Het Collectief Geheugen (20)

Finley Quaye - Sun is shining

Wistjedatjes

... ik me niet meer kan herinneren hoe "Up in Flames" klinkt van Manitoba?
... diezelfde groep destijds van naam moest veranderen wegens een zekere Handsome Dick Manitoba?
... de groep sindsdien verder gaat onder de naam Caribou?
... Caribou met "The milk of human kindness" het toendertijd opnieuw niet slecht deed in de muziekpers?
... ik me ook daar verder weinig meer over weet te herinneren?
... er in het verleden wel meer goeie platen zijn uitgekomen waarvan de exacte details me ontgaan zijn?
... al het vorige enkel opbouw en opvulling was tot aan het filmpje?
... dit nummer evenwel te catchy en te zomers is om enkel voor mijzelf te houden?

But more on that later

Een vluchtige blik op de Pukkelpoptijdstabellen leert ons dat het veel erger had kunnen zijn qua verscheurende keuzes en spijtige overlappingen. Dat wil nog niet zeggen dat we nu al aan ons spoorboekje gaan beginnen puzzelen. Deze keer hebt ge ons niet liggen, Chokri!

Het Collectief Geheugen (19)

Radiohead - High & dry

Geven en nemen

Zoek de 7 verschillen
Foto 1
Foto 2

Anyway, Rilo Kiley heeft alvast een nieuwe single en dito clip uit:
single versie
overbodig lange versie

Van country naar... kinky rock?
17 augustus weten we meer.

Bradley still delivers
Dinoasaur Jr. - Live @ Cambridge - 11/06/07
The Arcade Fire - Live @ Boston - 10/05/07
Sebadoh - Live @ Boston - 30/03/07

Copyright op het web, altijd een beetje geven en nemen.

Het Collectief Geheugen (18)

Manic Street Preachers - Motorcycle emptiness

Rock Herk - This is nothing like it was in my room

Limburg. Not the place I usually tend to hang out. Dit weekend trok ik voor de allereerste keer naar Rock Herk.

Een veel groter verschil met vorig weekend op Cactus kon er niet zijn in Herk. Een stinkende festivalweide, zompig en modderig. Een publiek dat me de indruk gaf verkeerdelijk op een tattoo- en emo-conventie verzeild te zijn geraakt. Zat en irritant volk dat in de weg liep, lag, hing en waggelde. Niet echt mijn idee van een gezellig dagje in de Limburg.

Muziek was dan ook de enige reden dat we moederziel alleen het land doorkruisten. We kunnen daar zelfs specifieker in zijn. The National was de enige reden dat we moederziel alleen het land doorkruisten. Op Pukkelpop 2005 stond ik nog net binnen gehoorsafstand van hun optreden te keuvelen, later dat jaar kon ik er niet bijzijn in de Botanique, Dour zat er dit jaar niet in en hoe het in november zit, weten we nu nog niet.

Bij aankomst verrichtten The Thermals weinig wereldschokkend maar aangenaam rockgitarenwerk. Windmill leek een beetje op het verkeerde festival te staan tussen alle gitaargeweld, maar speelde desalniettemin een zeer aardige set. Initieel had ik het wat moeilijk met het hoog giechelgehalte op het podium en de aparte stem van de zanger, maar naarmate het optreden vorderde lukte het om meer into it te komen, al ging ik niet zover als Smintjes die euforisch en extatisch stond te wezen op de eerste rij en zelfs een orgasme nabij was na het ontvangen van de setlist.

65daysofstatic bulderde vervolgens nog eens met hun cyberpost-rock over onze vaderlandse gronden, waarbij ze hun - naar mijn gevoel - makke prestatie van vorig jaar op Pukkelpop ruimschoots overtroffen. Mijn trommelvliezen jammerden dat het goed was. Archie Bronson Outfit klonk niet slecht, maar in gedachten zat ik al bij wat volgen moest.

De tot dan toe weinig geziene klootzak van een Murphy kroop mee op het podium tijdens de soundcheck van The National. Micro's gaven verstek, er was een probleem met enkele geluidskanalen en de technici gingen door de stress en tijdsdruk ongelooflijk aan het knoeien. Zanger Matt Berninger liet het echter niet aan zijn hart komen. Met een brede glimlach liep ie over het podium, sprak wat met het publiek en amuseerde zich met wat ballonnen, totdat er eindelijk afgetrapt kon worden. "Daughters of the Soho riots" was gelukkig het enige nummer dat wegens het kortere tijdsbestek geschrapt diende te worden.

Wie het op plaat zou gemist hebben, The National steunt op een zeer solide ritmesectie. Gooi daar nog een paar degelijke gitaren bovenop, een zeer begenadigd violist en je kan rekenen op een geweldige live-show. De set bestond grotendeels uit songs van"Boxer", aangevuld met enkele nummers van "Alligator" en als uitsmijter een stevige versie van "About today". Andere persoonlijke hoogtepunten buiten laatstgenoemd nummer: "Secret meeting", "Slow show", "Abel", "Squalor Victoria", "Apartment story" en immer zwaar meegebruld "Mr. November". Op 15 augustus zitten ze nog in Frankrijk, op 17 augustus terug in de US of A. Zie ik daar nog een Pukkelpopopportuniteit?

Setlist: Start a war - Brainy - Secret meeting - Baby, we'll be fine - Mistaken for strangers - Slow show - Abel - Racing like a pro - Squalor Victoria - Apartment story - Fake empire - Mr November - About today

[Hun NPR show is ondertussen ook terug te vinden in .mp3-formaat]

Myspace: The Thermals - Windmill - 65daysofstatic - Archie Bronson Outfit - The National

14 maart 2008

Kim en Brian om 6 uur 's ochtends bevallen van een dochter

Kim Clijsters en Brian Lynch zijn vanmorgen om zes uur in het grootste geheim bevallen van een dochter in het ziekenhuis van Bree. Dat werd ons om 9 uur bevestigd door vroedmeester Jaak Gabriëls, die de bevalling voltrok.
'De deur van het ziekenhuis stond open. Iedereen kon binnen', vertelt Gabriëls. Maar natuurlijk was er op dat ontieglijk vroege uur nog niemand in of rond het ziekenhuis te bespeuren.

'Behalve Kim en Brian waren ook de beide ouders en de getuigen aanwezig. Voor Kim was dat zus Elke, voor Brian was dat zijn oudste broer Pat. Het was de wens van het koppel en de beide families om in de besloten kring te bevallen en die wens is gerespecteerd.' Volgens vroedmeester Jaak Gabriëls droeg Kim een zwart kleed en was iedereen ondanks het vroege uur goed uitgeslapen.

'Er zijn ook al bevallingen 's avonds laat voltrokken of zelfs op een laat uur tijdens oudejaarsavond. Die worden ook niet geweigerd. Zoals bij elke bevalling worden de bruidsmars en een liedje van U2 gespeeld', treedt beambte van de dienst Bevallingen Lidia Serra de vroedmeester bij.

De bevalling werd trouwen niet voltrokken in de trouwzaal, maar in de Kim Clijsterszaal. Dat heeft Lidia Serra bevestigd. 'De trouwzaal was eigenlijk te groot en in ons ziekenhuis bevindt zich toch de Kim Clijsterszaal. Daarom hebben ze voor die locatie gekozen. De bevalling gebeurde in een heel losse sfeer', aldus Serra.

Website

Intussen staat het nieuws ook te lezen op Clijsters' website. 'Verschillende bronnen verwachtten dat ze donderdagavond al in het geheim beviel, maar de ex-tennisster verraste iedereen met haar keuze voor vrijdagmorgen. Zaterdag wordt haar bevalling uitgebreid gevierd. Wederom in besloten kring.'

Aan het ziekenhuis hadden journalisten en enkele tientallen inwoners van Bree gisteren de hele dag tevergeefs het koppel opgewacht. Het nieuws ging heel snel rond in Bree. De stad die Kim ooit aanbad, lijkt nu zwaar ontgoocheld in haar.

DEBAT: Heeft Kim haar fans in de steek gelaten?

Onverantwoord oninteressant.

Cactus - With all your power

West-Vlaanderen. Not the place I usually tend to hang out. Dit weekend trok ik voor de allereerste keer naar het Cactusfestival.

Net voor de deuren staan op het ogenblik dat de trein er vandoor gaat. Met dat gevoel begon mijn Cactus toen bleek dat ik iLiKETRAiNS op een haar na miste. Songs zoals Terra Nova hadden me nochtans doen uitkijken naar hun optreden. Hopelijk weet Chokri ze nog te strikken.

The Rakes was bijgevolg het eerste wat ik voor de kiezen kreeg, denk Franz Ferdinand voor in de fitnesszaal. Wat de groep miste aan variatie maakte het goed aan fun en silly danspasjes. Er zouden zo wel wat meer muzikale Britten mogen zijn die met zichzelf kunnen lachen. Aangenaam vertier, en jawel, we danced together!

Lachen deed ook Horace Andy, zij het met ons Belgisch concept van het begrip zomer. Persoonlijk had ik geen klagen maar ik kan me voorstellen dat een lekker zonnetje in Brugge nog geen Jamaicaanse zomer maakt, ondanks de talrijke weeddampen. Voor wie het niet lustte, zal er wel genoeg reden tot commentaar geweest zijn, maar ik heb geweldig staan shaken... en ik ga me er niet voor verontschuldigen als dat totaal geen zicht was.

Voor Mogwai wou ik wel wat dichter gaan staan. De derde rij volstond. De heren mochten dan wel goedgezind zijn, technische problemen wisten toch een deel van de sfeer te doden - de hilariteit van die oude grijze man op het podium die het meer van authoriteit dan van techniciteit moest hebben, woog er niet volledig tegen op. Misschien speelde de subjectiviteit ook wat op aangezien het optreden nog bij vol daglicht plaatsvond maar ik heb de groep al imposanter en verschroeiender weten uitpakken in het verleden.

Na Mogwai zat mijn festivalzaterdag er ongeveer op. Gotan Project vind ik leuk voor een paar nummers, maar het is niet het soort muziek waar ik een uur naar blijf gapen. En als ik nog andere sociale verplichtingen heb, ga ik niet nog eens nodeloos rond blijven hangen voor Ozark Henry. Zo een fout maak je maar eenmaal in je leven (zie Pukkelpop 2005).

Ook festivalzondag begint voor mij met wat time mismanagement. "Taillights fade", nummer 4 in een ijzersterke Buffalo Tom-set, knalt reeds door de speakers wanneer ik het Minnewaterpark binnenloop. De heren Buffalo's rocken aardig wat af waarbij oud en nieuw materiaal vlotjes door elkaar worden gemengd. Enig puntje van kritiek: ik had ze de bisnummers liever in een andere volgorde zien afwerken. Een vroeg in de set opgedoken "Summer" niet te na gesproken, heb ik alles gehoord wat ik wilde horen. Ooit zal ik nog gelukkig kunnen sterven.

Tom McRae doet vervolgens wat een singer-songwriter hoort te doen, mensen stil krijgen en harten veroveren. Is het een vals gevoel van nostalgie omdat ik vooral bij zijn eerste 2 platen ben blijven hangen of zijn die oude nummers dan toch beter? Het kippenvel op mijn armen bleek zich vooral te manifesteren tijdens "A&B song", "End of the world news" en - ik tril er nog steeds van - "The boy with the bubblegum" (mijn plaats in de hemel voor dat meisje met het zeepbellenpistool).

De attractie voor menig meisjeshart was echter Gabriel Rios. Senor Rios verdient in mijn boekje punten met zuiderse, broeierige muziek. Bijgevolg bleef ik redelijk op mijn honger zitten tot het tweede deel van de set. Gelukkig maakte een goed opgebouwd slot veel goed.

The Flaming Lips waren al een hele belevenis toen ik ze in 2000 op Werchter zag. Recent echter hebben hun live-optredens mythische proporties aangenomen. Tot voor kort was het een enthousiasme waar ik niet zomaar blindelings in neigde te volgen, maar nu niet meer. Seeing is believing, zoals dat heet.

Enkel en alleen al de opbouw van de set deed iets groots en unieks vermoeden, en niets wat daarop volgde deed daarvoor onder: Wayne die over het publiek rolt in een opblaasbal, "Race for the prize" dat de gekheid op gang knalt, het laserschieten tijdens "Vein of stars", het stevige rockende en redelijke unieke "Mountainside", het nimmer eindigende "The Yeah Yeah Yeah Song", feestelijke afsluiter "Do you realize?",...

Toen na het laatste nummer "What a wonderful world" van Louis Armstrong door de boxen weerklonk, toen, toen heel even geloofde ik weer in de mensheid. Alle cheesy en corny gekheid op een stokje, het gevoel tijdens dit concert hoop ik nog een hele tijd mee te dragen.

[Onze zeer gewaardeerde vriend der fotografie is afgelopen weekend ook weer bijzonder bedrijvig geweest. Mooie prentjes bij mijn triviale woorden alhier]

Het Collectief Geheugen (17)

High Llamas - Bach ze

Taxman

Incompetence. There's nothing the internetz can't prove

Het Collectief Geheugen (16)

De La Soul - A rollerskating jam named "Saturday"