Evolutie komt in kleine stapjes. De dag dat ik alleen ging wonen, was een kleine stap voor de mensheid maar een grote voor mezelf. Bij het koken kan je weinig verkeerd doen, zo bleek al snel, en indien het echt fout ging, hadden we nog plan C, F, P1 en P2 als backup (Chinees, Friet, Pita en Pizza, nvCR). De enige taak die we nog aan het ouderlijk huis toevertrouwden, was de was en de strijk. Omwille van economische, ecologische en facilitaire redenen. En ook wel een beetje omdat het gemakkelijker was zo.
Alle mooie liedjes kennen echter hun einde en zo werden afgelopen dinsdag in mijn afwezigheid een wasmachine en een droogkast binnengerold. Van dezelfde gelegenheid maakte mijn moeder gebruik om met de beste bedoelingen haar hygiënenormen door te voeren in mijn appartement. Ik bespaar u de talrijke verhalen van woede, hysterie en paniek tijdens nachtelijke en ochtendlijke zoektochten naar reservebatterijen, specifieke boeken en cd's, headphone jacks, etcetera. Van een Trojaans paard gesproken.
En daar stopt het drama niet. Na gisteren nog een broodnodige verlengkabel en een totaal onhippe strijkplank in huis te halen, beloofde vandaag een nieuw hoofdstuk in mijn leven te worden. Eentje waarvan het eerste blad volledig door Murphy ingepalmd zou worden.
De wasmachine diende eerst anderhalf uur test te draaien en zoals het nieuwe apparatuur betaamt, ging dat van een leien dakje. Een tevreden mens in wording, zo stond ik daar in de badkamer, ook al werd de beëindiging van het programma afgesloten met iets wat verdacht veel op een ringtune leek. De eerste lading handdoeken ging de machine in. Waspoeder, wasverzachter, deur dicht, programma intoetsen. Easy peasy.
Mijn prille geluk duurde welgeteld 12 minuten. Een onheilspellend geluid klonk uit de badkamer en een error message sierde het display: "LE". De handleiding maakte ons niet veel wijzer. Er scheelt iets met de wereld wanneer handleidingen van wasmachines hoogstens 4 pagina's beslaan, me dunkt. De tweede keer ging het nochtans van de eerste keer, u kent dat verschijnsel wel.
Bij de droogkast ging het echter volledig verkeerd. De zekering vloog eruit. En opnieuw. En opnieuw. En wat blijkt? De enige zekering die mijn droogkast kan trekken, is die van de slaapkamer EN mijn verlengkabel is net een halve meter te kort om het tot daar te halen. Dat komt ervan als je in de winkel staat te twijfelen tussen 3 meter en 5 meter. Volgend weekend leest u hier ongetwijfeld hoeveel stoom er uit een strijkijzer dient te komen om mijn pijngrens te overschrijden. Stay tuned!
Kleine wasjes, grote wasjes
moeten we voortaan zelf gaan doen
Error message raaien
de droogkast wil het ook niet doen
Labels: life
