Past events

Last.fm (of Audioscrobbler zoals ik het nog altijd pleeg te noemen) heeft recent weer een paar nieuwigheden toegevoegd, waarvan de "Upcoming events" een van de meest handige en in het oog springende feature is. Events die reeds tot het verleden behoren:

4/11 - Cat Power @ AB

Een echt voorprogramma kwam er niet aan te pas, maar de Memphis Rhythm Band mocht het geheel wel op gang trekken waarbij elk instrument en begenadigd muzikant dat ermee aan de slag ging de tijd kreeg zich voor te stellen. De intro bracht er meteen sfeer in, hoewel het een beetje bang afwachten was hoe de opgewekte toon te rijmen viel met de mythische breekbaarheid en podiumvrees van mevrouw Marshall. Dat viel best mee. Chan Marshall beleeft nog steeds de optredens in haar eigen wereld - we zagen heel wat foute danspasjes en rockposes - maar verkiest dezer dagen toch om op het podium te blijven staan. Naast enkele geacteerde stukjes was er hier en daar ook ruimte voor wat spontane sociale interactie met het publiek, wat haar podiumpresence tot zeer sympathieke hoogtes verhief.

Muzikaal viel het optreden in te delen in 3 stukken: een eerste deel met begeleidingsband waarbij vooral songs uit "The Greatest" werden gespeeld, een tweede deel met Chan solo op gitaar en piano, en tenslotte werd in het laatste deel de Memphis Rhyhtm Band er terug bijgehaald voor een mix van oud en recent werk dat uitmondde in een knap "Nude as the news/Satisfaction"-combo (inclusief Jagger-pastiche). Ondanks onder andere een prachtige versie van "House of the rising sun" toonde het middenstuk aan dat Marshall het keurslijf nodig heeft van een begeleidingsband om niet te veel af te dwalen in haar eigen spielereien. Niettemin slaagt ze er stilaan in zich van de mythe te ontdoen en kan er volop genoten worden van de ontroerende muziek die ze maakt.

Nude as the news
Cross bones style

10/11 - Tool @ Vorst Nationaal

Als je dan toch vroeg op een concert arriveert, kan je evengoed dichtbij het podium plaatsvatten. Die joekels van boxen hadden we echter niet opgemerkt vooraleer Mastodon aan hun set begon. De decibels beukten stevig in op de trommelvliezen, terwijl de mix van zware en andere metalen het publiek doeltreffend bij de ballen greep. Klik hier op eigen risico om ongeveer te weten hoe zo'n geweldige hoop lawaai ons gehoor wist te doen tintelen.

De sound van Tool kwam een pak minder hard over, maar was daarom niet minder doeltreffend. Maynard James Keenan scheerde weer ongekende toppen der coolness door een heel optreden lang met een gasmasker op te performen. Voor de songs werd ongeveer uit alle albums geput waardoor we het van het recentste "10,000 days" bijvoorbeeld zonder Wings of Right in two moesten stellen. De projecties misten deels hun doel door op manshoogte geprojecteerd te worden, maar dat werd later in de show goedgemaakt door de imposante projectie van Alex Grey zijn "Net of Being" en het hele lasergebeuren. Al bij al was het een goed concert, maar ook niet veel meer dan dat. Nooit had ik echt het gevoel van in het concert meegezogen te worden en de security hielp ook niet echt door continu met zaklampen het publiek in te schijnen om de plannen van gelegenheidsfotografen te dwarsbomen. Maar goed, veel meer verwachtingen koesterde ik ook niet voor de bunker van Vorst.

*****
Ander spannend muzieknieuws:
Grinderman, het nieuwe project rond Nick Cave, voedt de hoop dat de duivel nog niet helemaal uit de ziel van de man uitgedreven is. "Foul-mouthed, noisy, hairy, and damn well old enough to know better". Right on!

Op hun myspace-pagina vind je hun allereerste single, "No pussy blues"... I can relate to that.

*****
Deze week heb ik met veel plezier het Stylus-artikel gelezen dat Bono/U2 tegenover Michael Stipe/REM plaatst in volgende categorieën:

- Better debut album
- Most ridiculous frontman
- Better music videos
- Best universal anthem
- Best work by a band member outside of the band
- Better awkward genre experiments
- Best use in movies
- The present incarnation
- Better Simpsons cameo
- Better biggest hit
- Better masterpiece

En ook bij Slate zetten ze de groepen tegenover elkaar.

There never really was a rivalry, of course. In 1992, members of the two groups combined to perform a sweet version of "One" at MTV's Inaugural Ball. Despite all of my righteous teenage anger on R.E.M.'s behalf, U2 and R.E.M. were entirely friendly. Bono even discusses Stipe in U2 by U2: "Michael Stipe's friendship means more to me than I can ever tell you," he says on Page 162. Then, he doesn't mention Stipe's name again in the book.