Recentelijk is er ten huize Roland besloten plaats en tijd te maken voor het vullen van de leemte die we occasioneel gamen noemen. Gezien de pc op de donkerste en koudste plaats in huis staat, verzamelen wij gezelligheidsbeesten liever rond een console in de warme woonkamer.
Fun en low cost hoeven niet noodzakelijk een klinisch gemarkete Wii te betekenen, wij nostalgici weten immers best wel dat het vroeger soms beter was. En zo zijn we dus overgegaan tot de aankoop van 24 bits, 16 in de Sega Mega Drive en 8 in de NES. Voortaan kunnen we weer aan de slag met Sonic the Hedgehog en Super Mario Bros. Let the gaming begin!
Afgelopen zaterdag werd ons, veel te vroeg en totaal onverwachts, ontnomen... de autoradio. Bruut uit het leven gerukt, een gapende wonde achterlatend in het dashboard.
En plots lijken de dagelijkse autoritten een pak langer...
Ze komen uit Engeland en zijn met z'n drieën. Vorig jaar leerde ik ze kennen op Pukkelpop en recent viste ik hun nieuwste album "Lightbulbs" uit de cd-rekken. Wie toe is aan een nieuwe portie krautrock ala Neu!, legt zijn oor best eens te luisteren bij deze mannen.
In gerelateerd ongerelateerd nieuws, binnen enkele weken zou ik in staat moeten zijn Fujiya & Miyagi volledig in het katakana te schrijven. Japans mag dan wel moeilijk lijken, het heeft er me niet van weerhouden me sinds september avondschoolsgewijs onder te dompelen in de taal van de nihonjin (aka Japanners).
Zo staat het bij Tim te lezen. Joachim blijkt nog steeds in blijde verwachting van Pukkelpop te zijn, MyJukebox heeft zijn toetsenbord ook al vaarwel gezegd en ook hier is het niet echt een levendig boeltje geweest de voorbije maanden. Loopt Web2.0 op z'n laatste benen? Wie zal het zeggen.
Ik geloof best dat u met het druilerige grijze weer van de voorbije vakantiemaanden wat meer tijd hebt doorgebracht achter de pc en gebaseerd op de regelmaat van de laatste berichten dacht "daar gaan we nooit meer iets van horen".
Maar vreest niet... de Dodentocht hebben we overleefd, evenals de Gentse, Lokerse en Hasseltse Feesten (en ja, dan heb ik het over Pukkelpop). Een weekje Wales heeft de batterijen weer danig doen opladen en met een week full English breakfast en spaghetti on toast zijn ook de vitaminen weer aangevuld. Dit weekend dienen we enkel de lever nog een beetje op orde te stellen en daarna kunnen we weer spreken van goeie voornemens. Tot binnenkort!
Aan de vooravond van ons net-geen-dertig zijn we nog steeds niet van plan het veel rustiger aan te doen, maar niettemin komt het onderstaande ons beangstigend bekend voor.
A poet might die at twenty-one, a revolutionary or a rock star at twenty-four. But after that you assume everything's going to be alright. You've made it past Dead Man's Curve and you're out of the tunnel, cruising straight for your destination down a six-lane highway - whether that's what you want or not. You get your hair cut; every morning you shave. You aren't a poet anymore, or a revolutionary or a rock star. You don't pass out drunk in phone booths or blast out the Doors at four in the morning. Instead, you buy life insurance from your friend's company, drink in hotel bars, and hold on to your dental bills for tax deductions. At twenty-eight, that's normal.
Haruki Murakami, highly recommended als u al eens een boek placht open te slaan.
Ik zit trouwens met een volledig gevulde zak vrouwenkleren en toch heb ik het gevoel dat ik niks heb om aan te trekken. Moet ik nu aan mijn mannelijkheid gaan twijfelen?
En zo heb ik nog wel een paar voornemens. Meer de trap nemen is er eentje waar ik nu al spijt van heb. Uiteraard gaat naar beneden vlotter dan naar boven, maar dan nog zijn die 7 à 8 verdiepen geen pretje op zo'n draaitrap.
Even snel rekenen leert dat dit reeds mijn vijfde blogjaar is. Zolang we de fijne balans tussen ontspanning en inspanning kunnen behouden, leest u hier nog meer van mij de komende maanden. Welkom in 2008!
Terwijl in eigen land een storm oplaaide wegens een ludieke actie van Radio 1 dat dat kerstgedoe altijd te vroeg komt, lagen ze daar in Japan helemaal niet wakker van. Deze foto maakte ik toen ik door de straten van Shibuya liep en het betrof helemaal geen alleenstaand geval. Diezelfde avond vond er voor mijn hotel zelfs een kerstconcert plaats en daags nadien was het aan het station in Kyoto onmogelijk om naast de megagrote kerstverlichting en -boom te kijken. Even dacht ik dat ik in de verkeerde maand was wakker geworden.
7 november Kamakura VBNO: Engakuji - Kenchoji (panorama) - Jochiji (The God of Happiness) - Daibutsu (The Great Buddha) - Hasedura - Zeniarai Benten - Jufukuji - Kamakura Beach
6 november Stel: - u bent in een vreemd land - uw toilet komt met een resem aan opties die u totaal onbekend zijn - er begint water te lopen van zodra u gaat neerzitten op de bril - dit zijn de knoppen die aan uw toilet verbonden zijn
6 november Er zijn ongetwijfeld heel wat dingen die een meermaals passerend lezer over mijn persoon zou kunnen afleiden via deze blog, maar over het algemeen zijn hier weinig concrete gegevens terug te vinden. Voor het verstaan van deze post is het echter praktisch om te weten dat ik welgeteld 186cm groot ben.
Mijn hotelkamer is voldoende ruim als het op hoogte aankomt, maar om een mij onduidelijke reden is de badkamer in een soort van cabine weggewerkt. Een cabine die een verhoogde opstap vereist. Herinnert u zich Bill Murray in "Lost in Translation" die het nogal moeilijk heeft met de geringe hoogte van zijn douche?
Lichtjes op mijn tenen staand duwt mijn hoofd tegen het badkamerplafond, de stang van het douchegordijn hangt op neushoogte, de douchekop op schouderhoogte. Hetzelfde geldt voor de spiegel die van teelbalhoogte tot schouderhoogte reikt, wat het scheren redelijk onpraktisch maakt...
Ergens had ik gelezen dat de modale Japanner nogal klein geschapen is, condomwise. Laten we hopen dat zulke verdere ongemakken ons bespaard blijven.
5 november Sommigen zullen beweren dat voorbereiding alles is en ik durf hen daar wel eens in bijtreden, hoewel ik zo'n beetje mijn eigen wijze heb om de zaken aan te pakken.
Hadden we in het verleden nooit langer dan 2 uur in de lucht gehangen en waren we slechts blootgesteld aan 1 uur tijdsverschil, dan zaten we nu aan te kijken tegen 12 uur vliegen en 8 uur tijdsverschil. Pas zaterdagavond hadden we door hoe we dat gingen aanpakken: niet slapen.
Niet slapen bood heel wat voordelen. Zo kon ik lekker doorfeesten zaterdagnacht, de was doen in zondags vroegste uren, strijken in de voormiddag en tegen de middag mijn koffers pakken en als er tijd over was, nog eventjes uitrusten op de zetel. Ook in de taxi bleven we het merendeel van de tijd wakker, ondanks de saaie Belgische en Franse autostradelandschappen. En sliepen we tijdens de vlucht? Nauwelijks. Met het beste van 2007 op de Zen staarden we urenlang naar de animaties op de schermen. Minuten werden mijlen en mijlen werden landen.
De laatste loodjes wegen het zwaarst, zo ook op de anderhalf uur durende busrit naar het hotel. Met 5 uurtjes slaap in de laatste 48 uur kropen we in het hotel eindelijk in bed. We vielen als een blok in slaap en werden deze ochtend rond 7 uur vanzelf wakker. Ik denk dat ons bioritme succesvol aangepast is. All hail my jetlag tactics!
Vrijdag liepen we nog in een aangenaam zonnetje van een graad of 18 tussen de Aziatische schonen, gekleed in sexy minirokjes en hot pants. Gisteren zat ik in een aangevroren wagen die niet meer wou starten wegens een platte batterij. Het kan verkeren...
Niettemin zijn we blij ende tevreden terug in het land te zijn, al was het maar om de concerten van de komende dagen bij te wonen. Ondanks de degelijke interverbinding had ik ginds ter plekke een probleem alles te uploaden dus de ervaringen van Project Tokyo zullen mondjesmaat aangevuld worden.
Ondanks de recente gebeurtenissen vanavond toch op het programma: Kanye West!
Op geen enkele manier heb ik het gevoel voorbereid te zijn voor mijn vertrek morgen. Er wachten me nog een aantal winkels, een stapel ongestreken hemden, een hoop afwas, bergen ongelezen werkdocumenten, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Genieten zal dus voor later zijn.
Voor de afreis heb ik toch nog een paar quickies bij elkaar gesprokkeld:
- Over Wilco gesproken, YANP heeft links voor het concert van de groep op het Voodoo festival: hierzo Setlist: Misunderstood / War on War / You Are My Face / Side With The Seeds / I am Trying to Break Your Heart / Handshake Drugs / Shot in the Arm / Impossible Germany / Too Far Apart / Heavy Metal Drummer / Jesus, Etc / Walken / I’m the Man Who Loves You / Hummingbird / I Hate it Here / Red Eyed and Blue / I Got You / Casino Queen / Outtamind (Outtasite) Encore: Hoodoo Voodoo
- Nada Surf brengt volgend voorjaar hun opvolger uit van "The Weight is a Gift". Het album zal "Lucky" heten en de eerste veelbelovende single kan je nu al beluisteren en downloaden via hun Myspace-pagina: See these bones
- Fijne plaatjes in fijne tijden: The Strange Death of Liberal England - Forward March! Op de Luisterpaal, waar anders?
- Opper-Aussie Nicholas Edward Cave gooit binnenkort het heilige vuur nog eens op plaat, zijn veertiende al ondertussen. "Dig, Lazarus, Dig!!!" zou maart 2008 het levenslicht moeten zien.
De Collega's (dertigers) en ik tijdens het middagmaal:
DC: Ik ga veel te weinig naar de cinema. CR: Ik zou ook dringend nog eens moeten gaan. Ik heb "Control" nog altijd niet gezien. DC: Ken ik niet. CR: Film van Anton Corbijn over het leven van Joy Division. DC: Wie? CR: Anton Corbijn. Rockfotograaf, zwart/wit, videoclips, U2, Depeche Mode,... DC: Nog nooit van gehoord, maar ik had het eigenlijk op die andere. CR: Ian Curtis? De zanger van Joy Division? Pleegde zelfmoord op zijn 23? DC: Die groep zegt mij echt niks. CR: Allez, "Love will tear us apart" kent ge toch? DC: "Love will tear us apart", hoe gaat dat? CR: Erm, Love will tear us apart weetwel... DC: ... DC: Ah, dinges zou ik wel nog willen zien... "The Bourne Ultimatum"
Je bent jong en je werkt wat. Toevallig in een Japans bedrijf. Toevallig in een positie die je misschien ooit wel eens tot in het land van de rijzende zon brengt.
Dat een trip naar Tokyo in de lucht hing, wisten we al een behoorlijke tijd. Wanneer en voor hoelang was echter een ander paar mouwen en het maakte er mijn professionele en privéplanning de voorbije maanden niet gemakkelijker op, vooral niet met het aantrekkelijk concertseizoen dat we momenteel voorgeschoteld krijgen. Maar sedert vandaag is de kogel door de kerk tempel en krijgt de planning wel zeer vaste vorm. Vlucht, check. Hotel, check. Ready for countdown, check.
Het vooropgestelde werkschema mag dan wel ingekort zijn tot een week, een mens mag al eens wat vakantiedagen opnemen, zelfs in het buitenland. Derhalve bestaat het reisplan uit 1 week pleasure en 1 week business, waarna we net op tijd in het land terug zijn voor 1 week concerts. November belooft nu al heel top te worden.
Spijtig genoeg is Black Rebel Motorcycle Club al uitverkocht, maar mogelijk zakken we toch richting Brussel af in de hoop van wat last minute luck. En anders is er nog Gravenhurst als backup.
Doorgaans ben ik een albummens, dat dient gezegd. Met alle hervormingen, herpositioneringen en her-vanalles-en van de raduizenders zou ik zelfs niet meer weten wat voor radiomens ik ben. Hoedanook stond ik afgelopen donderdag op het KlaraFestival. Geen klassieke muziek zoals het merendeel wel zal denken, maar jazz.
Mijn jazzcollectie/kennis beperkt zich voornamelijk tot Miles Davis, Herbie Hancock, John Coltrane en de 20 First Class Jazz cd's, samengesteld door De Morgen. Uw vermoeden als zou ik niet zomaar op een Belgisch jazzfestival terechtkomen is dan ook niet volledig onterecht.
De Late Night-affiche werd ingevuld door de Kaai Big Band & guests. Eerstgenoemde Big Band was samengesteld uit een hele hoop mooi Belgisch jazzvolk dat in vroeger tijden samen kwam jammen in Brussels café "De Kaai" en laatstgenoemde guests betrof onder andere niemand minder dan Toots Thielemans, buiten de filmwereld de enige bekende man met de harmonica.
De hele avond was uitermate stevig genieten maar niets overtrof uiteraard de présence van mister Toots. De man is niet enkel een zeer begenadigd speler, maar bovendien ook een zeer getalenteerd verteller in zijn charmante mengeling van Vlaams, Frans en Engels. Met een zekere trilling in zijn stem gaf hij ons dit mee als laatste woorden: "Music becomes more and more life".
Het heengaan van Toots zou niet enkel een zwaar muzikaal verlies zijn, maar het zou ook zeer spijtig zijn al die verhalen en anekdotes verloren te zien gaan die de man op zeer sappige of ontroerende wijze naar voor weet te brengen. Over de grote en kleine namen uit de jazz-, pop-, rock- en andere muziekwerelden. Over een leven gevuld met muziek.
Vijfentachtig jaar vond hij nog wat jong om onder de grond gestopt te worden. Wij hopen het van harte. Respect voor de Papa!
Hij: Goed. Mag ik uw huidig identiteitsbewijs dan alstublieft? Hij: Verdoeme, mijnen kalender in de grond. Ziet ge Marcel, ik had gezegd dat ik iets leek te mankeren. Ligt mijne kalender hier gewoon op de grond. Hij: Hebt gij vroeger al eens een reispas gehad?
Ik: Jaren terug ergens. Zo ene voor 1 jaar.
Hij: Ha, juist. Ik zie dat hier net op de computer, in 2001. Ge kunt op 20 september achter uwen reispas komen. Vergeet wel niet uwen oude mee te brengen.
Ik: Erm, de oude terug meebrengen?
Hij: Aja meneer, anders krijgt ge de nieuwe niet mee. Als ge hem niet vindt, dan moet ge maar aangifte doen bij de politie. Hij: Wacht, ik zal u anders al wat op weg helpen... Marcel, welk ding was dat weer precies? 28H? 28F? Ja, 28F. Ok, ik heb het al. Hij: Voila meneer, met dit nummerke moet ge maar 1 keer bij de politie passeren. Allez, tot den 20ste!
(...) every now and then I test myself. I stare at the shopfront to make sure that I've heard of the bands with gigs coming up, but the sad truth is that I'm losing touch. I used to know everyone, every single name, however stupid, whatever the size of the venue the band was playing. And then, three or four years ago, when I stopped devouring every single word in the music papers, I began to notice that I no longer recognized the names playing some of the pubs and smaller clubs; last year, there were a couple of bands playing at the Forum who meant absolutely nothing to me. The Forum! A fifteen-hundred capacity venue! One thousand five hundred people going to see a band I'd never heard of!
Het goeie nieuws is dat we nog aan 50 Euro concertcheques hebben liggen en ook de aanschaf van een nieuwe BotaCarte zou het budgettair leed enigzins moeten verzachten. Daarenboven - de onderhandelingen lopen nog steeds - zou ik enkele weken in het buitenland vertoeven, wat mogelijk zo z'n invloed zal hebben op bovenstaand lijstje. De agenda ziet er hoedanook weer stevig gevuld uit.
* Als muzieksmaken games waren, dan was de mijne er een van Tony Hawk * Pavarotti is dood * Charlotte Gainsbourg heeft een hersenbloeding gehad
Als er na anderhalf uur nog niets vlots samenhangends uit de digitale pen is gevloeid, kan je het maar beter beknopt houden, nietwaar? En te denken dat ik die tijd aan nuttiger dingen kon besteden. Kunst is kiezen. Of lijden. Of beide. Misschien geraak ik daar morgen wel uit.
De pijn en vermoeidheid - die zich moeilijk laat omschrijven indien u het niet zelf aan den lijve ondervonden hebt - zult u er zelf moeten bijdenken.
Zoals beloofd mag Dominique eerdaags rekenen op eeuwige roem en faam, en als ie zich in't kort nog eens oldskoolgewijs laat vernederen met het badmintonnen kan er zelfs een gratis pint aan af... en het zal gene Maes zijn!
Of ik er klaar voor ben? Mijn lijf doet al een halve week preventief pijn en ik moet het met een minimum aan nachtrust stellen, maar jawel mevrouw, mijnheer, mentaal zijn we er helemaal klaar voor.
Morgenavond (vrijdag) wandel ik vanaf 21u van Bornem naar... Bornem. Aangezien dit de allereerste keer is dat ik deelneem, heb ik de nodige voorbereidingen getroffen en zoveel mogelijk mensen gesproken die de dodentocht zonder enige voorbereiding tot een goed einde hebben gebracht. Ze bestaan, ze zijn talrijk - op z'n minst met 2 - en wie weet, kan ik na zaterdag ook tot hun clubje toetreden.
Wat ik momenteel heb is zelfvertrouwen en - mag ik hopen - het nodige karakter. Wat ik nog niet heb, zijn blarenpleisters en een zaklamp, maar daar kan gelukkig nog aan gewerkt worden.
Uiteraard spreken we van een persoonlijke uitdaging, maar vermits ego noch machismo thuis alleen kunnen achterblijven, hoop ik hier de nodige pronostieken te zien verschijnen. Aantal kilometers en exacte uur van aankomst/opgave in de comments, pretty please. De winnaar (m/v) krijgt iets onschatbaars zoals eeuwige roem of iets soortgelijks dat te veel plaats inpakt in mijn boekenkast.
Bookmakers en andere verontruste en/of nieuwsgierige geïnteresseerden kunnen op verschillende manieren mijn voortgang/afgang volgen. Mijn gsm zal natuurlijk continu aanstaan en ten allen tijde beantwoord worden, maar om te vermijden dat ik al sms'end op mijn bek ga en opgeef in die cruciale allerlaatste kilometer biedt de organisatie enkele Big Brotherlijke alternatieven aan.
Wie graag de hele nacht wakker gehouden wordt aan 50 cent per berichtje, dient gewoon van "SMS 3507 NL5998" te doen om te weten wanneer ik aan welke post gepasseerd ben. Wie gewoon effe wil checken of ik op tijd thuis ga geraken voor het avondeten, kan via "SMS 3507 WAAR5998" te weten komen waar ik op dat ogenblik mijn schoenen aan het verslijten ben. Nerds, die hard nerds en schattige meisjes kunnen me ook gewoon volgen via de internetz.
Voor de tweede opeenvolgende dag zwaar zitten vloeken op een Russische Access database die een hoop problemen geeft met een bepaalde ActiveX control. Het slechte humeur maakte echter snel plaats voor een vette grijns toen ik volgend stukje tegenkwam in de code:
En of ik dat zou weten... op minder dan een jaar tijd ben ik al 2 keer platgereden. De eerste keer belde ik mijn vader omdat ik het wiel niet loskreeg. Met behulp van een geïmproviseerde hefboom lukte het ons uiteindelijk.
De tweede keer gebeurde het voor de deur van mijn ouders. Geduldig als mijn broer was, griste hij de krik uit mijn handen en begon eraan. Dat krijg je als je de kluns bent binnen het gezin.
Maar goed, ondertussen weet ik het materiaal goed genoeg liggen en ook hoe ermee om te gaan. Alleen hoop ik de eerstkomende jaren gespaard te blijven van zulke bandenpech. En dat het dan eens niet pijpestelen mag regenen.
Dag 8 - Testedoene U heeft geen idee welk een muziekfreaks er bestaan, indien u nog nooit op een professionele kwis bent geweest, eentje zoals in Bellem bijvoorbeeld. Zelfs ik durf er mij na al die keren nog steeds over verbazen. Dat neemt niet weg dat ik een van de zeldzame enkelingen in de zaal was die "Organeum" van Girls in Hawaii juist had.
Prijzen worden echter aan de eindmeet uitgedeeld en op een sterk deelnemersveld waarbij de eerste slechts 77% wist te halen, eindigden we op een zeer verdienstelijke 12e plaats met 62% van de punten. Ploeg 24 tot en met 60 haalden de helft niet. U ziet, niet voor pussies zo'n kwissen.
Aangezien mijn sociaal leven zich niet enkel beperkt tot kwissen, werd er bij thuiskomst nog snel van een warme douche genoten alvorens me om half 3 's nachts nog naar een trouwfeest te begeven. Ik was niet aan het liegen toen ik zei dat ik een drukke kalender voor de boeg had.
Dag 9 & 10 - Small boys in the park, jumpers for goal posts
Voetbaltornooien zijn onlosmakelijk verbonden met mijn jeugd. Samen een hoekje in een grote tent zoeken om ons om te kleden, ons kabas meezeulend van de ene match naar de andere, van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Tussen de wedstrijden door languit in het gras liggen, op ons gat langs de zijlijn naar 2 andere ploegen zitten kijken of op het gemak de bal wat rondtikken op een vrij stukje veld. Discussiëren over welke ploeg we zouden moeten aankunnen, hoe ver we zouden kunnen geraken in het tornooi en welke ploegen we op de weg naar de finale zouden tegenkomen. En als we het niet zo ver schopten was er nog altijd die ellenlange conversatie over hoeveel gemakkelijker het zou zijn geweest als we in een andere poule waren uitgekomen. En hotdogs, er waren altijd hotdogs.
Meer dan 10 jaar verder is er nog niet zoveel veranderd. De hotdogs zijn er nog, net als de omroeper en heelder ploegen bekende gezichten. We moeten nog altijd op zoek naar het juiste veld 5 minuten voor de volgende match begint. En daar op het veld - ouder, grijzer, zwaarder en trager dan mijn vroegere zelf - sta ik aan de aftrap en voel ik me plots weer een jongentje van 10.
Dag 11 - Barca Bere
Afsluitende avond van het Barca Bere kwisseizoen. Met de Jawa's wisten we voor het tweede jaar op rij door te stoten naar een "hogere" reeks. In de nieuw opgerichte vierde reeks hadden we het daarentegen niet onder de markt met de Daskes. Gezien de bezettingsproblemen verdwijnt laatstgenoemde ploeg na 10 jaar dan ook de eerstkomende tijd van het Aalsterse kwistoneel. Soit, zelfs met die 6 kwisavonden minder kom ik nog voldoende aan mijn trekken.
Dag 13 - Good evening, Slint
Er zijn kleine groepen en grote platen. Neem nu Slint, dat in 1991 net vooraleer onopgemerkt onder de muzikale radar uit elkaar te spatten met z'n tweede album "Spiderland" de blauwdruk afleverde voor de latere post-rockbeweging. Zo'n 15 jaar later lijken de strijdbijlen begraven en gaat de groep opnieuw de baan op.
Live weet de groep de intensiteit die doorheen de plaat loopt degelijk neer te zetten. De hooks zijn even hoekig, de uitbarstingen even hevig en langzaam wordt de spanning opgebouwd naar het cathartische "Good morning, Captain". De enige tekortkoming van het concert is dat je de nummers niet op repeat kunt zetten, maar dat is niet iets wat we de band willen aanwrijven.
Dag 1 - Anything can happen in the next half hour Tegen beter weten in namen we dit jaar met de Op CD's voor de leute opnieuw deel aan de Katanga muziekkwis, een bizar en tevens gerenommeerd evenement in ons aller Vlaamscher kwislandschap. Enerzijds hebben we hier met de huiskwis van een degelijke alternatieve radiozender te maken (sla er hnu ietwat gedateerde playlists maar op na), anderzijds ligt de prijstafel volledig bezaaid met promo-singles van Tania Dexter (sic). De technologie is er al zo ver gevorderd dat de score met viltstift op een groot blad papier wordt bijgehouden - wij vermoeden dat zelfs uw lokale scouts dit medium al ontgroeid zijn.
Desondanks bevonden er zich ook dit jaar weer heel wat geoefende ploegen in het deelnemersveld, maar het viel toch op dat voor velen van hen punk, metal en reggae niet de meest ideale genres waren om punten te pakken. Hetzelfde ging ook op voor onze ploeg. Als teken van zelfkastijding ben ik dan maar naar huis getogen met een Epitaph-sampler, een Enter Shikari-single en een promo-album van Me First & the Gimme Gimmes.
Dag 2 - Talking 'bout the young style In vroeger tijden, het leek zo vanzelfsprekend, jeneverflessen en biermanden. Luide muziek en vaten bier. Lange nachten en straffe stoten. Verjaardagen, ze zijn zo anders nu.
Op een appartement. Een drankje en een hapje. Het zorg en leed van de settelende twentysomethings, bijeengetroept op het kleine balkon. Maar af en toe praten we nog eens. Over vroeger tijden, jeneverflessen en biermanden,...
Dag 4 - The Veils Hij ziet eruit als een vogelverschrikker, een schriel mannetje in te grote kleren met een te grote hoed op het hoofd. Al snel echter blijkt dat Finn Andrews in staat is heel wat klank en volume uit dat tengere lijf van hem te kunnen knijpen. Ook met een gitaar kan ie aardig uit de voeten. Het heilig vuurt brandt van bij de eerste tonen van opener "Nux vomica" en wakkert alleen maar verder aan (Pan! Not yet! Calliope! Jesus for the jugular!) terwijl de band zich door hun gelijknamige laatste album speelt. Goedkeurend geshake en kippenvel waren mijn deel.
Een iets makker en ouder concert van de groep valt te bekijken via Fabchannel. Mocht het u ontgaan in het schaarse licht, bassiste Sophia Burn is een zeer sympathieke verschijning.
Dag 7 - Every body hurts sometimes Wat beter te doen op Hemelvaartdag dan 10km lopen in het centrum van Gent? De dag in bed doorbrengen met een kater, bijvoorbeeld. Sportieve aspiraties, ooit maken we ze nog wel waar. Had ik al verteld dat ik dit jaar plan mee te doen aan de befaamde dodentocht? Gek zijn doet geen zeer, 100km stappen daarentegen...
De stemplicht is vervuld - eindelijk hadden ze een kettinkje lang genoeg om ook de linkshandigen comfortabel te laten kleuren - de wasmachine draait op volle toeren en we geraken zelfs stilaan door de ongeveer 200 niet-spammails... hoog tijd dus om deze frontpage terug wat op te fleuren.
Coming up: - de maand - mijn muzikaal programma voor de zomer - namedropping, deel 2 - stukjes Pumpkins, National, Beatles en Bacharach en een hele hoop andere muzikale zin en non-muzikale onzin
Deze morgen ben ik tot de vaststelling gekomen dat de komende anderhalve week volgestouwd zit met dag-, avond- en randactiviteiten, dat ik vervolgens voor een weekje naar Wales trek en tegen wanneer ik goed en wel terug in het land ben me een week opleiding te wachten staat in Bristol.
Evolutie komt in kleine stapjes. De dag dat ik alleen ging wonen, was een kleine stap voor de mensheid maar een grote voor mezelf. Bij het koken kan je weinig verkeerd doen, zo bleek al snel, en indien het echt fout ging, hadden we nog plan C, F, P1 en P2 als backup (Chinees, Friet, Pita en Pizza, nvCR). De enige taak die we nog aan het ouderlijk huis toevertrouwden, was de was en de strijk. Omwille van economische, ecologische en facilitaire redenen. En ook wel een beetje omdat het gemakkelijker was zo.
Alle mooie liedjes kennen echter hun einde en zo werden afgelopen dinsdag in mijn afwezigheid een wasmachine en een droogkast binnengerold. Van dezelfde gelegenheid maakte mijn moeder gebruik om met de beste bedoelingen haar hygiënenormen door te voeren in mijn appartement. Ik bespaar u de talrijke verhalen van woede, hysterie en paniek tijdens nachtelijke en ochtendlijke zoektochten naar reservebatterijen, specifieke boeken en cd's, headphone jacks, etcetera. Van een Trojaans paard gesproken.
En daar stopt het drama niet. Na gisteren nog een broodnodige verlengkabel en een totaal onhippe strijkplank in huis te halen, beloofde vandaag een nieuw hoofdstuk in mijn leven te worden. Eentje waarvan het eerste blad volledig door Murphy ingepalmd zou worden.
De wasmachine diende eerst anderhalf uur test te draaien en zoals het nieuwe apparatuur betaamt, ging dat van een leien dakje. Een tevreden mens in wording, zo stond ik daar in de badkamer, ook al werd de beëindiging van het programma afgesloten met iets wat verdacht veel op een ringtune leek. De eerste lading handdoeken ging de machine in. Waspoeder, wasverzachter, deur dicht, programma intoetsen. Easy peasy.
Mijn prille geluk duurde welgeteld 12 minuten. Een onheilspellend geluid klonk uit de badkamer en een error message sierde het display: "LE". De handleiding maakte ons niet veel wijzer. Er scheelt iets met de wereld wanneer handleidingen van wasmachines hoogstens 4 pagina's beslaan, me dunkt. De tweede keer ging het nochtans van de eerste keer, u kent dat verschijnsel wel.
Bij de droogkast ging het echter volledig verkeerd. De zekering vloog eruit. En opnieuw. En opnieuw. En wat blijkt? De enige zekering die mijn droogkast kan trekken, is die van de slaapkamer EN mijn verlengkabel is net een halve meter te kort om het tot daar te halen. Dat komt ervan als je in de winkel staat te twijfelen tussen 3 meter en 5 meter. Volgend weekend leest u hier ongetwijfeld hoeveel stoom er uit een strijkijzer dient te komen om mijn pijngrens te overschrijden. Stay tuned!
Kleine wasjes, grote wasjes moeten we voortaan zelf gaan doen Error message raaien de droogkast wil het ook niet doen
Vereisten: - rijbewijs B [check] - degelijke kennis van het Engels [check] - beschikbaar van 29/4 tot 10/5 of van 3/5 tot 13/5 [fail]
Too bad.
Spelen dit jaar onder andere op Les Nuits: Cat Power - Zita Swoon - Cold War Kids - The Whitest Boy Alive - Alex Gopher - Gotan Project - Do Make Say Think - Mouse on Mars - Hooverphonic - Tom McRae - Goose - Lisa Germano
Deze week werden er weer duchtig punten gesprokkeld op de overurenspaarkaart. Nog eventjes en ik ontvang een gratis t-shirt.
- Wie doet er uw werk als ge een dag verlof neemt? - Ik, tiens.
Ouders, trots op en tegelijkertijd nog steeds bezorgd om hun werkende zoon. Soms lijkt het universum even terug in evenwicht.
Muziek! Ik vermoed niet dat de naam Vincent Moon bij velen een belletje zal doen rinkelen. De goede man kwam hier ooit al eerder ter sprake met zijn verdienstelijk werk voor The National.
De man is daarnaast ook actief in andere projecten. Neem 1 camera, een stad als Parijs als decor en een hele hoop beloftevolle groepen die de "back to basics" niet schuwen en je krijgt een collectie audio/videoparels: Concert à emporter (via)
In de categorie "Desperately counting down": "Dashboard" heeft minstens evenveel hitpotentieel als "Float on" en een clip die niet minder geniaal is. Oordeel zelf.
Zit een mens op een hotelkamer in het Parijse na een harde werkdag rustig een boek te lezen met wat muziek op de achtergrond, blijkt de zender onderhevig te zijn aan timesharing en voor je het weet, heb je een gratis pornokanaal. Niet dat ik me op een degelijke kennis van Friends kan of wil laten betrappen, maar ik moest er toch even aan denken.
Er werd niemand neergestoken (Binche), niemand overreden (Voeren) en er viel geen enkele druppel uit de lucht (Deiremonne). Om maar te zeggen dat alles goed zat voor een zeer plezante bedoenink; in vrouwenkleren, dat spreekt. In alle vastenavondstraditie kunnen we verkondigen dat het weer een goed jaar geweest was, 3 prachtige dagen en dat het toch allemaal weer veel te rap voorbij is gegaan. We kunnen al rustig beginnen aftellen tot 3 februari 2008. En ja, veel vroeger kan niet...
Na carnaval komt werk, en het zijn me toch al enkele rare dagen geweest. Bij terugkomst werd ik voor het eerst op persoonlijke wijze met reorganisaties geconfronteerd. Met ingang van 1 april: - heb ik geen baas meer - volg ik mijn baas op - verander ik van departement - krijg ik een nieuwe baas - word ik baas over mijn oude en mijn nieuwe baas
Als u snapt waar ik het over heb, mooi zo, want zelf zijn we er nog niet helemaal uit.
U merkt het goed. De P van Parkeerprobleem. Grote P, zelfs. Gent op een vrijdagavond, het is geen pretje.
Het viel me op hoelang het geleden was dat ik met de wagen het centrum doorkruist had. Wegenwerken, omleggingen, voetgangerzones en een gebrek aan parkeerplaatsen... vroeger leek het beter. De parkings nabij het epicentrum van mijn sociale activiteiten waren uiteraard volzet. Gelukkig was er nog een plaatsje te versieren op de Kouter.
En gelukkig was het ook al ongeveer 6 uur op de morgen toen ik terug voor de gesloten parking stond. Gesloten. Van 4 tot 7, zo bleek. Alweer een toevoeging aan de lijst "domme dingen met de wagen".
Het ziet er dus naar uit dat ik toekomstige uitstapjes naar Gent beter zal moeten plannen. Tussen half 12 's avonds en half 6 's morgens rijdt er immers geen trein naar Aalst, en tussen 4 en 7 kan ik niet aan mijn wagen. Dolletjes.
Mijn jas hang ik rond de stoel. Ik twijfel nog of ik een kapstok zou nemen. Eentje voor aan de muur of zo eentje die op zichzelf staat. Hoe vuil wordt behangpapier van natte jassen? Waar zou ik de kapstok zetten? Ken ik mensen met paraplu's? Moet ik daar een bak voor zetten? Ik weet het niet. Mijn jas hangt rond de stoel.
Rond de tafel staan 6 stoelen, 2 met een jas over. Er kan zelfs 12 man rond als ik het extra tafelblad eruithaal. Ik heb zoveel stoelen niet. Het tafellaken zou trouwens niet passen. Misschien heb ik daarom geen tafellaken.
Ik heb 2 mooie posters om boven de zetel te hangen. Ik dien ze enkel nog in de kaders te stoppen die eronder liggen, op de grond in de kamer hiernaast. De plakband was niet sterk genoeg.
In de zetel ligt een broek die ik na 3 weken eindelijk opgepikt heb bij de droogkuis. Gelukkig had ik mijn briefje nog. Ze lachen er daar niet mee.
Naast de zetel staat een bakje met aarde. Na al die maanden heb ik die keukenkruiden nog steeds niet gezaaid. Mijn klavertje vier was al kapot na 3 weken. Ik ben niet zo goed met planten.
Stapels boeken sieren mijn salontafel. Onvoorstelbaar hoe gezellig een kamer lijkt wanneer papieren kleppers nonchalant bij, op en naast elkaar worden gelegd. Cultureel verantwoord ook, dat stilzwijgend toonbeeld van permanent tijdsgebrek.
Ik heb een lege kamer die vol staat met dozen. Spullen van de verhuis. Dingen die ik niet wou weggooien, of niet wou uitstallen. Ik stak ze in dozen. In een lege kamer. Vol dozen. Wij mensen doen soms rare dingen.
Ik woon hier al zo'n 9 maand. Soms denk ik dat ik iets te weinig thuis ben.
is de job nog even boeiend en het leven even saai. Workaholic? You tell me.
is er goed nieuws voor mensen met of zonder televisie, zijnde respectievelijk u en mij. Vanaf zondag begint immers een nieuw seizoen van Top Gear. Return of the hamster!
sukkel ik meer en meer met het me integraal uit te drukken in het Nederlands, due to the sheer abundance of mails, articles and conversations in English with which I'm confronted on a daily basis. Mijn excuses ende apologies.
is gezond eten belangrijk, maar zijn kratjes mandarines van 2,5kg net iets teveel voor een vrijgezel. Welgekomen vitaminen niettemin.
- bemerk het toeval der oplijsting - heb ik mijn uiterste best gedaan om het wonderlijke concept der WC-literatuur te introduceren in mijn eigenste leefwereld, maar het lukt me niet. Tips zijn altijd welkom
moet ik dringend werk maken van een ergonomische werkplek thuis. Ik muis al een paar dagen links vermits de rechterpols zich wel heel pijnlijk weet te manifesteren deze week. En ja, dat staat volledig los van eender welke vetzakkerij die men zou kunnen insinueren op basis van mijn dual screen setup, mijn grote voorraden toiletpaper en mijn vermeende - grotendeels lesbische - pornocollectie.
It’s about the music, stupid. Not so fast, my friend. Dozens, even hundreds, of companies with small staffs and low overheads are working to ensure independent music’s online visibility. These behind-the-scenes string-pullers, with industry connections and promotional savvy, are behind much of that “blog buzz” that you’re probably sick of hearing about. Which is why we sent Eric Harvey to find out how these companies are changing the way music is being promoted.
Met het einde van 2006 stilaan in zicht wil ik voor een laatste keer gebruikmaken van dit wereldwijdstekje om een van mijn dagelijkse verkeersergernissen aan te snijden: verkeersdrempels.
De vervelende gewoonte van verkeersdrempels is niet zozeer dat ze de snelheid beperken - zwakke weggebruikers, verkeersveiligheid,... I'm all cool with that - maar wel dat ze in zulke slechte, ononderhouden of ongereglementeerde staat zijn dat een complot van de schokdemperindustrie wel het minste is wat men kan vermoeden.
En om maar even aan te halen wat mijn wagentje lijden kan
Aantal te verduren verkeersdrempels - in het dagelijks woon-werkverkeer: 24 à 40 - in het "even-thuis-binnenspringen"-verkeer: 10 à 11
Mijn wekker kent grofweg zo'n 3 wekstanden: 1. Regular rat race regime (06:00) 2. I wake to a world of pain and agony (07:00) 3. Weekend (12:00)
En niet geheel onlogisch is de tijd waarop ik aankom op het werk sterk afhankelijk van bovenstaande wekstanden. Even de wegenwerken tussen Aalst en Dendermonde buiten beschouwing gelaten, staat wekstand 1 garant voor gemiddeld 55 minuten onbezorgd en onbelemmerd ochtendverkeer. Met wekstand 2 daarentegen is de ochtend minder vrij van zorgen: het schoolverkeer bezet dorpen, steden en gemeenten en nabij Antwerpen wordt het stilaan drummen. Maar goed, met een beetje meer geduld geraak ik wel tot aan de E17 in Sint-Niklaas en bereik ik de afrit Haasdonk eerder dan de ochtendfile. Gemiddeld 70-75 minuten onderweg... still a happy commuter. Genoemd reis- en tijdschema zijn echter al een tijdje niet meer geldig en gisteren bereikte de bevestiging daarvan ook verscheidene media:
VAB berekende (...) de extra filetijd tijdens de ochtendspits. Wie van Gent via de E17 naar Antwerpen rijdt, doet er tussen 6.45 uur en 10.30 uur 24 minuten langer over. De file begint ook drie kwartier vroeger en eindigt later.
Kijk, verkeersongevallen in de Kennedytunnel zullen altijd voor problemen zorgen en zolang een mens actief de controle voert over een voertuig, zullen er chauffeurs op files blijven inrijden; een snelheidsbeperking verandert daar weinig aan.
Concreet: bij wekstand 1 is het heden ten dage kantjeboordje om de ochtendfile voor te zijn ter hoogte van Haasdonk en ben ik blij als ik onder de reistijd van de vroegere wekstand 2 kan blijven. Bij wekstand 2 zit er weinig anders op dan via Gent en Zelzate te rijden, een traject dat zo'n 75% meer kilometervretend is maar me wel de garantie biedt binnen een uur op het werk te staan. Dus zo even bekeken vanuit het standpunt van wagenonderhoud, brandstofverbruik, mentaal en fysiek lijden, arbeidsproductiviteit, het milieu en niet te vergeten de Belgische en Europese economie: weg met die 70!
Dat snelheidsbeperkingen ook zo hun nadelen hebben, mochten ze recent ook al in Denemarken ondervinden:
December. Zo gek waren die Romeinen niet toen ze deze tijd van het jaar tot tiende maand uitriepen. Wat een weertje zeg. Onder deze omstandigheden lijkt het nog waarschijnlijker dat mijn douchekraan, elektrische kookplaat en verwarming in de living gemaakt zijn vooraleer de vorst zijn intrede doet.
En over intredes gesproken, hier en daar rijst al menig kerstboom. Zelfs ons appartementsgebouw is al voorzien van een kitscherig sneeuwtafereel aan de inkom. Weer of geen weer, de jaarlijkse gewoontes houden stand, los van alle klimaatwijzigingen. Zo is ook mijn traditionele winterverkoudheid een feit. Gisteren nam het vieze monster zijn stelling in, 's avonds mocht ik al rillend het bed in en deze morgen was de koorts al volledig uitgezweet. No hoef ik enkel nog 2 dagen met het schotelvodgevoel rond te lopen en dan resten me nog 2 weken om het hele goedje uit mijn lijf te snuiten. U hoort me niet klagen over mijn afweersysteem.
Waar dan wel weer over te klagen valt, is Google. They tricked me into Beta status! Jawel, Blogger is terug in beta geduwd. Mijn account is plots aan mijn gmail gekoppeld, mijn login wordt niet meer onthouden, de rss-feed lijkt het niet meer te doen en de beloofde drag-and-drop blog templates zijn ook nergens te bespeuren. Web 2.0 in full effect!
Muziek dan maar. Zo'n halve maand geleden was er een psychedelicathema-avond in de AB waarvan de titel de lading niet dekte en omgekeerd, no offence intended. Van Sukilove kende ik enkel hun shalalala-ballad "Talking in the dark" en laat dat toevallig een van de nummers zijn die ik ze niet hoorde spelen. Op zo'n pseudopsychedelische avond mag er namelijk wel wat meer gitaar te horen zijn. Pascal Deweze weet maar al te goed hoe poprock kan klinken zonder rekening te houden met de conventies van Radio Donna en het huidige StuBru. Oordeel zelf!
Yo La Tengo was headliner en op z'n zachtst gezegd zwaar de max! Ouwe rotten die meer dan 2 uur lang plezier beleven aan muziek maken, die hun instrument door en door kennen en zich enkel op enthousiasme in plaats van routine laten betrappen. Begeesterend, hypnotiserend, ontwapenend en stevig rockend... het zijn maar enkele adjectieven die een bescheiden poging doen de concertervaring van deze indierockers te beschrijven.
Als dessert volgde nog een smakelijk Midlake: een semi-nasale Thom Yorke met een Travis/Coldplay-gevoel voor wondermooie pop met Girls in Hawaii op begeleiding. En net zoals in alle muziekrecensies geldt, is het geheel minstens even goed als het totaal van de genoemde referenties.
Twee dagen later mocht Tapes 'n Tapes aantreden in een uitverkochte Rotonde. Wat volgde was niet slecht, maar weinig memorabel. Misschien loopt het wat beter eenmaal hun backcatalogue wat uitgebreider is.
Wie 'm nog niet in huis gehaald heeft, krijgt nogmaals de kans: The Shins - Phantom limb Eerste single van het in januari te verschijnen album "Wincing the night away". Jaja, de lente is weer in aantocht... maar nu nog eerst die winter doorkomen. "Dat het gauw winter wordt" zong Stijn Meuris ooit en dat zeggen we heus niet zomaar. Als uitsmijter krijgt u nog de prijsuitreiking van Humo's Rock Rally 1990 cadeau:
[Iemand enig idee hoe het die Kitchen of Insanity vergaan is?]
Oef, eindelijk de tijd gevonden de odds and ends van vorige maand aan elkaar te knopen. Behold!
(2910) Niets is wat het lijkt. Neem nu al dat niet-bloggen, de dagen van stilte, de ogenschijnlijke rust in het bestaan van de blogmens die zich even niet bezighoudt met wat er aan de andere kant van de netwerkkabel leeft. Achter de schermen zijn er woorden, zinnen, gedachten en goede bedoelingen die tijdelijk niet de kans krijgen zich tot iets volwaardigs te ontwikkelen en u merkt er niets van. Prachtig, niet?
(2710) Het gaat goed met Wallonië! De jongens van Girls in Hawaii hebben het namelijk voor elkaar gekregen een sessie te mogen spelen in het beruchte KCRW-programma Morning becomes eclectic. Je kan het hier bekijken/beluisteren. De set wordt afgesloten met covers van Supergrass, Nada Surf en Neil Young. En nu maar hopen dat de opvolger van "From here to there" er snel komt. Wie het wat internationaler wil, kan rustig een kijkje nemen tussen de andere sessies. Super, quoi?
(2310) Het zien van volgende foto's deed me denken aan dit stuk tekst:
It was Coney Island, they called Coney Island the playground of the world. There was no place like it, in the whole world, like Coney Island when I was a youngster. No place in the world like it, and it was so fabulous. Now it's shrunk down to almost nothing...you see. And, uh, I still remember in my mind how things used to be, and...uh, you know, I feel very bad. But people from all over the world came here...from all over the world...it was the playground they called it the playground of the world...over here. Anyways, you see, I...uh...you know...I even got, when I was very small, I even got lost at Coney Island, but they found me...on the...on the beach. And we used to sleep on the beach here, sleep overnight..they don't do that anymore. Things changed...you see.
They don't sleep anymore on the beach.
Denken aan Godspeed You Black Emperor lukt me trouwens niet zonder ook terug te denken aan hun concert in 2002 op het Dominofestival. Herinneringen zijn leuker als ze gedeeld worden, dus voor wie wil, is hier het volledige concert van destijds.
Grootte: 167 Mb Setlist: 1. Blaize Bailey Finnegan III 2. Tazer Floyd + Dead methany 3. World police and friendly fire 4. Motherfucker = redeemer 5. Storm 6. Dead flag blues outro
Wie niet meteen de sprong in het diepe wil wagen, GYBE's dichtste benadering van mainstream succes:
(2210) Wat doet men met een vrije zondagavond en 7 Euro? Naar de Botanique trekken, jawel. Het weinig bekende Jel zetelt op het vermaarde Anticon-label, dat zich zo ver mogelijk van de platgetreden paden der hip hop probeert te houden. We kregen opzwepende en aanstekelijke beats via een - bij gebrek aan een betere omschrijving - vingerdrumpaneel, aangevuld met minimalistische laptopbeats en hier en daar wat rhymes en vocals. Wat gepruts en wat geknoei, maar voorts een geslaagd experiment... pure Anticon dus.
Junior Boys deden het niet onaardig performancegewijs, maar het was pas in het tweede deel met het gouwe ouwe "Birthday" dat de schwung er goed inkwam. Tel daar nog wat technische calamiteiten/hilariteiten bij en een stevig swingend "Under the sun" (ook al van dat denderend debuut) en de zondagse Euro's waren meer dan wel besteed.
(1510) In een ver tv-bevattend verleden plachtte ik in de zomer wel eens naar Zomergasten te kijken op Nederland 3, een onovertroffen avondvullend programma waarbij één centrale gast een platform kreeg om zijn meest favoriete beeldfragmenten met de mensheid te delen en er in dialoog met presentator van dienst een boompje over op te zetten. Spijtig genoeg was het succes van het programma ook grotendeels afhankelijk van de presentatoren, zo bleek toen Connie Palmen de fakkel overnam van Adriaan Van Dis. Van toen af aan maakte het niet uit wie de centrale gast was, belezen Connie wou altijd net iets centraler zijn. Maar goed, ik weid uit. Die Adriaan had zo'n warme zondagavond een of andere artistieke Belg op bezoek, gekend muzikant en pril filmmaker, die zich door zijn vriend Stef Kamil in alle vriendschappelijkheid steeds zag aangesproken worden als Tommy.
Een van de filmpjes die die avond passeerde, was het uiterst knappe Powers of Ten, 8 minuten en 28 seconden documentaire die u zeker moet gezien hebben, al was het maar om te beseffen waar de mens staat in Life, The Universe & Everything.
[Added note: ik heb het filmpje afgelopen zomer ook ergens zien opduiken tijdens een optreden, Pukkelpop vermoed ik]
(1210) Men vraagt me wel eens hoe het gaat op mijn appartementje. Doorgaans durft een geruststellend woord als "goed" uit mijn mond te rollen, al haast ik me meestal erbij te zeggen dat ik er zeer weinig tijd doorbreng. Het voedt de gedachte dat ik een drukbezet en sociaal man ben (en terecht!) en het creëert wat goodwill indien zou blijken dat ik na een half jaar alleenwonen nog niet alle aspecten van orde en netheid onder de knie zou hebben.
Eten is iets zeer praktisch. Je lichaam vertelt je wanneer je het nodig hebt en je eten vertelt je wanneer je koelkast of vaat moet opruimen. Simple comme bonjour! Nog zo iets: kleren. Grote wasjes, kleine wasjes,... alles begint en eindigt bij de wasmachine. Waar kleren de rest van de tijd vertoeven is niet echt van belang, ook al probeer ik ze zoveel mogelijk binnen hun natuurlijke habitat van de kleerkast te houden.
Mijn grootste probleem doet zich echter voor bij het papier- en drukwerk, houdbaarheidsdatumvrij als het is, slingert dat doorgaans een goed eind in het rond. Foldertje hier, papiertje daar, en voor je het weet heb je een volledige papieren skyline bij elkaar gestapeld. Nu, met alle verkiezingspapierdrukte die er heerste, was het reeds op voorhand beslist dat 0810 mogelijk niet enkel een nieuw gemeentelijk tijdperk zou inluiden, maar voorts ook een papierarme tafel/zetel/vloer/leefomgeving en afgaande op de verschillende rekeningen en facturen die tijdens het proces vantussen het verkiezingsdruksel kwamen gekropen, was dat geen dag te vroeg. Misschien moet ik toch maar zo'n "Geen reclame"-sticker overwegen.
Parts & Labor was naar ik van omstaanders mocht vernemen ver-schrik-ke-lijk, getuige daarvan een zelden geziene buffer tussen publiek en front row. Ik was evenwel laattijdig gearriveerd en de laatste nummers van hun set deden nogal Death From Above 1979-achtig aan, which I dig. Voordeel van de twijfel, zeg maar. Bij The Hidden Cameras bleef de twijfelkaart veilig in de zak zitten. Happy huppeldepupspringintveld indiepop werd zorgvuldig afgewisseld met rustiger nummers zodanig dat de brokken feelgood in aanvaardbare en uiterst genietbare porties geserveerd werden. Headliner ILYBICD was dan weer pure misère. Enkel de laatste 2 nummers van de set boden genoeg pit om hun muziek van de vergetelheid te redden. Helaas pindakaas!
Het leven zoals het is: Mijn overbuurmeisje die met 3 vriendinnen uit de lift stapt en de deur voor me openhoudt zodat ik met mijn bak bier en 12 rollen wc-papier kan instappen.
Anderhalve maand geleden: Buurman beukt op een gewone weekdag om middernacht zijn voordeur in. Het dient gezegd, ze knelde wel een beetje.
Donderdag: Ik kom thuis om half acht, ga het gebouw binnen en wacht geduldig tot de lift zich tot op het gelijkvloers laat zakken. Voor mij stopt de bezette lift, maar niemand maakt aanstalten om uit te stappen. Die zal wel naar de kelder gaan, denk ik zo bij mezelve... maar niets van dat. Na seconden die zoals zich meestal voordoet veel langer lijken te duren, stapt een eerste persoon uit terwijl een tweede nog even verderleest aan het papier dat aan de spiegel in de lift is bevestigd. Alleen in de lift voel ik me geneigd een zelfde aandacht aan het papier te schenken.
Grote geblokletterde woorden op een kladje manen iedere bewoner aan voortaan een zekere Pedro niet langer toegang te verlenen tot het gebouw. De man wordt omschreven als een vetzak met een hond, waardoor ik bijgevolg al minstens driekwart van mijn medebewoners zonder bezwaar kan binnenlaten. De reden van dit alles laat zich niet raden, maar is blijkbaar terug te vinden in een paginagroot krantenartikel net naast het kladje. Enkele kernzinnen zijn aangestipt met fluostift; woorden als moord, explosieven, granaten en wapenvoorraad trekken de aandacht. De tekst is evenwel veel te lang om te kunnen verteren in 1 enkele rit naar het zevende en te vermoeid als ik ben om alle informatie op een heldere manier uit de tekst te puren, besluit ik de rest de volgende morgen verder te lezen "op weg naar het werk".
Vrijdagmorgen: Ik stap in de lift en een papier maakt me er attent op dat het waterverbruik volgende week wordt opgemeten.
Wie hing het papier omhoog? Wie haalde het naar beneden? Wie is Pedro? Hoe heet buurman met de hond? En waarom lijkt alles plots zo Agatha Christie?
[En waarom wil Blogger niet publishen op een uur dat ik toch wel graag in mijn bed zou kruipen. Misschien moet ik er nog een conspiracy theory bovenop gooien?]
