Wat Stylus tot een van mijn favoriete webstekken maakt is het online muziek/filmmagazine-gegeven gecombineerd met blog ethics. Hun persoonlijke lijstjes en columns maken er mijn surftijd altijd een pak leuker en interessanter op.
Een tijdje terug verscheen er een beknopt stukje omtrent het verdwijnen van live muziekoptredens in televisieshows. Even vanuit mijn eigen generatiestandpunt bekeken heeft Vlaanderen op dat vlak bijna geen traditie, al die jaren "10 Om Te Zien" ten spijt (I kid), en ik denk niet dat we het ooit zullen hebben.
Maar goed, ik wou het niet hebben over een van de vele tekortkomingen van ons Vlaams televisiebeleid, wel over het optreden van At The Drive-In in het programma van Jools Holland. Het toeval wil namelijk dat ik dat fragment live zag die bewuste donkere decembernacht in 2000. Het nieuwe millennium stond voor de deur en At The Drive-In was het eerste teken dat de mensheid bereid was er nog een ferme lap op te geven.
Hoewel de initiële opsplitsing in The Mars Volta en Sparta veelbelovend leek, mist TMV de adrenaline en Sparta het talent. Vergis je trouwens niet, At The Drive-In stond erom bekend in te grijpen wanneer het publiek te wild werd. Een quote uit een van hun live-optredens:
We want you to shake your ass. We see those elbows. We see those elbows 250 nights a year. We see all that macho bullshit. We play for the love of music, not for all that macho bullshit.
At The Drive-In - One armed scissor (live @ Jools Holland):
Mijn favoriete krijsnichten uit Seattle, The Blood Brothers, hebben een nieuw album uit getiteld "Young machetes". Vlijmscherp, dan weer rustig, maar nog altijd niet op het niveau van wat de modale mens verstaat onder toegankelijk. Probeer zelf maar eens: Laser life
Als uitsmijtertje heb ik voor jullie nog 6 live Modest Mouse songs die mogelijk op het begin volgend jaar te verschijnen "We Were Dead Before The Ship Even Sank" zullen staan: You Ain't No Picasso * Dashboard * We've got everything * People we know * Invisible in your car HearSay * Fire it up * Missed the boat
Last.fm (of Audioscrobbler zoals ik het nog altijd pleeg te noemen) heeft recent weer een paar nieuwigheden toegevoegd, waarvan de "Upcoming events" een van de meest handige en in het oog springende feature is. Events die reeds tot het verleden behoren:
Een echt voorprogramma kwam er niet aan te pas, maar de Memphis Rhythm Band mocht het geheel wel op gang trekken waarbij elk instrument en begenadigd muzikant dat ermee aan de slag ging de tijd kreeg zich voor te stellen. De intro bracht er meteen sfeer in, hoewel het een beetje bang afwachten was hoe de opgewekte toon te rijmen viel met de mythische breekbaarheid en podiumvrees van mevrouw Marshall. Dat viel best mee. Chan Marshall beleeft nog steeds de optredens in haar eigen wereld - we zagen heel wat foute danspasjes en rockposes - maar verkiest dezer dagen toch om op het podium te blijven staan. Naast enkele geacteerde stukjes was er hier en daar ook ruimte voor wat spontane sociale interactie met het publiek, wat haar podiumpresence tot zeer sympathieke hoogtes verhief.
Muzikaal viel het optreden in te delen in 3 stukken: een eerste deel met begeleidingsband waarbij vooral songs uit "The Greatest" werden gespeeld, een tweede deel met Chan solo op gitaar en piano, en tenslotte werd in het laatste deel de Memphis Rhyhtm Band er terug bijgehaald voor een mix van oud en recent werk dat uitmondde in een knap "Nude as the news/Satisfaction"-combo (inclusief Jagger-pastiche). Ondanks onder andere een prachtige versie van "House of the rising sun" toonde het middenstuk aan dat Marshall het keurslijf nodig heeft van een begeleidingsband om niet te veel af te dwalen in haar eigen spielereien. Niettemin slaagt ze er stilaan in zich van de mythe te ontdoen en kan er volop genoten worden van de ontroerende muziek die ze maakt.
Als je dan toch vroeg op een concert arriveert, kan je evengoed dichtbij het podium plaatsvatten. Die joekels van boxen hadden we echter niet opgemerkt vooraleer Mastodon aan hun set begon. De decibels beukten stevig in op de trommelvliezen, terwijl de mix van zware en andere metalen het publiek doeltreffend bij de ballen greep. Klik hier op eigen risico om ongeveer te weten hoe zo'n geweldige hoop lawaai ons gehoor wist te doen tintelen.
De sound van Tool kwam een pak minder hard over, maar was daarom niet minder doeltreffend. Maynard James Keenan scheerde weer ongekende toppen der coolness door een heel optreden lang met een gasmasker op te performen. Voor de songs werd ongeveer uit alle albums geput waardoor we het van het recentste "10,000 days" bijvoorbeeld zonder Wings of Right in two moesten stellen. De projecties misten deels hun doel door op manshoogte geprojecteerd te worden, maar dat werd later in de show goedgemaakt door de imposante projectie van Alex Grey zijn "Net of Being" en het hele lasergebeuren. Al bij al was het een goed concert, maar ook niet veel meer dan dat. Nooit had ik echt het gevoel van in het concert meegezogen te worden en de security hielp ook niet echt door continu met zaklampen het publiek in te schijnen om de plannen van gelegenheidsfotografen te dwarsbomen. Maar goed, veel meer verwachtingen koesterde ik ook niet voor de bunker van Vorst.
***** Ander spannend muzieknieuws: Grinderman, het nieuwe project rond Nick Cave, voedt de hoop dat de duivel nog niet helemaal uit de ziel van de man uitgedreven is. "Foul-mouthed, noisy, hairy, and damn well old enough to know better". Right on!
Op hun myspace-pagina vind je hun allereerste single, "No pussy blues"... I can relate to that.
***** Deze week heb ik met veel plezier het Stylus-artikel gelezen dat Bono/U2 tegenover Michael Stipe/REM plaatst in volgende categorieën:
- Better debut album - Most ridiculous frontman - Better music videos - Best universal anthem - Best work by a band member outside of the band - Better awkward genre experiments - Best use in movies - The present incarnation - Better Simpsons cameo - Better biggest hit - Better masterpiece
En ook bij Slate zetten ze de groepen tegenover elkaar.
There never really was a rivalry, of course. In 1992, members of the two groups combined to perform a sweet version of "One" at MTV's Inaugural Ball. Despite all of my righteous teenage anger on R.E.M.'s behalf, U2 and R.E.M. were entirely friendly. Bono even discusses Stipe in U2 by U2: "Michael Stipe's friendship means more to me than I can ever tell you," he says on Page 162. Then, he doesn't mention Stipe's name again in the book.
Oef, eindelijk de tijd gevonden de odds and ends van vorige maand aan elkaar te knopen. Behold!
(2910) Niets is wat het lijkt. Neem nu al dat niet-bloggen, de dagen van stilte, de ogenschijnlijke rust in het bestaan van de blogmens die zich even niet bezighoudt met wat er aan de andere kant van de netwerkkabel leeft. Achter de schermen zijn er woorden, zinnen, gedachten en goede bedoelingen die tijdelijk niet de kans krijgen zich tot iets volwaardigs te ontwikkelen en u merkt er niets van. Prachtig, niet?
(2710) Het gaat goed met Wallonië! De jongens van Girls in Hawaii hebben het namelijk voor elkaar gekregen een sessie te mogen spelen in het beruchte KCRW-programma Morning becomes eclectic. Je kan het hier bekijken/beluisteren. De set wordt afgesloten met covers van Supergrass, Nada Surf en Neil Young. En nu maar hopen dat de opvolger van "From here to there" er snel komt. Wie het wat internationaler wil, kan rustig een kijkje nemen tussen de andere sessies. Super, quoi?
(2310) Het zien van volgende foto's deed me denken aan dit stuk tekst:
It was Coney Island, they called Coney Island the playground of the world. There was no place like it, in the whole world, like Coney Island when I was a youngster. No place in the world like it, and it was so fabulous. Now it's shrunk down to almost nothing...you see. And, uh, I still remember in my mind how things used to be, and...uh, you know, I feel very bad. But people from all over the world came here...from all over the world...it was the playground they called it the playground of the world...over here. Anyways, you see, I...uh...you know...I even got, when I was very small, I even got lost at Coney Island, but they found me...on the...on the beach. And we used to sleep on the beach here, sleep overnight..they don't do that anymore. Things changed...you see.
They don't sleep anymore on the beach.
Denken aan Godspeed You Black Emperor lukt me trouwens niet zonder ook terug te denken aan hun concert in 2002 op het Dominofestival. Herinneringen zijn leuker als ze gedeeld worden, dus voor wie wil, is hier het volledige concert van destijds.
Grootte: 167 Mb Setlist: 1. Blaize Bailey Finnegan III 2. Tazer Floyd + Dead methany 3. World police and friendly fire 4. Motherfucker = redeemer 5. Storm 6. Dead flag blues outro
Wie niet meteen de sprong in het diepe wil wagen, GYBE's dichtste benadering van mainstream succes:
(2210) Wat doet men met een vrije zondagavond en 7 Euro? Naar de Botanique trekken, jawel. Het weinig bekende Jel zetelt op het vermaarde Anticon-label, dat zich zo ver mogelijk van de platgetreden paden der hip hop probeert te houden. We kregen opzwepende en aanstekelijke beats via een - bij gebrek aan een betere omschrijving - vingerdrumpaneel, aangevuld met minimalistische laptopbeats en hier en daar wat rhymes en vocals. Wat gepruts en wat geknoei, maar voorts een geslaagd experiment... pure Anticon dus.
Junior Boys deden het niet onaardig performancegewijs, maar het was pas in het tweede deel met het gouwe ouwe "Birthday" dat de schwung er goed inkwam. Tel daar nog wat technische calamiteiten/hilariteiten bij en een stevig swingend "Under the sun" (ook al van dat denderend debuut) en de zondagse Euro's waren meer dan wel besteed.
(1510) In een ver tv-bevattend verleden plachtte ik in de zomer wel eens naar Zomergasten te kijken op Nederland 3, een onovertroffen avondvullend programma waarbij één centrale gast een platform kreeg om zijn meest favoriete beeldfragmenten met de mensheid te delen en er in dialoog met presentator van dienst een boompje over op te zetten. Spijtig genoeg was het succes van het programma ook grotendeels afhankelijk van de presentatoren, zo bleek toen Connie Palmen de fakkel overnam van Adriaan Van Dis. Van toen af aan maakte het niet uit wie de centrale gast was, belezen Connie wou altijd net iets centraler zijn. Maar goed, ik weid uit. Die Adriaan had zo'n warme zondagavond een of andere artistieke Belg op bezoek, gekend muzikant en pril filmmaker, die zich door zijn vriend Stef Kamil in alle vriendschappelijkheid steeds zag aangesproken worden als Tommy.
Een van de filmpjes die die avond passeerde, was het uiterst knappe Powers of Ten, 8 minuten en 28 seconden documentaire die u zeker moet gezien hebben, al was het maar om te beseffen waar de mens staat in Life, The Universe & Everything.
[Added note: ik heb het filmpje afgelopen zomer ook ergens zien opduiken tijdens een optreden, Pukkelpop vermoed ik]
(1210) Men vraagt me wel eens hoe het gaat op mijn appartementje. Doorgaans durft een geruststellend woord als "goed" uit mijn mond te rollen, al haast ik me meestal erbij te zeggen dat ik er zeer weinig tijd doorbreng. Het voedt de gedachte dat ik een drukbezet en sociaal man ben (en terecht!) en het creëert wat goodwill indien zou blijken dat ik na een half jaar alleenwonen nog niet alle aspecten van orde en netheid onder de knie zou hebben.
Eten is iets zeer praktisch. Je lichaam vertelt je wanneer je het nodig hebt en je eten vertelt je wanneer je koelkast of vaat moet opruimen. Simple comme bonjour! Nog zo iets: kleren. Grote wasjes, kleine wasjes,... alles begint en eindigt bij de wasmachine. Waar kleren de rest van de tijd vertoeven is niet echt van belang, ook al probeer ik ze zoveel mogelijk binnen hun natuurlijke habitat van de kleerkast te houden.
Mijn grootste probleem doet zich echter voor bij het papier- en drukwerk, houdbaarheidsdatumvrij als het is, slingert dat doorgaans een goed eind in het rond. Foldertje hier, papiertje daar, en voor je het weet heb je een volledige papieren skyline bij elkaar gestapeld. Nu, met alle verkiezingspapierdrukte die er heerste, was het reeds op voorhand beslist dat 0810 mogelijk niet enkel een nieuw gemeentelijk tijdperk zou inluiden, maar voorts ook een papierarme tafel/zetel/vloer/leefomgeving en afgaande op de verschillende rekeningen en facturen die tijdens het proces vantussen het verkiezingsdruksel kwamen gekropen, was dat geen dag te vroeg. Misschien moet ik toch maar zo'n "Geen reclame"-sticker overwegen.
Parts & Labor was naar ik van omstaanders mocht vernemen ver-schrik-ke-lijk, getuige daarvan een zelden geziene buffer tussen publiek en front row. Ik was evenwel laattijdig gearriveerd en de laatste nummers van hun set deden nogal Death From Above 1979-achtig aan, which I dig. Voordeel van de twijfel, zeg maar. Bij The Hidden Cameras bleef de twijfelkaart veilig in de zak zitten. Happy huppeldepupspringintveld indiepop werd zorgvuldig afgewisseld met rustiger nummers zodanig dat de brokken feelgood in aanvaardbare en uiterst genietbare porties geserveerd werden. Headliner ILYBICD was dan weer pure misère. Enkel de laatste 2 nummers van de set boden genoeg pit om hun muziek van de vergetelheid te redden. Helaas pindakaas!
