik volgende week wordt opgemeten.

Wie hing het papier omhoog?
Wie haalde het naar beneden?
Wie is Pedro?
Hoe heet buurman met de hond?
En waarom lijkt alles plots zo Agatha Christie?

[En waarom wil Blogger niet publishen op een uur dat ik toch wel graag in mijn bed zou kruipen. Misschien moet ik er nog een conspiracy theory bovenop gooien?]