Voor we er voor een weekendje Ardennen tussenuit knijpen, breien we hier nog een kort audiovisueel staartje aan het Pukkelpop-luik. Vijf fragmenten van artiesten die me tevoren weinig of niet bekend waren en me toch meer dan verrast en/of gecharmeerd hebben met hun optreden.
Zaterdag: Hellogoodbye - The Bony King of Nowhere - Home Video - Sparta - Voxtrot - Enter Shikari - The Shins - The Streets - TrentemØller - The Whitest Boy Alive - Spoon - The Sounds - Nine Inch Nails - Sonic Youth - ...and You Will Know Us by the Trail of Dead - Tool
Dag 3 en die duivelse zon jaagt ons weer veel te vroeg uit onze tent. Tijd voor ochtendhumeur is er niet met opener Hellogoodbye, zonnige indiepop in een nerdy en funky jasje. Jong, Belgisch en veelbelovend... The Bony King of Nowhere speelt ingetogen nummers, voorzien van de nodige weerhaakjes. In de gaten houden luidt ons advies.
Aangenaam verpozen was het ook bij Home Video met hun donkere indiebeats. Sparta zal waarschijnlijk altijd te boek blijven staan als "die van At The Drive-In". Het was leuk de nummers van "Porcelain" nog eens terug te horen, maar veel meer spetterends wist de groep niet te bieden.
De laatste jaren trekken ze meer bandjes dan olie uit de grond in Austin, Texas. Het geheugen is een beetje wazig maar mijn hand in het vuur als Voxtrot geen OK groepje was. De herinneringen aan Enter Shikari zijn daarentegen nog levendig. De band wrong zich in allerlei bochten, maar kon niet verhinderen over te komen als de stereotype emo-band. In zekere mate vond ik het spijtig dat ik niet langer kon blijven hangen om te zien waarvoor die trampoline nou eigenlijk diende.
Het enige wat The Shins tegenzit, is hun uitstraling. Los daarvan werd er uiterst fijn gespeeld, gezongen en van la-la-la, pa-pa-pa en zo meers gedaan. We waren dan ook niet de enige die meer dan goedgezind de marquee verlieten. Op de mainstage maakten The Streets er een leuk feestje van. Geen idee waar al die slechte kritieken naderhand vandaan kwamen.
Speciaal voor TrentemØller liepen we nog eens tot aan de dancehall. Aldaar was het echter zo'n drukke en hete bedoening dat we lucht en licht gingen opzoeken op de aangrenzende stukken groen. Een schoonheidsslaapje wenkte en het was dan ook heerlijk soezen zo ergens tussen boiler room en Wablieftent. Vanuit onze positie vingen we flarden DJ Leno (Goldie had blijkbaar afgezegd) en 120 Days op, maar vooral veel zon.
Licht aangebakken gingen we wat verkoeling zoeken en - waarom ook niet - een dansje plaatsen bij The Whitest Boy Alive en dat lukte meer dan goed. In de Chateau was het daarentegen zweten tijdens Spoon. Jep, we konden nog net binnen, maar dit jaar werd toch wel pijnlijk duidelijk dat de tenten iets te klein beginnen te worden voor de geprogrammeerde groepen (of het volk dat ze trekken, afhankelijk van hoe u het bekijkt).
Geen idee trouwens hoe sommige groepen plots zo populair blijken te zijn. Bij The Sounds werd er heel wat meegebekt, hoewel ik nog nooit van de groep had gehoord. Wie voorbij de duidelijke Blondie-kopie keek, zag enkele potentiële radiohitjes maar vooral de heel knappe benen van frontvrouw Maja Ivarsson.
Nine Inch Nails is een terechte maar niet erg voor de hand liggende headliner voor de Kiewitse mainstage. De band zelf maakt ook niet te veel compromissen maar weet een knallende en ook visueel sterke show af te leveren en zo het publiek voor zich te winnen. Bisnummer "Hurt" is in combinatie met de lichtpracht achter Trent Reznor van een onaardse schoonheid.
Wat nadien volgt, is pure ketterij van onzentwege. We hebben een afspraakje met Sonic Youth en de muziekgeschiedenis, maar muizen er halfweg vandoor in de hoop meer herkenning te vinden in de geluidsmuur van ...and You Will Know Us by the Trail of Dead. Het album "Source tags and codes" kennen we nog steeds op ons duimpje en het doet dan ook deugd het oude werk door de geluidsmuur te horen knallen. Knallen doet het ook bij "Will you smile again" wanneer met enkele rake gitaarklappen de helft van het instrumentarium bij elkaar gemept wordt. Spijtig genoeg zakt daardoor en daarna het geluid en de attitude in elkaar.
Drie dagen na hun afzeggen in Oostenrijk komt Tool de tijd tot het vuurwerk volmaken. Het heilige vuur brandt vooral op de video walls, de vlam naar het publiek slaat niet over. Daarmee eindigt het driedaagse muziekfestijn een beetje in mineur. We tobben er echter niet te lang over, iets verder staat een trein op ons te wachten.
Vrijdag: Nosfell - Devotchka - Starfucker - The Van Jets - Bedouin Soundclash - Milanese - Mintzkov - Fujiya & Miyagi - Matt & Kim - Fridge - MSTRKRFT - Badly Drawn Boy - Skream - UNKLE - Various - Sophia - Arcade Fire - Dinosaur Jr - The Smashing Pumpkins - CosyMozzy
Halfwakker vangen we dag 2 aan met Nosfell. De details zijn vaag, maar de indruk positief. Zijn zelf ook nog niet helemaal wakker als ze het podium opkomen: Devotchka. Pas tegen het einde van hun set slagen ze erin wat schwung in hun optreden en het publiek te steken.
Vervolgens trekken we naar de skatestage voor Starfucker die weinig tentoon spreiden behalve een uiterst irritant "kijk mama we staan op een podium"-attitude. We houden het daar dan ook voor bekeken en pikken nog wat Belgische gitaren mee bij The Van Jets. Bedouin Soundclash vormt daarna de ideale soundtrack bij een portie smakelijke lectuur.
Milanese weet ons nadien gaar te stomen in de Chateau met z'n behendige knoppendraaierij. The Besnard Lakes laat weten later in het land te zullen zijn en bijgevolg kunnen we nog eens Belgje kijken bij een prima Mintzkov.
Nobele onbekenden Fujiya & Miyagi weten ons te boeien met hun krautrock meets indie aanpak. Denk aan !!! op Rilatine. Hun optreden vormt meteen de aanloop naar het leukste en meest enthousiast optreden van het driedaagse gebeuren: Matt and Kim. Alsof je kinderen neerzet in een speelgoedwinkel. Schattig, uitgelaten en enkel breedlachende gezichten. Muziek hoeft geen verheven kunst te zijn als het zo plezant klinkt.
Als Fridge een ijskast pretendeert te zijn, dan is het vast die van een veganist. Een paar sterkhouders maar over het algemeen nogal weinig variatie. MSTRKRFT doet ons hart terug pompen, al dient gezegd dat we nog steeds uitkijken naar de dag Death From Above 1979 uit de as herrijst. Damon Gough alias Badly Drawn Boy zijn we nooit verder gevolgd dan het knap debuterende "Hour of Bewilderbeast". De overige songs uit z'n set konden ons niet overhalen verdere inspanningen te leveren.
Skream brengt ons snelle beats, trage beats, harde beats en erg harde beats. Ons lichaam tekent weinig verzet aan en is continu in beweging. UNKLE had hét optreden van de dag kunnen zijn, had James Lavelle niet gedurig zitten smeken om handjesgeklap. Niettemin jaagden de adrenaline en de decibels ons tot grote tevredenheid massaal door het lijf.
Various ruilt halfweg het optreden hun gastzangers (m/v) in voor stevige drum 'n' beats. Apart, maar desondanks zeer degelijk. Sophia had besloten ook iets speciaals uit de kast te halen. In die kast bleek een symfonische begeleiding te zitten en ene Malcolm Middleton. Het mocht echter niet baten want het geluid liet het volledig afweten. De met veel trots en bombarie aangekondigde duetten werden zo herleid tot de enkele stem van Robin Proper-Sheppard.
Ook Arcade Fire had het niet getroffen met het geluid. Win Butler stond verschillende malen op het punt de man achter de geluidstafel een koek op z'n bakkes te gaan geven, en niet geheel onterecht. Reken daar nog eens bij dat zijn stem hees en vermoeid klonk, het volk naast mij in de voorste rijen er doods en bewegingsloos bijstond (15-jarigen die de tijd doodden met sms'en totdat "Rebellion" weerklonk) en we kunnen niet ontkennen dat dit optreden teleurstelde. We komen het echter snel te boven eenmaal de oude rotten van Dinosaur Jr hun gitaren aanslaan. Tien jaar terug zag ik ze op diezelfde wei aan het werk en na al die jaren klinken ze nog steeds even stevig. Extra punten scoren ze met hun cover van "Inbetween days""Just like heaven".
Headliner van de dag is uiteraard het "herenigde" The Smashing Pumpkins. Hun optreden kent enkele zwakkere momenten, maar dat neemt niet weg dat we onze stem schor schreeuwen tijdens "Zero", "Bullet with butterfly wings" en enkele van de nieuwe nummers. We zien bovenal een Billy Corgan aan het werk die weer zichtbaar geniet en dat is ons meer waard dan een routineuze greatest hits show. Wie ze in het verleden al aan het werk zag (T/W '97 bijvoorbeeld) snapt vast wel wat ik bedoel.
De benen gaan we nog een laatste keer uitschudden aan de boiler room. Na een uurtje CosyMozzy gaan we iets minder drukke plaatsen opzoeken. Met de reserve-Belgen van de mij omliggende tenten keuvel ik nog een aardig eindje weg over muziek, Belgische festivals en de jeugd van tegenwoordig. De koude nacht gaat in de koude ochtend over en we duiken de slaapzak in voor die laatste uurtjes slaap.
Ziezo, die 3 dagen festivalsfeer hebben we - daar waar verbrand zeer voorzichtigjes - weer van ons afgewassen en afgeschoren. Net zoals de puike organisatie heb ik me aan het merendeel van de afspraken kunnen houden en bijgevolg heel wat bands door mijn hoofd en oren laten schallen.
Dat heeft er mij tevens niet van weerhouden, liggend in het gras, "High Fidelity" van Nick Hornby te herlezen. Dus mocht u zo'n zonderling lezend figuur hebben zien liggen nabij de Marquee, rond de uitgang van de Chateau of halfweg tussen Boiler en Wablief, then the pleasure was all mine.
Donderdag: Seasick Steve - Silversun Pickups - Polytechnic - Gogol Bordello - Baloji - Liars - Rilo Kiley - Editors - I'm From Barcelona - Hayseed Dixie - Rodrigo y Gabriela - Iggy Pop & the Stooges - Battles - Balkan Beat Box - Low - Architecture in Helsinki
Lo-Fi Fink was de eerste naam die mijn goedgevulde spoorboekje vulde, maar nadat ik een enkele song van hen al beu gehoord was tijdens het zeer repetitieve soundchecken, repte ik me naar de marquee voor het alternatief genaamd Seasick Steve. De hysterie die bij 's mans aantreden door de tent waaide, ontging me, maar al snel stond ik even enthousiast mee te shaken op diens Mississippi disco. Drie snaren en een stampende voet, meer heb je niet nodig om een tent in te pakken. Silversun Pickups daarentegen pakten verdraaid weinig in op de mainstage, dat heb je als het opgedaagd geïnteresseerd publiek met de realiteit overeenstemt maar niet het podium. De veelgemaakte link met de Pumpkins snappen we na het optreden nog steeds niet.
Na een portie aangename indiepop met Polytechnic keren we terug naar de mainstage voor de zigeunerbende van Gogol Bordello. Als revelatie wisten ze vorig jaar de marquee op stelten te zetten, en ondanks de ongenadige middagzon en het nog deels versufte publiek slagen ze er moeiteloos in de overstap te maken naar het grote podium. Al van bij de eerste song weten ze het publiek op te zwepen en maar goed ook, want veel speeltijd kregen ze niet toebedeeld van de organisatie.
Hasselt is Dour niet, de opkomst voor het soloproject van malfrat Balou is dan ook navenant. Dat neemt niet weg dat Baloji een degelijke set neerzet waarin rap, soul en funk vlot door elkaar lopen. De Liars zijn vervolgens zoals verwacht luid en hevig. Nadien gaat het richting marquee voor Rilo Kiley. De band plukt vooral uit album "More adventurous" en zet een redelijk makke set neer. Jenny Lewis' outfit weet gelukkig de pijn te verzachten.
Begrijp me niet verkeerd als ik zeg dat ik Willy Mason niet aan het werk heb gezien. Ik was er, zijn band stond er maar hijzelf zat nog ergens vast op een vliegtuig. Bijgevolg nestelde ik me met mijn boek binnen gehoorsveld van Editors. Zelfs na hun optreden blijf ik het levende bewijs dat je redelijk onverschillig kan blijven bij hun muziek, ook al loop je gek van Interpol en/of Joy Division.
I'm From Barcelona is heus niet de eerste en enige band (zie bijvoorbeeld Flaming Lips) waarvan hun concerten worden verheven tot uit de hand gelopen verjaardagsfeestjes, maar ze weten het gevoel alleszins even goed over te brengen. Resultaat: de hele tent op zijn kop in een feest van peace, love en brede smiles; mezelf incluis. Ook Hayseed Dixie heeft een geslaagd concept waarmee de hillbillies al vele harten wisten te winnen: neem 2 gitaren, banjo en ukelele en laat ze los op een hoop metal- en rockklassiekers. Dat ze zelfs wegkomen met een cover van de Scissor Sisters op de skatestage is veelzeggend.
De volgende rare kruisbestuiving van muziekgenres vinden we in de marquee terug. Rodrigo y Gabriela brengen latin metal, en vooraleer u zich daar totaal foute dingen bij gaat voorstellen, weet dan dat ze met hun 2 flamencogitaren op imposante wijze een paar duizend man wisten te boeien. Daarna was het levende legendes kijken op het hoofdpodium met Iggy Pop & the Stooges. Meneer Iggy is ondertussen al 60 (!) maar duikt nog steeds zonder schrik voor behoud van lijf en leden van het podium de massa in. De man is een beest, een oermens en één grote brok rock 'n' roll. Zulke iconen maken ze niet meer.
Er wordt een heet en stevig feestje gebouwd in de Chateau met Balkan Beat Box. Oost-Europese en wereldse klanken worden tesamen met de occasionele rap briljant aangewend om het aanwezige publiek op te zwepen en te doen bewegen. Gelukkig koelen we naderhand snel af in de frisse buitenlucht en zijn we zo klaar om de ziel te warmen aan de ingetogen klanken van Low. Dat de band ook de stilte durft te breken, merken we vooral op het einde wanneer het merendeel van het publiek de minutenlange noise ontvlucht.
Om de krachten enigzins te sparen, sluit ik met Architecture in Helsinki de eerste dag af. Met hun springerige, energieke set weten ze ons vermoeide lijf toch nog aan het bewegen te krijgen. Hoogtepunt is zonder meer hun cover van de eighties hit "Live it up". Tenslotte trekken we in de koude nacht richting camping alwaar ons een korte nachtrust wacht.
Bij mijn recente omzwervingen over het wijdse wereldweb ben ik al verschillende malen op uitspraken gebotst als zou Pukkelpop niet alternatief genoeg meer zijn. Het lijkt me een beetje een verkeerde veronderstelling in een tijd waar de meest obscure bandjes 1 muisklik verwijderd zijn, om niet te zeggen dat er gerust hier en daar wel een paar strategisch genamedropt zullen zijn want da's zo-cool-hip-en-indie *insert random iTunes/MySpace hype*.
Ook het Dourfestival bouwt daar naar mijn gevoel deels zijn succes op. Natuurlijk geniet het festival daarenboven nog een zweem van anticommercialiteit maar dat kan niet verhullen dat de kwaliteit grotendeels verzuipt in de kwantiteit. Versta me niet verkeerd, Dour heeft zijn kwaliteiten en zijn welverdiende plaats binnen het Belgisch festivalgebeuren, maar mag mijns inziens niet dienen als graadmeter van de Pukkelpop-affiche.
Ik zou mijn 1997 Pukkelpop t-shirt willen aanbrengen als bewijsstuk dat Pukkelpop qua programmatie nog steeds dezelfde koers aanhoudt als jaren terug (mocht ik het nog terugvinden, het niet uiteenvallen, de groepsnamen op de achterkant nog leesbaar zijn en ik het boeltje kon inscannen). Gelukkig is er Wikipedia.
Zodus beste vrienden van de muziek en festival-ie, als we kameraad Chokri lastige vragen voor de voeten gaan werpen, laat het dan gaan over zijn aanwezigheid in Hasseltse danscafé's of de programmatie van Rimpelrock. Ongelooflijk dat Eddy Wally zo laag op de affiche stond!
Omdat tijdsgebrek een bitch is en de laatste tijd vooral ook een constante in mijn leven, omdat u uw keuze vast al gemaakt heeft en/of overweg kan met het wereldwijde web (de site van Pukkelpop zelf is al een heel gemakkelijk begin), vindt u hierbij enkel een summier lijstje van de optredens die ik meen te kunnen bijwonen.
Om het op zijn Jan Douwe Kroeskes te zeggen, hier is mijn spoorboekje voor 3 dagen Pukkelpop:
*** Donderdag 16/8 ***
11.40-12.15 Seasick Steve / Nid & Sancy / Lo-Fi Fink 12.20-13.00 Silversun Pickups 13.05-13.45 Polytechnic / The Twang 13.50-14.35 Gogol Bordello 14.40-15.20 Baloji 15.25-16.10 Liars 16.15-17.00 Rilo Kiley 17.05-17.55 Willy Mason 18.00-18.45 Just Jack / I'm From Barcelona 18.50-19.40 Hayseed Dixie 19.45-20.30 Jamie T / Rodrigo y Gabriela 20.35-21.35 Iggy Pop & The Stooges / My Brightest Diamond 21.40-22.35 Battles 22.35-23.35 Balkan Beat Box / La Coka Nostra 23.45-00.45 Low / Digitalism (live) 00.50-01.50 Architecture in Helsinki / Soulfly / Basement Jaxx 02.00-04.00 Ed & Kim
*** Vrijdag 17/8 ***
11.30-11.55 Shameboy / Nosfell 12.30-13.05 DeVotchka / Art Brut 13.05-13.45 Starfucker / The Van Jets 13.45-14.25 Bedouin Soundclash / Biffy Clyro / Shitdisco 14.25-15.05 Milanese / The Enemy / Mintzkov 15.10-15.50 The Besnard Lakes / Matthew Dear's Big Hands 15.55-16.35 Funeral for a Friend / Fujiya & Miyagi 16.40-17.20 Black Strobe (live) / Matt & Kim / The View 17.25-18.05 Fridge / MSTRKRFT 18.10-18.50 Pop Levi / Badly Drawn Boy / MSTRKRFT 18.50-19.35 Skream 19.35-20.25 UNKLE / Henry Rollins 20.30-21.25 Various / Henry Rollins 21.25-22.25 Sophia / DJ Jazzy Jeff / Laurent Garnier (live) 22.25-23.25 Arcade Fire 23.30-00.30 Dinosaur Jr. / Groove Armada / Alex Gopher (live) 00.30-02.00 The Smashing Pumpkins 02.00-04.00 CosyMozzy
*** Zaterdag 18/8 ***
11.20-11.55 Home Video / Hellogoodbye 11.55-12.30 The Bony King of Nowhere 12.30-13.10 Voxtrot / The Rakes 13.15-13.55 Sparta / New Young Pony Club 13.50-14.30 Albert Hammond Jr. 14.30-15.10 Arbouretum / The End 15.15-15.55 The Shins 15.55-16.40 The Streets / Booka Shade (live) 16.45-17.30 Bromheads Jacket / Silverchair / Goldie 17.30-18.30 Kings of Leon / Loney, Dear / Trentemoller 18.30-19.20 The Whitest Boy Alive / CocoRosie 19.25-20.15 Spoon / Cassius / Krakow 20.25-21.25 The Sounds / Justice (live) 21.30-22.40 NiN / Hanne Hukkelberg 22.30-00.00 Sonic Youth / Trail of Dead 23.50-01.00 Tool / Woven Hand 01.00-04.00 DJ 4T4
Waar meerdere namen staan, ben ik er of nog niet volledig uit naar wat ik ga kijken of ik ga uit nieuwsgierigheid een paar podia afstruinen. Het wordt hoedanook weer sprintjes trekken van het ene podium naar het andere. Iemand anders zal in mijn plaats de tettenman moeten uithangen.
Tijdens het driedaagse rockfestival Pukkelpop kunnen tienduizend festivalgangers op 16, 17 en 18 augustus een condoombon inruilen voor een gratis condoom aan de Condomobiel, een busje dat condooms verdeelt, op de festivalweide in Kiewit.
Ideaal om de GSM droog te houden bij zwaar regenweer. Een festivalmens kan zich maar beter op het ergste voorbereiden, nietwaar?
