HA - 24/10/08

Amanda Palmer


Jason Webley


MySpace: Amanda Palmer | Jason Webley

Coco

Anderhalve week geleden repten we ons door een wolkbreuk heen naar onze genummerde plaatsen in het Koninklijk Circus, voor CocoRosie. Datzelfde CocoRosie waarvan we "La maison de mon rêve" best aangenaam vonden klinken, maar niet in die mate de groep verder van heel dichtbij te volgen.

Voorzover ik ze hier en daar via de media volgde, bleken ze daarenboven een wisselvallige reputatie te hebben wanneer het op live-optredens aankomt, dus het was een beetje met een bang hart dat we plaatsnamen in het Circus. Na een aarzelend begin kwam alles echter goed op gang en ondanks de toevoeging van het Mons Orchestra was het toch de beatboxer van dienst die voor de toegevoegde waarde.

Het beste voorbeeld daarvan was wel de cover van "Turn me on", oorspronkelijk van Kevin Lyttle, dat op smachtende en kreunende wijze gebracht werd om halfweg los te barsten in een waar feestje. Voortaan leggen we de zusjes Casady een paar schuiven hoger.



MySpace

The 13th

Nu we de internetbronnen thuis nog eens kunnen aanboren, zijn we in de CR Towers ook eindelijk op de hoogte van het heuglijk feit dat The Cure zich dit jaar niet bijster geliefd gaat maken bij de triskaidekafoben der aarde.

Als aanloop naar hun dertiende album zullen ze de 13e van elke komende maand een single uit hun te verwachten album uitbrengen. Deze maand betreft het "The only one", de maand nadien "Freakshow" en wat daarachter komt, wordt later nog beslist.

The Only One:


Nieuw en ander werk van hen is ook te horen in de 36 songs tellende set die ze ongeveer een week geleden ten beste gaven in Boston. En God, wat kan die Robert Smith zijn "raaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaain" nog steeds lang aanhouden tijdens "Prayers for rain"... respect!

The Cure - Live @ Boston

Setlist:
/ Plainsong / Prayers for rain / alt.end / A night like this / The end of the world / Lovesong / Sleep when I'm dead / Pictures of you / Lullaby / The perfect boy / From the edge of the deep green sea / Hot hot hot / The only one / The blood / Wrong number / The walk / Signal to noise / Push / In between days / Just like heaven / Primary / Us or them / Never enough / 100 years / Disintegration
// The lovecats / Freakshow / Close to me / Why can't I be you
/// Play for today / A forest
//// Boys don't cry / Jumping someone else's train / Grinding halt / 10:15 Saturday night / Killing an Arab

And all our hopes and all our friends

Fun, fresh and fucking big smiles all around. Zo was het op Pukkelpop vorig jaar en zo zal het vermoedelijk ook komende donderdag zijn in Trix.

Matt & Kim: Myspace

Close your eyes to the world that you see

Sommige bands zijn met geen stokken ons land in te jagen, anderen lopen dan weer de ene na de andere binnenlandse club plat. De heren van Black Rebel Motorcycle Club zijn goed op weg zich bij het laatstgenoemde lijstje artiesten aan te sluiten.

Na een uitverkochte Orangerie afgelopen november staan ze zaterdag 14 juni opnieuw op Brussels grondgebied van jetje en kroketje te geven.



Dat het niet altijd even luid of ruig moet, kan u onder andere hier in fijne geluidskwaliteit vaststellen.

Give me Leonard Cohen after work

Hallelujah nogaantoe:

1. Leonard Cohen gaat na meer dan 15 jaar opnieuw op toernee.
2. België zit tussen het lijstje uitverkoren plaatsen.
3. Locatie wordt het feëerieke Minnewaterpark in Brugge.
4. Het optreden zou - ongetwijfeld inclusief pauze maar niettemin - bijna 4 uur duren.
5. Ondergetekende heeft zonet kaarten weten te bestellen.

Ook nog je kans wagen? Klik hier

Plan your escape

Steeds minder avonden vind ik de weg naar huis en naar de computer, dus wat dat betreft hou ik er misschien wel een verdoken ontsnappingsplan op na. Maar af en toe vind ik toch nog enkele minuten om snel een paar woorden bij elkaar te toetsen.

Zo is de laatste van Girls in Hawaii (zie blogtitel) vaste kost geworden op onzer muziekspelers en ook hun optreden 2 weken terug in den Trix beloofde veel goeds voor hun Vlaamse veroveringstocht. Niets te zoeken of te prullen bij de voorstelling van de nieuwe nummers, de groep speelde heel natuurlijk en met veel overtuiging. In combinatie met de knap gearrangeerde nummers van hun debuut geeft dat genoeg presence om deze festivalzomer opnieuw heel wat zieltjes te winnen.

In de aanbieding: Fields of Gold (live @ Radio Campus Orléans)

En als toetje een live-versie van "Joking about my life", een nummer waarvan ik hoop dat het ooit in volle glorie op plaat zal terechtkomen

When God left the ground to circle the world

Kick-off voor het nieuwe concertjaar, Iron and Wine aanstaande vrijdag in de Ancienne Belgique. Volgens de indicatie op de website zou het concert ook gestreamd worden. Bijgevolg zijn er geen excuses voorhanden om deze uitzonderlijke baard en prachtige muziek aan u voorbij te laten gaan.


Streams:
Iron and Wine in concert @ Washington
Iron and Wine in-studio performance

Staan voorts ook reeds aangeduid op mijn concertagenda:
15/02 - Girls in Hawaii @ Trix
21/05 - Einstürzende Neubauten @ AB

Zijn er soms mensen die een uitgesproken mening hebben over het recentste Stars-album? Beduidend weinig press van opgevangen en ik ben er nog niet volledig uit of ik zou gaan.

Myspaces: Iron and Wine | Girls in Hawaii | Einstürzende Neubauten | Stars

Best of 2007 - Concerts

1. The Flaming Lips - 8/7 - Cactus
Do you realize?

2. The National - 14/7 - Rock Herk
About today

3. Lou Reed - 18/6 - Vorst
The bed

4. June Madrona + sleepingdog - 24-25/9 - Casa Wannabes
Rifle song

5. The Veils - 14/5 - AB
Calliope

6. Kanye West - 18/11 - Vorst
Touch the sky

7. Nine Inch Nails - 18/8 - Pukkelpop
March of the pigs

8. Yo La Tengo - 10/9 - Botanique
Autumn sweater

9. Slint - 23/5 - AB
Nosferatu man

10. Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra and Tra-La-La Band - 14/4 - AB
God bless our dead marines 1/2

Myspaces: The Flaming Lips | The National | Lou Reed | June Madrona | sleepingdog | The Veils | Kanye West | Nine Inch Nails | Yo La Tengo | Slint

4 out of 7

Zondagavond 18 november, Vorst Club deel 1. Common probeert van in het begin leven in de brouwerij te brengen, maar slaagt slechts half in zijn opzet. Het volk oppeppen staat ongeveer haaks op z'n soulvolle en warme raps, en dat wringt op dat grote podium. Van de organisatoren moet ie ook geen hulp verwachten. De bovenste ring mag dan wel afgesloten zijn, veel clubgevoel heerst er niet. Vorst blijft zijn reputatie van kale en ongezellige bunker behouden.

Ik mag dan wel meerdere keren beweerd hebben dat Kanye West een heel breed publiek aanspreekt, afgaande op het aanwezige volk lijkt het ook te kloppen. In de zaal treffen we evenveel hoodies en homies aan als truien en grijze haren. En al snel blijkt dresscode noch leeftijd een rol te spelen. Op perfecte wijze weet Kanye zijn nummers aan te brengen. De man toont zich als profeet, entertainer en hartenbreker. Geen kont in de zaal die langer dan 2 minuten een zitje geraakt heeft. Vet feestje noemen we dat.

Dinsdagavond 20 november stappen we voor een eerste keer de Trix binnen. Het Ierse The Dudley Corporation laat zien dat er een goeie lap op geven niet altijd de beste manier is om te blijven boeien. Iets minder geweld had de songs vast deugd gedaan, en zoniet, dan toch op z'n minst onze oren. Live durft Pinback het ook wat rommeliger en sneller aanpakken dan op plaat. We kennen de band goed genoeg om daar niet over te mekkeren. En wat zouden we ook gezien hun beste songs ons om de oren vliegen? Tot tweemaal toe wordt er gebist en niet met de minste, "Sender" en "June" bijvoorbeeld. Hun roadbar-mentaliteit namen we er met plezier bij.

De dingen worden een pak intiemer en kleinschaliger aangepakt daags nadien. Believo doet vanop een paar vierkante meter tapijt ons onze mening van destijds herzien. Deze keer zagen we een groep met zelfvertrouwen, en wat ook hielp, een stapel songs die er stonden. Ook bij Asobi Seksu moeten we deels onze visie bijstellen. Live blijken ze duidelijk meer noise dan dream pop te zijn, veeleer Mono dan Blonde Redhead. De groep blijkt enkele prachtsongs in huis te hebben, maar na een uurtje begint het toch wel aan te voelen alsof ze voor de zoveelste keer hetzelfde nummer brengen. Gelukkig ook het punt waarop de groep er een einde aanbreit. Te catalogeren onder "Geniet, maar met mate".

Vrijdag 23 november, Vorst Club deel 2. De expanded version zeg maar, want de club heeft plaats moeten maken voor het grote geld. De tent zit afgeladen vol. De enige vrije ruimte op het middenplein is die boven onze hoofden, vanwaar wij, muziekliefhebbende sardienen, af en toe een frisse hap lucht proberen binnen te trekken. De opwarmer van de avond willen we echter niet gemist hebben.

Blonde Redhead bewijst meer dan een goed voorprogramma te zijn en laat enkel uit beleefdheid en tijdsdruk na het dak van de tent te blazen. Interpol neemt het van dan af over en met hun eeuwige cool en een handvol oudere hits krijgen ze het volk gek. Evenals op plaat laat "Our love to admire" zich live als de zwakste van de 3 albums kennen, met "The lighthouse" als kaksaai hoogtepunt. Niet dat we de band op basis hiervan willen afzweren, maar een volgende keer zouden we wel eens een koptelefoonsessie van "Turn on the bright lights" kunnen overwegen in plaats van een bomvolle zaal die zich veel te snel tevreden stelt met het gebodene.

Phase three

Met hun reputatie kan je ze moeilijk als vast onderdeel van het meubilair beschouwen, maar we kijken niet meer op van de zoveelste nieuwe Neubauten. Een beetje spijtig misschien nu blijkt dat Blixa hint dat volgend jaar mogelijk het laatste zou kunnen zijn. Maar vooraleer het zover is, hebben we in de tussentijd nieuw werk.

Alles wieder offen zou wel eens de meest conformistische en toegankelijke plaat kunnen zijn van onze oostavantgardisten in hun 27-jarige bestaan. Geen paniek echter want met 53 minuten krijgen de 10 songs voldoende tijd om de lakens uit de kast te halen en door je hoofd rond te spoken. Naast de immer praktische Luisterpaal voor al uw streaming voorbeluisterplezier, kan je hier "Weil Weil Weil" in mp3-formaat meepikken.

Meer over hoe de plaat tot stand kwam en Blixa's interessante kijk op de muziekindustrie vind je alhier.

En in onze ijver deze post van wat extra spice te voorzien, stootten we op Youtube nog op de genoemnde Neubauten live in Brussel*. Geen idee wie voor de drugs zorgde en wie voor de cameraman, maar over de kwaliteit van het geluid valt minder te klagen:



1 - Intro + Ich gehe jetzt
2 - Good morning everybody + Selbstportrait mit Kater
3 - Dead friends
4 - Redukt
5 - Perpetuum mobile
6 - Youme & meyou
7 - Die Nacht
8 - Die Befindlichkeit des Landes
9 - Haus der Lüge
10 - Armenia
11 - Ein seltener Vogel
12 - Paradiesseites
13 - Grundstück
14 - November / Sie laechelt
15 - Sabrina
16 - Ende Neu

* Live in Brussel, april 2004 - niet te verwarren met hun passage in de AB een jaar later naar aanleiding van hun 25-jarig bestaan

Project Tokyo

Je bent jong en je werkt wat. Toevallig in een Japans bedrijf. Toevallig in een positie die je misschien ooit wel eens tot in het land van de rijzende zon brengt.

Dat een trip naar Tokyo in de lucht hing, wisten we al een behoorlijke tijd. Wanneer en voor hoelang was echter een ander paar mouwen en het maakte er mijn professionele en privéplanning de voorbije maanden niet gemakkelijker op, vooral niet met het aantrekkelijk concertseizoen dat we momenteel voorgeschoteld krijgen. Maar sedert vandaag is de kogel door de kerk tempel en krijgt de planning wel zeer vaste vorm. Vlucht, check. Hotel, check. Ready for countdown, check.

Het vooropgestelde werkschema mag dan wel ingekort zijn tot een week, een mens mag al eens wat vakantiedagen opnemen, zelfs in het buitenland. Derhalve bestaat het reisplan uit 1 week pleasure en 1 week business, waarna we net op tijd in het land terug zijn voor 1 week concerts. November belooft nu al heel top te worden.

4/11: Aalst - Parijs - Tokyo

Week 1: pleasure
Uitvalsbasis Minato-ku, Tokyo
(vlakbij Shinagawa Station)

Week 2: business
Meguro / Kawasaki / Shizuoka / Kawagoe

17/11: Tokyo - Parijs - Aalst

Week 3: concerts
18/11: Kanye West / Common
20/11: Pinback
21/11: Asobi Seksu
23/11: Interpol / Blonde Redhead
26/11: iLiKETRAiNS
27/11: The Good Life

Spijtig genoeg is Black Rebel Motorcycle Club al uitverkocht, maar mogelijk zakken we toch richting Brussel af in de hoop van wat last minute luck. En anders is er nog Gravenhurst als backup.

Andere twijfelgevallen zijn er op 24/11 (The New Pornographers vs sociaal verplichte activiteiten) en 25/11 (And Also the Trees vs Kurt Wagner).

[Kurt Wagner toerde trouwens al eerder solo door Europa, beste Handelsbeursmensen, zie december 2000.]

Iron & Wine & others

U beslist zelf waar u uw internetbits aan besteedt, maar hier zijn alvast enkele suggesties. En jawel, Iron & Wine komt highly recommended.

Luisterpaal:
Iron & Wine, PJ Harvey, Ian Brown, The Go! Team, Foo Fighters, Bruce Springsteen

NPR Live concerts:
Iron & Wine, John Vanderslice / Bishop Allen, Rilo Kiley, Okkervil River

Daarnaast ook nog op ons allerfijnste internet:
* Ryan Adams doet van "Like a virgin" en van "Last nite" (Rawking)
* José Gonzales doet een blogotheekske (Blogotheque)
* De kwaliteit van het geluid doet vermoeden dat ze de zaal ernaast speelden, maar sommigen zullen al tevreden zijn met de setlist alleen van Interpol in Boston (Bradley
* Wio biedt u gratis en legaal zijn zelfgetiteld en uiterst puike album "Wio" aan. Which is nice. (Studio Muscle)

Two intimate evenings of Wannabes

Gezelligheid, dat was wat ik vooral verwachtte van mijn allereerste huiskamerconcert. Kussens, bierflesjes en koppeltjes die strategisch verspreid liggen over de huiskamervloer. Nog snel een paar woorden ter introductie fluisteren tegen de vriendelijke onbekende naast jou terwijl de eerste akkoorden worden aangeslaan. Zo van die dingen.

De setup was inderdaad van die aard, maar de ervaring was zoveel meer dan het geheel van kussens, kaarsjes en sympathiek volk. Terwijl buiten de wagens over de kasseien dokkerden, was er binnen de aloude spreekwoordelijke speld te horen.

sleepingdog beet op voortreffelijke wijze de spits af met een verzameling intieme en niet altijd even deprimerende nummers. Na een korte pauze en een occasionele kaaskroket volgde de set van June Madrona waarbij gitaar, melodica en dwarsfluit een waaier aan ontwapenende songs (een lach!een traan!) ten berde brachten.

Wie zin had, kon op dinsdag opnieuw terecht in Casa Wannabes voor meer June Madrona ("new songs, new jokes"). De Madronezen hielden woord, brachten twee sets met totaal andere nummers en breiden er als uitsmijter nog een rist verzoekjes aan.

Als er mij in die 2 avonden iets nog meer getroffen heeft dan de muziek van June Madrona, dan was het wel de gesprekken met Ross, Micah en Danielle. Ik sluit me dan ook volledig aan bij Tim zijn woorden.

Late Night met Tante Klara

Doorgaans ben ik een albummens, dat dient gezegd. Met alle hervormingen, herpositioneringen en her-vanalles-en van de raduizenders zou ik zelfs niet meer weten wat voor radiomens ik ben. Hoedanook stond ik afgelopen donderdag op het KlaraFestival. Geen klassieke muziek zoals het merendeel wel zal denken, maar jazz.

Mijn jazzcollectie/kennis beperkt zich voornamelijk tot Miles Davis, Herbie Hancock, John Coltrane en de 20 First Class Jazz cd's, samengesteld door De Morgen. Uw vermoeden als zou ik niet zomaar op een Belgisch jazzfestival terechtkomen is dan ook niet volledig onterecht.

De Late Night-affiche werd ingevuld door de Kaai Big Band & guests. Eerstgenoemde Big Band was samengesteld uit een hele hoop mooi Belgisch jazzvolk dat in vroeger tijden samen kwam jammen in Brussels café "De Kaai" en laatstgenoemde guests betrof onder andere niemand minder dan Toots Thielemans, buiten de filmwereld de enige bekende man met de harmonica.

De hele avond was uitermate stevig genieten maar niets overtrof uiteraard de présence van mister Toots. De man is niet enkel een zeer begenadigd speler, maar bovendien ook een zeer getalenteerd verteller in zijn charmante mengeling van Vlaams, Frans en Engels. Met een zekere trilling in zijn stem gaf hij ons dit mee als laatste woorden: "Music becomes more and more life".

Het heengaan van Toots zou niet enkel een zwaar muzikaal verlies zijn, maar het zou ook zeer spijtig zijn al die verhalen en anekdotes verloren te zien gaan die de man op zeer sappige of ontroerende wijze naar voor weet te brengen. Over de grote en kleine namen uit de jazz-, pop-, rock- en andere muziekwerelden. Over een leven gevuld met muziek.

Vijfentachtig jaar vond hij nog wat jong om onder de grond gestopt te worden. Wij hopen het van harte. Respect voor de Papa!

De vloek van Farfisa

"I can speak French very fluently, but I don't want to insult the Flemish people... so I'm gonna continue in English". Yo La Tengo houdt graag de kerk in het midden. Vorig jaar stonden ze in de "Vlaamse" AB, dit jaar was het de beurt aan de "Waalse" Botanique.

Ergens moet er een taal zijn waar Farfisa technisch probleem betekent. Het belangrijkste stuk elektronica van de groep valt weg na minder dan een minuut. Als interludium schotelt de groep ons "You tore me down" en "The whole of the law" voor, af en toe doorspekt met een astmatische reutel van de Farfisa. Na een korte diagnose blijkt deze echter helemaal naar de filistijnen te zijn, maar de Yo La's laten zich daardoor allerminst uit het lood slaan. Niets wat hun speelplezier, ervaring en uitgebreid repertoire niet kan overwinnen.

Zoals het in een sterk uitgebreid nest past, worden de oudjes niet vergeten maar is het toch vooral de jongstgeborene, "I'm not afraid of you and I will beat your ass" die de meeste aandacht krijgt. Met "Pass the hatchet, I think I'm goodkind" steekt de groep pas echt van wal. "The room got heavy" volgt uiterst imposant en groovy.

Ook de fijnere toetsen gaan niet verloren tijdens het optreden. "I feel like going home" dwingt nog steeds stilte en bewondering af en ook "Beanbag chair" klinkt even fris en lieflijk als de allereerste keer. Ook voor de e-mailende fans wordt er nog een extraatje uit de kast gehaald.

Een stevig "Big day coming" trekt de finale op gang, op de hielen gezeten door "Tom Courtenay" en - veel harder kunnen ze het nu niet meer maken - "Watch out for me, Ronnie". "The story of Yo La Tengo" is de langgerekte lap waarmee het traditionele doek valt.

Naar goede gewoonte volgen in de bissen nog wat spielereien en publieksfavorieten (Autumn sweater!), en met een set van een kleine 2 uur zijn onze eerste 13 Euro van het nieuwe concertseizoen meer dan wel besteed. The most amazing music from the most down-to-earth band, see you next year?

Wannabe-Tim heeft ons als vanouds van foto's voorzien.

Het nieuwe concertseizoen

(...) every now and then I test myself. I stare at the shopfront to make sure that I've heard of the bands with gigs coming up, but the sad truth is that I'm losing touch. I used to know everyone, every single name, however stupid, whatever the size of the venue the band was playing. And then, three or four years ago, when I stopped devouring every single word in the music papers, I began to notice that I no longer recognized the names playing some of the pubs and smaller clubs; last year, there were a couple of bands playing at the Forum who meant absolutely nothing to me. The Forum! A fifteen-hundred capacity venue! One thousand five hundred people going to see a band I'd never heard of!

Tokio Hotel iemand?

Goed, groepen/concerten die we wel in overweging nemen voor het komende najaar:
10/9 - Yo La Tengo - Bota
24/9 - Wir Sind Helden - AB
04/10 - Taken by Trees - Bota
10/10 - Zoot Woman - Trix
17/10 - Groove Armada - AB
20/10 - John Vanderslice - Trix
04/11 - Balkan Beat Box - AB
06/11 - Wilco - Cirque
10/11 - Junior Boys - Trix
12/11 - The National - AB
14/11 - Gogol Bordello - AB
17/11 - The Wedding Present - Bota
18/11 - Kanye West - Vorst
19/11 - Black Rebel Motorcycle Club - Bota
23/11 - Interpol - Vorst
25/11 - And Also the Trees - Bota
27/11 - The Good Life - Bota

Het goeie nieuws is dat we nog aan 50 Euro concertcheques hebben liggen en ook de aanschaf van een nieuwe BotaCarte zou het budgettair leed enigzins moeten verzachten. Daarenboven - de onderhandelingen lopen nog steeds - zou ik enkele weken in het buitenland vertoeven, wat mogelijk zo z'n invloed zal hebben op bovenstaand lijstje. De agenda ziet er hoedanook weer stevig gevuld uit.

Pukkelzaterdag

Zaterdag:
Hellogoodbye - The Bony King of Nowhere - Home Video - Sparta - Voxtrot - Enter Shikari - The Shins - The Streets - TrentemØller - The Whitest Boy Alive - Spoon - The Sounds - Nine Inch Nails - Sonic Youth - ...and You Will Know Us by the Trail of Dead - Tool

Dag 3 en die duivelse zon jaagt ons weer veel te vroeg uit onze tent. Tijd voor ochtendhumeur is er niet met opener Hellogoodbye, zonnige indiepop in een nerdy en funky jasje. Jong, Belgisch en veelbelovend... The Bony King of Nowhere speelt ingetogen nummers, voorzien van de nodige weerhaakjes. In de gaten houden luidt ons advies.

Aangenaam verpozen was het ook bij Home Video met hun donkere indiebeats. Sparta zal waarschijnlijk altijd te boek blijven staan als "die van At The Drive-In". Het was leuk de nummers van "Porcelain" nog eens terug te horen, maar veel meer spetterends wist de groep niet te bieden.

De laatste jaren trekken ze meer bandjes dan olie uit de grond in Austin, Texas. Het geheugen is een beetje wazig maar mijn hand in het vuur als Voxtrot geen OK groepje was. De herinneringen aan Enter Shikari zijn daarentegen nog levendig. De band wrong zich in allerlei bochten, maar kon niet verhinderen over te komen als de stereotype emo-band. In zekere mate vond ik het spijtig dat ik niet langer kon blijven hangen om te zien waarvoor die trampoline nou eigenlijk diende.

Het enige wat The Shins tegenzit, is hun uitstraling. Los daarvan werd er uiterst fijn gespeeld, gezongen en van la-la-la, pa-pa-pa en zo meers gedaan. We waren dan ook niet de enige die meer dan goedgezind de marquee verlieten. Op de mainstage maakten The Streets er een leuk feestje van. Geen idee waar al die slechte kritieken naderhand vandaan kwamen.

Speciaal voor TrentemØller liepen we nog eens tot aan de dancehall. Aldaar was het echter zo'n drukke en hete bedoening dat we lucht en licht gingen opzoeken op de aangrenzende stukken groen. Een schoonheidsslaapje wenkte en het was dan ook heerlijk soezen zo ergens tussen boiler room en Wablieftent. Vanuit onze positie vingen we flarden DJ Leno (Goldie had blijkbaar afgezegd) en 120 Days op, maar vooral veel zon.

Licht aangebakken gingen we wat verkoeling zoeken en - waarom ook niet - een dansje plaatsen bij The Whitest Boy Alive en dat lukte meer dan goed. In de Chateau was het daarentegen zweten tijdens Spoon. Jep, we konden nog net binnen, maar dit jaar werd toch wel pijnlijk duidelijk dat de tenten iets te klein beginnen te worden voor de geprogrammeerde groepen (of het volk dat ze trekken, afhankelijk van hoe u het bekijkt).

Geen idee trouwens hoe sommige groepen plots zo populair blijken te zijn. Bij The Sounds werd er heel wat meegebekt, hoewel ik nog nooit van de groep had gehoord. Wie voorbij de duidelijke Blondie-kopie keek, zag enkele potentiële radiohitjes maar vooral de heel knappe benen van frontvrouw Maja Ivarsson.

Nine Inch Nails is een terechte maar niet erg voor de hand liggende headliner voor de Kiewitse mainstage. De band zelf maakt ook niet te veel compromissen maar weet een knallende en ook visueel sterke show af te leveren en zo het publiek voor zich te winnen. Bisnummer "Hurt" is in combinatie met de lichtpracht achter Trent Reznor van een onaardse schoonheid.

Wat nadien volgt, is pure ketterij van onzentwege. We hebben een afspraakje met Sonic Youth en de muziekgeschiedenis, maar muizen er halfweg vandoor in de hoop meer herkenning te vinden in de geluidsmuur van ...and You Will Know Us by the Trail of Dead. Het album "Source tags and codes" kennen we nog steeds op ons duimpje en het doet dan ook deugd het oude werk door de geluidsmuur te horen knallen. Knallen doet het ook bij "Will you smile again" wanneer met enkele rake gitaarklappen de helft van het instrumentarium bij elkaar gemept wordt. Spijtig genoeg zakt daardoor en daarna het geluid en de attitude in elkaar.

Drie dagen na hun afzeggen in Oostenrijk komt Tool de tijd tot het vuurwerk volmaken. Het heilige vuur brandt vooral op de video walls, de vlam naar het publiek slaat niet over. Daarmee eindigt het driedaagse muziekfestijn een beetje in mineur. We tobben er echter niet te lang over, iets verder staat een trein op ons te wachten.

Tot volgend jaar, Kiewit!

Pukkelvrijdag

Vrijdag:
Nosfell - Devotchka - Starfucker - The Van Jets - Bedouin Soundclash - Milanese - Mintzkov - Fujiya & Miyagi - Matt & Kim - Fridge - MSTRKRFT - Badly Drawn Boy - Skream - UNKLE - Various - Sophia - Arcade Fire - Dinosaur Jr - The Smashing Pumpkins - CosyMozzy

Halfwakker vangen we dag 2 aan met Nosfell. De details zijn vaag, maar de indruk positief. Zijn zelf ook nog niet helemaal wakker als ze het podium opkomen: Devotchka. Pas tegen het einde van hun set slagen ze erin wat schwung in hun optreden en het publiek te steken.

Vervolgens trekken we naar de skatestage voor Starfucker die weinig tentoon spreiden behalve een uiterst irritant "kijk mama we staan op een podium"-attitude. We houden het daar dan ook voor bekeken en pikken nog wat Belgische gitaren mee bij The Van Jets. Bedouin Soundclash vormt daarna de ideale soundtrack bij een portie smakelijke lectuur.

Milanese weet ons nadien gaar te stomen in de Chateau met z'n behendige knoppendraaierij. The Besnard Lakes laat weten later in het land te zullen zijn en bijgevolg kunnen we nog eens Belgje kijken bij een prima Mintzkov.

Nobele onbekenden Fujiya & Miyagi weten ons te boeien met hun krautrock meets indie aanpak. Denk aan !!! op Rilatine. Hun optreden vormt meteen de aanloop naar het leukste en meest enthousiast optreden van het driedaagse gebeuren: Matt and Kim. Alsof je kinderen neerzet in een speelgoedwinkel. Schattig, uitgelaten en enkel breedlachende gezichten. Muziek hoeft geen verheven kunst te zijn als het zo plezant klinkt.

Als Fridge een ijskast pretendeert te zijn, dan is het vast die van een veganist. Een paar sterkhouders maar over het algemeen nogal weinig variatie. MSTRKRFT doet ons hart terug pompen, al dient gezegd dat we nog steeds uitkijken naar de dag Death From Above 1979 uit de as herrijst. Damon Gough alias Badly Drawn Boy zijn we nooit verder gevolgd dan het knap debuterende "Hour of Bewilderbeast". De overige songs uit z'n set konden ons niet overhalen verdere inspanningen te leveren.

Skream brengt ons snelle beats, trage beats, harde beats en erg harde beats. Ons lichaam tekent weinig verzet aan en is continu in beweging. UNKLE had hét optreden van de dag kunnen zijn, had James Lavelle niet gedurig zitten smeken om handjesgeklap. Niettemin jaagden de adrenaline en de decibels ons tot grote tevredenheid massaal door het lijf.

Various ruilt halfweg het optreden hun gastzangers (m/v) in voor stevige drum 'n' beats. Apart, maar desondanks zeer degelijk. Sophia had besloten ook iets speciaals uit de kast te halen. In die kast bleek een symfonische begeleiding te zitten en ene Malcolm Middleton. Het mocht echter niet baten want het geluid liet het volledig afweten. De met veel trots en bombarie aangekondigde duetten werden zo herleid tot de enkele stem van Robin Proper-Sheppard.

Ook Arcade Fire had het niet getroffen met het geluid. Win Butler stond verschillende malen op het punt de man achter de geluidstafel een koek op z'n bakkes te gaan geven, en niet geheel onterecht. Reken daar nog eens bij dat zijn stem hees en vermoeid klonk, het volk naast mij in de voorste rijen er doods en bewegingsloos bijstond (15-jarigen die de tijd doodden met sms'en totdat "Rebellion" weerklonk) en we kunnen niet ontkennen dat dit optreden teleurstelde. We komen het echter snel te boven eenmaal de oude rotten van Dinosaur Jr hun gitaren aanslaan. Tien jaar terug zag ik ze op diezelfde wei aan het werk en na al die jaren klinken ze nog steeds even stevig. Extra punten scoren ze met hun cover van "Inbetween days" "Just like heaven".

Headliner van de dag is uiteraard het "herenigde" The Smashing Pumpkins. Hun optreden kent enkele zwakkere momenten, maar dat neemt niet weg dat we onze stem schor schreeuwen tijdens "Zero", "Bullet with butterfly wings" en enkele van de nieuwe nummers. We zien bovenal een Billy Corgan aan het werk die weer zichtbaar geniet en dat is ons meer waard dan een routineuze greatest hits show. Wie ze in het verleden al aan het werk zag (T/W '97 bijvoorbeeld) snapt vast wel wat ik bedoel.

De benen gaan we nog een laatste keer uitschudden aan de boiler room. Na een uurtje CosyMozzy gaan we iets minder drukke plaatsen opzoeken. Met de reserve-Belgen van de mij omliggende tenten keuvel ik nog een aardig eindje weg over muziek, Belgische festivals en de jeugd van tegenwoordig. De koude nacht gaat in de koude ochtend over en we duiken de slaapzak in voor die laatste uurtjes slaap.

Pukkeldonderdag

Ziezo, die 3 dagen festivalsfeer hebben we - daar waar verbrand zeer voorzichtigjes - weer van ons afgewassen en afgeschoren. Net zoals de puike organisatie heb ik me aan het merendeel van de afspraken kunnen houden en bijgevolg heel wat bands door mijn hoofd en oren laten schallen.

Dat heeft er mij tevens niet van weerhouden, liggend in het gras, "High Fidelity" van Nick Hornby te herlezen. Dus mocht u zo'n zonderling lezend figuur hebben zien liggen nabij de Marquee, rond de uitgang van de Chateau of halfweg tussen Boiler en Wablief, then the pleasure was all mine.

Donderdag:
Seasick Steve - Silversun Pickups - Polytechnic - Gogol Bordello - Baloji - Liars - Rilo Kiley - Editors - I'm From Barcelona - Hayseed Dixie - Rodrigo y Gabriela - Iggy Pop & the Stooges - Battles - Balkan Beat Box - Low - Architecture in Helsinki

Lo-Fi Fink was de eerste naam die mijn goedgevulde spoorboekje vulde, maar nadat ik een enkele song van hen al beu gehoord was tijdens het zeer repetitieve soundchecken, repte ik me naar de marquee voor het alternatief genaamd Seasick Steve. De hysterie die bij 's mans aantreden door de tent waaide, ontging me, maar al snel stond ik even enthousiast mee te shaken op diens Mississippi disco. Drie snaren en een stampende voet, meer heb je niet nodig om een tent in te pakken. Silversun Pickups daarentegen pakten verdraaid weinig in op de mainstage, dat heb je als het opgedaagd geïnteresseerd publiek met de realiteit overeenstemt maar niet het podium. De veelgemaakte link met de Pumpkins snappen we na het optreden nog steeds niet.

Na een portie aangename indiepop met Polytechnic keren we terug naar de mainstage voor de zigeunerbende van Gogol Bordello. Als revelatie wisten ze vorig jaar de marquee op stelten te zetten, en ondanks de ongenadige middagzon en het nog deels versufte publiek slagen ze er moeiteloos in de overstap te maken naar het grote podium. Al van bij de eerste song weten ze het publiek op te zwepen en maar goed ook, want veel speeltijd kregen ze niet toebedeeld van de organisatie.

Hasselt is Dour niet, de opkomst voor het soloproject van malfrat Balou is dan ook navenant. Dat neemt niet weg dat Baloji een degelijke set neerzet waarin rap, soul en funk vlot door elkaar lopen. De Liars zijn vervolgens zoals verwacht luid en hevig. Nadien gaat het richting marquee voor Rilo Kiley. De band plukt vooral uit album "More adventurous" en zet een redelijk makke set neer. Jenny Lewis' outfit weet gelukkig de pijn te verzachten.

Begrijp me niet verkeerd als ik zeg dat ik Willy Mason niet aan het werk heb gezien. Ik was er, zijn band stond er maar hijzelf zat nog ergens vast op een vliegtuig. Bijgevolg nestelde ik me met mijn boek binnen gehoorsveld van Editors. Zelfs na hun optreden blijf ik het levende bewijs dat je redelijk onverschillig kan blijven bij hun muziek, ook al loop je gek van Interpol en/of Joy Division.

I'm From Barcelona is heus niet de eerste en enige band (zie bijvoorbeeld Flaming Lips) waarvan hun concerten worden verheven tot uit de hand gelopen verjaardagsfeestjes, maar ze weten het gevoel alleszins even goed over te brengen. Resultaat: de hele tent op zijn kop in een feest van peace, love en brede smiles; mezelf incluis. Ook Hayseed Dixie heeft een geslaagd concept waarmee de hillbillies al vele harten wisten te winnen: neem 2 gitaren, banjo en ukelele en laat ze los op een hoop metal- en rockklassiekers. Dat ze zelfs wegkomen met een cover van de Scissor Sisters op de skatestage is veelzeggend.

De volgende rare kruisbestuiving van muziekgenres vinden we in de marquee terug. Rodrigo y Gabriela brengen latin metal, en vooraleer u zich daar totaal foute dingen bij gaat voorstellen, weet dan dat ze met hun 2 flamencogitaren op imposante wijze een paar duizend man wisten te boeien. Daarna was het levende legendes kijken op het hoofdpodium met Iggy Pop & the Stooges. Meneer Iggy is ondertussen al 60 (!) maar duikt nog steeds zonder schrik voor behoud van lijf en leden van het podium de massa in. De man is een beest, een oermens en één grote brok rock 'n' roll. Zulke iconen maken ze niet meer.

Er wordt een heet en stevig feestje gebouwd in de Chateau met Balkan Beat Box. Oost-Europese en wereldse klanken worden tesamen met de occasionele rap briljant aangewend om het aanwezige publiek op te zwepen en te doen bewegen. Gelukkig koelen we naderhand snel af in de frisse buitenlucht en zijn we zo klaar om de ziel te warmen aan de ingetogen klanken van Low. Dat de band ook de stilte durft te breken, merken we vooral op het einde wanneer het merendeel van het publiek de minutenlange noise ontvlucht.

Om de krachten enigzins te sparen, sluit ik met Architecture in Helsinki de eerste dag af. Met hun springerige, energieke set weten ze ons vermoeide lijf toch nog aan het bewegen te krijgen. Hoogtepunt is zonder meer hun cover van de eighties hit "Live it up". Tenslotte trekken we in de koude nacht richting camping alwaar ons een korte nachtrust wacht.

Mijn Pukkels

Omdat tijdsgebrek een bitch is en de laatste tijd vooral ook een constante in mijn leven, omdat u uw keuze vast al gemaakt heeft en/of overweg kan met het wereldwijde web (de site van Pukkelpop zelf is al een heel gemakkelijk begin), vindt u hierbij enkel een summier lijstje van de optredens die ik meen te kunnen bijwonen.

Om het op zijn Jan Douwe Kroeskes te zeggen, hier is mijn spoorboekje voor 3 dagen Pukkelpop:

*** Donderdag 16/8 ***

11.40-12.15 Seasick Steve / Nid & Sancy / Lo-Fi Fink
12.20-13.00 Silversun Pickups
13.05-13.45 Polytechnic / The Twang
13.50-14.35 Gogol Bordello
14.40-15.20 Baloji
15.25-16.10 Liars
16.15-17.00 Rilo Kiley
17.05-17.55 Willy Mason
18.00-18.45 Just Jack / I'm From Barcelona
18.50-19.40 Hayseed Dixie
19.45-20.30 Jamie T / Rodrigo y Gabriela
20.35-21.35 Iggy Pop & The Stooges / My Brightest Diamond
21.40-22.35 Battles
22.35-23.35 Balkan Beat Box / La Coka Nostra
23.45-00.45 Low / Digitalism (live)
00.50-01.50 Architecture in Helsinki / Soulfly / Basement Jaxx
02.00-04.00 Ed & Kim

*** Vrijdag 17/8 ***

11.30-11.55 Shameboy / Nosfell
12.30-13.05 DeVotchka / Art Brut
13.05-13.45 Starfucker / The Van Jets
13.45-14.25 Bedouin Soundclash / Biffy Clyro / Shitdisco
14.25-15.05 Milanese / The Enemy / Mintzkov
15.10-15.50 The Besnard Lakes / Matthew Dear's Big Hands
15.55-16.35 Funeral for a Friend / Fujiya & Miyagi
16.40-17.20 Black Strobe (live) / Matt & Kim / The View
17.25-18.05 Fridge / MSTRKRFT
18.10-18.50 Pop Levi / Badly Drawn Boy / MSTRKRFT
18.50-19.35 Skream
19.35-20.25 UNKLE / Henry Rollins
20.30-21.25 Various / Henry Rollins
21.25-22.25 Sophia / DJ Jazzy Jeff / Laurent Garnier (live)
22.25-23.25 Arcade Fire
23.30-00.30 Dinosaur Jr. / Groove Armada / Alex Gopher (live)
00.30-02.00 The Smashing Pumpkins
02.00-04.00 CosyMozzy

*** Zaterdag 18/8 ***

11.20-11.55 Home Video / Hellogoodbye
11.55-12.30 The Bony King of Nowhere
12.30-13.10 Voxtrot / The Rakes
13.15-13.55 Sparta / New Young Pony Club
13.50-14.30 Albert Hammond Jr.
14.30-15.10 Arbouretum / The End
15.15-15.55 The Shins
15.55-16.40 The Streets / Booka Shade (live)
16.45-17.30 Bromheads Jacket / Silverchair / Goldie
17.30-18.30 Kings of Leon / Loney, Dear / Trentemoller
18.30-19.20 The Whitest Boy Alive / CocoRosie
19.25-20.15 Spoon / Cassius / Krakow
20.25-21.25 The Sounds / Justice (live)
21.30-22.40 NiN / Hanne Hukkelberg
22.30-00.00 Sonic Youth / Trail of Dead
23.50-01.00 Tool / Woven Hand
01.00-04.00 DJ 4T4

Waar meerdere namen staan, ben ik er of nog niet volledig uit naar wat ik ga kijken of ik ga uit nieuwsgierigheid een paar podia afstruinen. Het wordt hoedanook weer sprintjes trekken van het ene podium naar het andere. Iemand anders zal in mijn plaats de tettenman moeten uithangen.

Once

Zelfs in de prille dagen van The Frames had zanger Glen Hansard al zijn 15 minutes of fame als gitarist in de zeer geprezen muziekprent The Commitments. In de jaren die daarop volgden, legde hij zich met succes verder toe op de muziek. Vorig jaar keerde hij echter terug naar het witte doek. Once genereerde niet enkel goeie kritieken maar ook een puike soundtrack, gebracht door Hansard en zijn jonge tegenspeelster Markéta Irglová.



Voor de liefhebbers, en ik weet dat ze er zijn, vind je hier een live optreden van hen, inclusief enkele imposante covers, een paar obligate maar daarom niet minder prachtige Frames-songs en een hele hoop kippenvel.

But more on that later

Een vluchtige blik op de Pukkelpoptijdstabellen leert ons dat het veel erger had kunnen zijn qua verscheurende keuzes en spijtige overlappingen. Dat wil nog niet zeggen dat we nu al aan ons spoorboekje gaan beginnen puzzelen. Deze keer hebt ge ons niet liggen, Chokri!

Rock Herk - This is nothing like it was in my room

Limburg. Not the place I usually tend to hang out. Dit weekend trok ik voor de allereerste keer naar Rock Herk.

Een veel groter verschil met vorig weekend op Cactus kon er niet zijn in Herk. Een stinkende festivalweide, zompig en modderig. Een publiek dat me de indruk gaf verkeerdelijk op een tattoo- en emo-conventie verzeild te zijn geraakt. Zat en irritant volk dat in de weg liep, lag, hing en waggelde. Niet echt mijn idee van een gezellig dagje in de Limburg.

Muziek was dan ook de enige reden dat we moederziel alleen het land doorkruisten. We kunnen daar zelfs specifieker in zijn. The National was de enige reden dat we moederziel alleen het land doorkruisten. Op Pukkelpop 2005 stond ik nog net binnen gehoorsafstand van hun optreden te keuvelen, later dat jaar kon ik er niet bijzijn in de Botanique, Dour zat er dit jaar niet in en hoe het in november zit, weten we nu nog niet.

Bij aankomst verrichtten The Thermals weinig wereldschokkend maar aangenaam rockgitarenwerk. Windmill leek een beetje op het verkeerde festival te staan tussen alle gitaargeweld, maar speelde desalniettemin een zeer aardige set. Initieel had ik het wat moeilijk met het hoog giechelgehalte op het podium en de aparte stem van de zanger, maar naarmate het optreden vorderde lukte het om meer into it te komen, al ging ik niet zover als Smintjes die euforisch en extatisch stond te wezen op de eerste rij en zelfs een orgasme nabij was na het ontvangen van de setlist.

65daysofstatic bulderde vervolgens nog eens met hun cyberpost-rock over onze vaderlandse gronden, waarbij ze hun - naar mijn gevoel - makke prestatie van vorig jaar op Pukkelpop ruimschoots overtroffen. Mijn trommelvliezen jammerden dat het goed was. Archie Bronson Outfit klonk niet slecht, maar in gedachten zat ik al bij wat volgen moest.

De tot dan toe weinig geziene klootzak van een Murphy kroop mee op het podium tijdens de soundcheck van The National. Micro's gaven verstek, er was een probleem met enkele geluidskanalen en de technici gingen door de stress en tijdsdruk ongelooflijk aan het knoeien. Zanger Matt Berninger liet het echter niet aan zijn hart komen. Met een brede glimlach liep ie over het podium, sprak wat met het publiek en amuseerde zich met wat ballonnen, totdat er eindelijk afgetrapt kon worden. "Daughters of the Soho riots" was gelukkig het enige nummer dat wegens het kortere tijdsbestek geschrapt diende te worden.

Wie het op plaat zou gemist hebben, The National steunt op een zeer solide ritmesectie. Gooi daar nog een paar degelijke gitaren bovenop, een zeer begenadigd violist en je kan rekenen op een geweldige live-show. De set bestond grotendeels uit songs van"Boxer", aangevuld met enkele nummers van "Alligator" en als uitsmijter een stevige versie van "About today". Andere persoonlijke hoogtepunten buiten laatstgenoemd nummer: "Secret meeting", "Slow show", "Abel", "Squalor Victoria", "Apartment story" en immer zwaar meegebruld "Mr. November". Op 15 augustus zitten ze nog in Frankrijk, op 17 augustus terug in de US of A. Zie ik daar nog een Pukkelpopopportuniteit?

Setlist: Start a war - Brainy - Secret meeting - Baby, we'll be fine - Mistaken for strangers - Slow show - Abel - Racing like a pro - Squalor Victoria - Apartment story - Fake empire - Mr November - About today

[Hun NPR show is ondertussen ook terug te vinden in .mp3-formaat]

Myspace: The Thermals - Windmill - 65daysofstatic - Archie Bronson Outfit - The National

Cactus - With all your power

West-Vlaanderen. Not the place I usually tend to hang out. Dit weekend trok ik voor de allereerste keer naar het Cactusfestival.

Net voor de deuren staan op het ogenblik dat de trein er vandoor gaat. Met dat gevoel begon mijn Cactus toen bleek dat ik iLiKETRAiNS op een haar na miste. Songs zoals Terra Nova hadden me nochtans doen uitkijken naar hun optreden. Hopelijk weet Chokri ze nog te strikken.

The Rakes was bijgevolg het eerste wat ik voor de kiezen kreeg, denk Franz Ferdinand voor in de fitnesszaal. Wat de groep miste aan variatie maakte het goed aan fun en silly danspasjes. Er zouden zo wel wat meer muzikale Britten mogen zijn die met zichzelf kunnen lachen. Aangenaam vertier, en jawel, we danced together!

Lachen deed ook Horace Andy, zij het met ons Belgisch concept van het begrip zomer. Persoonlijk had ik geen klagen maar ik kan me voorstellen dat een lekker zonnetje in Brugge nog geen Jamaicaanse zomer maakt, ondanks de talrijke weeddampen. Voor wie het niet lustte, zal er wel genoeg reden tot commentaar geweest zijn, maar ik heb geweldig staan shaken... en ik ga me er niet voor verontschuldigen als dat totaal geen zicht was.

Voor Mogwai wou ik wel wat dichter gaan staan. De derde rij volstond. De heren mochten dan wel goedgezind zijn, technische problemen wisten toch een deel van de sfeer te doden - de hilariteit van die oude grijze man op het podium die het meer van authoriteit dan van techniciteit moest hebben, woog er niet volledig tegen op. Misschien speelde de subjectiviteit ook wat op aangezien het optreden nog bij vol daglicht plaatsvond maar ik heb de groep al imposanter en verschroeiender weten uitpakken in het verleden.

Na Mogwai zat mijn festivalzaterdag er ongeveer op. Gotan Project vind ik leuk voor een paar nummers, maar het is niet het soort muziek waar ik een uur naar blijf gapen. En als ik nog andere sociale verplichtingen heb, ga ik niet nog eens nodeloos rond blijven hangen voor Ozark Henry. Zo een fout maak je maar eenmaal in je leven (zie Pukkelpop 2005).

Ook festivalzondag begint voor mij met wat time mismanagement. "Taillights fade", nummer 4 in een ijzersterke Buffalo Tom-set, knalt reeds door de speakers wanneer ik het Minnewaterpark binnenloop. De heren Buffalo's rocken aardig wat af waarbij oud en nieuw materiaal vlotjes door elkaar worden gemengd. Enig puntje van kritiek: ik had ze de bisnummers liever in een andere volgorde zien afwerken. Een vroeg in de set opgedoken "Summer" niet te na gesproken, heb ik alles gehoord wat ik wilde horen. Ooit zal ik nog gelukkig kunnen sterven.

Tom McRae doet vervolgens wat een singer-songwriter hoort te doen, mensen stil krijgen en harten veroveren. Is het een vals gevoel van nostalgie omdat ik vooral bij zijn eerste 2 platen ben blijven hangen of zijn die oude nummers dan toch beter? Het kippenvel op mijn armen bleek zich vooral te manifesteren tijdens "A&B song", "End of the world news" en - ik tril er nog steeds van - "The boy with the bubblegum" (mijn plaats in de hemel voor dat meisje met het zeepbellenpistool).

De attractie voor menig meisjeshart was echter Gabriel Rios. Senor Rios verdient in mijn boekje punten met zuiderse, broeierige muziek. Bijgevolg bleef ik redelijk op mijn honger zitten tot het tweede deel van de set. Gelukkig maakte een goed opgebouwd slot veel goed.

The Flaming Lips waren al een hele belevenis toen ik ze in 2000 op Werchter zag. Recent echter hebben hun live-optredens mythische proporties aangenomen. Tot voor kort was het een enthousiasme waar ik niet zomaar blindelings in neigde te volgen, maar nu niet meer. Seeing is believing, zoals dat heet.

Enkel en alleen al de opbouw van de set deed iets groots en unieks vermoeden, en niets wat daarop volgde deed daarvoor onder: Wayne die over het publiek rolt in een opblaasbal, "Race for the prize" dat de gekheid op gang knalt, het laserschieten tijdens "Vein of stars", het stevige rockende en redelijke unieke "Mountainside", het nimmer eindigende "The Yeah Yeah Yeah Song", feestelijke afsluiter "Do you realize?",...

Toen na het laatste nummer "What a wonderful world" van Louis Armstrong door de boxen weerklonk, toen, toen heel even geloofde ik weer in de mensheid. Alle cheesy en corny gekheid op een stokje, het gevoel tijdens dit concert hoop ik nog een hele tijd mee te dragen.

[Onze zeer gewaardeerde vriend der fotografie is afgelopen weekend ook weer bijzonder bedrijvig geweest. Mooie prentjes bij mijn triviale woorden alhier]

Mighty Mouse

Gemengde gevoelens bij het concert van Modest Mouse maandag in de AB.

Grootste schuldige in het verhaal was naar mijn bescheiden mening de setlist. Met een nieuwe plaat onder de arm kan je wel een stapel nieuwere nummers verwachten, maar spijtig genoeg greep de groep naar de meest inwisselbare songs. Daarnaast kregen vooral "Lonesome crowded west" en "The moon and Antarctica" te weinig aandacht. De reacties van het publiek waren dan ook redelijk mak bij momenten. Het moet de band niet helemaal ontgaan zijn, getuige Isaacs - zij het moeilijk verstaanbare - bindteksten.

Wanneer er echter gezongen en gespeeld werd, was het vaak met het heilige vuur. Isaac blafte en beet dat het een lieve lust was en mister Johnny Marr stond wel heel cool en getalenteerd aan zijn gitaar te sleuren, zoals bijvoorbeeld in "Bury me with it". "Tiny city made of ashes" was een kanjer van een rollercoaster ride die spijtig genoeg even zonder motor leek te vallen door het neurotisch heen-en-weer gestapel van microfoonstandaarden. Sommige mensen doen de raarste dingen op een podium. "Spitting venom" zette evenwel de eerdere missers recht in een verschroeiend slot.

Modest Mouse zette een goed concert neer, maar liet na ons van onze sokken te blazen. We zijn er nog niet helemaal uit bij wie de fout ligt.

Setlist:
Satin In A Coffin - Dashboard - Bury Me With It - Fire It Up - Paper Thin Walls - Float On - Education - Little Motel - Bukowksi - We've Got Everything - Out of Gas - Tiny Cities Made of Ashes // Fly Trapped In a Jar - Breakthrough - Doin' The Cockroach - Spitting Venom

Op weg naar de AB ben ik trouwens mijn allereerste Bonoms tegengekomen. Sjieke dinges!

One time, one time only

"One time, one time only. You can tell your kids you saw Lou Reed's Berlin."

This is the place where we used to live
I paid for it with love and blood
And these are the boxes that she kept on the shelf
Filled with her poetry and stuff

And this is the room where she took the razor
and cut her wrists that strange and fateful night

Ooit gekend als de zwaarst miskende plaat van Lou Reed heeft "Berlin" in de loop der jaren naam en faam verworven als een van de Meest Deprimerende Albums Allertijden. "Berlin" kwam uit in 1973 op de hielen van het succesvolle "Transformer" en was een gewaagd conceptalbum rond de destructieve romance en levenswandel van de bohemiens Caroline en Jim. Ondergetekende was toen welgeteld -6 jaar jong. Afgelopen maandag was dan ook een uitgelezen kans om een uniek afspraakje met De Muziekgeschiedenis te versieren.

Vanaf het begin van de set werd de elektrische kaart getrokken waardoor de nummers veel krachtiger tot uiting kwamen dan op plaat. Niettemin waren het de klemtonen die Lou Reed in zijn woorden legde die aantoonden waar de werkelijke kracht vanuit ging. "How do you think it feels" werd het kantelpunt van het optreden waar het krachtige openingskwartet gescheiden werd van de dramatische opbouw naar het tragische einde van de plaat toe. Het kinderkoor dat tijdens de nummers spaarzaam de emotionele toets aanvulde, kwam volledig tot z'n recht in de klaagzang van "The Bed". Met een bombastisch "Sad song" kwam de plaat en set tot zijn einde.

Om het gemoed ietwat te verlichten werd er nog een kleine bisronde toegevoegd aan het optreden dat openbarstte met een rockend "Sweet Jane". Vervolgens volgde een traag opbouwend "Satellite of love" en tenslotte werd er geëindigd met een uiterst genietbaar "Walk on the wild side", niet in het minst door het ten volle uitgespeelde "And the little girls go...".

Is er iemand die weet waarom Lou Reed zoveel groeven in z'n gezicht heeft?
Zodat ze gemakkelijker een standbeeld van hem zouden kunnen maken. Dat verdient zo'n Grote Meneer als hij wel.

YouTube Berlin-filmpjes vanuit Amsterdam

Tot slot nog een afsluitende bemerking. Blijkbaar zijn gejoel en handgeklap in het midden van nummers ook schering en inslag bij 50-jarige concertgangers. Wie zei er ook alweer dat de jeugd minder respect heeft dan vroeger? :)

Obstacle / Our love to admire

Interpol
(!!!!!)

speelt op vrijdag 23 november
Het is een beetje lastig om een klein half jaar op voorhand een ticket te bestellen als je pas in september ongeveer weet of je in die periode zowat aan de andere kant van wereld zit.

in Vorst
Vorst Nationaal heeft voortaan ook een clubconcept, niet toevallig Vorst Club genaamd, met een capaciteit van zo'n 4 à 4500 man. De AB Box heeft al aangetoond dat een afgeschermde ruimte de nodige intimiteit kan bieden, maar Vorst is en blijft een bunker uiteraard.

Tickets via Goformusic.
Een ticket laten verzenden kost meer dan 2 Euro (prior) of meer dan 8 Euro (aangetekend). Aan die prijs zouden tickets op z'n minst handgeschreven en geparfumeerd mogen komen, dunkt me.


Goed, ik ben er momenteel nog niet volledig uit of ik al dan niet die bewuste avond de zaal mede zal opvullen, hoewel terugdenkend aan hun optreden in de AB in 2004 het toch al begint te kriebelen.

For your reference, here's a shakycam impression of that evening:
Evil - 1'06" - 12.3 MB

Kleine ontgoocheling trouwens toen ik op 10 juni moest vaststellen dat het nieuwe album er nog niet was. Een enkele letter maakt soms een maand verschil. Nog 17 dagen geduld, it's almost unbearable.

De maand - Dag 1 tot 7

Dag 1 - Anything can happen in the next half hour
Tegen beter weten in namen we dit jaar met de Op CD's voor de leute opnieuw deel aan de Katanga muziekkwis, een bizar en tevens gerenommeerd evenement in ons aller Vlaamscher kwislandschap. Enerzijds hebben we hier met de huiskwis van een degelijke alternatieve radiozender te maken (sla er hnu ietwat gedateerde playlists maar op na), anderzijds ligt de prijstafel volledig bezaaid met promo-singles van Tania Dexter (sic). De technologie is er al zo ver gevorderd dat de score met viltstift op een groot blad papier wordt bijgehouden - wij vermoeden dat zelfs uw lokale scouts dit medium al ontgroeid zijn.

Desondanks bevonden er zich ook dit jaar weer heel wat geoefende ploegen in het deelnemersveld, maar het viel toch op dat voor velen van hen punk, metal en reggae niet de meest ideale genres waren om punten te pakken. Hetzelfde ging ook op voor onze ploeg. Als teken van zelfkastijding ben ik dan maar naar huis getogen met een Epitaph-sampler, een Enter Shikari-single en een promo-album van Me First & the Gimme Gimmes.

Dag 2 - Talking 'bout the young style
In vroeger tijden, het leek zo vanzelfsprekend, jeneverflessen en biermanden. Luide muziek en vaten bier. Lange nachten en straffe stoten. Verjaardagen, ze zijn zo anders nu.

Op een appartement. Een drankje en een hapje. Het zorg en leed van de settelende twentysomethings, bijeengetroept op het kleine balkon. Maar af en toe praten we nog eens. Over vroeger tijden, jeneverflessen en biermanden,...

Dag 4 - The Veils
Hij ziet eruit als een vogelverschrikker, een schriel mannetje in te grote kleren met een te grote hoed op het hoofd. Al snel echter blijkt dat Finn Andrews in staat is heel wat klank en volume uit dat tengere lijf van hem te kunnen knijpen. Ook met een gitaar kan ie aardig uit de voeten. Het heilig vuurt brandt van bij de eerste tonen van opener "Nux vomica" en wakkert alleen maar verder aan (Pan! Not yet! Calliope! Jesus for the jugular!) terwijl de band zich door hun gelijknamige laatste album speelt. Goedkeurend geshake en kippenvel waren mijn deel.

Een iets makker en ouder concert van de groep valt te bekijken via Fabchannel. Mocht het u ontgaan in het schaarse licht, bassiste Sophia Burn is een zeer sympathieke verschijning.

Dag 7 - Every body hurts sometimes
Wat beter te doen op Hemelvaartdag dan 10km lopen in het centrum van Gent? De dag in bed doorbrengen met een kater, bijvoorbeeld. Sportieve aspiraties, ooit maken we ze nog wel waar. Had ik al verteld dat ik dit jaar plan mee te doen aan de befaamde dodentocht? Gek zijn doet geen zeer, 100km stappen daarentegen...

Rewind

Ik had het nog zo gezegd:

Na Sonic Youth (Daydream nation), Lou Reed (Berlin) en Slint (Spiderland), krijgen we nu ook in eigen land te maken met het fenomeen van de classic album tours. Niemnad minder dan de vetkuif van Alex Callier trekt het land rond met een herdenkingsmis van debuutplaat "A new stereophonic sound spectacular" uit - wat gaat de tijd snel - 1997. Er was nog geen -phonic, geen Geike en Sint-Niklaas was onbedoeld het centrum van de Vlaamse triphop. De jaren '90 waren een gekke tijd.

En kijk eens wat de AB nu uit de hoge hoed tovert:

Dit najaar lanceert AB een gloednieuwe reeks: ׀<< REWIND ׀<<
Centraal in deze reeks staan Belgische artiesten die integraal 'hun klassieker' zullen performen. Noem het een mijlpaal in hun carrière of meer zelfs: een sleutelplaat uit de Belgische popmuziek. Het gaat vaak om albums die - zij het niet uitsluitend - in het collectieve geheugen gegrift zijn. Noem het ankerpunten in het Belgische muzieklandschap. Zo zullen elk jaar een drietal artiesten hun 'pièce de résistance' integraal spelen. Integraal? Jawel, exact in die volgorde zoals de artiest zijn/haar verhaal destijds (of nog steeds) wil(de) vertellen.

Spits afbijtend zijn The Scabs op 7 september met hun knappe "Royalty in Exile", een week later al gevolgd door de onvermijdelijke "ik heb al heel wat andere en betere platen gemaakt sindsdien, maar iedereen blijft maar vragen achter die oude songs" Luc De Vos. De vraag rijst of er nog 12-plussers bestaan die Gorki nog nooit aan het werk gezien hebben en er absoluut 18 Euro voor overhebben om Mia een half concert lang mee te neuriën. Nee, ik niet, nee.

De zomer van

Cactus
7/07 - Archie Bronson Outfit - iLiKETRAiNS - The Dears - Stephen Marley - Mogwai - Gotan Project - Ozark Henry
8/07 - Tokyo Ska Paradise Orchestra - Ojos de Brujo - The Congos - Buffalo Tom - Tom McRae - Gabriel Rios - The Flaming Lips
* * * * *
Rock Herk
14/07 - Strung Out - El Guapo Stuntteam - The Thermals - Archie Bronson Outfit - The Datsuns - The National - Andy C
* * * * *
Boomtown
16/07 - Au Revoir Simone - The Frames
21/07 - Gesman - Tom Pintens - Spinvis
* * * * *
Lokerse Feesten
04/08 - The Magic Numbers - Pet Shop Boys
07/08 - Zita Swoon - Arno
* * * * *
Pukkelpop
16/08 - Iggy & the Stooges - Basement Jaxx - Tiga - Low - Architecture in Helsinki - Battles - Jamie T - Balkan Beat Box - My Brightest Diamond - Gogol Bordello - Tomàn - ...
17/08 - The Smashing Pumpkins - The Arcade Fire - Groove Armada - Dinosaur Jr - Sophia - The Shins - Alex Gopher - DJ Jazzy Jeff - Flip Kowlier - Devotchka - ...
18/08 - Tool - Nine Inch Nails - Kings of Leon - Goose - CocoRosie - Cassius - Trail of Dead - Rilo Kiley - Spoon - Goldie - Krakow - ...
* * * * *
En tot slot zijn er ook nog de Aalsterse parkconcerten die jaar na jaar van hun pluimen verliezen, dit zijnde de programmatie onder voorbehoud voor deze zomer:
2/07 - Kate Ryan Live - 9/07 Be One Band - 16/07 Cirque Atomic - 23/07 Axl Peleman - 30/07 The Shovels/ Kawada - 06/08 Freddy Birset - 13/08 Mama's Jasje Hommage III Live

Waar zijn de tijden dat we nog een waaier aan wereldmuziek voorgeschoteld kregen? Is dat misschien wat te veel multiculturaliteit voor onze ajuinenstad of vergt het te veel van onze hardwerkende medemens die zich tevreden stelt met steeds diezelfde 15 hits per uur op de commerciële radio?

It's a sin

Slip me into pink latex hotpants and call me Bumboy , maar vermoedelijk ga ik in augustus naar de Pet Shop Boys kijken op de Lokerse Feesten.

Vergeet de kitscherigheid van een "Go West", en merk hoeveel degelijke klassiekers de PSB over de jaren heen verzameld hebben:
Rent, Being boring, Hello spaceboy, West end girls, It's a sin, Suburbia, Always on my mind, Heart, Domino dancing, Left to my own devices, What have I done to deserve this, Where the streets have no name, en ga zo maar verder

[Even teruglinkend naar de O Sole Wio post, iemand enig idee of "Rent" in de versie van De Portables ergens te vinden is?]

Zita Swoon is ook bevestigd, maar nog niet terug te vinden in de programmatie, maar reken me die avond ook maar onder de aanwezigen.

Mouse in the house

Niet dat u er veel van kan merken daar zo zittend achter uw scherm, maar sta me toe even zwaar uit de bol te gaan: Modest Mouse komt op 14 juni in mijn aanwezigheid, en misschien ook in de uwe, de AB Box platspelen.



Veel meer hoeft daarover niet gezegd te worden. Gratis pinten bij mij te bekomen zolang de geldbuidel strekt. Aanbod ook geldig op 14 mei.

Myspace: Modest Mouse | The Veils
Site: Modest Mouse | The Veils

Modest Mouse - Steam engenius


The Veils - Advice for young mothers to be

Domino enzo

Het volk morde op de AB-site, maar uiteindelijk bleek er toch een Domino-site te zijn. Zij het karig en weinig prestigieus uitgewerkt. Het enige wat de site een beetje kan redden, zijn de videobeelden.

Za 14/4:
Gemist:
The Strange Death Of Liberal England (onderweg)
Fennesz (wagen parkeren)
Gezien:
Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra & Tra-la-la Band

De opstelling en aankleding was kaal, koel en kil; een raar contrast met het "mothership" Godspeed You! Black Emperor dat zich in vroeger tijden in volledige duisternis hulde tijdens concerten en enkel de muziek en de projecties tot de massa liet spreken. Silver Mt. Zion doet dan ook al een tijdje zijn eigen ding. Deze avond zouden er verschillende nieuwe songs gespeeld worden. Met onder andere "Blind, blind, blind" en "One million died to make this sound" gaat de groep verder op het elan van "Horses in the sky": opbouwende mantra's die laag per laag met instrumentatie worden aangevuld om vervolgens na een climax uit te doven tot een hypnotiserende slotzang.

Kippenvel. Merg en been. En af en toe een portie extase.
Mooi zo.

Domino - Dag 4 @ Wannabes

Wo 18/4:
Gemist:
Ned Colette (wagen parkeren)
Gezien:
Joanna Newsom

Setlist: Bridges and balloons / Emily / Monkey & bear / The book of right-on / Inflammatory writ / Sawdust & diamonds / This side of the blue / Only skin / Ca' the yowes to the Knowes / Peach, plum, pear / Clam, crab, cockle, cowrie /*bis*/ Sadie / Cosmia

Centraal op het podium stond de grote harp met daarachter het kleine meisje, haar handen golvend over de snaren. In tegenstelling tot op plaat liet Newsom zich niet bijstaan door een volledig orkest, maar werd de klus geklaard met het met een pinkoog benoemde The Ys Street Band. Vocaal stond dit trio niet altijd even sterk, maar op muzikaal gebied moest er niet ondergedaan worden voor de rijke orkestratie van het album.

Daar waar in vroeger tijden Joannas stem menig muziekliefhebber wegjoeg, heeft haar knerpende en snerpende geluid ondertussen een draagzamer en warmer timbre gekregen waardoor zowel haar vocale als lyrieke vermogen extra in de verf wordt gezet. Vele en moeilijke woorden om te zeggen dat het een zeer prachtig concert was (herhaaldelijke heren kon men de spelden en bekertjes horen vallen) en Joanna niet minder dan grappig en innemend was. Call me a believer.

Domino - Dag 8 @ Wannabes

Nog een laatste tip voor de AB: als jullie dan toch per se de staanplaatsen willen beperken door extra tribunes te plaatsen, laten we er dan teminste voor zorgen dat de jonge deernes die voor me staan flauwvallen in plaats van die ouwere, zwaardere en minder sexy vent.

Brakes @ Botanique

Engelse artiesten durven al eens een woordje Frans boven te halen om een Belgisch publiek te charmeren. Brakes vormde hierop geen uitzondering. Maar naast het stuntelige Frans van zanger Eamon Hamilton waren het toch vooral de songs die het publiek wisten te overtuigen van het kunnen van dit viertal uit Brighton.

Met een debuutalbum als "Give Blood", dat net het halfuur haalt, kan je ongeveer een beetje inschatten hoe een Brakes-optreden eraan toegaat. Net als op plaat schiet de ene na de andere song voorbij, hier en daar aan elkaar geregen met de nodige portie humor.

Vooral songs zoals het punky "Pick up the phone" en discostomper "All night disco party" wisten op veel bijval te rekenen. Daarnaast slaagden gimmicks als "Cheney" en "Comma, comma, comma, full stop" erin hun albumwaarde te overstijgen. Om het albummateriaal wat aan te vullen, pakte de groep ook uit met enkele B-sides ("If I should die tonight", "Tabitha") en een enkele cover van Camper Van Beethoven ("Shut us down"). "Jackson", de Johnny Cash-klassieker, fungeerde als gepaste afsluiter.

De fun, energie en muzikale gedrevenheid die Brakes etaleerde in de Witloofbar doen vermoeden dat deze groep nog maar net goed uit de startblokken schiet en zich niet snel zal laten afstoppen. We verwachten hen dan ook in grotere zalen aan te treffen eens hun materiaal wat verder uitgebreid is.

Setlist:

* Hi how are you
* Heard about your band
* Pick up the phone
* I can't stand to stand beside you
* Cheney
* Saturday
* If I should die tonight
* You're so pretty
* Shut us down (CVB)
* All night disco party
* Ring a ding ding
* What's in it for me
* Tabitha
* Sometimes always
* The most fun
* NY pie
* Fell in love with a girl
* Comma, comma, full stop

* Jackson

Ego Radio 32

Gezien de kwaliteit van sommige bootlegs, compatibiliteitsissues (FLAC) en het soms volledig ontbreken van fragmenten, moet u het doen met de albumversies. Niettemin waren dit de beste concerten van het afgelopen jaar:

1. The Arcade Fire - Koninklijk Circus, Brussel - Neighborhood #1 (Tunnels)
2. The Cure - Lokerse Feesten - Play for today
3. The Posies - Minderbroederskerk, Mechelen - Everybody is a fucking liar
4. Black Rebel Motorcycle Club - Botanique, Brussel - Whatever happened to my rock'n'roll
5. Sufjan Stevens - AB, Brussel - John Wayne Gacy, Jr.
6. Ghinzu - AB, Brussel - The dragster-wave
7. Girls Against Boys - Nijdrop, Opwijk - BFF
8. The Frames - AB Box, Brussel - Finally
9. The Mars Volta - AB, Brussel - Eriatarka
10. Oasis - AB, Brussel - Morning Glory

Totale speelduur: 45'52"

The Frames @ AB Box

Kawada zijn vier jongens en een meisje uit onze eigenste Vlaamse klei die - net als ons - duidelijk heel wat luisterbeurten gespendeerd hebben aan dEUS, Zita Swoon en consoorten. Waar hun muziek enigzins tekortschiet in vergelijking met voornoemde kleppers is voornamelijk het gebrek aan dreiging en spanning. Er wordt aardig wat afgetikt, afgetokkeld en van tempo en richting gewisseld, maar dat neemt niet weg dat het allemaal te braafjes en te berekend overkomt. Ook qua podiumprésence ontbreekt het de groep nog aan zelfvertrouwen en mag het geheel er wat minder op zijn zondags bijstaan. Momenteel geven we ze nog het voordeel van de twijfel, maar als ze niet snel wat meer van zich afbijten, zouden ze wel eens verscheurd kunnen worden door ander aanstormend Belgisch talent.

Om nog even op dEUS terug te komen: Craig Ward werkte in 2001 mee aan "For the Birds" van The Frames (Steve Albini ook trouwens). Eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat deze en andere informatie pas dit jaar tot ons doorgedrongen is, nadat "Burn the Maps" op onze radar verscheen, en we tot onze verbazing moesten vaststellen dat de Ierse groep die erachter zat al meer dan 10 jaar bestond.

Veel Ierser dan The Frames komen ze trouwens niet. Hun songs zijn geworteld in de Ierse folkrock en weten verhaal en melodie tot een aantrekkelijk geheel te vermengen, de groep weet hoe een menigte te entertainen en uiteraard tellen ze een violist in de rangen.

Dat ze niet de enige Ieren in de zaal zijn, mogen we al snel aan den lijve en aan den gehore ondervinden. Een contingent Ieren die zich iets te veel aan de Guinness gelaafd hebben, weten nu en dan de show te maken, maar spijtig genoeg ook verschillende keren te breken, niet enkel tot de ergernis van het publiek, maar ook tot die van de groep. Uiteindelijk wint de liefde voor muziek het van de liefde voor de alcohol, en kan iedereen met volle teugen verder genieten van het concert.

Met de release van het uitstekende "Burn the Maps" eerder dit jaar wordt voor het merendeel van de set uit dit album gepuurd. Live weet de groep meer energie uit de instrumenten te trekken, maar wat daarnaast vooral opvalt, is de kracht die van Glen Hansards stem uitgaat. Songs praat ie trouwens op vlotte wijze aaneen met grappige anekdotes en zonder hen al te zeer te schofferen weet ie de Ieren in het publiek het zwijgen op te leggen.

Ondanks het uitstekende niveau van hun recentste songs, blijken het toch hun oudere nummers te zijn die de show stelen. Zo wordt de zaal met collectief kippenvel opgezadeld tijdens "God bless mom", en tijdens de bisronde mogen "Star star" en afsluiter "Fitzcarraldo" met de hoogste eer gaan lopen.

Het hoeft niet te verwonderen dat Hansard in het verleden al in de world's hardest working band, The Commitments, meespeelde. The Frames mogen dan wel meer rock zijn, ze wisten ons ervan te overtuigen dat ze minstens evenveel soul hebben.

Explosions in the Sky @ Botanique

Muziek is de laatste jaren een belangrijk exportproduct geworden voor IJsland. Tussen de vele groepen die uitzwermden, zat heel wat moois, zozeer zelfs dat de naam van het eiland bijna gebruikt werd als kwaliteitslabel. Bij Steintryggur hadden we echter de indruk dat het goedkeuringscomité een oogje dicht heeft geknepen, misschien omdat Sigtryggur Baldursson destijds mee aan de wieg stond van de Sugarcubes of, minstens even plausibel, omdat ze even waren ingedommeld. De mannen van Steintryggur koppelen hun percussie (drums en tabla's) namelijk aan samples van wereldmuziek en andere audiofragmenten. Wat initieel een leuke en relaxe combinatie lijkt, mondt na een tijd echter uit in een eentonige formule, die niettegenstaande alle grapjes tussendoor, niet blijft boeien.

In het dagelijkse leven heet hij Trevor Montgomery, op het podium noemt hij zichzelf Lazarus. Net als de bijbelse figuur lijkt het alsof Montgomery de dood heeft weten te ontvluchten. We zien een lange man zich verschansen achter zijn gitaar, zijn hoofd wild schuddend in de hoop alle demonen uit het verleden weg te jagen. Toegegeven, we zijn al een tijdje uit onze spirituele geloofsfase, en bijgevolg doen zijn persoonlijke geloofsbelijdenissen ons bij momenten weinig. Maar daar waar zijn songs universeler snaren raken, weet hij de fataliteit van Elliot Smith perfect te combineren met de vocale expressie en breekbaarheid van een Conor Oberst. Hopelijk houdt ie het nog iets langer vol op deze aardbol dan eerstgenoemde.

Tot slot mocht headliner Explosions in the Sky een goed jaar na hun magistrale doortocht in diezelfde Orangerie de avond afsluiten. De groep heeft de voorbije twee jaar ons land meermaals aangedaan en zich terecht een live-reputatie weten aan te meten. Het publiek wist dan ook maar al te goed aan wat men zich kon verwachten, vooral gezien de melding dat er geen nieuwe songs zouden gespeeld worden. Stil opbouwend naar adrenalinepompende explosies, het blijft een enorme doeltreffendheid bezitten.

We zagen een goed concert van de Texanen, al dienen we wel toe te geven dat de prestatie van vorig jaar niet geëvenaard werd. In sommige songs werd al heel snel gas teruggenomen, en ook de opeenvolging van de songs zat onze optimale tevredenheid in de weg. De apocalyps was deze keer net iets te ver af.

The Posies @ CC Mechelen

Snel! Noem 5 Nederlandse rockbands die het de afgelopen 5 jaar buiten hun eigen landsgrenzen gemaakt hebben. Kijk, dat bedoelen we dus. Nederlanders zijn noch groots, noch uitzonderlijk als het op muziek maken aankomt. Ze moeten het vooral hebben van hun werklust en het feit dat ze best aardige jongens zijn, iets waar je niet onmiddellijk mee scoort in het buitenland. Zo bleek ook tijdens het optreden van het Amsterdamse Voicst. De gitaren speelden strak, de drums werden stevig bij elkaar gemept en ook het publiek knikte goedkeurend mee - al deden ze dat liever vanachter in de zaal - en toch leken de songs een weinig onvergetelijke indruk na te laten. In België zien we ze dus voorlopig nog niet doorbreken.

De grote doorbraak is er ook nooit gekomen voor The Posies. Tot hun eigen verwarring stonden ze afgelopen zomer nog op de mainstage van Pukkelpop, een rol die hen 10 jaar geleden beter toebedeeld zou geweest zijn. Ondanks de lovende kritieken die hun albums genereerden in het verleden, reikt hun bekendheid niet veel verder dan enkele 90's hits zoals "Please return it", "Everybody is a fucking liar" en "Dream all day" (even hun eigenhandige Big Star-revival buiten beschouwing gelaten, alsook het feit dat Ken Stringfellow al jaren meetourt met R.E.M.).

Dat de band van een ongedwongen sfeer houdt, werd al duidelijk van in het begin. Ken wist ons te vertellen dat hij goed herstellende was van een incident met een champagnekurk. Tijdens de set zouden nog verschillende komische interventies volgen.

De set bevatte slechts in beperkte mate nummers uit hun laatste album "Every Kind of Light". Dat zorgde ervoor dat er genoeg tijd overbleef om songs uit de oudere albums te spelen, tot grote tevredenheid van het publiek. De groep speelde met veel pit en liet dan ook geen zwak moment opmerken. Een van de hoogtepunten van de set was zonder twijfel hun versie van "Dream all day". Ken en Jon vatten met gitaar en microfoon plaats op de eerste rijen voor het podium en schakelden halfweg de song over in een latin version.

In de eerste bisrondes kwamen onder andere "Any other way" en "Golden blunders" uit het steenoude "Dear 23" aan bod, deels op verzoek van een fan die ter compensatie een tijdje op het podium mocht doorbrengen. De climax was echter weggelegd voor een lange versie van "Burn and shine". De groep ging af, de lichten gingen aan en het volk begon langzaamaan naar buiten te stromen. Maar dat was buiten de groep gerekend, die iedereen terugriep. Ze waren nog niet uitgeteld en konden best wel nog even spelen.

De drummer kwam zich op het einde van de tweede bisronde verontschuldigen dat hij niet meer verder kon spelen. Dat weerhield Jon en Ken er niet van om een derde maal terug te komen en enkel op gitaar kippenvel te brengen onder de vorm van "Coming right along".

Na een set van meer dan 2 uur ging de groep voor een laatste keer af, de lichten gingen aan en het volk stroomde naar buiten. Een magische avond zonder twijfel.

Setlist:

* Throwaway
* Please return it
* Second time around
* I guess you're right
* World
* That don't fly
* Conversations
* Everybody is a fucking liar
* Ontario
* Dream all day
* Grant Hart
* Flavor of the month
* Solar sister

* Definite door
* Any other way
* Golden blunders
* Burn and shine

* You're the beautiful one
* Fight it (if you want)
* Flood of sunshine

* Coming right along

Black Rebel Motorcycle Club @ Botanique

Hun intro deed vermoeden dat ze een gitaargroepje waren dat vette riffs over een opgefokte beat zou spelen, maar uiteindelijk bleek het gewoon om catchy indierock te gaan. Gliss is de groep over wie we het hebben. Twee jongens en een meisje die er een ménage à trois op nahouden als het om muziekinstrumenten gaat. Tijdens hun set wist elk lid wel de gitaar, basgitaar en drums te beroeren. Hoewel de situatie beterde naarmate de set vorderde, had de groep er overduidelijk meer zin in dan het publiek. Soms zit het mee, soms zit het tegen.

Terwijl roadies en technici het podium in gereedheid brachten voor Black Rebel Motorcycle Club, klonken er opvallend veel blues- en countryklassiekers door de speakers, niet geheel ontoevallig als je weet hoe nauw Howl soms aansluit bij deze genres.

We logen trouwens niet toen we het in onze review hadden over Dylaneske invloeden, getuige daarvan Peter Hayes die op zijn eentje het podium opstapt en op gitaar en harmonica de eerste 3 songs voor zijn rekening neemt. Het eerste deel van de set staat dan ook voornamelijk in het teken van "Howl". Hayes' stem klinkt loepzuiver en de sobere belichting creëert een magische sfeer, alsof oude zielen door jonge lichamen spreken.

Diezelfde jonge lichamen mogen iets later volledig loos gaan wanneer de Motorcycle Club zich doorheen zijn back catalogue heenspeelt. Laat het duidelijk zijn dat de nieuwe weg die ze hebben ingeslaan op hun laatste album geenszins hun vermogen heeft aangetast om stevig uit te halen in de oude songs. Vooral Turner staat te spelen op het scherp van de snee. Dat zijn stem tussendoor bij momenten verloren gaat in al dat gitaargeweld kan de pret niet deren. Zo gaat de zaal onder andere uit zijn dak bij "Punk song", "Six barrel shotgun" en "Spread your love".

Met "Heart + Soul" krijgen we in de bisronde nog een laatste adrenalinestoot ingespoten, alvorens de harmonium van stal gehaald wordt voor een meesterlijk "Open invitation".

Toen de zaal een eerste maal uit de bol ging op "Punk song", zagen we een bescheiden grijns Turners gezicht sieren. Whatever happened to my rock 'n' roll? Hij weet dat het wel goed komt.

Setlist:

* Complicated situation
* Fault line
* Devil's waitin'
* Shuffle your feet
* Ain't no easy way
* Love burns
* White palms
* Whatever happened to my rock 'n' roll (Punk song)
* Howl
* As sure as the sun
* Weight of the world
* US Government (alt)
* Rise or fall
* Still suspicion holds you tight
* Six barrel shotgun
* Sympathetic noose
* Promise

* Spread your love
* Stop
* Gospel song
* The line
* Heart and soul
* Open invitation

Coldplay @ Sportpaleis

Er is niets zo lastig voor onze evenwichtsorgaantjes als rond de pot draaien. Bijgevolg gooien we het maar meteen in de groep: Coldplay heeft een uitstekend concert neergepoot in het Sportpaleis en gaat voortaan terecht door het leven als Grote Groep.

Alison Goldfrapp en de haren mochten een uitverkocht Sportpaleis opwarmen met hun door drums en synths gedreven elektropop. Ondanks hits zoals "Utopia", "Train" en "Strict machine" bleek de zaal echter te groot voor de groep om het vuur in de pan te krijgen. Ook op geluidstechnisch vlak zat het een en ander verkeerd, vooral met de bastonen leek men heel wat af te prutsen. Lag het trouwens aan ons of konden vooral de nieuwe nummers van Goldfrapps recentste "Supernature" niet boeien?

Met Goldfrapp achter de rug was het aftellen tot Coldplay begon. Terwijl hun materiaal werd opgesteld, zagen we een van de roadies nog de afstanden nameten van de kruk- en microfoonhoogte, een teken dat men niets aan het toeval wou overlaten.

Met alle lichten uit en een rapnummer over sociaal bewustzijn door de boxen schallend, werd ons geduld op de proef gesteld en de spanning aardig de hoogte ingedreven. Er volgde dan ook meteen een stevige ontlading toen de groep het podium opkwam, scherp afstekend tegen een felwitte lichtmuur waarop een klok aftelde.

"Square one" zet onmiddellijk de toon met zijn rollende gitaren en een Chris Martin die er duidelijk zin in heeft. De groep gaat onmiddellijk door op het elan met het lekker hamerende "Politik". Tijdens "Yellow" komen grote gele ballonnen uit de nok van de zaal naar beneden gevallen, entertainment voor de massa, hoewel we zonder minstens even hard van het nummer zouden genoten hebben.

De mannen van Coldplay steken hun U2-ambities niet onder stoelen of banken, maar lijken een fijn evenwicht gevonden te hebben tussen rocksterallures en hun bescheiden zelve. De lichtmuur en visuals zijn zonder meer knap, zonder over the top te gaan. Bigger than life is niet aan Coldplay besteed, het blijven eenvoudige jongens. Dat bewijzen ze ook naar het einde van hun set toe.

Na een massaal meegelipt en meegewiegd "The scientist" gaat de groep in kampvuur-modus. De vier groepsleden kruipen vooraan op het podium dicht bij elkaar en trappen wat lol, vooraleer aan een prachtig ingetogen versie te beginnen van "Til Kingdome come", gevolgd door een door ons minder gesmaakte versie van "Ring of Fire". Niettemin weten we elke inspanning te appreciëren die het volk wat Johnny Cash wil bijbrengen. Als slot van dit sobere intermezzo volgt nog het oude "Don't panic".

"Clocks" brengt datgene wat we in de loop der tijden zijn gaan associëren met een Coldplay-optreden: Chris Martin schokkend heen en weer wippend voor zijn pianootje in een zee van groene stroboscopische lichteffecten. Met "Talk" zit het einde van de reguliere speeltijd erop.

De bisronde blijkt gereserveerd te zijn voor nog enkele rustige songs. "Swallowed in the sea" is een aangenaam nummer, maar verdwijnt niettemin in het niets bij een publieksfavoriet als "In my place". Als rasecht stadionnummer vormt "Fix you" de terechte afsluiter voor een uitstekend concert.

Als we iets geleerd hebben van dit concert, dan is het wel dat de groep er staat, van de eerste tot de laatste song. Vergelijken met andere groepen is voortaan niet meer nodig, want Coldplay behoort zonder twijfel zelf tot de top.


Setlist:

* Square one
* Politik
* Yellow
* Speed of sound
* X&Y
* God put a smile upon your face
* How you see the world
* White shadows
* The scientist
* Til Kingdom come
* Ring of fire
* Don't panic
* Clocks
* Talk

* Swallowed in the sea
* In my place
* Fix you

Sufjan Stevens @ AB

Helemaal alleen stapte Shara Worden, zangeresje van My Brightest Diamond, het podium op. Hoewel ze zelf verklaarde nerveus te zijn, bleek ze zich duidelijk goed genoeg in haar vel te voelen om zwoel en krols onder andere covers te brengen van Nina Simone en Kurt Weill. Met haar hoge uithalen en loepzuivere stem deed ze soms denken aan wijlen Jeff Buckley. Na amper een halfuurtje verliet ze het podium om zich op te maken voor het optreden van Sufjan Stevens.

Met een stadionomroeper die Sufjan Stevens & the Illinoisemakers aankondigt, en groepsleden die al springend en tuimelend het podium komen opgelopen in trainings- en cheerleaderpakjes, worden we onmiddellijk binnengezogen in de Amerikaanse cultuur.

"50 States" luidt het begin in van een boeiende trip doorheen de staat Illinois, met een in Stars & Stripes gestoken Sufjan als sympathieke gids van dienst. Ook de zaal laat meteen merken dat ze er zin in heeft en klapt naarstig mee op "The tallest man, the broadest shoulders".

In een ontwapenende vertelstijl weet Sufjan Stevens ondertussen achtergrondinformatie en anekdotes mee te geven over de songs en verhalen die aan bod komen. Zo leren we onder andere over The Chicken Mobile, Sufjans angst voor wespen en de waarheid achter "Casimir Pulaski Day".

Niet enkel het geboden entertainment is van de bovenste plank, ook op muzikaal gebied valt er heel wat te genieten. Alleen op banjo of met z'n zevenen enthousiast in de weer met het uitgebreide instrumentarium, Sufjan weet op elk ogenblik zijn stem in de sound in te passen, het geheel vervolmakend tot een waar meesterwerk.

Om het onderscheid met het oudere werk duidelijk te maken, muist Sufjan er op een bepaald ogenblik even vantussen om gewone kleren aan te schieten. Zijn bandleden krijgen dezelfde mogelijkheid wanneer Sufjan zich op zijn eentje aan "The one I love" van R.E.M. waagt. Met iedereen terug op het podium, is het tijd om enkele songs uit "Michigan" en "Seven swans" aan te snijden. Vooral "All the trees of the field will clap their hands" en het titelnummer uit laatstgenoemde album weten de zaal muisstil te krijgen. Zelfs na het einde van de songs durft niemand het onmiddellijk aan om de stilte te verstoren.

Dat het publiek even dient te wachten op een toegift, ligt vooral aan het feit dat de groep terug in de Illinois-outfit dient aan te treden. In het gezelschap van een opblaasbare Superman brengt de groep nog een heerlijk "The man of Metropolis steals our hearts". Het optreden wordt tenslotte nog afgerond met een menselijke piramide en een aanhoudend - en zeer verdiend - applaus. Voor even leek Amerika weer het Beloofde Land.

Setlist:

* 50 States
* The tallest man, the broadest shoulders
* Prairie fire that wanders about
* Jacksonville
* Decatur
* Casimir Pulaski Day
* John Wayne Gacy Jr.
* Chicago
* The predatory wasp of the Palisades is out to get us
* The one I love
* A good man is hard to find
* For the widows in Paradise, for the fatherless in Ypsilante
* All the trees of the field will clap their hands
* Seven swans

* The man of Metropolis steals our hearts

Pukkelpop 2005 - Dag 3

Alle goeie dingen komen per drie, en zo gaan we de derde en laatste Pukkelpopdag in. The Raveonettes fungeren als ideaal ontbijt, niet te hard en niet te zacht. Onze maag weet veel te verteren, maar LCD Soundsystem blijkt een taaie brok te zijn. Ironisch wel dat je met zo'n naam erin slaagt om tijdens hetzelfde optreden 10 minuten zonder klank te vallen en later nog eens je stem kwijtspeelt. James Murphy dus met de billen bloot op de Main Stage.

Hot Hot Heat blijkt van zelfvertrouwen te blaken en gooit al vroeg in hun set "Bandages" in de strijd. Hun set weet daarnaast echter weinig hoogtepunten af te leveren, een overbekend "Goodnight goodnight" niet te na gesproken.

Ivo Belet zien we er niet, maar bij Peter Pan Speedrock vinden we het nog wel eens de moeite om de Skate Stage te bezoeken. Deze Nederlandse groep wist Humo's Rock Rally te winnen in een tijd toen het nog volstond om muziek met ballen te maken, een gave die ze de voorbije jaren nog niet afgeleerd hebben. De dronken Nederlanders op de wei namen we er dan ook zonder probleem bij.

We maken ons sterk dat het niet enkel Walen en Fransen waren die tijdens het optreden van Ghinzu de Marquee vulden. Ghinzu is een band die er staat en ondertussen goed genoeg weet hoe het publiek op hun hand te krijgen. Naast werk van hun vorige albums, kregen we ook nog een stevige cover van "Blue suede shoes". Enkel hardnekkig flamingantisme kan u er nog van weerhouden de band niet in de armen te sluiten.

Vitalic weet maar al te best hoe hij een feestje moet bouwen, getuige daarvan de immer shakende en bewegende Dance Hall. Minder schwung vonden we dan weer terug in de set van Ozark Henry. Het zal nog wel even duren vooraleer onze beste Piet een podiumbeest wordt.

De set van South San Gabriel laat zich in 1 woord samenvatten: ongelooflijkijzingwekkendmooi. Met hun prachtige songs wist de band de volledige tent het zwijgen op te leggen (nee, die soundcheck van Korn tellen we niet mee). Als Will Johnson zingt, wordt er geluisterd en in stilte genoten. Het was dan ook niet onverdiend dat de band nog een bisnummer wist af te snoepen van de organisatie.

De Mens mag dan misschien geen 15 Sportpaleizen vullen, de Wablief?-tent is veel te smal bemeten voor een band van hun kaliber. Uiteindelijk zagen we ons genoodzaakt naar de Main Stage af te zakken, waar Korn zich door hun bekendste materiaal heenwerkte. Er kan veel gediscussieerd worden over foute covers, maar "Another brick in the wall" werd, zelfs waar wij stonden, duchtig meegezongen. We waren dan ook aangenaam verrast door hun optreden.

Als twee podia smeken om onze aandacht, kiezen we soms voor geen van beiden. Sophia en !!! (beiden naar verluidt in goeden doen) lieten we links liggen en vatten post voor het sluitstuk van het festival: Nick Cave & the Bad Seeds. Er werd teruggegrepen naar heel wat werk van het laatste album, maar uiteraard konden klassiekers zoals "The ship song", "The mercy seat" en "Tupelo" niet ontbreken. Als we met één gevoel achterbleven na dit optreden, dan was het wel dat het veel te kort duurde. Net een beetje als die voorbije 3 dagen.

Pukkelpop 2005 - Dag 2

Dag 2 begint met regen en het gevoel dat er geen reden volstaat om ons uit onze slaapzak te lokken. Non-event van de dag is uiteraard het afzeggen van Babyshambles, een band die u ongeveer enkel kent als u Britse tabloids leest. The Coral mag hierdoor ook wat langer blijven liggen en vullen het gat in op de Main Stage. De groep die vooral gekend is van de single "Dreaming of you" zet doorgaans zomerse pop neer, maar heeft vandaag duidelijk last van het grijze weer (of toch misschien een ochtendhumeur?). Hun set laat dan ook weinig indruk na.

De heren van Little Barrie zijn dan weer in een uitgelaten stemming en vooral het enthousiasme van de drummer zet de Club aan om zich over te geven aan de catchy bluesrock van dit Londense trio.

Ook op deze tweede festivaldag schuwen we de langere loopafstand niet en we trekken naar de Wablief?-tent om Confuse the Cat aan het werk te zien, het nieuwe project van ex-Reiziger Geert Plessers. Daar komen we echter niet aan toe, aangezien de Wablief? vooral staat voor "Wablief? Is die tent zo klein?".

Plaats vinden we dan weer wel in de Dance Hall voor Annie, die hier en daar wel eens de Scandinavische Kylie Minogue genoemd wordt. De noorderse schone doet wel enkele pogingen, maar lijkt zich niet genoeg te geven om het publiek mee te trekken. Matige reacties zijn dan ook haar deel. Zo zie je maar dat zelfs blonde stoten zich dienen te bewijzen, gesteld dat ze hun kleren aanhouden (we voelen u wel komen, Betty!).

Inwendige tweestrijd is een luxeprobleem dat ons steeds treft op een festival als Pukkelpop: The Posies of Death From Above 1979. Uiteindelijk kiezen we voor onze meest favoriete powerrockband, die door te verwachten wijzigingen in het programma, de wei vanop de Main Stage mogen begroeten. The Posies hebben wat inlooptijd nodig en lijken pas op het einde op kruissnelheid te komen met songs als "Everybody is a fucking liar" en "Solar sister". Wie niet volledig overtuigd was, kan ze nog altijd een tweede kans geven wanneer ze op 10 november aanstaande Mechelen onveilig zullen maken.

Om te bewijzen dat het niet regent, blijven we buiten aan de overvolle Club-tent staan, terwijl binnenin The National een passende soundtrack levert bij het grauwe en bewolkte weer: Tindersticks meets Joy Division. Dat het maar gauw weer winter wordt, want dan zijn we altijd wel te vinden voor een depressief buitje.

The Dwarves is de eerste band die ons naar de Skate Stage lokt. Maar zelfs de gimmickwaarde van een Nick Oliveiri (ex-QOTSA sik) met masker en onderbroek aan kan ons niet lang genoeg boeien. Net als Ivo Belet besluiten we dan ook andere oorden opzoeken. We worden oud, jawel.

Sinds kort weten we dat Björk geen alleenrecht heeft op de titel van Ijslands elfje. Emiliana Torrini weet, ondanks haar stille en kwetsbare stem, de volledige Club in te pakken. Overdonderd door het succes vertrouwt ze nog enkele persoonlijke anekdotes toe aan het publiek en weet ze ook nog een bisnummer los te peuteren bij de organisatie. Charmant op zijn minst.

Dat het niet altijd even serieus hoeft, merken we als we op de Main Stage naar Nightwish staan te kijken. Gothic metal zal het bij ons waarschijnlijk nooit verder schoppen dan een fetish, maar laten we het niet teveel over onszelf hebben. U vond het alleszins de moeite, want we zagen u in groten getale pink en wijsvinger de lucht insteken, en wie zijn wij dan om te zeggen dat zo'n band evenveel ruigheid uitstraalt als K3, omringd met mannen met baarden en zware gitaren. Nee echt, u zal het ons nooit horen zeggen.

De grens tussen kunst en kitch is een lijn waar Fischerspooner maar al te zeer over wandelt. Met hun opzichtige kostuums en catchy beats weten ze heel wat volk in de Dance Hall bijeen te krijgen en te entertainen. De hele set bouwt de spanning zich op tot de tent tot ontploffing komt op "Emerge". We nemen het u niet kwalijk dat u daarna onmiddellijk de tent verlaat.

Over Marilyn Manson kunnen we veel goeds vertellen, maar niet over zijn live-optredens. Manson schuimt de podia af met zijn greatest hits, maar slaagt er tijdens zijn Pukkelpop-set moeiteloos in om quasi elk nummer meesterlijk te verneuken. We vrezen dat het nooit meer goed komt met de man.

Mocht u onthullende foto's hebben van Goldfrapp, gelieve deze dan naar de redactie sturen. Zelf stonden we immers voor een tweede maal in bange afwachting van The Arcade Fire. Hun aanpak is de afgelopen maanden nog niet veranderd en wederom werd alles gegeven. Zelf zouden we trouwens niet raar opkijken wanneer we in de toekomst vernemen dat een van hun leden verongelukt of gewurgd is. We raden dan ook aan hen zo snel mogelijk eens live te aanschouwen.

Nog zo'n dilemma waar we het moeilijk mee hadden: Pixies vs Bad Religion. Van Bad Religion kunnen we u spijtig genoeg niets vertellen, maar weet dat de Pixies de pannen van het dak speelden. De bandleden zaten nog beter in hun vel dan vorig jaar op Werchter en regen de ene klassieker na de andere non-stop aan elkaar. Zo'n dertigtal songs later wisselden de bandleden nog een nachtgroet uit, en gingen, net als het publiek hun weg.

Voor de achterblijvers stond Maximo Park nog in de Club te spelen, een Britse groep die ook altijd genoemd wordt als een band die het gaat maken. Over de eeuwigheidswaarde van hun muziek spreken we ons niet uit, maar qua songs, inzet en ambiance zat het alleszins goed snor.

Pukkelpop 2005 - Dag 1

Donderdagmorgen, en we mogen onszelf als een van de eerste mensen op de wei beschouwen. De wei, onze kleren, het eerste biertje van de dag,... alles ruikt nog fris en we hebben er zin in. Hetzelfde geldt voor de jongens van Art Brut, die op simpele en doeltreffende wijze de wei en de Marquee voor geopend verklaren. Denk aan John Cleese achter de microfoon bij een snedig rockgroepje, en weet dat u nog van hen zal horen.

Op de Main Stage krijgt Skitsoy ondertussen de toestemming om hun luide decibels over het festivalterrein rond te strooien. We denken terug aan Channel Zero die in 1997 nog openden op T/W (de echte Rock Werchter Classic), en geloof ons, vroeger was het echt beter.

Stilstaan is nergens anders staan, en al snel lopen we de Club binnen alwaar we de Engineers aantreffen. De groep voelt zich blijkbaar goed op het podium, ondanks het feit dat ze shoegazing brengen zonder naar hun veters te staren en dream pop spelen in een klaarlichte tent.

De eerste Belg die we voor de kiezen krijgen is Petersonic, die genoegen moet nemen met het maken van aangename laptopmuzak voor de aanwezige bende, die languit is gaan liggen in de stomende Chateau-tent.

Meer elektronica vinden we aan de andere kant van de wei bij Ladytron. We zien de dames Aroyo en Marnie in de Dance Hall een weinig overtuigende set spelen, waar ook hits als "He took her to the movies" en "Seventeen" niet veel aan kunnen verhelpen.

Terug dan maar naar de Chateau voor Köhn vs De Portables (voor het Tante Klara-project alom gekend als De Portables), het levende bewijs dat het Westvlaams een universele taal is die zich het best laat uitdrukken in post-rock met een scheut humor. Het publiek genoot zichtbaar, maar mooie liedjes duren spijtig genoeg nooit lang in een strict festivalschema. De groep had wat ons betreft heus nog wat langer mogen spelen. Deze song heeft u nog tegoed van hen.

Editors is hot op het hypegeile eiland Engeland en in de Marquee konden we zelf vaststellen waarom. Met songs die zich halfweg tussen Interpol en Franz Ferdinand ophouden, kan je niet anders dan scoren op een zomerfestival. Of u nog even warm voor ze gaat lopen binnen enkele jaren, is een vraag waar we best wel al een gokje op kunnen wagen, maar laten we het plezier niet vergallen en iedereen nog eventjes laten genieten van het ogenblik.

Wat een mens zweten kan. We stonden in de Chateau en zagen Arne van Petegem meer lichaamsvocht verliezen dan wij bier kunnen verzetten na een dorstige woestijnwandeling. Styrofoam was voor de gelegenheid een heuse band en maakte van de gelegenheid gebruik om te bewijzen dat indietronica rockt. Zwaar rockt. Weg met de Admiraal, Arne for president!

The Magic Numbers mogen dan wel minder bedreven goochelen met hun gewicht (gevoelig onderwerp, we weten het), beide broer/zus-koppels wisten een deel van hun magie over te brengen op de Club. Zuiderse sixties-rock, hillbilly meets "the summer of love", noem het hoe u wilt maar zelf krijgen ze van ons het etiket "best te pruimen" opgekleefd.

Vergissen is menselijk, dachten we, toen we aangekomen in de Chateau merkten dat Matthew Herbert & Dani Siciliano tegen onze verwachting in een DJ-set aan het afwerken waren. We gooiden nog even snel de spieren los voor we richting Soulwax Nite Versions trokken. Het was slechts een kwestie van tijd voor de heren Dewaele zichzelf volledig door de mixer zouden trekken en we hadden niets minder verwacht dan dat de tent op springen zou staan. Dance is the new rock!

Kilometervreters als we zijn, trokken we nadien terug naar de Chateauu voor een portie Nid & Sancy, enkel om vast te stellen dat de tent evenzeer aanspraak mocht maken op de titel "boiler room". Binnengeraken behoorde nog net tot de mogelijkheden, ademen daarentegen niet, en we besloten dan maar buiten wat mee te pikken van de loeiharde beats.

Abba, The Army of Lovers, Rednex,... The Hives sluiten aan bij het lange lijstje van Scandinavische muzikale grappen. We konden er dan ook wel even mee lachen, maar verloren al snel onze interesse na bindteksten als "Don't ask yourselves what The Hives can do for you, but ask what you can do for The Hives". Garagepunkrockers met werelddominantiewaanideeën op de Main Stage? Chokri toch!

Een ongeluk komt nooit alleen, want ziedaar, daar heb je The Departure. De affiche opgegooid als zijnde een van de next big things van over het Kanaal, wist deze groep ons te overtuigen van hun gebrek aan présence en kwalitatieve songs. The Bravery bracht het er wat beter van af, maar zal het bij ons waarschijnlijk nooit verder schoppen dan "middelmatigheid uit de UK".

Minder hypegevoelig is dan weer de muziek van Fennesz, die met gitaar en laptop de Chateau al multitaskend van de nodige soundscapes voorzag en aardig kon tellen als stilte voor de storm die we The Blood Brothers noemen. Hadden we u al verteld dat we van extremen houden? Gedurende 50 minuten werden we omvergeblazen door geroep, gekrijs en vooral een zeer energieke en strakke set. Aan te raden voor iedereen die At The Drive-In iets te soft vindt.

Met Four Tet in de Chateau hadden we eindelijk iemand in de tent die in de versuffende hitte het volk aan het dansen kon krijgen. Nieuwe en oude songs werden met elkaar afgewisseld, en Kieran Hebden had geen schrik om het tempo af en toe de lucht in te jagen. Het zweet droop ons dan ook navenant van het lijf.

Will Oldham mag dan wel een rare snuiter zijn, de man staat al jarenlang garant voor prachtige muziek. "Superwolf" is het recenste album van de man als Bonnie Prince Billy, dat hij tesamen met Matt Sweeney opnam, en die laatstgenoemde mocht uiteraard mee op toernee. Oldham danst en zingt op zijn excentriekst en geeft bijwijlen de indruk een rommelige set te spelen, maar slaagt erin het publiek voor zich winnen. In ruil voor onze steun krijgen we onder andere kippevelklassiekers als "I see a darkness". Will Oldham, een klasse apart in short en sandalen.

Geloof het of niet, maar diezelfde Will Oldham gaat ons in zijn knalgroene trui voor naar het optreden van Jamie Lidell. De man heet een talent te zijn, met gevoel voor soul en electronica. Zijn set weet ons echter niet te overtuigen. We worden dan ook deels afgeleid door een verkleed sujet dat live wat aanrommelt met digitale camera's en VJ-materiaal. Hoogst oninteressant als je het ons vraagt.

Tot slot van deze lange dag vinden we nog de tijd de laatste nummers van The Prodigy mee te pikken. Oude hits kunnen ze nog spelen, nieuwe hits zien we ze daarentegen niet meer maken. Nee, geef ons maar de tijd dat Maxim nog kon entertainen zonder een doodse blik en grijns te faken en Keith er nog op zijn minst gevaarlijk uitzag.

The Cure @ Lokerse Feesten

Kan het nog, een zomer zonder de Lokerse Feesten? Met zijn 31 jaar is het festival aan de Grote Kaai in Lokeren dan ook geen onbekende meer bij de modale festivalbezoeker. Ook dit jaar bleef het aparte festivalconcept behouden, met uitzondering van 1 avond. Voor het eerst in de geschiedenis werd er een voorverkoop gepland, en niet zonder reden, want niemand anders dan The Cure mocht op woensdag een stevig einde aan de avond breien.

De avond werd in gang gezet door The Cranes, een band die Robert Smith sinds jaar en dag tot hun vaste fans mogen rekenen. Wij zagen een frêle zangeres met te grote kleren, tesamen met enkele andere groepsleden genietbare dream pop neerzetten.

Tweede in rij was Mercury Rev, de band rond de charismatische zanger Jonathan Donahue. Mercury Rev maakt muziek met het grote gebaar en laat dat live ook merken. Met op de achtergrond een projectie van cultuuriconen, levenswijsheden en meer van dat fraais werkte de Rev zich door een set die grotendeels was opgebouwd rond hun laatste album "The Secret Migration".

Net als dat album had het optreden echter ook te lijden onder verschillende matige songs, en na een goed begin deemsterde de sfeer en spanning langzaamaan weg. De ommekeer kwam er naar het einde toe met "Goddess on a highway", de song waarmee de band destijds van enig Afrekeningssucces mocht proeven en tot op heden nog steeds hun bekendste nummer. Na nog enkele oudjes vanonder het stof te hebben gehaald, werd de - naar onze inschatting te korte - set besloten met het theatrale "The dark is rising". We zagen een band die teveel op routine en showeffectjes draait, een spijtige zaak voor zowel de criticus als de muziekliefhebber in ons.

Omgeven door zwarte kledij, rare kapsels en te oude venten met te (veel) rode lippenstift waren we ons maar al te bewust van de reden waarom we temidden van een uitverkochte massa stonden. We zijn ondertussen allang de tel kwijt hoeveel keer we The Cure in het verleden "voor de laatste keer" hebben zien optreden, maar sinds vorig jaar lijkt het weer alsof Robert Smith blij is in een band te spelen. En deze avond zouden we mee in de vreugde mogen delen.

Met een carrière en repertoire als The Cure is het onmogelijk om niet van een "greatest hits"-concert te spreken, en toch liep het anders dan verwacht. Verschillende voor de hand liggende keuzes liet men links liggen en de vele alternatieve intro's wisten het publiek meermaals in verwarring te brengen. Maar hits blijven hits, en zo werd er ook uit volle borst meegezongen bij ouder en nieuwer werk, bekend of onbekend.

Een nietsvermoedende toeschouwer zag een stoicijnse spelende Smith zich doorheen de set werken, maar in de meest kleine dingen viel al te merken wat later veel duidelijker tot uiting zou komen: Robert Smith had er zin in.

De eerste bisronde werd volledig gewijd aan "Seventeen Seconds"-materiaal: "At night", "M", "Play for today" en de tijdloze klassieker bij uitstek "A Forest". Alsof dat nog niet genoeg was, kwam er ook een tweede bisronde. Een tweede bisronde waarin we Robert Smith de catwalk zagen opdansen als een verlegen puber, zich door de grond zagen schamen omdat hij zijn microfoonsnoer per ongeluk had uitgetrokken, maar vooral ook zagen we hem lachen en glunderen. En omdat alle goeie dingen uit drie bestaan, inclusief bisrondes, volgde er tot slot nog "Boys don't cry".

Just like heaven, Robert!

Setlist:

* Open
* Fascination street
* From the edge of the deep green sea
* High
* The blood
* A night like this
* The end of the world
* Shake dog shake
* Signal to noise
* Push
* Just like heaven
* A letter to elise
* Never enough
* Us or them
* A strange day
* alt.end
* The baby screams
* One hundred years
* Shiver and shake
* End

* At night
* M
* Play for today
* A forest

* Let's go to bed
* Why can't I be you?

* Boys don't cry

Girls Against Boys @ JH Nijdrop

Vrijdag dus. Nijdrop, Opwijk. Het was broeierig warm en het terras zat afgeladen vol. Maar niettemin was het allemaal binnen te doen. Tussen het binnendruppelende volk door stapten The Love Substitutes, een van de recentste namen op het nooit eindigende veelgroeperijlijstje van Mauro Pawlowski, het podium op. Mauro (op drums) is trouwens niet het enige bekende gezicht binnen The Love Substitutes. Ik hoef u heus niet meer te vertellen wie Craig Ward en Rudy Trouvé zijn. De line-up wordt vervolledigd door Bert Lenaerts, niet enkel omdat het met vier gemakkelijker kaarten is, maar vooral omdat een bassist altijd van pas komt.

Improvisatie is het sleutelwoord bij The Love Substitutes en op dit niveau is dat smullen geblazen: Bert relax op bass, Mauro met zijn jazzy drumstijl, Craig met de ogen dicht en Trouvé met de gepaste woorden. Zowel band als publiek gingen op in de muziek. Er kwam zelfs een luide "Stop!" aan te pas om Craig Ward uit zijn muzikale roes te halen en nog snel een laatste riff te spelen voor de speeltijd erop zat. We kunnen al niet wachten tot hun tweede album uitkomt.

De tweede groep die aan de beurt was, was Vandal X. Onder het motto "twee is genoeg, drie is teveel" maken deze 2 Limburgers al jaren een stevig potje noise. Eén gitaar, één stel drums, een knoert van een stem en weirde samples, meer hebben ze niet nodig om trommelvliezen te doen scheuren. Live bewezen ze alvast dat een simpele aanpak niet minder doeltreffend hoeft te zijn.

Headliner van de avond was het New Yorkse Girls Against Boys. Hun debuut mag dan wel al van 1989 dateren en de heren mogen al wat ouder zijn, op het podium viel daar niets van te merken. Ondanks de tropische temperaturen stond er geen rem op hun inzet. Het zweet gutste hen van het lijf, snaren werden kapot gespeeld, maar er was geen houden aan. De zaal ging dan ook moeiteloos plat en bij de bisnummers was het kot helemaal te klein. Met goeie herinneringen en natte oksels werden we de zwoele nacht ingestuurd.

Setlist GvsB:

* In like Flynn
* Thekindamzkyoulike
* Crash 17
* Wilmington
* Kill the sexplayer
* Disco 666
* Learned it
* Let it breathe
* Bass station
* Vera Cruz
* Cash machine
* Click click
* BFF
* Superfire

* Shark meat
* Bullet proof Cupid
* Lost kontrol
* Let me come back

Oasis @ AB

De tijden zijn niet meer wat ze geweest zijn. Ooit werd Oasis nog bij de grootste Britse bands gerekend maar na enkele mindere albums, broedertwisten en groepswijzigingen heeft de groep weer een hele weg naar de top af te leggen. Voor hun bescheiden concert in de Ancienne Belgique wisten ze van heinde en ver volk te trekken (we troffen heel wat Engelsmannen en Nederlanders onder de aanwezigen) en het gebeuren was dan ook op zeer korte tijd uitverkocht.

Het voorprogramma werd verzorgd door The Stands, dat Britse rock bracht waarop ze op dat grote eiland al meer dan 40 jaar een patent hebben. Als voorprogramma hielden ze zich recht, maar we gokken erop dat ze solo nooit echt potten zullen breken. Daarvoor klinken ze te braaf (ze zien er ook uit als een schoolbandje) en zit er te weinig variatie in hun songs.

Op de tonen van "Fuckin' in the bushes" betrad de groep het podium, Liam in zijn stereotiepe regenjas en Noel in leren jas. Met "Turn up the sun" werd de mix van recente en oudere songs ingezet. Als single van "Don't Believe the Truth" kon "Lyla" op heel wat bijval rekenen, maar ook andere nummers van hun recentste album werden op gejuich onthaald door het publiek.

Qua performance werd de boel in de war gestuurd door een slechte klank. Zo kwam de zang niet altijd even sterk door en de mondharmonica van Gem Archer ging volledig verloren in de mix. Op het podium had Liam zichtbaar problemen met het geluid op zijn monitor en staakte dan ook een paar maal misnoegd het zingen. Niet dat het de pret zwaar drukte want het publiek zong vlotjes verder. Daarnaast waren er uiteraard ook een boel Noel-songs opgenomen in de set waardoor Liam wat stoom kon afblazen in de coulissen.

Als groep is Oasis intussen weer een paar jaartjes ouder geworden en ook het teruglopende succes van de voorbije jaren zal zijn invloed gehad hebben. Het lijkt de arrogantie van de groep enigzins gemilderd te hebben. Er kon zelfs een zelfrelativerend grapje af bij Noel toen mensen uit het publiek verzoekjes uit het nieuwste album aanvroegen.

Oasis mag dan niet meer de meest relevante groep zijn in deze tijden, ze hoeven heus nog niet afgeschreven te worden. Spijtig van de geluidsproblemen, anders konden we zeker gewag maken van een degelijk concert.

Setlist:

* Turn up the sun
* Lyla
* Bring it on down
* Morning glory
* Cigarettes and alcohol
* Stop crying your heart out
* Little by little
* The importance of being idle
* A bell will ring
* Live forever
* The meaning of soul
* Mucky fingers
* Champagne supernova
* Rock 'n' roll star

* Songbird
* Wonderwall
* Don't look back in anger
* My generation

Mono @ AB

Het Kortrijkse elftal Galatasaray mocht de avond aftrappen. De vroeg opgekomen menigte zag een collectief van drums, gitaren, blazers en elektronica de ene na de andere song opbouwen. Wat ooit begon als een onschuldige jamsessie is nu een strak spelende groep geworden, die nog steeds ruimte laat voor vrijheid en experiment zonder in slordigheid of nonchalance te vervallen. Aangezien hun optreden gold als onderdeel van hun promo-tour voor hun tweede album "Boxing camp for blues oriented snack heads" werd er gretig geput uit de nieuwe songs. Het dient gezegd dat die songs, ondanks hun somtijds grillig karakter, vlot in het oor gingen liggen. Ayco Duyster die haar stem leende voor "Rock star" was begrijpelijkerwijs niet aanwezig wegens professionele verplichtingen maar dat mocht de pret niet drukken. Als outro werd nog snel een wall of sound opgericht die vervolgens steen voor steen werd neergehaald. U hoeft ons te geloven noch te gehoorzamen maar Galatasaray is een groep om in de gaten te houden.

Als er een gedachte was die overheerste tijdens het optreden van These Arms Are Snakes, dan was het wel "Waarom?". Waarom stond deze groep geprogrammeerd? Waarom wou de zanger zich per se verhangen met zijn microfoonsnoer? Waarom vond ie het nodig die microfoon steeds in zijn mond te stoppen? De mededeling "We're gonna play two more hideous songs" deed de waarheid echt geen onrecht aan. These Arms Are Snakes bracht veel pose, veel lawaai en weinig meerwaarde.

Sluitstuk en headliner van de avond was het Japanse Mono. Net als Mogwai en Explosions in the Sky is Mono een band die in stilte songs opbouwt om ze uiteindelijk in volle hevigheid en/of noise te laten openbloeien. Dat zo'n aanpak effectief werkt, werd dus al meermaals bewezen, maar dit moge niets afdoen aan het optreden van Mono. Gehuld in weinig licht en een volledige zwijgzaamheid wist de groep respect af te dwingen van het publiek. Slotnoten kregen de tijd uit te sterven en werden niet onderbroken door applaus of gefluit. Voor eens kon een groep volledig gebruik maken van de stilte waardoor het optreden een magisch karakter kreeg. Spijtig genoeg zat het er na een uur ongeveer op en kwamen er geen bisnummers meer aan te pas. Och ja, een mens dient over iets te klagen.

The Arcade Fire @ Botanique

Het is het voorbije half jaar allemaal zeer snel gegaan voor het Canadese The Arcade Fire. Zelfs zonder noemenswaardige promotie of airplay was hun eerste Belgische concert in een mum van tijd uitverkocht en werd uitgeweken naar het Koninklijke Circus om beter te voldoen aan de vraag naar kaarten. De verwachtingen lagen dan ook zeer hoog.

Owen Pallett, interim-groepslid van The Arcade Fire, mocht de spits afbijten met zijn soloproject Final Fantasy. Hij leek nogal onwennig en zenuwachtig op het podium te staan in zijn eentje, maar daar kwam gelukkig verbetering naarmate zijn set vorderde. Gewapend met viool, sampler en enkele vlotte bindteksten wist ie het publiek voor zich te winnen.

Was voorprogramma Final Fantasy het spreekwoordelijke terugtrekken van de zee, waarbij het publiek na het aanvankelijke nieuwsgierige afwachten steeds verder meeging in de muziek, dan legde The Arcade Fire het Koninklijk Circus tsunamigewijs plat.

Van bij de eerste noten van "Laika" hing een spanning in de lucht tussen groep en publiek die later nog verschillende keren tot ontlading zou komen. De mannen van het slagwerk namen hun definitie van slagwerk nogal ruim en sloegen op alles wat los- of vasthing. De strijkers werden dan ook veiligheidshalve aan de andere kant van het podium opgesteld.

Naast hun album "Funeral" werden er ook 2 songs uit hun EP "Us Kids Know" geput. Deze keer kwam er geen Talking Heads-cover aan te pas maar in de plaats kregen we "Cars & telephones", een demo die ooit in een ver verleden werd opgenomen en naderhand zijn weg naar het internet vond.

Wat de groep live inboette aan finesse, werd ruimschoots goedgemaakt aan energie en bezetenheid. Win Butler wist zich zelfs onbevreesd in het publiek te gooien. Datzelfde publiek genoot zichtbaar en de bom barstte een eerste maal bij "Tunnels", kort nadien opgevolgd door het vuurwerk van "Power out" en "Rebellion (Lies)".

Stembanden noch trommelvliezen werden gespaard tijdens bisnummer "Wake up". Tot slot mocht Regine de show stelen met haar eigenste moment suprème, "In the backseat", waarbij het publiek op ongeziene wijze de adem inhield. Uiteindelijk trok de groep de zaal in en verliet het circus als onbetwistbare overwinnaars.

Wij willen u niets verwijten indien u er deze keer niet bij was, maar indien u ze niet aan het werk gaat zien op Pukkelpop krijgt u het zwaar met ons aan de stok.

Setlist:


* Neighborhood #2 (Laika)
* No cars go
* Haiti
* Neighborhood #4 (7 Kettles)
* Cars & telephones
* I'm sleeping in a submarine
* Crown of love
* Neighborhood #1 (Tunnels)
* Une année sans lumière
* Neighborhood #3 (Power out)
* Rebellion (Lies)

* Wake up
* In the backseat

Einstürzende Neubauten @ AB

Zelf noemen ze het geen verjaardag maar een huwelijksverjaardag met hun publiek. Blixa Bargeld weet maar al te goed hoe ie na 25 jaar een publiek moet inpakken. Van in het begin licht hij ons ook in over het programma van deze avond. Dat mag dan wel zielloos en mathematisch lijken maar wat doe je als je gedwongen wordt om om 23u te stoppen?

Met "Yü-gung" wordt het eerste deel afgetrapt dat volgens Blixa gewijd is aan hun grootste mislukkingen, zowel uit vroeger ("Haus der Lüge", "Armenia", "Zns") als recenter tijden ("Die Befindlichkeit des Landes", "Youme & meyou", "Dead friends"). Een krachtig "Redukt" vormt de afsluiter van het eerste deel.

Deel twee wordt letterlijk en figuurlijk op gang geblazen met een flexibele buis waarna de band een rustige versie neerzet van "Salamandrina". Met dezelfde ingetogenheid wordt "Sabrina" gebracht. Harder mag het dan weer met "Perpetuum mobile" en "Sehnsucht".

Dat de Einstürzende Neubauten de voorkeur geven aan minder conventionele instrumenten is al langer dan vandaag geweten maar het was toch even knipperen met de ogen toen we een hele solo op een winkelkar te horen kregen bij "Alles wieder offen". Voor de rest was het na elke song een gesjouw van jewelste met metalen platen, luchtpijpen en ander bouwwerfmateriaal, wat Blixa steeds de tijd gaf even met het publiek te kletsen. Hilariteit alom toen ie op vraag van iemand uit het publiek "Schni schna Schnappi" in de mond nam alsook toen ie een kreet uit het publiek als "Hoera!" interpreteerde.

Het derde en laatste deel bracht ons nog een onuitgegeven song van zo'n 20 minuten dat in de nabije toekomst op cd zal verschijnen die enkel beschikbaar zal zijn voor de Neubauten supporters. Vermoeid als we waren, wist deze "Grundstück" ons minder te boeien, maar toen hadden we er ook al een geslaagde avond op zitten. Op naar de 30!

Setlist:

* Yü-gung
* Die Befindlichkeit des Landes
* Haus der Lüge
* Armenia/(under der Erde-)Rampe
* Youme & meyou
* Zns
* Dead friends (around the corner)
* Redukt

* Intro (Rudi on tube)
* Salamandrina
* Sabrina
* Perpetuum mobile
* Sehnsucht
* New rampe on old instruments aka Totale/Alles wieder offen
* Draussen ist feindlich
* Selbstporträt mit Kater
* Kalte Sterne
* Alles
* Ich gehe jetzt

* Grosses Grundstück aka The (extended) fiver

Rogue Wave & John Wayne Shot Me @ Botanique

Of het de kleinste zaal in België is, laten we in het midden, maar wat ons betreft is de Rotonde in de Botanique alleszins de gezelligste zaal: een ultramini-amfitheater met een hoog kampvuurgehalte.

Voorgerecht van dienst waren de jongens en meisjes van John Wayne Shot Me, indie-pop/fun uit het Hollandse vuistje. Speciaal voor het metropole Brussel had Thijs van den Broek zijn beste Frans vanonder het stof gehaald, wat tijdens de set voor de nodige hilariteit zorgde. Zo ontstond er op een bepaald ogenblik enigzins de verwarring dat Bud Spencer een fan van de groep was.

Er werd wel wat meer afgedold, gegrapt en gespeeld tijdens het optreden. Zo zong drummer Geert "Downer" terwijl ie rustig de zaal rondstapte en er zelfs even bij ging zitten. Zo simpel en tegelijk zo betoverend, we zouden bijna stiekem gaan hopen dat ze nooit in grotere zalen zouden spelen.

Na John Wayne Shot Me was het de beurt aan Rogue Wave, de groep rond Zack Rogue, die we in onze fichenbak ergens tussen Elliot Smith en The Shins zouden plaatsen. Na het eind van deze toernee duiken ze opnieuw de studio in voor de opvolger van hun debuutalbum "Out of the Shadows" dat in 2004 door Sub Pop werd opgevist en heruitgebracht. Tijdens de set werd er dan ook afgewisseld tussen oud en nieuw materiaal.

In een sobere belichting werkte de band een knappe set af. Zo liep "Seasick on land" mooi over in "Kicking the heart out" en brachten ze hun eigen versie van Nirvana-klassieker "On a plain". De hele tijd werd er met veel plezier en overtuiging gespeeld, ongeacht wie op welk instrument speelde (de drummer die met de gitarist van plaats verandert , u kent dat wel).

Met hetzelfde gemak waarmee de drummer van John Wayne Shot Me zich eerder in het publiek had begeven, begaf iemand uit het publiek zich na "On a plain" op het podium en bleef een minuutje met Zack praten, tot verbazing van de bandleden en het publiek. "There was a small language barrier," verklaarde Zack en droeg de volgende song op aan Eva.

Tot grote tevredenheid van het publiek werd de bisronde ingezet met "Nourishment nation", gevolgd door de Buddy Holly-klassieker "Everyday" (Zack: "You do know Buddy Holly, don't you?" waarna ie een stukje uit de Weezer-song zong). Tot slot werd er afgerond met het nummer "Tender man".

John Wayne Shot Me en Rogue Wave vormden het ideale recept voor een geslaagde avond in de categorie "klein maar fijn". De afwezigen hadden ongelijk zoals dat heet.

Setlist:

John Wayne Shot Me
* 8-bit semtex boy
* Speakers are microphones
* The rise of incorporated modular technology
* Ctrl-alt-del
* Do as Dan did
* Let sleeping monsters sleep
* Downer
* Intercontinental machines
* The purple hearted youth club
* Swimming song
* Cynical cheerleaders
* Official anthem for Bud
* When the vampires come
* Ammerzoden
* To watch the vultures and think of Komarov

Rogue Wave
* You
* Falcon settles me
* My will
* Postage stamp world
* Seasick on land
* Kicking the heart out
* Publish
* Sewn up
* Perfect
* Every moment
* Loves lost
* Catform
* On a plain
* Endless shovel

* Nourishment nation
* Everyday
* Tender man

The Mars Volta @ AB

Met een spaghettideuntje van Ennio Morricone en 2 grote spiedende aasgieren, gezeten op een tak op de achtergrond, werden we meegezogen in de Death Valley van The Mars Volta. Uitgedroogd door de woestijn lopen heeft zo z'n invloed op de menselijke geest en zo ook de muziek van The Mars Volta.

De groepsopstelling maakte voor wie het nog niet wist maar al te goed duidelijk dat het brein van The Mars Volta knettert en broeit onder die 2 exotische afro-kapsels in het midden, Omar Rodriguez en Cedric Bixler. De rest van de groep mocht de lege hoeken van het podium vullen maar het leek niet alsof ze daar een probleem mee hadden.

Op album graait de groep van alle invloeden en genres bijeen en live blijft deze kleurvolle mengeling behouden. De ene keer wordt er dreigend en sissend als een ratelslang uitgehaald, de andere keer zijn het de soundscapes die als een droge woestijnwind de verhalen vertellen.

Om de psychedelische trip niet te zeer te verstoren werden alle nummers aan elkaar gerijgd. Enige uitzondering was een korte verontschuldiging voor mede-Texaan Bush en een grapje over zijn dochters. De nieuwe nummers werden vlot tussen de oude verwerkt en konden op de nodige bijval van het publiek rekenen. Bij de aankondiging van hun laatste nummer bekroop de spijt ieder aanwezige maar met "Cassandra Gemini" zette The Mars Volta een outro van jewelste neer. Zelfs Godspeed You Black Emperor (hun gemiddelde song duurt 20 minuten) zien we niet snel deze recordtijd verbreken.

Of ons melkwegstelsel krimpt of uitzet, zal ons worst wezen zolang we maar af en toe in dat speciaal universum kunnen vertoeven dat onder die afro's schuilgaat.

Setlist:

* Take the veil cerpin taxt
* Drunkship of lanterns
* The widow
* Cygnus Vismund Cygnus
* Roulettes dares
* Concertina
* Cassandra Gemini

Bright Eyes & Rilo Kiley @ Botanique

Bij zijn vorige bezoek aan de Botanique in 2002 trok Bright Eyes nog labelgenoten Azure Ray en The Good Life (zijproject van Cursive-frontman Tim Kashier) mee in zijn spoor. Deze keer mochten de ex-labelgenoten van Rilo Kiley de aftrap geven.

Rilo Kiley

Rilo wie? Rilo Kiley, beste vrienden, is een groepje uit Californië dat zijn tenten voornamelijk heeft opgeslaan op het drielandenpunt van indie pop, country en folk. Zowel zangeres Jenny Lewis als gitarist Blake Sennet dragen een acteerverleden met zich mee (sla er IMDB maar eens op na) maar dat weerhoudt er hen niet van ook aardige muziek te maken.

Begonnen wordt er met het radiovriendelijke "It's a hit", niet toevallig ook de opener van hun in 2004 verschenen album "More Adventurous". Uit dat zelfde album volgen trouwens nog meer nummers. "Paint's peeling" en "Hail to whatever you found in the sunlight that surrounds you" zijn dan ook de enige nummers die uit de oude doos gehaald worden.

Live kruidt de band hun muziek met iets meer rock, wat hun sound wat extra punch geeft. Temidden van dit alles staat Jenny Lewis, die met haar stem moeiteloos diezelfde warmte en gekwetstheid vanop de albums weet weer te geven. Hoe ontspannen het eraan toe gaat, blijkt wanneer Jenny en de rest rustig gaat zitten terwijl Blake de whimsical blues van "Ripchord" afwerkt.

Met een nieuwe song en "Does he love you" wordt de prima set afgesloten. En het zou ons verwonderen mocht Rilo Kiley met hun 9 songs niet minstens evenveel harten veroverd hebben.

Bright Eyes

Laten we het maar meteen bekennen: Conor Oberst leek nogal zatjes op zijn benen te staan. "Schandalig!" hoor ik sommigen van jullie al roepen en inderdaad, af en toe viel er wel een onaangenaam trekje arrogantie te bespeuren maar dat werd ruimschoots goedgemaakt door de hilariteit tussen de nummers door (Conor die vraagt hoe hij de draagband van zijn gitaar weer moet inkorten) en de verbetenheid waarmee hij zijn songs bracht.

Met 2 nieuwe albums uit werd besloten om enkel songs te putten uit "I'm Wide Awake, It's Morning" dat beter aansluit bij Bright Eyes' oudere werk. Alsof onze cd-speler ermee gemoeid was, werd voor de eerste 3 nummers niet afgeweken van de albumvolgorde.

Na "Train under water" was het tijd voor enkele oudere nummers: "A scale, a mirror & those indifferent clocks" uit "Fevers & Mirrors" en "Loose leaves" uit de EP "There's No Beginning to the Story" klonken nog even sprankelend als enkele jaren terug. Na het onuitgebrachte "I must belong somewhere" verliet op Conor na iedereen het podium. Er mocht dan wel een veiligheidsperimeter ingesteld zijn in Brussel voor de aanwezigheid van George W., met zijn bijtende versie van "When the president talks to God" leek het wel alsof Conor voor onze ogen Bush naar de strot vloog.

Vervolgens werd de band er weer bijgehaald voor een stomende versie van "Method acting". Na het rustiger "Poison oak" en het op-de-prairie-gevoel van "Another travellin' song" werd er kippenvelsgewijs afgesloten met "Land locked blues".

Datzelfde kippenvel was ook van de partij toen Conor enkel gewapend met zijn gitaar het podium opstapte en "Lua" bracht. Meestamper "Bowl of oranges" werd nog eens uit de kast gehaald vooraleer de band zich tenslotte nogal destructief op Beethovens erfenis gooide in "Road to joy".

Men zegt wel eens dat kiezen verliezen is (Low speelde namelijk dezelfde avond in de AB) maar zo voelde het helemaal niet aan toen we de zaal verlieten. Bright Eyes leverde een zeer sterk optreden af en we hopen dan ook dat ze in de toekomst frequenter dan hun president de hand zullen uitreiken naar het Europese vasteland.

Setlist

Rilo Kiley
* It's a hit
* Paint's peeling
* Portions for foxes
* I never
* Hail to whatever you found in the sunlight that surrounds you
* Love and war
* More adventureous
* Ripchord
* (new song)
* Does he love you

Bright Eyes
* At the bottom of everything
* We are nowhere and it's now
* Old soul song (for the new world order)
* Train under water
* A scale, a mirror & those indifferent clocks
* Loose leaves
* I must belong somewhere
* When the president talks to God
* Method acting
* Poison oak
* Another travelling song
* Landlocked blues

* Lua
* Bowl of oranges
* Road to Joy

The Dears @ AB Box

Concerten in de AB Box hebben altijd een speciale sfeer. De AB Box combineert immers de grotere ruimte van de zaal met de gezelligheid van de Club. De ideale locatie dus voor groepen die nog aan het groeien zijn en voordeel halen uit een knusse sfeer.

Voorprogramma van dienst was het New Yorkse Ambulance LTD. Op de muziek van Ambulance LTD vallen redelijk wat etiketten te plakken, het ene al wat vager dan het andere, dus laten we het maar houden op pop meets wall of sound. Live klonk dit zeer verdienstelijk en ons getrainde oor wist nog de songs "Primitive" en "Heavy lifting" mee te pikken.

Na een spoken intro kwamen de leden van The Dears het podium opgestapt en begonnen onmiddellijk aan de soundscape van "Postcard from purgatory". Halverwege het nummer richtte Murray Lightburn even het woord tot de zaal (in het Frans én Nederlands) alvorens de ruiters van de apocalyps helemaal los te laten. De song werd opgevolgd met "Never destroy us" en derde nummer "We can have it" was onmiddellijk goed voor een eerste hoogtepunt.

In november vorig jaar wist bassist Martin Pellard ons al te vertellen dat ze reeds nieuw materiaal uitprobeerden tijdens hun optredens ("No Cities Left" dateert immers al van voorjaar 2003) en zo was ook gisteren het geval. De song "U + I" klonk redelijk optimistisch naar Dears-normen en ook "Swing" klonk niet slecht. De draad werd echter opnieuw opgepikt met "The second part" dat als intro diende tot een sterk einde.

De band en het publiek gingen in overdrive met "Lost in the plot". "Who are you defenders of the universe?" kreeg dan weer een alternatief akoestisch einde mee waarbij je een speld in de zaal kon horen vallen. Dit was tevens het enige ogenblik in de set dat het erop leek dat Lightburn even niet de toon kon vasthouden. Veel tijd voor applaus was er niet want onmiddellijk werd ingezet met de liefdesbom "22: The death of all the romance" waarbij toetseniste Natalia Yanchak vocaal wat meer op de voorgrond mocht treden.

Bissen werd er nog gedaan met "Warm and sunny days", nieuweling "Mountain" en ouwe favoriet "Heartless romantic". Misschien zaten we te hard op "Expect the worst..." te wachten maar de bisronde liet na ons volledig van onze sokken te blazen. Niettemin hebben The Dears ons helemaal overtuigd dat ze live nog beter zijn dan op album, wat niet wegneemt dat we niet uitkijken naar hun volgende. Laat maar komen!

Setlist:

* Postcard from purgatory
* Never destroy us
* We can have it
* U + I
* Swing
* The second part
* Lost in the plot
* Who are you defenders of the universe
* 22: The death of all the romance

* Warm & sunny days
* Mountain
* Heartless romantic

Waldorf @ AB Club

Met hun "A Late Night with..."-formule geven ze in de Ancienne Belgique al een tijdje minder bekende groepen de kans de aandacht te trekken van nieuwsgierige concertgangers. De groep Waldorf stond daar afgelopen woensdag niet zomaar naar kijk- en hoorlustigen te lonken, ze kwamen namelijk hun debuutalbum live voorstellen.

Na een korte commerciële mededeling begonnen de Waldorfianen aan hun ding en dat rock hun ding is, mocht uitvoerig blijken. Gitaargewijs ging het er zeer toegewijd aan toe en ook de drummer wist van welk hout drumstokjes te maken. Vanwymeersch bleek beter van stem dan van bindtekst voorzien maar wie heeft er nood aan bindteksten als je de muziek ook kan laten spreken.

Het merendeel van de songs kwam logischerwijs uit hun debuutalbum en de nummers werden nogal shuffle-gewijs gespeeld, niettegenstaande dat "Killing time" gevolgd werd door "Mama said" en "Catch 24". Halverwege kwamen we nog onze favoriet "I didn't know what I was searching for" tegen.

"Maggots", dat nog voorafgegaan werd door een uitstekend "Try to stop", mocht net als op het album de set afsluiten en voor een laatste keer liet men de gitaren nog eens stevig aan de leiband trekken. Als toegift kregen we nog de vergeten Beatles-song "Hey bulldog" geserveerd.

Conclusie: veel highs en weinig lows van een groep die doordrongen is van Vlaamse bescheidenheid. Wat de groep op plaat kan, kan het live nog beter. U moet zelf maar weten welke van de twee u het gemakkelijkst te pakken krijgt.

Ghinzu @ AB

Wegens onvoorziene problemen moesten we het voorprogramma Vedett missen. Maar weet dus dat er een Franse band is met dezelfde naam als een bier van de brouwerij Duvel Moortgat. Vedett was echter de reden niet dat de zaal was uitverkocht, Ghinzu was dat wel.

Nadat alle instrumenten waren opgesteld en afgeregeld werd het doek naar beneden gelaten, iets wat eerder uitzonderlijk kan genoemd worden. De spanning die in de lucht hing, nam dan ook sterk toe en het gejoel barstte al snel los toen de Star Wars Imperial March door de boxen begon te dreunen. Het doek ging omhoog en daar stonden ze dan, alle leden van Ghinzu, mooi in het pak gestoken en met een "Planet of the Apes"-masker op het hoofd.

Onmiddellijk werd ingezet met een stevige versie van "Blow" en in een korte rustpauze tijdens de song gingen de lichten uit om enkele seconden later weer in volle sterkte aan te floepen terwijl de leden zonder masker de song in alle hevigheid verderzetten. Hoewel ze op dit vroege ogenblik de zaal ongeveer al in hun zak hadden, was dit geen reden om gas terug te nemen.

"High voltage queen" werd ook stevig genoeg gespeeld en gevolgd door het groovy "Dragon". Net zoals op het album vormden "Jet sex" en "Cockpit inferno" een mooi geheel. "The dragster-wave" werd in een lichtjes ander jasje gestoken en de meute ging helemaal uit het dak op de tonen van "Do you read me". Daarna kregen we "Dracula cowboy" nog voor de kiezen en met een lange versie van "Mine" werd de reguliere set afgesloten.

Voor het eerste bisnummer van de avond werd Ghinzu bijgestaan door David van Soldout die samen met de "warriors" ter plaatse een electro-mix maakte van "Mine". De rest van de bisnummers leek 1 langgerekt nummer waarin we "21st century crooners", "Electronic jacuzzi", "Dolly Fisher" en "Til you faint" herkenden. Spijtig genoeg verwaterde de set hierdoor een beetje maar tegen wanneer de laatste klanken van "Til you faint" door de boxen joegen, was alles al vergeten en vergeven. John Stargasm ging op zijn keyboard staan en zag dat de zaal aan zijn voeten lag.

De songs en de présence hebben ze al. Het enige wat Ghinzu nu nog nodig heeft, is een groter podium.


Setlist:

* Intro
* Blow
* High voltage queen
* Dragon
* Jet sex
* Cockpit inferno
* The dragster-wave
* Do you read me
* Dracula cowboy
* Mine

* Mine (met David van Soldout)
* 21st century crooners
* Electronic jacuzzi
* Dolly Fisher
* Til you faint

Interpol @ AB

Vooraleer we het hoofdgerecht op ons bord kregen, kregen we eerst The Secret Machines voor de kiezen. De Machines brachten dit jaar hun debuut "Now here is nowhere" uit en in de geluidenzee die ons overspoelde, konden we onder andere de nummers "Nowhere again", "The road leads where it's lead", "Pharaoh's daughter" en "Now here is nowhere" herkennen. We waren echter blij toen de heren gedaan hadden met spelen. Psychedelische jams kunnen immers wat gaan vervelen als je zit te wachten op de volgende groep en al zeker als een stiekemerd de volumeknop op 11 heeft gedraaid.

Interpol kwam ongeveer rechtstreeks overgevlogen vanuit Los Angeles waar ze tesamen met Franz Ferdinand, Modest Mouse en ander goed volk het KROQ Almost Acoustic Christmas Festival hadden opgeluisterd. Zoiets gaat natuurlijk niet in je kouwe kleren zitten en uiteindelijk stopte Interpol dan ook 1 nummer vroeger dan gepland was maar dat vernamen we dan ook maar achteraf ("Stella" stond nog op de geplande setlist). Tijdens het optreden zelf was er echter niets van die vermoeidheid te merken.

In een rooie gloed die sterk deed denken aan de albumhoes van "Turn on the bright lights" kwamen de jongens van Interpol het podium op. "Next exit", de opener van "Antics", mocht het ijs breken. Daarna volgde een aaneenrijging van songs die ons door het merendeel van Interpols oeuvre heengidsten. In de set werd vlot gewisseld tussen de songs van "Turn on the bright lights" en die van "Antics". Fans van eender welk uur kwamen dus ruimschoots aan hun trekken.

Tot onze verbazing klonk de stem van Banks live nog helderder dan op plaat en ging ze echt door merg en been. Wie echter dacht dat de sterkte van de band enkel daarop steunt, heeft het mis. Ook de rest van de groep (Fogarino, Carlos D., Kessler en tourhulpje Blasco) stond een zeer strakke set te spelen. Live komen hun bijdrages zoveel beter tot hun recht.

Het is moeilijk om hoogtepunten aan te duiden in een set waarvan elke song op veel bijval kon rekenen maar als we dan toch een keuze moeten maken, denken we spontaan aan "Evil" dat zomaar overliep in "PDA".

Vorig jaar stonden ze nog in de AB Club, ditmaal in een uitverkochte zaal...we zijn benieuwd waar ze volgend jaar zullen staan. Had je nog volk nodig voor Werchter, Herman?

Setlist:

* Next exit
* Obstacle 1
* NARC
* Public pervert
* Say hello to the angels
* Not even jail
* Hands away
* NYC
* Slow hands
* Length of love
* Evil
* PDA

* Leif Erikson
* Roland

* Untitled

Plant Life @ AB Club

De wachtende menigte was blij toen de deuren van de AB Club na enige vertraging open werden gezwaaid. Echt drummen was er niet bij aangezien het meeste volk de optredens van de Jungle Brothers en De La Soul in de grote zaal verkoos boven het - nu nog - onbekende Plant Life.

Het kleine podium stond volgestouwd met instrumenten en van alle kanten kwamen bandleden het podium opgelopen. In de allerbeste funktraditie telt Plant Life immers 11 personen voor hun live-optredens: keyboardspeler, 2 blazers (sax en schuiftrompet), drummer, gitarist, basgitarist, percussionist, DJ, 2 backing vocalistes en uiteraard Jack Splash.

Volgens wat we hadden opgevangen, geniet Plant Life een goeie live-reputatie en dat bleek verdomd nog aan toe nog te kloppen ook. Jack Splash is een van die zeldzame mensen die geboren is om op een podium te staan. De man beschikt niet enkel over een prachtige stem maar heeft ook een hoop charisma en uitstraling.

Maar de kracht van Plant Life gaat niet enkel uit van Jack Splash. Ook de overige leden kwamen ruimschoots aan bod. De sax, de schuiftrompet, de keyboards, de gitaar,...allemaal kregen ze hun eigen "moment de gloire" in de set waarin ze de songs nog een niveau hoger konden tillen. Zelfs Jack ging er even bij zitten om ervan te genieten. Het funkfeest werd tenslotte op passende wijze beëindigd met - hoe kan het ook anders - "The last song".

Conclusie van dit alles? Funk leeft en Jack is back!

Setlist:

* Intro
* Appreciate
* Luv 4 the world (Why they gotta hate)
* Bottle of hope (Save the world)
* (instrumental break)
* The girl said...give it to me!
* Beautiful babies
* Sweatshop (organe)
* Why'd U call me? (3am)
* Luv me (til it hurts)
* (Rashida)
* Got2get2gether4luv
* The last song

Nick Cave & the Bad Seeds @ Vorst Nationaal

Afgelopen woensdag liep een uitverkocht Vorst Nationaal vol voor Nick Cave en zijn Bad Seeds. We vonden nog net een plekje in de nok van de zaal om het concert mee te volgen.



Een tijdje geleden werd aangekondigd dat er plannen zijn een nieuw Vorst Nationaal te bouwen aan de rand van Vorst om zo allerlei problemen op te lossen die verbonden zijn aan de huidige locatie. Het mobiliteitsprobleem mochten we aan de lijve ondervinden. Tijdig vertrekken bleek deze keer niet te volstaan om tijdig aan te komen.

Het voorprogramma zat er al op (Mercury Rev) en de klanken van "Easy money" galmden al door de gangen toen we het pand betraden. Uiteindelijk vonden we een plaatsje in de uiterste nok van de zaal. Qua sfeer moest het wel onderdoen voor een plaats op het binnenplein maar qua overzichtelijkheid kon het tellen.

Maar goed, het concert zelf dus. Al snel bleek dat we 2 afgescheiden delen te zien zouden krijgen. In het eerste deel kwamen de songs van het recentste album "Abattoir Blues/The lyre of Orpheus" aan bod. In het tweede deel was het de beurt aan enkele klassiekers.

Het is onduidelijk hoelang ze al bezig waren maar zoals gezegd, "Easy money" was het eerste nummer dat we te horen kregen bij onze aankomst. Zowel Cave als het gospelkoor bleken goed bij stem te zijn. Onmiddellijk daarna volgde "Supernaturally" waarbij het hele publiek op aangeven van Cave zelve leek mee te klappen. "Babe, you turn me on" zorgde voor een kort rustpunt in de set.

Tijdens "Breathless" viel op hoe goed iedereen zich op het podium voelde. Herhaaldelijke keren nog zou Cave de Bad Seeds op plagerige wijze lastigvallen. Na dit lieflijke nummer was het de beurt aan de gospeluitbarsting "Get ready for love". Cave danste, schokte en rende mee op de muziek dat het een lieve lust was. Net als op het album bleek "O children" een kippenvelnummer van jewelste te zijn. Tot slot was er nog "There she goes, my beautiful world" waarmee het eerste deel op meesterlijke wijze werd afgesloten.

Het tweede deel werd geopend met "Red right hand", een nummer dat nog steeds uitmunt in creepiness. Daarna volgde de live-klassieker "Deanna" en die andere gouwe ouwe, "The weeping song".

Het kan aan ons liggen maar "God is in the house" leek ietwat misplaatst in de set. Het was grappig toen Cave even moeite moest doen om de hoogste noten te halen maar het leek de sfeer een beetje te breken. Gelukkig werd dit snel rechtgezet met "Do you love me?" en een lange versie van "Stagger Lee".

Tot slot wist het publiek Nick Cave nog eenmaal op het podium op te krijgen voor een laatste nummer. Het hoeft niet gezegd dat "The mercy seat" een prachtig slot vormde van een sterk optreden. Bij een volgende doortocht door ons landje zullen we er zeker weer bij zijn en reken maar dat we dan meer dan tijdig zullen vertrekken.


* Abattoir blues
* Messiah ward
* Hiding all away
* The lyre of Orpheus
* Nature boy
* Easy money
* Supernaturally
* Babe, you turn me on
* Breathless
* Get ready for love
* O children
* There she goes, my beautiful world

* Red right hand
* Deanna
* The weeping song
* God is in the house
* Do you love me?
* Stagger Lee

* The mercy seat (encore)

Supergrass @ Marconi Studio

Sterren komen, sterren gaan, maar niet alle groepen blijven lang bestaan. Supergrass draait ondertussen al 10 jaar mee en zo'n mooi rond getal vraagt om een terugblik. Naar aanleiding van het verschijnen van hun "Best of" cd en dvd haalde Studio Brussel ze naar de Marconi Studio en wij waren erbij.


In 1994 viel er meer in Engeland te beleven dan enkel een reis met mijn school naar Londen (waar ik zelfs niet bij was). Oasis bracht hun debuutplaat "Definitely maybe" uit en Blur stond op het punt hun status als populairste Engelse poprockband te verzilveren met "Parklife". Het zou niet lang meer duren vooraleer de Britpop-hysterie zou losbarsten.

In datzelfde jaar brachten Gaz Coombes, Mick Quinn en Danny Goffey hun eerste single uit als Supergrass op het kleine Backbeat label. Die single "Caught by the fuzz" bezorgde hen de nodige aandacht en al snel vonden ze onderdak bij Parlophone. In 1995 brachten ze hun succesvolle debuut "I should coco" uit, later volgden nog "In it for the money" (1997), "Supergrass" (1999) en "Life on other planets" (2002). Hoewel er een zekere volwassenheid is doorgeslopen in hun muziek en teksten met de jaren, staan ze nog steeds garant voor frisklinkende rock. Het trio dat met de toevoeging van Rob Coombes (broer van) op keyboards is uitgegroeid tot een kwartet mocht op uitnodiging van Studio Brussel in de Marconi Studio komen bewijzen waarom ze zonder probleem de Britpop-wave overleefd hebben

Het was ongeveer 5 na 8 toen de bandleden het podium opliepen.
Even werd er nog aan de instrumenten geprutst vooraleer de stevige drum werd ingezet voor "Lenny". We waren vertrokken voor een helse rit door het Supergrass repertoire.

De nummers volgden elkaar snel op maar nooit had je de indruk dat de bandleden gehaast waren of de pest in hadden, integendeel zelfs, ze leken zich meer dan goed te vermaken. Halverwege het optreden werd de vaart er even uitgehaald. "Caught by the fuzz" en "Late in the day" werden in een akoestisch jasje gebracht, iets wat ikzelf en ook de rest van het publiek wisten te appreciëren. Ook op rustiger nummers weet Supergrass immers zijn mannetje te staan.

Na die 2 akoestische nummers was het tijd voor hun nieuwste single "Kiss of life" die me onmiddellijk wist te bekoren. Daarop volgde het hoogtepunt van het optreden, "Pumping on your stereo", waarbij niemand in de zaal stil bleef staan. Enkele nummers later zat het optreden er jammer genoeg op toen de laatste tonen van "Sun hits the sky" wegstierven.

Ook al had Gaz net voor het inzetten van "Moving" aangegeven dat hij al heel de avond met zijn stem sukkelde, veel viel daarvan niet te merken tijdens het optreden. In een dik uur tijd kregen we het beste van Supergrass te zien en te horen. De nieuwe single "Kiss of life" doet het beste vermoeden voor de toekomst. Gezien het plezier waarmee het kwartet nog steeds op de planken staat, durf ik te stellen dat we nogmaals vertrokken zijn voor 10 jaar vol muziek en hits van Supergrass. Tot de volgende!

Setlist:
1. Lenny
2. Richard III
3. Lose it
4. Rush hour soul
5. Strange ones
6. Caught by the fuzz (acoustic)
7. Late in the day (acoustic)
8. Kiss of life
9. Pumping on your stereo
10. Grace
11. Alright
12. Moving
13. Sun hits the sky