Childe Roland

Vandaag moest ik op het postkantoor een pakketje gaan afhalen (vermits de facteur gisteren voor de deur stond). Ik had echter geen flauw idee van wie het kwam en wat het was. Enerzijds verwachtte ik wel een pakketje met mijn Papst fans in maar die zijn nog niet verstuurd en anderzijds was er nog mijn Amazon bestelling maar die zou pas tussen 11 en 26 september arriveren normaal gezien. Eenmaal aangekomen in het postkantoor bleek het dan toch mijn Amazon pakket te zijn dat blijkbaar via Duitsland was verstuurd. Niet slecht, betalen voor een standaard internationale verzending (die normaal dan enkele weken onder de baan is) en alles ontvagen in minder dan een week...ze hebben er daar een tevreden klant bij.

Nu onmiddellijk eens luisteren naar "F#A# oo", het album waarmee mijn Godspeed You Black Emperor collectie eindelijk compleet is. "Desperation" zal ik nog even weg moeten leggen vermits ik eerst nog "De talisman" en "Het zwarte huis" moet lezen. Zo te zien vind ik geen tijd om me te vervelen :)

"Dick Laurent is dead" is een van de meest memorabele quotes uit de film die ik ongetwijfeld al het meest heb gezien in mijn leven. De film in kwestie is "Lost Highway" van David Lynch (you might remember him from films like "The Elephant Man", "Mulholland Drive" & "Twin Peaks"). Zonder al te veel te willen verklappen, naar het schijnt is de film de beschrijving van een psychogene fuga...indien u niet zo thuis bent in de wereld der moeilijke woorden: het is een rare film en sommige dingen zijn niet wat ze lijken.

Er is niet enkel de donkere sfeer die uitgaat van de beelden en de personages maar ook de muziek is subliem. Naast de vaste waarde Angelo Badalamenti zijn er ook nog passende bijdragen van onder andere Nine Inch Nails, Marilyn Manson, Rammstein en David Bowie. Volgens mijn bescheiden mening moet je deze film toch minstens 2 keer in je leven gezien hebben.

Ook al ben ik een Stephen King-fan, als er ooit 1 boek is dat je moet gelezen hebben (in het Engels!) is het wel "The Hitchhiker's Guide to the Galaxy" van Douglas Adams. Het is veruit het grappigste boek dat ik ooit gelezen heb. Voor diegenen die nooit tot aan een boekenwinkel of een bibliotheek geraken, het boek is volledig online te vinden en wel hier. Hieronder vind je het eerste stuk terug uit het eerste deel. Enjoy!

"Far out in the uncharted backwaters of the unfashionable end of the western spiral arm of the Galaxy lies a small unregarded yellow sun. Orbiting this at a distance of roughly ninety-two million miles is an utterly insignificant little blue green planet whose ape-descended life forms are so amazingly primitive that they still think digital watches are a pretty neat idea. This planet has - or rather had - a problem, which was this: most of the people on it were unhappy for pretty much of the time. Many solutions were suggested for this problem, but most of these were largely concerned with the movements of small green pieces of paper, which is odd because on the whole it wasn't the small green pieces of paper that were unhappy. And so the problem remained; lots of the people were mean, and most of them were miserable, even the ones with digital watches.

Many were increasingly of the opinion that they'd all made a big mistake in coming down from the trees in the first place. And some said that even the trees had been a bad move, and that no one should ever have left the oceans. And then, one Thursday, nearly two thousand years after one man
had been nailed to a tree for saying how great it would be to be nice to people for a change, one girl sitting on her own in a small cafe in Rickmansworth suddenly realized what it was that had been going wrong all this time, and she finally knew how the world could be made a good and happy place. This time it was right, it would work, and no one would have to get nailed to anything. Sadly, however, before she could get to a phone to tell anyone about it, a terribly stupid catastrophe occurred, and the idea was lost forever.

This is not her story. But it is the story of that terrible stupid catastrophe and some of its consequences."

"Margret flooded the kitchen last week. Turned the taps on, put the plug in the sink, and utterly forgot about it (because she'd come upstairs and we'd got involved in an unrelated argument). She goes back downstairs, opens the door and - whoosh - it's Sea World. The interesting thing about this is, if I'd flooded the kitchen, it would have been a bellowing, 'You've flooded the kitchen, you idiot!' and then she'd have done that thing where I curl up in a ball, trying to protect my head, and she kicks me repeatedly in the kidneys. As it was, however, there's a shout, I run downstairs and stand for a beat in the doorway - taking in the scene, waves lapping gently at my ankles - and she turns round and roars, 'Well, help me then - can't you see I've flooded the kitchen, you idiot?'"

Dit en nog veel meer grappigs en herkenbaars op Things my girlfriend and I have argued about