Het winteroffensief

December. Zo gek waren die Romeinen niet toen ze deze tijd van het jaar tot tiende maand uitriepen. Wat een weertje zeg. Onder deze omstandigheden lijkt het nog waarschijnlijker dat mijn douchekraan, elektrische kookplaat en verwarming in de living gemaakt zijn vooraleer de vorst zijn intrede doet.

En over intredes gesproken, hier en daar rijst al menig kerstboom. Zelfs ons appartementsgebouw is al voorzien van een kitscherig sneeuwtafereel aan de inkom. Weer of geen weer, de jaarlijkse gewoontes houden stand, los van alle klimaatwijzigingen. Zo is ook mijn traditionele winterverkoudheid een feit. Gisteren nam het vieze monster zijn stelling in, 's avonds mocht ik al rillend het bed in en deze morgen was de koorts al volledig uitgezweet. No hoef ik enkel nog 2 dagen met het schotelvodgevoel rond te lopen en dan resten me nog 2 weken om het hele goedje uit mijn lijf te snuiten. U hoort me niet klagen over mijn afweersysteem.

Waar dan wel weer over te klagen valt, is Google. They tricked me into Beta status! Jawel, Blogger is terug in beta geduwd. Mijn account is plots aan mijn gmail gekoppeld, mijn login wordt niet meer onthouden, de rss-feed lijkt het niet meer te doen en de beloofde drag-and-drop blog templates zijn ook nergens te bespeuren. Web 2.0 in full effect!

Muziek dan maar. Zo'n halve maand geleden was er een psychedelicathema-avond in de AB waarvan de titel de lading niet dekte en omgekeerd, no offence intended. Van Sukilove kende ik enkel hun shalalala-ballad "Talking in the dark" en laat dat toevallig een van de nummers zijn die ik ze niet hoorde spelen. Op zo'n pseudopsychedelische avond mag er namelijk wel wat meer gitaar te horen zijn. Pascal Deweze weet maar al te goed hoe poprock kan klinken zonder rekening te houden met de conventies van Radio Donna en het huidige StuBru. Oordeel zelf!

Yo La Tengo was headliner en op z'n zachtst gezegd zwaar de max! Ouwe rotten die meer dan 2 uur lang plezier beleven aan muziek maken, die hun instrument door en door kennen en zich enkel op enthousiasme in plaats van routine laten betrappen. Begeesterend, hypnotiserend, ontwapenend en stevig rockend... het zijn maar enkele adjectieven die een bescheiden poging doen de concertervaring van deze indierockers te beschrijven.

Als dessert volgde nog een smakelijk Midlake: een semi-nasale Thom Yorke met een Travis/Coldplay-gevoel voor wondermooie pop met Girls in Hawaii op begeleiding. En net zoals in alle muziekrecensies geldt, is het geheel minstens even goed als het totaal van de genoemde referenties.

Twee dagen later mocht Tapes 'n Tapes aantreden in een uitverkochte Rotonde. Wat volgde was niet slecht, maar weinig memorabel. Misschien loopt het wat beter eenmaal hun backcatalogue wat uitgebreider is.

Wie 'm nog niet in huis gehaald heeft, krijgt nogmaals de kans:
The Shins - Phantom limb
Eerste single van het in januari te verschijnen album "Wincing the night away". Jaja, de lente is weer in aantocht... maar nu nog eerst die winter doorkomen. "Dat het gauw winter wordt" zong Stijn Meuris ooit en dat zeggen we heus niet zomaar. Als uitsmijter krijgt u nog de prijsuitreiking van Humo's Rock Rally 1990 cadeau:

[Iemand enig idee hoe het die Kitchen of Insanity vergaan is?]