Een verkoudheid die reeds op donderdagvoormiddag van categorie 2 tot categorie 4 aanzwol, een oogontsteking, vlagen van misselijkheid en draaierigheid... muziek heelt misschien niet alles, maar het wist mijn recentste verblijf in het Limburgse alleszins een pak aangenamer te maken.
DO * My Latest Novel - Planes Mistaken for Stars - Guillemots - You Say Party! We Say Die! - Field Music - Gomez - The Dead 60s - Shameboy - Orson - We Are Scientists - Zero 7 - My Morning Jacket - DJ Shadow - Nouvelle Vague - RadioheadIets later dan gepland werd de Kiewitse wei aangesneden en
My Latest Novel was het eerste wat voor mijn kiezen terechtkwam. De band het Schotse antwoord noemen op The Arcade Fire vond ik toch wel meer dan bij het hypecreëerende haar getrokken eerlijk gezegd. Als lunch had ik me enigzins wat pittigers bij voorgesteld.
Planes Mistaken for Stars deed wat denken aan Channel Zero, maar dan slapper, als ware het koffie die nog blijven staan was van Rimpelrock de week tevoren.
Guillemots was dan ook het eerste wat vlotjes en niet geheel onverdienstelijk ons oor binnengleed. Met een naam als
You Say Party! We Say Die! schep je natuurlijk verwachtingen en dan is het toch wel spijtig als die niet ingelost worden; gewogen en te licht bevonden. In de Club was er ondertussen wat geschoven met de programmatie - Regina Spektor diende spijtig genoeg last minute af te zeggen door ziekte, Babyshambles zou plots afsluiten (yeah fuckin right) - waardoor we bijna The Dead 60s verkeerdelijk beschuldigden van wel heel ongeïnspireerde prefabrock. Gelukkig voor hen betrof het
Field Music, een van de zoveelste missers die we op conto van de Britse muziekpers kunnen schrijven. Niet dat ze me nog dienden te overtuigen, maar
Gomez wist daarna perfect te bewijzen hoe goed hun muziek bij de zon en de mainstage past. Hoewel er naar mijn mening niet echt een lijn door hun optreden te trekken viel, klonken
The Dead 60s bij momenten niet onaardig.
Een heel eind stappen was het van de Club- naar de Dance-tent die dit jaar van plaats was gewisseld met de Boilerroom. De inspanning werd echter beloond met een lekkere set van het Belgische duo Shameboy waarbij hun hit "Rechoque" uiteraard het hoogtepunt vormde. Middelmaat was dan weer troef bij
Orson die niet vies waren van wat slecht gemaskeerde Aerosmitheske en Bon Joviaanse uithalen.
We Are Scientists is een groep waar ik al geruime tijd al veel goeds over gelezen heb, maar me nog nooit verder in verdiept heb. Met hun prima optreden is de eerste aanzet gegeven, me dunkt.
Een korte beluistering van hun laatste album "
The Garden" op de Luisterpaal liet me redelijk koud, maar live gebracht wisten de nummers beter te bekoren. Al blijft de forte van
Zero 7 uiteraard hun trage nummers; "Distractions" was puur
kiekebisj.
My Morning Jacket had wat goed te maken na hun afgelast concert in januari van dit jaar en een quasi instrumentaal concert in november 2003... and they sure as hell did! Jim en de zijnen jamden en ramden erop los dat het een lieve deugd was.
DJ Shadow draait plaatjes zoals geen enkel ander plaatjes draait. Spijtig genoeg draaide ie onze avond bijna grandioos de vernieling in door ons 2 nieuwe nummers voor te schotelen. Geen idee wie de man aan de
mic was, maar het publiek kwam redelijk unaniem overeen dat de man daar niet hoorde. Hoed u met andere woorden voor de nieuwe Shadow, klaarblijkelijk trekt hij voortaan met de verkeerde mensen op. Gelukkig hebben we nog pareltjes als "
Six days" en "
Be there" die we oprecht kunnen koesteren.
Er vallen zowel dingen vóór als tegen het gebruik van andermans hits te zeggen, maar wanneer sterke nummers (new wave classics
évidemment) door mooie Françaises in prachtige arrangementen gebracht worden, dan zwijgen en luisteren wij. Goed, we zingen uiteraard ook stilletjes mee, net zoals we dat ook tijdens
Radiohead doen, maar dan uiteraard enkel bij de nummers die we goed vinden *kuchTheBendsOKComputerkuch*.
VR * Nationaal Orkest van Meulenberg - Forward Russia - Feeder - Gogol Bordello - Urban Dance Squad - The Dears - Burst - Krakow - Duels - Scissor Sisters - The Dresden Dolls - Millencolin - The Frames - Twilight Singers ft. Mark Lanegan - Fear Factory - TV on the Radio - Massive Attack - Roni SizeVrijdagmiddag en we worden wakker in de multiculturele samenleving die het
Nationaal Orkest van Meulenberg is, denk aan El Tattoo del Tigre zonder het acteerwerk en de sambaballen. De eerste hype van de dag dient zich aan onder de naam
Forward Russia, een Britse discopunkgroep die zich wanhopig probeert te onderscheiden binnen het genre door averechtser te doen dan de rest - speciale tekens in de groepsnaam, een groepslid dat naar de naam Whiskas luistert en nummers die aan hun songs worden toegekend volgens datum van ontstaan... art wankers alert! En dan heb ik het nog niet over het risico op
motion sickness door naar de hyperkinetische zanger te staan kijken. Op eigen risico te ontdekken dus.
Mainstage middelmaat met
Feeder op de planken. Vaag herinner ik me nog singles als "Insomnia", "Seven days in the sun" en "Buck Rogers" en dan dien ik toch te zeggen dat de groep in mijn herinneringen veel minder gelikt en afgeborsteld klonk dan wat er zich voor mijn ogen afspeelde.
Op mijn trip in Parijs had ik me - zoals
eerder al gemeld - kostelijk weten te amuseren op zigeunermuziek en daar zaten uiteraard ook songs van Gogol Bordello tussen. Vraag het aan iedereen wie erbij was deze vrijdagmiddag: Gogol Bordello was uitermate geschift, aanstekelijk en zwaar de max. Verhip, was me dat een feestje!
Noem hem de zwarte Sergio van de crossovermuziek en hij slaat je waarschijnlijk de tanden uit de bek: Rudeboy voelt zich opnieuw opperbest als de blaffende MC in de
Urban Dance Squad en probeerde ons Belgen daar na zovele jaren nog maar eens van te overtuigen. Niet dat ik het mijn volle aandacht kon schenken, maar het beukte wel lekker. Ook
The Dears slaagden hier niet in. Dat de stemmen veel te stil waren afgeregeld was één ding, maar het was vooral de beslissing om de set grotendeels vol te proppen met nieuwe nummers dat ervoor zorgde dat het optreden me weinig deed. Het is hun volste recht om van sound te veranderen, maar het was net dat Britpopachtige dat me aantrok in hun songs en dat lijkt er tot mijn spijt stilaan uitgesloopt te worden.
Belgische slowcore hoort niet enkel thuis op een zondagavond, maar even goed op een vrijdagmiddag, zo bewees
Krakow met verve. Rustig genieten was dat, evenals van
Duels, dat schrijf je met de D van
degelijk.
Scissor Sisters schrijf je dan weer met de S van
stop being such a hetero. Foute muziek? Ammehoela! Volop en onbekommerd genieten van pop- en discogrooves heet dat. Het zou wat meer mogen gebeuren op velerlei plaatsen ten lande. Terwijl de laatste noten weerklonken, stonden we al zo goed als in de Marquee voor
The Dresden Dolls die weer lichtelijk fantastisch van jetje gaven. Akkoord, "Amsterdam" wordt een beetje belegen als je de groep al aan het werk hebt gezien. Hun cover van "
War pigs" daarentegen staat nog steeds als een huis.
Eten werd er zo af en toe ook gedaan, zoals tijdens
Millencolin die de ideale festivalpunk brachten: leuk in de pit en tot ver daarbuiten, zelfs voor de mensen die toevallig ergens rustig lagen te wezen.
The Frames wisten me vorig jaar nog aangenaam te verrassen in de AB en deden in de Marquee absoluut niet onder. Zonneschijn en magie hingen in de lucht en zowel groep als publiek voelden het. Even dachten we te gluren bij de skateburen, maar gezien mijn zieke toestand was ik niet bereid veel druppels te trotseren. Met
The Twilight Singers ft. Greg Dulli & Mark Lanegan kon ik niet enkel 2 cultlegendes van mijn lijstje schrappen, maar er tegelijk ook een legendarisch optreden bijlappen. Geen idee of de mens een lichaamstemperatuur heeft, zo doods ziet ie eruit, maar wat een stijl zeg die Lanegan tijdens "Where did you sleep last night".
Ruig afsluiten op de skatestage deden we met
Fear Factory, die tot mijn grote vreugde nogal veel oud industrieel metaal opdolven van "
Demanufacture". Graag had ik ook nog
Ministry meegepikt, maar die stonden lijnrecht tegenover
TV on the Radio geprogrammeerd. Hoge verwachtingen hadden we daarvoor. Spijtig genoeg werd ik niet helemaal meegezogen in de set, deels door het feit dat de klank niet optimaal stond afgesteld maar vooral omdat ik temidden van een hoop ongegeneerd luidruchtig taterende mensen stond. May the God of rock 'n' roll shove pointy drumsticks up your arse!
We waren moe en uitgeput en dan kan zelfs het beste van Mezzanine ons niet lang boeien. Na enkele songs
Massive Attack liet ik dan ook het hoofdpodium links liggen en trok richting Boilerroom voor wat alweer een zwaar dnb-feestje zou worden met
Roni Size en zijn Full Cycle makkers.
Step to the rhythm made out of brown paper...ZA * The Rogers Sisters - Joan as Police Woman - 65 Days of Static - !!! - Panic! at the Disco - Zita Swoon - Hitch - Yeah Yeah Yeahs - Placebo - Broken Social Scene - Daft Punk (sort of)Derde en laatste dag van het Pukkelpopgebeuren en de ledematen hebben besloten collectief hun beklag te doen. Bijgevolg worden het aantal optredens en kilometers herbekeken en liggen we languit bij
The Rogers Sisters. We krijgen The Cure, The B52's en een handvol goeie songs... meer verlangen we niet op een zaterdagmorgen.
Joan As Policewoman legt daarna Hellebautsgewijs de lat nog een pak hoger. Prachtige songs en leuke bindteksten, mevrouw Wasser weet ons te verwennen.
Daarna ruilen we de Club in voor de Marquee.
65 Days of Static doet waar ze goed in zijn, het publiek platspelen met hun gebalde explosieve postrock.
!!! heeft het daar iets moeilijker mee, vooral in het midden van de set laat de driedaagse vermoeidheid zich gevoelen, maar weten toch nog krachtig te besluiten met "Shit Scheisse Merde".
Panic! at the Disco bewijst vervolgens dat noch hype noch uitroepteken garantie op succes bieden. We onthouden enkel een overbodig "Karma police".
Laat het eerstvolgende standbeeld dat ze in Antwerpen neerplanten eentje van Stef Kamil zijn. De manier waarop zelfs meer dan 10 jaar oude hits zich vlotjes in een nieuw arrangement laten inkleden en nog briljant klinken, daar nemen we maar al te graag ons petje voor af.
Zita Swoon bracht een wervelende set die enkel hoogtepunten bevatte. Het was dan ook een spijtig afscheid na die korte 45 minuten. Love love love happy happy happy, merci SKC en tot de volgende!
Spijtig genoeg begon het niet wat vroeger te gieten, anders waren er vast meer mensen die konden vaststellen dat
Hitch goed bezig was in de Wablief. Jong Kortrijk timmert aan zijn naam als nieuw muzikaal epicentrum van Vlaanderen.
De hemelsluizen stonden nog wagewijd open toen we ons de Marquee binnenwurmden voor de rockshow van
The Yeah Yeah Yeahs. De krolse Karen O slaagde er goed in de uitdruppende massa te bekoren, ons incluis.
Placebo deed nadien voor de zoveelste keer hun degelijke ding op de mainstage. Een resem songs van de laatste en van elk voorgaand album werd ook steeds een klassieker bovengehaald, veel reden tot klagen was er dus niet. Het veelkoppige
Broken Social Scene mocht de tent afsluiten en deed dat in stijl. We smolten helemaal weg tijdens "Anthem for a seventeen year old girl" en werden de nacht ingestuurd met een lang uitgesponnen "It's all gonna break". Canada ftw!
Hoe
Daft Punk eruitzag, hebben we, net als u afwezigen, ook via het internet moeten vernemen, maar de set klonk alleszins fenomenaal wijls de tenten afbrekend op de camping en naar het station stappend. Jawel, we hadden gerust wat veil voor een rustig plaatsje op de nachttrein en dat is ons dan ook prima gelukt. Human after all enzo.
In tegenstelling tot vorig jaar was er geen enkele hype die zijn naam kon waarmaken, wat niet zo verwonderlijk is gezien de manier waarop woorden als "internet", "downloads" en "iTunes" steeds meer gemeengoed worden in allerlei promoteksten. Niettemin bood de affiche heel wat aangenaam kijk- en luistervoer, Chokri mag er als beloning voor ons dus nog een jaartje bijdoen. Wij van onze kant proberen tegen volgend jaar dan wel iets te verzinnen tegen onze lichamelijke aftakeling.
Persoonlijke hoogtepunten:My Morning Jacket - Gogol Bordello - The Frames - Twilight Singers - Zita Swoon
Labels: muziek
