Cactus - With all your power

West-Vlaanderen. Not the place I usually tend to hang out. Dit weekend trok ik voor de allereerste keer naar het Cactusfestival.

Net voor de deuren staan op het ogenblik dat de trein er vandoor gaat. Met dat gevoel begon mijn Cactus toen bleek dat ik iLiKETRAiNS op een haar na miste. Songs zoals Terra Nova hadden me nochtans doen uitkijken naar hun optreden. Hopelijk weet Chokri ze nog te strikken.

The Rakes was bijgevolg het eerste wat ik voor de kiezen kreeg, denk Franz Ferdinand voor in de fitnesszaal. Wat de groep miste aan variatie maakte het goed aan fun en silly danspasjes. Er zouden zo wel wat meer muzikale Britten mogen zijn die met zichzelf kunnen lachen. Aangenaam vertier, en jawel, we danced together!

Lachen deed ook Horace Andy, zij het met ons Belgisch concept van het begrip zomer. Persoonlijk had ik geen klagen maar ik kan me voorstellen dat een lekker zonnetje in Brugge nog geen Jamaicaanse zomer maakt, ondanks de talrijke weeddampen. Voor wie het niet lustte, zal er wel genoeg reden tot commentaar geweest zijn, maar ik heb geweldig staan shaken... en ik ga me er niet voor verontschuldigen als dat totaal geen zicht was.

Voor Mogwai wou ik wel wat dichter gaan staan. De derde rij volstond. De heren mochten dan wel goedgezind zijn, technische problemen wisten toch een deel van de sfeer te doden - de hilariteit van die oude grijze man op het podium die het meer van authoriteit dan van techniciteit moest hebben, woog er niet volledig tegen op. Misschien speelde de subjectiviteit ook wat op aangezien het optreden nog bij vol daglicht plaatsvond maar ik heb de groep al imposanter en verschroeiender weten uitpakken in het verleden.

Na Mogwai zat mijn festivalzaterdag er ongeveer op. Gotan Project vind ik leuk voor een paar nummers, maar het is niet het soort muziek waar ik een uur naar blijf gapen. En als ik nog andere sociale verplichtingen heb, ga ik niet nog eens nodeloos rond blijven hangen voor Ozark Henry. Zo een fout maak je maar eenmaal in je leven (zie Pukkelpop 2005).

Ook festivalzondag begint voor mij met wat time mismanagement. "Taillights fade", nummer 4 in een ijzersterke Buffalo Tom-set, knalt reeds door de speakers wanneer ik het Minnewaterpark binnenloop. De heren Buffalo's rocken aardig wat af waarbij oud en nieuw materiaal vlotjes door elkaar worden gemengd. Enig puntje van kritiek: ik had ze de bisnummers liever in een andere volgorde zien afwerken. Een vroeg in de set opgedoken "Summer" niet te na gesproken, heb ik alles gehoord wat ik wilde horen. Ooit zal ik nog gelukkig kunnen sterven.

Tom McRae doet vervolgens wat een singer-songwriter hoort te doen, mensen stil krijgen en harten veroveren. Is het een vals gevoel van nostalgie omdat ik vooral bij zijn eerste 2 platen ben blijven hangen of zijn die oude nummers dan toch beter? Het kippenvel op mijn armen bleek zich vooral te manifesteren tijdens "A&B song", "End of the world news" en - ik tril er nog steeds van - "The boy with the bubblegum" (mijn plaats in de hemel voor dat meisje met het zeepbellenpistool).

De attractie voor menig meisjeshart was echter Gabriel Rios. Senor Rios verdient in mijn boekje punten met zuiderse, broeierige muziek. Bijgevolg bleef ik redelijk op mijn honger zitten tot het tweede deel van de set. Gelukkig maakte een goed opgebouwd slot veel goed.

The Flaming Lips waren al een hele belevenis toen ik ze in 2000 op Werchter zag. Recent echter hebben hun live-optredens mythische proporties aangenomen. Tot voor kort was het een enthousiasme waar ik niet zomaar blindelings in neigde te volgen, maar nu niet meer. Seeing is believing, zoals dat heet.

Enkel en alleen al de opbouw van de set deed iets groots en unieks vermoeden, en niets wat daarop volgde deed daarvoor onder: Wayne die over het publiek rolt in een opblaasbal, "Race for the prize" dat de gekheid op gang knalt, het laserschieten tijdens "Vein of stars", het stevige rockende en redelijke unieke "Mountainside", het nimmer eindigende "The Yeah Yeah Yeah Song", feestelijke afsluiter "Do you realize?",...

Toen na het laatste nummer "What a wonderful world" van Louis Armstrong door de boxen weerklonk, toen, toen heel even geloofde ik weer in de mensheid. Alle cheesy en corny gekheid op een stokje, het gevoel tijdens dit concert hoop ik nog een hele tijd mee te dragen.

[Onze zeer gewaardeerde vriend der fotografie is afgelopen weekend ook weer bijzonder bedrijvig geweest. Mooie prentjes bij mijn triviale woorden alhier]