Iron & Wine & others

U beslist zelf waar u uw internetbits aan besteedt, maar hier zijn alvast enkele suggesties. En jawel, Iron & Wine komt highly recommended.

Luisterpaal:
Iron & Wine, PJ Harvey, Ian Brown, The Go! Team, Foo Fighters, Bruce Springsteen

NPR Live concerts:
Iron & Wine, John Vanderslice / Bishop Allen, Rilo Kiley, Okkervil River

Daarnaast ook nog op ons allerfijnste internet:
* Ryan Adams doet van "Like a virgin" en van "Last nite" (Rawking)
* José Gonzales doet een blogotheekske (Blogotheque)
* De kwaliteit van het geluid doet vermoeden dat ze de zaal ernaast speelden, maar sommigen zullen al tevreden zijn met de setlist alleen van Interpol in Boston (Bradley
* Wio biedt u gratis en legaal zijn zelfgetiteld en uiterst puike album "Wio" aan. Which is nice. (Studio Muscle)

Two intimate evenings of Wannabes

Gezelligheid, dat was wat ik vooral verwachtte van mijn allereerste huiskamerconcert. Kussens, bierflesjes en koppeltjes die strategisch verspreid liggen over de huiskamervloer. Nog snel een paar woorden ter introductie fluisteren tegen de vriendelijke onbekende naast jou terwijl de eerste akkoorden worden aangeslaan. Zo van die dingen.

De setup was inderdaad van die aard, maar de ervaring was zoveel meer dan het geheel van kussens, kaarsjes en sympathiek volk. Terwijl buiten de wagens over de kasseien dokkerden, was er binnen de aloude spreekwoordelijke speld te horen.

sleepingdog beet op voortreffelijke wijze de spits af met een verzameling intieme en niet altijd even deprimerende nummers. Na een korte pauze en een occasionele kaaskroket volgde de set van June Madrona waarbij gitaar, melodica en dwarsfluit een waaier aan ontwapenende songs (een lach!een traan!) ten berde brachten.

Wie zin had, kon op dinsdag opnieuw terecht in Casa Wannabes voor meer June Madrona ("new songs, new jokes"). De Madronezen hielden woord, brachten twee sets met totaal andere nummers en breiden er als uitsmijter nog een rist verzoekjes aan.

Als er mij in die 2 avonden iets nog meer getroffen heeft dan de muziek van June Madrona, dan was het wel de gesprekken met Ross, Micah en Danielle. Ik sluit me dan ook volledig aan bij Tim zijn woorden.

Het Collectief Geheugen (29)

Life of Agony - Weeds

Het Collectief Geheugen (28)

Mano Negra - Out of time man

Birthday Party

Op de valreep toveren we hier nog een verjaardagstaart uit onze hoed voor niemand minder dan Nick Cave en zijn 50 jonge jaren, met 11 albums een van de best vertegenwoordigde en meest geapprecieerde artiesten in onze platenkast.



Mag ik u presenteren, Nick Cave door de jaren heen:
1981 - Nick the Stripper
1982 - Dead Joe
1984 - From her to eternity
1985 - Wanted man
1986 - The singer
1986 - The carny
1988 - The mercy seat
1990 - The weeping song
1992 - I had a dream, Joe
1994 - Loverman
1996 - Stagger Lee
1997 - (Are you) The one I've been waiting for
2001 - Fifteen feet of pure white snow
2003 - Bring it on
2003 - To be by your side
2004 - Get ready for love
2007 - No pussy blues

Kanye vs Curtis

Los van tijd en onderwerp is de rapmuziek altijd al een ego-gedreven muziekgenre geweest. Het battelen en dissen zorgde voor een actief underground circuit van mixtapes waarop verbaal heel wat vetes beslecht worden en dezer dagen wordt het zelfs beschouwd als een eerste stap in het opbouwen van de nodige street cred.

De head to head heisa rond de release van "Graduation" en "Curtis" op 11 september was echter van een andere - commerciëler - aard. Net zoals in de oude Britpopdagen (Blur vs Oasis anyone?) speelden media en marketingafdelingen beide artiesten tegen elkaar uit. 50 Cent liet het volgende optekenen:

It's great marketing on Def Jam's part, by putting us out there at the same time and make like we can actually be compared on some level.

Het is moeilijk uit te maken in welke mate de albums zouden verkopen zonder alle rivaliteitspubliciteit, maar met een States-side verkoop van resp. 957.000 en 691.000 exemplaren in de eerste week mogen beide heren niet klagen.

Niet enkel kwantitatief maar ook kwalitatief dreigt 50 Cent het ecchter af te leggen ten opzichte van Kanye. Curtis zit namelijk vastgeroest in zijn gangsta-rapwereldje en dito imago terwijl Kanye een steeds groter publiek weet te bereiken zonder toegevingen te doen. Rawking vat het goed samen:

As the numbers are about to showcase, West is in the utterly unique position of being able to appeal to everyone. Okay, maybe not old people. But consider: How many musicians can drop an album that simultaneously races up the charts, gets bumped at clubs, earns kudos from hip-hop heads and pop critics alike, and anticipates the underground zeitgest? None of them, or at least none with West's unbelievable mass appeal.

Met "Graduation" heeft West geleerd uit z'n fouten, de overbodige skits zijn geschrapt, de speeltijd ingekort en singles als "Stronger" en "Homecoming" kunnen zijn ster enkel hoger doen rijzen bij het brede publiek. Prachtig artwork trouwens.

Dit is Belgisch

Het Collectief Geheugen (27)

New Fast Automatic Daffodils - Stockholm

This is a Pinback post

Een mens moet ergens beginnen. Wat het indie-genre betrof, was het self-titled debuut van Pinback een van de eerste albums dat ik leerde kennen en appreciëren. Hoewel er daarnaast ook een hele troep aan zijprojecten waren (Thingy, Heavy Vegetables, Three Mile Pilot, Goblin Cock,...) en de Rob Crow soloplaten, heb ik me door de loop der jaren voornamelijk tot de hoofdgroep beperkt.

Het prima debuut werd opgevolgd door de al even prima albums "Blue screen life" (2001) en "Summer in Abaddon" (2004) en als alles goed is, zou hun nieuwste "Autumn of the Seraphs" nu in de winkels moeten liggen.



Op hun volledig ge-restyle-de website kan je het eerste nummer alvast gratis downloaden:

From nothing to nowhere

Sinds hun geslaagde doortocht op Dour 2004 zijn ze niet meer in het land geweest, maar daar komt binnenkort verandering in:
20/11 Trix, Antwerpen
21/11 STUK, Leuven

Als ik u evenwel een kleine tip mag geven, ga op 20 november. Zodoende kan u in diezelfde Trix op 21 november naar Asobi Seksu gaan kijken. Doen!

Late Night met Tante Klara

Doorgaans ben ik een albummens, dat dient gezegd. Met alle hervormingen, herpositioneringen en her-vanalles-en van de raduizenders zou ik zelfs niet meer weten wat voor radiomens ik ben. Hoedanook stond ik afgelopen donderdag op het KlaraFestival. Geen klassieke muziek zoals het merendeel wel zal denken, maar jazz.

Mijn jazzcollectie/kennis beperkt zich voornamelijk tot Miles Davis, Herbie Hancock, John Coltrane en de 20 First Class Jazz cd's, samengesteld door De Morgen. Uw vermoeden als zou ik niet zomaar op een Belgisch jazzfestival terechtkomen is dan ook niet volledig onterecht.

De Late Night-affiche werd ingevuld door de Kaai Big Band & guests. Eerstgenoemde Big Band was samengesteld uit een hele hoop mooi Belgisch jazzvolk dat in vroeger tijden samen kwam jammen in Brussels café "De Kaai" en laatstgenoemde guests betrof onder andere niemand minder dan Toots Thielemans, buiten de filmwereld de enige bekende man met de harmonica.

De hele avond was uitermate stevig genieten maar niets overtrof uiteraard de présence van mister Toots. De man is niet enkel een zeer begenadigd speler, maar bovendien ook een zeer getalenteerd verteller in zijn charmante mengeling van Vlaams, Frans en Engels. Met een zekere trilling in zijn stem gaf hij ons dit mee als laatste woorden: "Music becomes more and more life".

Het heengaan van Toots zou niet enkel een zwaar muzikaal verlies zijn, maar het zou ook zeer spijtig zijn al die verhalen en anekdotes verloren te zien gaan die de man op zeer sappige of ontroerende wijze naar voor weet te brengen. Over de grote en kleine namen uit de jazz-, pop-, rock- en andere muziekwerelden. Over een leven gevuld met muziek.

Vijfentachtig jaar vond hij nog wat jong om onder de grond gestopt te worden. Wij hopen het van harte. Respect voor de Papa!

De vloek van Farfisa

"I can speak French very fluently, but I don't want to insult the Flemish people... so I'm gonna continue in English". Yo La Tengo houdt graag de kerk in het midden. Vorig jaar stonden ze in de "Vlaamse" AB, dit jaar was het de beurt aan de "Waalse" Botanique.

Ergens moet er een taal zijn waar Farfisa technisch probleem betekent. Het belangrijkste stuk elektronica van de groep valt weg na minder dan een minuut. Als interludium schotelt de groep ons "You tore me down" en "The whole of the law" voor, af en toe doorspekt met een astmatische reutel van de Farfisa. Na een korte diagnose blijkt deze echter helemaal naar de filistijnen te zijn, maar de Yo La's laten zich daardoor allerminst uit het lood slaan. Niets wat hun speelplezier, ervaring en uitgebreid repertoire niet kan overwinnen.

Zoals het in een sterk uitgebreid nest past, worden de oudjes niet vergeten maar is het toch vooral de jongstgeborene, "I'm not afraid of you and I will beat your ass" die de meeste aandacht krijgt. Met "Pass the hatchet, I think I'm goodkind" steekt de groep pas echt van wal. "The room got heavy" volgt uiterst imposant en groovy.

Ook de fijnere toetsen gaan niet verloren tijdens het optreden. "I feel like going home" dwingt nog steeds stilte en bewondering af en ook "Beanbag chair" klinkt even fris en lieflijk als de allereerste keer. Ook voor de e-mailende fans wordt er nog een extraatje uit de kast gehaald.

Een stevig "Big day coming" trekt de finale op gang, op de hielen gezeten door "Tom Courtenay" en - veel harder kunnen ze het nu niet meer maken - "Watch out for me, Ronnie". "The story of Yo La Tengo" is de langgerekte lap waarmee het traditionele doek valt.

Naar goede gewoonte volgen in de bissen nog wat spielereien en publieksfavorieten (Autumn sweater!), en met een set van een kleine 2 uur zijn onze eerste 13 Euro van het nieuwe concertseizoen meer dan wel besteed. The most amazing music from the most down-to-earth band, see you next year?

Wannabe-Tim heeft ons als vanouds van foto's voorzien.

En plots ging het snel

Met de zomer in het land ging het een hele tijd à l'aise met de updates, maar onze favoriete take-away Fransozen zijn terug in actie geschoten:

30/08 #61 - Liars
03/09 #62 - Menomena
09/09 #63 - Gravenhurst
11/09 #64 - Beirut

Bon appétit!

6.8

This one's for the indie kids:

CHICAGO—Music, a mode of creative expression consisting of sound and silence expressed through time, was given a 6.8 out of 10 rating in an review published Monday on Pitchfork Media, a well-known music-criticism website.

According to the review, authored by Pitchfork editor in chief Ryan Schreiber, the popular medium that predates the written word shows promise but nonetheless "leaves the listener wanting more."

Veel plezier en onthou, u leest The Onion.

Administratie

Ik: Goeiemiddag, graag had ik een reispas gehad.

Hij: Goed. Mag ik uw huidig identiteitsbewijs dan alstublieft?
Hij: Verdoeme, mijnen kalender in de grond. Ziet ge Marcel, ik had gezegd dat ik iets leek te mankeren. Ligt mijne kalender hier gewoon op de grond.
Hij: Hebt gij vroeger al eens een reispas gehad?

Ik: Jaren terug ergens. Zo ene voor 1 jaar.

Hij: Ha, juist. Ik zie dat hier net op de computer, in 2001. Ge kunt op 20 september achter uwen reispas komen. Vergeet wel niet uwen oude mee te brengen.

Ik: Erm, de oude terug meebrengen?

Hij: Aja meneer, anders krijgt ge de nieuwe niet mee. Als ge hem niet vindt, dan moet ge maar aangifte doen bij de politie.
Hij: Wacht, ik zal u anders al wat op weg helpen... Marcel, welk ding was dat weer precies? 28H? 28F? Ja, 28F. Ok, ik heb het al.
Hij: Voila meneer, met dit nummerke moet ge maar 1 keer bij de politie passeren. Allez, tot den 20ste!

Het Collectief Geheugen (26)

Hefner - I took her love for granted

Het nieuwe concertseizoen

(...) every now and then I test myself. I stare at the shopfront to make sure that I've heard of the bands with gigs coming up, but the sad truth is that I'm losing touch. I used to know everyone, every single name, however stupid, whatever the size of the venue the band was playing. And then, three or four years ago, when I stopped devouring every single word in the music papers, I began to notice that I no longer recognized the names playing some of the pubs and smaller clubs; last year, there were a couple of bands playing at the Forum who meant absolutely nothing to me. The Forum! A fifteen-hundred capacity venue! One thousand five hundred people going to see a band I'd never heard of!

Tokio Hotel iemand?

Goed, groepen/concerten die we wel in overweging nemen voor het komende najaar:
10/9 - Yo La Tengo - Bota
24/9 - Wir Sind Helden - AB
04/10 - Taken by Trees - Bota
10/10 - Zoot Woman - Trix
17/10 - Groove Armada - AB
20/10 - John Vanderslice - Trix
04/11 - Balkan Beat Box - AB
06/11 - Wilco - Cirque
10/11 - Junior Boys - Trix
12/11 - The National - AB
14/11 - Gogol Bordello - AB
17/11 - The Wedding Present - Bota
18/11 - Kanye West - Vorst
19/11 - Black Rebel Motorcycle Club - Bota
23/11 - Interpol - Vorst
25/11 - And Also the Trees - Bota
27/11 - The Good Life - Bota

Het goeie nieuws is dat we nog aan 50 Euro concertcheques hebben liggen en ook de aanschaf van een nieuwe BotaCarte zou het budgettair leed enigzins moeten verzachten. Daarenboven - de onderhandelingen lopen nog steeds - zou ik enkele weken in het buitenland vertoeven, wat mogelijk zo z'n invloed zal hebben op bovenstaand lijstje. De agenda ziet er hoedanook weer stevig gevuld uit.

Nessun dorma

* Als muzieksmaken games waren, dan was de mijne er een van Tony Hawk
* Pavarotti is dood
* Charlotte Gainsbourg heeft een hersenbloeding gehad

Als er na anderhalf uur nog niets vlots samenhangends uit de digitale pen is gevloeid, kan je het maar beter beknopt houden, nietwaar? En te denken dat ik die tijd aan nuttiger dingen kon besteden. Kunst is kiezen. Of lijden. Of beide. Misschien geraak ik daar morgen wel uit.

Het Collectief Geheugen (25)

Wheat - Don't I hold you